راه روحانی درست است به او کمک کنیم وبه آیت الله خامنه ای احترام بگذاریم!

این نوشته یک مانیفست تاریخی است و چون برگ زری باید راهنمای عمل مان باشد.  هر آنچه شرط بلاغ است با تو می گویم / تو خواه پند گیری و خواه ملال. از دانشجویان ملتمسانه و مصرانه می خواهم که این متن را تکثیر و تبلیغ و تبیین بنمایند. با تشکر.

1- زیاد نوشته ام در این سیرک مقدس که من اولاً یک دموکراسی خواه نیستم و حداکثر خواستۀ من از جمهوری اسلامی مدیریت کشور بر مبنای مذهب عرفی و غالب بر ملت ایران است. و ثانیاً برای من نام و صورت بندی و قانون اساسی و ... یک حکومت اهمیت پیشینی ندارد؛ و اولویت نگاه و داوری من به حکومت ها برون داد رفتار عینی و واقعی هر حکومت و هر حاکمی است. این موضع گیری های بنیادین من قبلاً درست فهمیده نمی شد و چنین فهمیده می شد که اولاً من خودم روحیۀ دیکتاتوری دارم و از دموکراسی خوشم نمی آید و ثانیاً دنبال آفتابه خرج لحیم هستم و می خواهم جمهوری اسلامی ایران را وصله پینه - اگر نه اتهام تثبیت و مزدور آخوند ها و ... از این قبیل چنانکه افتد و دانی - بکنم. لذا حالا که فرصت مناسبی برای ما بوجود آمده می توانم هم منظورم را بهتر تبیین کنم و هم هشدار بدهم که هر گونه رادیکالیسم با هر عنوان زیبایی هم در این برهه از زمان بازی در زمین شقاوت و علیه سعادت وطن است.

2- اگر روزی که محمد رضا شاه در آبان 1357 آمد در تلویزیون و با رنگ پریده و صدای لرزان و بغض در گلو گفت "صدای انقلاب تان را شنیدم. و اگر بمن فرصت بدهید تغییرات حداقلی مورد درخواست تان را اعمال می کنم" از سوی رهبران سیاسی و مذهبی تا آیت الله خمینی و البته ما مردم جدی گرفته می شد و بجای مسخره و تعبیر به ضعف و التماس دیکتاتور آن را پذیرفته بودیم. و اگر همین اتفاق در تونس بن علی در نوامبر 2010 و مصر حسنی مبارک در ژانویۀ 2011 و .... وحتی سوریۀ بشار اسد در دو سال پیش اتفاق می افتاد و ملت های تونس و مصر و لیبی و یمن و سوریه عقب نشینی رهبران شان را پذیرفته بودند و به قول هایش اعتماد کرده بودند؛ شک نداریم که امروز ایران و تونس و مصر و یمن و لیبی و سوریه جاهای بهتری بودند برای زندگی.

3- خب خوشبختانه یا متأسفانه ادبیات فارسی شیرین انبانی پر از ضرب المثل دارد و می تواند بلافاصله هر موضوع کوچک و بزرگی را با یک ضرب المثل - مو لای درزش نمی رود هم - پاسخ همراه یا مخالف بدهد. و ضرب المثل مخالفان اعلان آتش بس در برابر دیکتاتورهای تضعیف شده را این طور می دهد: "توبۀ گرگ مرگ است" و نباید به دیکتاتور ضعیف شده و عقب نشینی کرده فرصت بازیابی قدرت داد. و باید با تداوم فشار منجر به عقب نشینی کار را یکسره کرد و ستون فقرات رژیم را شکست. اما اینان نمی بینند و اعتراف نمی کنند و نمی گویند که تداوم فشار به دیکتاتور عقب نشسته یا سرکوب است و لجبازی دیکتاتور و پیروز برای تشدید دیکتاتوری؛ و یا انقلاب است و فروپاشی رژیم و جامعه و هرج و مرج و بی ثباتی.

