ما یک بدهکاری شاد و بسیار بزرگ هم به رییس جمهور احمدی نژاد بدهکاریم. انصاف باید داشت.

1- در عمر مأیوس و عبوس جمهوری اسلامی فقط سه واقعه قابل ثبت در تاریخ است تا تاریخ شرمنده نباشد. یک واقعۀ نسبتاً شاد و پررونق یکی دو روزه قبل از دوم خرداد سال 76 و در دولت هاشمی رفسنجانی. دومی روز 8 آذر سال 76 در دولت سید محمد خاتمی. و سومی بمدت یکهفته قبل از 22 خرداد 88 در دولت اول محمود احمدی نژاد.

2- اولین  واقعه جشن های تبلیغاتی محمد خاتمی بود که محصول سیاست ورزی  رفسنجانی بود. دومی  جشن چند ساعتۀ صعود تیم ملی فوتبال ایران به جانم جهانی فرانسه بود. که خود جوش بود و دولت و پلیس اصلاحات نقشی نداشت و غافلگیر شده بود. تیم ملی هم محصول دولت رفسجانی بود. و جشن های طولانی و یک هفته ای منتهی به انتخابات سال 88 بود که از الف تا ی و از سیر تا پیازش محصول سیاست ورزی و قدرت و نفوذ محمود احمدی نژاد بود.

3- اصل اول: تحرک هر موجود زنده و بویژه انسان مولود دو عنصر شادی و امید یا امید و شادی - در هم تنیده - است و خلاص. تا امید نباشد شادی نیست و تا شادی نباشد امید نیست؛ و چون این دو غایب باشند حرکت و جنبش نیست.

4- اصل دوم: هر پدیدۀ اجتماعی یک علت دارد وچندین دلیل. یا یک دلیل اصلی دارد و چندین دلیل فرعی. یا یک بستر دارد و چند عامل تقویت کننده وقتی در داخل این بستر قرار می گیرند.

5- در جشن های یکهفته ای خرداد 88 مناطره های داغ بود. بداخلاقی ها و بگم بگم های احمدی نژاد بود. دروغگو و شارلاتان و اتهاماتی از این دست به احمدی نژاد از سوی رقبا بود.  رنگ سبز مهندس موسوی بود. تحریک و تهییج مشارکتی ها و مجاهدین انقلابی ها بود. اما اگر آن شاباش های گران نفتی احمدی نژاد نبود که در جهار سال دولت نهمش روی سر شهری و روستایی ریخته بود و نوعی از رفاه - کاذب یا صادق ارزش داوری نمی کنیم - را برای همه پدید آورده بود از سویی و قدرت و نفوذ تصمیم گیری های با اعتماد بنفس احمدی نژاد نبود؛ آن جشن های زیبای فراتر از دموکراسی شکل نمی گرفت. چون بستر بروز و ظهور را احمدی نژاد ساخته بود: امید را با پخش پول؛ و شادی را با اجازۀ تظاهرات مختلط بی سر خر.

6- امروز که این روزهای مغموم رییس جمهور را می بینم و تیر بلا که از هر سوی می بارد به اردوی اخته اش؛ دلم می گیرد برای کسی که هر که بود و هر چه کرد اما طولانی ترین جشن شاد جوانان را هم او رقم زد. احمدی نژاد یکی از ثابت قدم ترین شعبده بازهای سیرک من هم بود و امروز که مثل همۀ دلقک ها در پشت صحنه گریه می کند بروزگار نامرد؛ وظیفۀ خودم دانستم که حالی ازش بپرسم و مژده به او بدهم که:

7-  افتخار آن 40 میلیون و آن 85 درصد مشارکت رأی دهندگان رکورد است و از آن تو. و نه گمانم تاریخ مشارکت در ایران بتواند بشکند هرگز. زیرا حداقل 20 تا 25 درصد آن مشارکت از تحرک همین جشن و شادی های یک هفته ای می آمد که هم بانی اش و هم میزبانش خودش بود. چون تا جشن نباشد و امید و شادی؛ تحرکی هم شکل نمی گیرد از آن نوع که خامنه ای انتظار دارد.

8- تا از این جا نقبی بزنم به انتخابات با پند و اندرز و بدون جشن و بدون شادی و بدون امید و با فقر و گرانی و یأس فلسفی فردا و مطمئن بگویم که مشارکت بالای 60 تا 65 درصد اتفاق نخواهد افتاد. البته نتایج را هم می دانم و رییس جمهور آینده را هم می شناسم. اما بخاطر اخطار شورای نگهبان و حرمت طرفداران دکتر روحانی از اعلام بویژه نام رییس جمهور در یک هفتۀ بعد چیزی نمی گویم. اما توصیه می کنم که زیاد جو گیر نشوند بدنبال جنبش بنفش. یا...هو