پیام جهان به ایران روحانی. همه خسته ایم بیایید همه با هم دور رنگین کمان! یک پیام سبز.

من هم ذهن نقادی و نکته سنج دارم و هم ذهن  تاریخی دقیقی از دقایق تاریخ جمهوری اسلامی و هم بدلیل استعدادم در سناریو و داستان بطور قابل توجهی می توانم پازل های مختلف و الوان یا سیاه یا سفید بچینم.

کم پازل سیاه نچیده ام در همین وبلاگ تا جائیکه حتی در تیتر هم آیت الله خامنه ای را دراکولا نمایانده ام.

اینک فصل چیدن پازل های سفید است از رژیم آیت الله. تا:

انشاءالله بزودی نوبت کعبۀ آمال مان برسد که چیدن پازل الوان است برنگ و تار و پود ظریف فرش تبریزی. که ما رنگ کم داریم اولاً و جامعه ای طبیعی می خواهیم که نه سیاه است و نه سفید ثانیاً. 

و آن جامعه ایست برنگ انسان: شاد و غمگین، سرمست و رنجور، چاق و لاغر، با دین و بی دین، خوشگل و خوشگل - انسان زشت نداریم - مهربان و عصبی، و هزاران صفت و ویژگی های هم مثبت و هم منفی که بطور طبیعی با همۀ آن ها بدنیا آمده ایم.

اینک ما در یک روز رؤیایی بسر می بریم. خیلی زود است هنوز؛ بازگشت بروز واقعیت. امیدوارم بازگشت مان به دنیای واقعی هیچگاه دیگر تیره نباشد چون شب ظلمات زمستان طولانی ایران زمین. و فرصت کنیم در زیر آسمان خاکستری این جهان عشق بازی کنیم و رنج بکشیم و لذت ببریم. پس:

اینک فصل نامهربانی و گفتن از گذشته ها نیست. بگذاریم این چند روز جشن و رؤیا اگر هم توهم و خیال و زبانم لال بی تداوم؛ را با مردممان و در کنار هم و در مردمک چشمان درخشان ملت خسته مان جشن بگیریم و خوش باشیم. استقبال داخل و خارج از انتخاب دکتر روحانی را بفال نیک بگیریم و امیدوار باشیم که رهبران کشورمان هم شادی را برسمیت بشناسند و انرژی آزاد شده از این روی خوش خودی و بیگانه به انتخاب ملت سرزمین با هوش ترین مظلومان تاریخ (ایران عزیز) را آزاد بگذارند تا میهنمان را دوباره بسازیم از جنس رنگین کمان.

این را به آنانی می گویم که دلشان آرام نمی شود از گذشته ها و مرتب دنبال بدجنسی و خبث طینت رژیم می گردند در روز آفتابی میهن. وقت داریم دوباره برگردیم به دریدن و نابودی همدیگر چه در پوزیسیون و چه در اپوزیسیون... اینک اما هنگامۀ استنطاق و مته بخشخاش گذاشتن نیست. این زمان باید به هلهلۀ کودکان و جوانان مان گوش بسپاریم و دوستی مدرن مان را پرچم کنیم به سوی آیت الله ها و قم و تهران.

خدا را چه دیدی شاید هم 24 خرداد 92 تاریخ مبداء جدیدی شد برای ایرانیان. تاریخ رهیدن از عفریت سیاهی و عبوسی و بی رنگی. اگر ادعا داریم که پیشرو ما هستیم و سنت ما را تعقیب می کند. پس لزومی ندارد مرتب بعقب برگردیم و چنگ بیاندازیم در سر و موی و صورت آیت الله. حالا که او لگدش را در نیمه راه پشیمان کرد به باسن زخمی مان.

قتل های سیاسی به صراحت قتل های عادی قاتل و مقتول را مشخص نمی کند. لذا در سیاست کمتر قاتل و مقتول داریم. سیاست پر است از پیروز و شکست خورده که سلاح و خرج هر دو نیز از جان انسان تأمین می شود. پس با خواندن ادای احترام یک جوان سبز خون داده و خون دیده برای وطنش که کامنت پست قبلی بوده با امضای هم سمبلیک و هم واقعی حسین زمان عزیز؛ لطفاً هم آتش بس با رژیم را رعایت کنید و هم اگر آرام گرفتید دست آشتی دراز کنید:

ناشناس گفت...

رای من اعلام حضور بود ، رای من فریاد در گلو مانده ای بود بر سر کسانی که سالهاست با زور و تحکم، آزادی را از من و ما سلب کرده اند و با تکیه بر چماق سرکوب به خیال خود ساکتم نموده اند . من رای دادم تا خشمم را ، اعتراضم را و استقامتم را به رخ کسانی بکشم که فکر میکردند من و ما را به انزوا کشانده اند . ما رای دادیم تا اعلام کنیم نهالی که سال ۸۸ کاشته شد و با خون دلهامان و اشک چشمانمان آبیاری گردید اینک به درختی تنومند تبدیل شده و سبز و سربلند بر این خاک زر خیز سایه افکنده . خوب است صاحبان قدرت پیام نهفته در انتخاب آقای روحانی را بفهمند. بجای اینکه حضور مردم در انتخابات را خار چشم اجنبی جلوه دهند و این پیروزی مردم را به نفع خود مصادره کنند بهتر است به خود آیند و ذره ای از بصیرتی که همواره از مردم طلب می کنند خود بهره جویند و خواسته های به حق مردم را درک نمایند و بفهمند که مردم با همه وجود بر سر آرمانهای خویش ایستاده اند . مردم ثابت کردند در یک مبارزه مدنی بدون خشونت و جوانمردانه همواره پیروز میدانند . امیدوارم آقای روحانی نیز ارزش این اعتماد مردمی را درک نمایند و به وعده های خود عمل نماید و بداند اگر پشتوانه مردمی را از دست بدهد چیزی برایش باقی نخواهد ماند. یکی از اصلی ترین خواسته های ما که نباید به فراموشی سپرده شود آزادی زندانیان و محصور شدگانی است که تنها گناهشان ابراز عقیده بوده است . حسین زمان