4- اگر موافقان تداوم فشار به دیکتاتور بسختی می توانند نقیض نظر مرا در تاریخ پیدا کنند و نشان بدهند که کدام دیکتاتور عقب نشسته خواسته و توانسته بعد از پذیرش عقب نشینی اش از سوی ملت به دیکتاتوری رادیکال تر و سخت تری برگردد. من اما ده ها و بلکه صد ها نمونه دارم که تداوم فشار به دیکتاتور عقب نشسته جز شوربختی و عقب ماندگی بیشتر برای کشور و ملت، دست آوردی مثبت نداشته است. نزدیک ترین نمونه ها هم همان هایی که در صدر نوشته ام گفتم: ایران و تونس و مصر و یمن و لیبی و سوریه. اما با قبول فرضیۀ تداوم فشار تا سقوط دیکتاتور یا بعبارت بهتر با قبول اینکه اگر به دیکتاتور ضعیف شده فرصت بازیابی قدرتش را بدهیم بر می گردد و دمار از روزگارمان در می آورد هم باز توجیه تداوم فشار بیهوده و غیر مفید و ناعاقلانه است. زیرا تداوم فشار به دیکتاتور در بهترین نتیجه منجر به انقلاب و فروپاشی خواهد شد و پرواضح است که انقلاب سیاسی امری بیهوده و مضر وواپس گراست. و بطور قطع و مبتنی بر همه و همۀ انقلاب های رخ داده در تاریخ معاصر از انقلاب فرانسه تا کنون هیچ کدام از این انقلاب ها فایده ای بیش از هزینه های آن نداشته است.

5- آنچه که امروز به قطع و یقین رسیده است این است که آیت الله خامنه ای از سال 84 تا سال 92 خورشیدی و در راه ساختن یک مونارشی مذهبی در ایران در همۀ انتخابات بر گزار شده در این فاصلۀ زمانی - با اولویت انتخابات ریاست جمهوری - تقلب کرده و بتعبیر من "نظر حضرت آقا" را بر "رأی مردم ایران" برتری و ارجحیت داده است. قطعیت این داوریم در مورد تقلب البته دارای شواهد و قراین بسیاری است و ازجمله بارزترین و نزدیک ترین دلیل آن شکست سخت و غیر منتظرۀ اصولگرایان در انتخابات اخیر است. زیرا اصولگرایان با دانستن و تکیه بر همین گزارۀ "نظر حضرت آقا ارجح است بر رأی ملت" کمترین تلاش سیاسی اولویت دار مثل ائتلاف و برنامه ریزی و تبلیغات همسوی افکار عمومی رأی دهندگان و... را برای برانگیختن مردم بسوی خودشان انجام ندادند؛ و تنها تمرکزشان بر جلب نظر آیت الله خامنه ای و هژمون مذهبی او بود. زیرا مطمئن بودند که رییس جمهور نه در وزارت کشور و صندوق های رأی بلکه در بیت رهبر و از زبان زعیم عالیقدر تعیین خواهد شد.

6- اما - و این اما مهم است - برخلاف تصور اصولگرایان آیت الله خامنه ای در دقیقۀ 90 تغییر نظر داد و دوباره بر گشت به گزارۀ "رأی ملت بر نظر حضرت آقا مقدم است" و انتخاب حسن روحانی شکل گرفت. البته که عقب نشینی آیت الله خامنه ای و بر خلاف تفسیر غلط اصولگرایان در دقیقۀ 90 اتفاق نیافتاده بلکه به شهادت تمام نوشته های پیشتاز من در این وبلاگ قصد عقب نشینی آیت الله حداقل از دو سال و نیم پیش تا کنون قابل رصد بود و من رصد کرده و در جای جای زمان و مکان توضیح داده ام. از سکولاریزه شدن بدنۀ جامعه از سال 76 گرفته تا سکولاریزه شدن حوزۀ دین اعم از مراجع و طلاب جوان و روحانیان ارشد - بغیر از روحانیان حکومتی و شریک مستقیم در قدرت روز - در بعد از انتخاباه 88 و از بهار عربی و قدرت گرفتن سیاسی مذاهب سنت گرفته تا اجماع جهانی غرب در متوقف کردن جمهوری اسلامی؛ و از تداوم نقشۀ استراتژیک امریکا برای خاورمیانه گرفته تا تصمیم قطعی دنیا برای تسلیم نشدن - بخوان عدم سازش - در برابر رادیکالیسم و تروریسم اسلامی در همۀ جهان و ... ریز بریز توضیح داده ام؛ و گفته ام که بطور عام هم و بعد از کشته شدن اسامه بن لادن هژمون اسلام رادیکال در حال افول رو بزوال است و دیری نخواهد پایید.

