مشکل قالیباف این است که حاضر نیست یک دروغ کوچک هم بگوید.

 مناظرۀ سیاسی نامزد های ریاست جمهوری علی رغم اینکه نوعی هیجان کاذب و سطحی را القاء می کرد بی خاصیت ترین نوع رو در رویی 8 نامزد بود و ستون فقرات مشکلات کشور در حوزۀ راهبردی و استراتژیک سیاست خارجی آیت الله خامنه ای نه تنها مورد تعرض بلکه حتی مورد اشارۀ هیچکدام از 8 نامزد قرار نگرفت. و کسی جرأت عبور از حماقت ولایت فقیه در حرف و شعار تبلیغاتی هم نکرد تا چه رسد که بخواهد بعد از دریافت رأی و نشستن بر کرسی ریاست؛ رفتاری کند و عملی انجام دهد. لذا بنظرم نمی رسد که بتوان تمایز خاصی بین این 8 نفر در استراتژی قائل شد و ناچار باید بهمان داده های حوزه های تاکتیکی که نمی تواند اثر تعیین کننده ای در استراتژی خامنه ای داشته باشد بسنده کنیم. نگاهی کرده ام به عملکردهای 8 نامزد در این مناظره:

1- محسن رضایی که نشان داده به فن مناظره تسلط خوبی دارد با اینکه اولین قرعه را گرفت اما موفق ترین مناظره را انجام داد. او که مثل اکثر شرکت کنندگان بغیر از جلیلی بر استفاده از ظرفیت دیپلماتیک نخبۀ کشور تأکید می کرد؛ با مطرح کردن این گزارۀ کوتاه که قول داد به پروندۀ هسته ای در کوتاه مدت نقطه پایان بگذارد و از مذاکرات فرسایشی بنفع غرب جلوگیری کند، یک سر و گردن از دیگر کاندیداها جلو افتاد. هرچند که "مدت کوتاه" هم خودش یک  زمان بدون مدت معین است اما چون تنها او بود که این قول زمان دار را داد برتری محسوس پیدا کرد به رقبا.

2- محمد باقر قالیباف مثل همۀ مناظراتش بسیار محافظه کار ظاهر شد و با پرداختن بیشتر  به سیاست داخلی؛ سیاست خارجی خودش را در منطقه گرایی تعریف و فشار اصلی اش را گذاشت بر روی دیپلماسی اقتصادی و استفاده از ظرفیت های ژئوپولتیک ایران و رقبا را تحت فشار قرار داد. انتخابش هوشمندانه بود و تقریباً کسی از رقبای اصلی و دیپلمات سابقش روحانی و ولایتی پاسخی نتوانستند بدهند. نقطۀ برجستۀ قالیباف استفاده از تشریح موفقیت های دیپلماسی شهریش در سطح منطقه و جهان بود و بنظرم توانست از تور اتهام بخشی نگری عارف بهترین فرصت را استفاده و خودش را یک تعامل گر و مبتکر در عرصۀ ملی و جهانی هم بنمایاند.

3- روحانی مثل همیشه هیجانی و من آنم که رستم بود پهلوان ظاهر شد و با استفاده از ادبیات لیبرال دل تحریمی ها را خوش کرد که بتوانند در فضای مجازی مانورش را ادامه بدهند در نظرسنجی های اینترنتی . از سوی هواداران اصلاح طلبش آرزو می کنم که بتواند این آرای از تفریحی تا خود کارشناس پنداری تا تحریمی را به رأی واقعی هم تبدیل کند. مشکل روحانی این است که زیادی غربی تبلیغ می کند و سخت است رسوب کردنش بر دلهای توده های رأی دهنده. بویژه بمحض اینکه به چالش گرفته می شود دستپاچه می شود و سعی می کند با تغییر ادبیاتش به ادبیات "گادفادر" با پایین و بالا کردن لحنش و طعنۀ زبانش طرفش را مرعوب "برو بچه جان سربسرم نگذار" بکند. این نوع ادبیات در فرهنگ ایرانی خیلی جا نمی افتد و هیجانش لحظه ای و ناپایدار است. امشب هم در هنگام به چالش گرفته شدن از سوی قالیباف دچار همان حالت شد و دروغی نسبت داد به قالیباف که نتوانست جمعش کند و لذا زد به صحرای کربلای "سینۀ پر از دانستنی هایی که دارد و بزرگوای می کند و افشاء  نمی کند".

