دریاچۀ ارومیه چشم براه "بی سیاست"! خواهش می کنم: سوسوزدی!

The Battle of Lepanto

1- خاطره ای شیرین تر از این ندارم که در دهۀ 1330 خورشیدی بهمراه پدرم که از تهران می آمد تابستان ها؛ سوار کوپه های چوبی قطار بشویم در ایستگاه روستایمان و برویم به سواحل بندر شرفخانه و دریاچۀ رضائیه (ارومیه). شلنگ تخنه انداختن هایمان در آب های شور و کم عمق چسبیده بساحل لجن های شفابخش و قرمز شدن چشمان مان از شوری آبی که می بلعیدیم گاهی تلخ؛ کمتر از عسل های کوه سبلان مزه نمی کرد در ته بچگی های سرخوشمان در آغوش پدر ازابتدای تولدم در هجرت پایتخت. و چه نوستالوژی دیرپایی شد حتی اگر امروز فرصت بودن در سواحل هاوایی و فیجی هم مهیا بود برایم که نیست.

2- به آمارهای رسمی دو پنجم از آن دریاچه ای که همۀ آب بازیهای نسل ما بود در شرق و غرب آذربایجان که هنوز اردبیل هم با ما بود؛ خشک شده است و سه پنجم باقی مانده که بسرعتی بیشتر در حال نابودی است. در علت های برشمرده برای این خسران زیست محیطی طیفی از مهم و اهم همدیگر را پوشش داده اند از جمله دوپاره کردن دریاچه بزور جاده ای مالرو، تغییرات اقلیمی آب و هوا، سد سازی های بی رویه بدون رعایت حقآبه های توافق شده برای دریاچه و ... الاماشاءالله. وحرف کلان ناگفته را به هزار زبان بزبان آورده اند کارشناسان محیط زیست: "اصرار کهنه پرستان و قضا و قدری حاکمان به زیست بی دانش جمهوری اسلامی در عصر دانش".

و اما بعد:

3- تأثیر این پدیدۀ مخرب در حال گسترش سریع بر اکولوژی منطقه و تهدیدی که بهزار دلیل زندگی شرق و غرب آذربایجان را هدف کوتاه مدت خود قرار داده است چنان عیان و فاجعه بار است که امام جمعۀ هفت تیر کش اما کشاورز و لطیفه پرداز ارومیه جناب حسنی معروف را هم به اعتراف واداشته است؛ باعث یکی از نایاب ترین اعتراضات مدنی اهالی منطقه شده با خواست مشخص "چاره ای برای این فاجعه". انتظار از "اصرار کهنه پرستان قضا و قدری حاکمان به زیست بی دانش جمهوری اسلامی در عصر دانش" در مورد سیاسی امنیتی ندیدن این اعتراض و مدارا و تساهل؛ انتظاری بیهوده است در جائیکه آب بازی بچه ها را هم و چه می گویم کمک سمبلیک شیشه پاک کنی خودروها بقصد یاری و همدردی با کودکان کار را هم سیاسی می بیند و سیاسی می خواهد برای لوث کردن اصل قضیه ( مشکلات مدنی)

4- اما- واین اما خیلی مهم است- ما چه می کنیم؟ نشسته ایم در خنکای سواحل اروپا و امریکای سبز. و کیبورد هایمان را صیقل می دهیم با "خیزش آذربایجان" ، "یاشاسین آذربایجان"؛ "فراخوان آذربایجان"؛ "یک گام دیگر تا سرنگونی رژیم" و ... اف. و چه بهتر از این که به استناد حرف بی مسئولیت و مفت ما حاکمان ضد علم و دانش و تجربه؛ زیباترین حرکت مدنی کل تاریخ مدرن ایران را سیاسی امنیتی بهانه کنند و نه تنها فرزندان ما را به مسلخ ببرند بلکه مهمتر اینکه اصل نابودی منطقۀ "دریاچۀ ارومیه" را لوث کرده و از حداقل تلاش برای نجات دریاچه را نیز از سر باز کند. با جوی که ما می سازیم و بکام جمهوری اسلامی می سازیم؛ دو فاجعۀ عمیقتر اتفاق خواهد افتاد. در داخل و خارج ایران موضوع دریاچۀ ارومیه سیاسی محض تلقی شده و از اظهار نظر و انتقاد و چاره جویی متخصصان دلسوز جلو خواهد گرفت. دو دیگر اینکه در حالی که نه "خیزش"ی -خیزش کلمه ای صد در صد سیاسی است- در کار است و نه دنباله ای برای آن متصور؛ "امر سیاسی" را تا حد ادعاهای چوپان دروغگو ارزان و بی ارزش خواهیم کرد. نکنیم این هیجان زدگی بی ریشه و منفی را. اگر ایران را دوست داریم. یا...هو