7- بنابراین بازگشت آیت الله از استراتژی ایجاد مونارشی مذهبی در ایران پروسه ای نسبتاً طولانی و دو سال و نیمه زمان برده و آقای خامنه ای بالاخره تصمیم گرفته که این عقب نشینی لاجرم را در 24 خرداد 92 عیان و اعلام کند. اینکه چرا آیت الله مثل شاه و حسنی مبارک و بن علی و صالح نیامد در تلویزیون و رو به ملت اعلان پشیمانی و عقب نشینی نکرد موضوع مهمی نیست و بیشتر مربوط است به فرق جنس دیکتاتوری متفاوت او با رهبران سابق نام برده ام. به این معنا که آیت الله یک دیکتاتور مذهبی و ایدئولوژیک است بر عکس شاه و مبارک و ... که دیکتاتورهای سکولار بودند. لذا آیت الله حتی عقب نشینی اش را هم بخدا اعلان کرده و نه به ملت. آنچه که مسلم و قطعی است خود عقب نشینی است که اتفاق افتاده و نحوۀ اعلان آن اهمیت چندنی ندارد.

8- نتیجه اینکه هر گونه شعار سیاسی رادیکال، و هر گونه تشدید فشار بیشتر به آیت الله خامنه ای عقب نشسته؛ بصلاح کشور و آیندۀ ایران نیست و باید بفوریت و قطعیت متوقف شده و توسط رهبران فکری جامعه هم تبلیغ و هم مراقبت شود. زیرا همانطور که گفتم هر گونه زیاده خواهی نابجا قطعاً - با تقریب صد در صد - به شکست ملت و از دست رفتن فرصت اصلاح حکومت منجر خواهد شد و هیچ نتیجۀ مثبتی ببار نخواهد آورد. زیرا فشار غیر لازم و رادیکالیزه کردن فضا در صورت سرکوب رژیم و شکست به دیکتاتوری بیشتر و لجباز تری منجر خواهد شد و اگر هم پیروز شود که به فروپاشی و انقلاب و هرج و مرج منجر خواهد شد که حتی مضرتر از حالت اول است. - در همینجا بود که من اصرار به قالیباف داشتم بجای روحانی زیرا قالیباف کمتر توقع بر می انگیخت و جامعه آرامتر حرکت می کرد با حداقل ها و خوشحال هم می شد. در حالیکه روحانی توقع بر انگیخته و مدت زیادی را باید صرف مهار این توقعات بر انگیخته و آرمانی جوانان بکند -

9- حسن روحانی سیاستمدار خوبی است. او بدون دخالت دادن اخلاق و عاطفۀ فردی در سیاست - فضایل شخصی - با ادبیات و شعارهای ساختار شکن و فراتر از باورهای سیاسی خودش در تبلیغات انتخاباتی توانست رأی توده راجلب و پیروز شود. اما بدرست و درست از لحظۀ کسب پیروزی تلاش می کند که به باورهای محافظه کار خودش برگردد و شعارهای ساختار شکنانه در هنگام تبلیغاتش را تعدیل و جمع و جور کند. او که در یک لحظۀ تاریخی در نقش چه گوارا ظاهر شده و هراس پنهان و آشکاری را در اردوی رفقای اصولگرای خود پدید آورده است؛ دارد تلاش می کند که آب رفته را بجوی بازگرداند و به هستۀ سخت قدرت حکومت در پیرامون آیت الله خامنه ای اطمینان بدهد که برای برهم زدن بازی سیاست نیامده است. و این تلاش سیاستمدارانه و درست و مقبول است؛ و باید کمک کنیم که آرامش خاطر اصولگرایان میانۀ الیگارشی و آیت الله خامنه ای را بدست بیاورد.