4- عارف خودش است:  آدمی سرد و جویده جویده و معلق بین اصلاح طلبی و عضو مجمع تشخیص مصلحت که نه شکایتش محکم و قرص است و نه عقب نشنی و سکوتش رأی آور. او حتماً خودش را معطل کرده این وسط. او با حرارت شکایت کرد از نیروهای امنیتی و وقتی رضایی هم مهم ندید که به سؤالش پاسخ بدهد با سخاوت حرف پدرانۀ حداد عادل را پذیرفت که این یک مأمور متخلف بوده و شما زیاد بدل نگیر. عارف هم گفت که می گویم یعنی تکرار نشود.

5- حداد عادل هم بدل اصولگرای محمدرضا عارف است و خیلی هم جدی نیست که بخواهد رییس شود. زیرا می داند که بدردسرش نمی ارزد آن هم در این وانفسای بیماری و بیکاری و بی ارزی و کارد رسیده به استخوان ملت. خب آره رییس مجلس را بجد می خواست و باخت چون آنجا ریاست بر زحمت تقدم قطعی دارد و کسی از رییس مجلس نان و آب نمی خواهد. حداد مانوری می دهد از جلوه گری برای ریاست دربار سید علی بودنش و راضی است. کی می توانست اینهمه  برو عقب بیا جلو داشته باشد در برابر 50 میلیون بینندۀ تلویریون ایرانی.

6- ولایتی که انتظار می رفت ستارۀ امشب بشود بسبب سوابق و ادعاهای سیاسی و دیپلماسی که دارد؛ مالی نشان نداد و معلوم شد خیلی قدش کوتاه است از آنچه که در بیت رهبری پنهان کرده بود. او که از رانت تنظیم زمان مرتضی حیدری هم برخوردار شده بود در هنگام رفتن پشت تریبون؛ حتی نتوانست یک رو خوانی دبستانی ساده بکند از کاغذی که نوشته بود یا نوشته بودند برایش. در حالیکه وقتی در تلویزیون ظاهر می شود بعنوان از ادبیات تا تاریخ و از پزشکی تا تفسیر قران و از حافظ تا سهروردی قابل استفاده تر حرف می زند از سیاست بزبان ساده که رسم مناظره است. البته او خوش پوش و تروتمیز بود و شمیرانی مثل همیشه. اما هنگامی که قالیباف گفت ما موشک اگزوسه می خوردیم تا تو با میتران قهوه بخوری. یا بغداد را نظامیان نا امن کردند برای کنفرانس اسلامی و این چه ربطی به دیپلماسی تو داشت معلوم شد که اولاً رقبایش دست پر عملیاتی دارند، و ثانیاً فاش شد که قالیباف چه نفرتی انباشته دارد از ریا و دورویی ناجوانمردیش بر سر ائتلاف ناکام. رضایی هم خوب گرفت وسط دو حریف را و دوبار با طعنه ای رأ ی آور پرسید پس کجا رفت آن ائتلاف جانجانی. ولایتی هم متوسط بود و چون پایۀ رأی ثابت تری دارد مثل قالیباف زیاد نفع و ضرر نکرد.

7- جلیلی اما امشب خوب بود و توانست کمی به هوادارانش آرامش ببخشد. طبیعی هم بود زیرا او هم تنها نهر قابل جولانش سیاست است و سیاست خارجی. و چون اطلاعات هم دارد در این حوزه از خیر سر دبیری شورای امنیت ملی بودن؛ با اعتماد بنفس بیشتری هم سؤال می کرد و هم با همۀ کل کل می کرد و با علم به محدودیت رقبا  برای ورود به حوزۀ کاریش مرتب ادعا می کرد و ادعای دیگران را دروغ می خواند. کمتر از همه با قالیباف و بیشتر از همه با روحانی   و ولایتی به رویارویی ایستاد. و چون وقتش را با هماهنگی قبلی طوری تنظیم کرده بود که پشت تریبون هم نرود برای اعلان برنامه هایش؛ تقریباً با کمترین آسیب از دید من و بیشترین پیروزی از نگاه هواخواهانش مناظره را بپایان برد.

8- غرضی اما ناشناخته ترین و در عین حال مرموز ترین نامزد این دوره است که معلوم نمی کند آدم بداند منظورش از آمدن چه بوده است. گاهی در لباس پوپر ظاهر می شود با سؤالات فلسفی و زیربنایی؛ لختی بعد اما در لباس پیامبر اسلام رجعت می کند به صحرای حجاز. بنظر می رسد که  آمده باشد برای آخرین شهرت قبل از مرگ و با جملات قصارش نشان بدهد که چه گوهر پنهانی بوده در اندرونی که بقول خودش در 20 سال گذشته دولت ها او را نمی پسندیدند و او دولت ها را. و نتیجه عدم استفاده از او بوده برای نجات میهنی که 100 سال است یک مشکل بیشتر نداشته و ندارد که آن هم تورم است. 

9- می ماند اینکه با احتیاط بگویم که از نظر شخصیتی اینطور دستگیرم شد که روحانی و ولایتی هر کدام در ورژن خودشان بیشتر بلوف می زنند و سعی می کنند از خودشان ناجیانی را نشان دهند که یکبار کشور را نجات داده اند در عهد پدران؛ و حالا برگشته اند که دوباره کشور را نجات بدهند در عصر پسران. و هر سؤالی را هم یکسان پاسخ می دهند: "کردیم شد. می کنیم می شود." محسن رضایی هم نزدیک به این دوست با این تفاوت که هم وعده هایش کاربردی تر است و هم بهتر از ایندو بفن مناظره آشناست. نه مثل روحانی هیاهو می کند و نه مثل ولایتی خودش را می زند به موش مردگی.

10- دروغگوهای مطلق جمع هم حداد است و جلیلی. با این تفاوت که جلیلی دروغ می گوید از عالم تجرید و انتزاع و برخی از دروغ هایش را خودش راست می داند و باور می کند. اما حداد هم دروغ می گوید مخلوطی از لاهوت و ناسوت و هم خودش ایمان دارد که دروغ می گوید. چون درسش را هم خوانده و سبکش را هم زندگی کرده و می کند.

11- می مانند دو راستگوی همیشگی یکی از برنده ها و دیگری از بازنده ها بنام قالیباف و عارف. عارف البته خیلی احتیاط واجب نمی کند در وعده دادن های برخی سرخرمن مثل مثلاً معاونت اقوام و گفتن از چه دردی کشیده از چهارسال سکوت در مقابل جنایت و مرگ و کشتار و زندان و آن شکوه 25 خرداد. اما بدون جانبداری و عاطفه هم سردار قالیباف مثل اینکه تصمیم قطعی گرفته حتی یک دروغ کوچک هم نگوید و یک وعدۀ ناشناخته و زمینه ناشناس و دور از دسترس فعلی خود ندهد. البته این مشکل خوشگلی است اما ممکن است در رأیش اثر بگذارد. آن هم که خودش توی فیلمش گفته امیدش بخداست. من یکی از آن هایی هستم که خدای قالیباف را می شناسم. او خلف وعده نمی کند.

12- غرضی می ماند که تک است و بیشتر بخود خدا شباهت دارد! ناشناخته. گاهی سکولار و مهربان و گاهی مذهبی و خشن. مثل خود خدا! یا...هو

مشروح تقلب های حیدری بنفع جلیلی.