10- یک گریز ناگزیر هم بزنم به موضوع عدم صدور بیانیۀ رسمی تبریک از سوی محمد خاتمی خطاب به روحانی تا نشان بدهم که امر خوبی است و بر مبنای صلاحدید فی مابین و متکی بر یک استراتژی درست انتخاب شده است. درست است که حسن روحانی از سرمایۀ اجتماعی اصلاح طلبان مذهبی به رهبری نمادین محمد خاتمی بهره برد و پیروز شد؛ اما پر واضح است که شخص روحانی و در عمل فقط می تواند شاخۀ راست جناح اصلاحات یعنی حزب کارگزاران را نمایندگی بکند. در حالیکه سید محمد خاتمی متعلق و معرف شاخۀ چپ جناح اصلاح طلب یعنی جبهۀ مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی و مجمع روحانیون مبارز است. هر گونه نزدیکی بیش از حد خاتمی و عقبۀ سیاسی اش به روحانی در حال حاضر زیان های زیادی دارد و بصلاح نیست. زیرا اولاً آمدن نام چپ ها به پشت روحانی اصولگرایان را هم می ترساند و هم باعث تصمیم گرفتن به رویارویی شان با روحانی می کند. ثانیاً نزدیکی چپ ها به روحانی این علامت و اجبار را تقویت می کند که وزرایی از مشارکت و مجاهدین در کابینه اش قرار بدهد. ثالثاً به چپ های رادیکال این فرصت را می دهد که هژمون رادیکال و جوان پسند خود را به هژمون محافظه کار و چراغ خاموش طیف روحانی و کارگزاران غلبه بدهد. و دلایل ریز دیگر. لذا باید از این تدبیر استقبال کرد و اجازه داد که روحانی بتواند با جذب هستۀ تأثیر گذار جناح راست در مجلس و قوۀ قضائیه و سایر نهاد های زیر امر آیت الله خامنه ای و خود آیت الله کارش را شروع و بدون تنش های سیاسی جلو ببرد.

11- اما سخن نهایی: آنچه که مسلم و قطعی است حل حقوقی موضوع زن در اسلام و بویژه چگونگی باشندگی آنان در عرصه های عمومی اصلی ترین و مهمترین مشکل ما از سویی و خطرناک ترین و رادیکال ترین مشکلات رژیم از جانب دیگر است. بعبارت دقیق تر هم ما تغییر خواهان جز با آزاد کردن انرژی زنان موفق نخواهیم شد و هم متحجران جز با بسته نگاه داشتن زنان در محدودۀ سکس فردی و حلال موفق به برپایی اتوپیای خود نخواهند شد. اما در حال حاضر ما باید کوتاه بیاییم و دعوا را به اوج حساسیت مذهب و ایدئولوژی ارتقاء ندهیم و روحانیان غیر سیاسی را هم بیش از این که ترسیده و عقب نشسته اند نترسانیم. جشن های سراسری سیاسی اجتماعی ورزشی مبارک این روزهای ایران بشدت دلپذیر است و خوشبختانه از هنجار قابل تحمل فراتر نرفته است. باید همین حد را نگه داریم و از فضای بوجود آمده هم لذت ببریم و هم مراقبت کنیم که رادیکالیزه نشود. مثل همان اتفاقی که در آزادی بدون زن امروز رخ داد. و جوانان با شعار سیاسی نه چندان خوب و آشتی جویانه ای "تشکر دیکتاتور/ میر ما را آزاد کن" شروع کردند و به شعار زیبای "ای رهبر فرزانه / موسوی را آزاد کن" رسیدند. این شعار سیاسی بالاترین حد کنش سیاسی و اجتماعی قابل تحمل و اجرا در حال حاضر است و هر گونه شعار رادیکال و بویژه با رویکرد تمسخر و تحقیر و متلک بسوی حریف مقابل واکنش ها را تند کرده و مجدداً با دو قطبی کردن جامعه همۀ دست آوردهای فعلی و دست آورد های خیلی بیشتر در آیندۀ نزدیک را نابود می کند. یا...هو