سیرک یک وبلاگ نیست. یا دلقک در جاده؛ احمدی نژاد بی کلّه!

The Adoration of the Kings

نام من دلقک و شهرتم ایرانی است. کار دلقک در سیرک است. سیرک یک وبلاگ نیست. سیرک دایرة المعارف دلقک است. دلقک مقید به انجام عمل خاص و تعریف شده ای در سیرک نیست. دلقک باید شادی و امید و نشاط تولید کند برای بینندگانش. لذا دلقک فقط و فقط باید به آرمان خودش که تولید زندگی و شادی است متعهد باشد و نه هیچ چیز و هیچ چیز دیگر. بنابراین دلقک یک روشنفکر نیست. همینطور یک کارشناس یا تحلیلگر. دلقک یک با سواد آکادمیسین هم نیست عرفاً. و همینطور یک شهرزاد قصه گو. دلقک محدودیت منبع ندارد و چهار چوب شناخته شده. دلقک مجاز است هرموضوعی اعم از سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... را دستمایۀ تولید نمایش روی صحنه اش بکند. مشروط به اینکه از کنتراست عین جامعه با ذهن تماشاگرش لبخندی لحظه ای، تلخندی نیروبخش یا قهقهه ای عمیق بر لب و دندان بینندگانش بیاورد. و دلقک... ادامه دارد در شمارش همه چیز بودن و هیچ چیز نبودن!

من از بین همۀ تعاریف مرسوم در مورد تمایز انسان و حیوان تعریف "انسان حیوان خندان است" را تعریف محبوبم انتخاب کرده ام. و معتقدم که انسان ناشاد نمی تواند منشاء کمترین تحرک و پویایی و پیشرفت و کامیابی بشود. و از اینجاست که با حکومت دینی مخالفم. زیرا دین در عرصۀ اجتماع - اجتماعی شدن دین = سیاست - نه تنها نمی تواند شادی های مادی و سطحی مورد نیاز انسان امروز را تأمین کند که بدتر به شادی های عمیق و معنوی ایمانی (در اینجا ایمان دینی) او آسیب های جدی وارد و انسان را از ماده مانده و به معنا نرسیده پوچ و سرگردان و مضطر بجا می گذارد. لذا مانند راننده ای هستم بر روی یک شاهراه بسوی هدف "آزادی خنده در ایران". 

من خنده را در گله های مختلط انسانی محقق می دانم و لاغیر. لذا معتقدم که تا آزادی زن بعنوان عنصر اصلی و محوری این اختلاط نر و مادۀ حیوانی محقق نشود خنده ها پژمرده و گام ها معلق خواهد بود. بنابراین هر کجا نشانه ای از "تلاش جامعه برای کسب آزادی ابراز هیجان در عرصۀ عمومی" سراغ می گیرم از خوشحالی و سرمستی سر از پای نمی شناسم. مثل ترویج موسیقی یا کنسرت یا رقص و سینما و هنر بطور عام و بهترین مثالش آن مراسم یگانۀ آب بازی در پارک آب و آتش. من در ایران دین را مساوی با آخوند می دانم. و معتقدم که بیرون رفتن هریک آخوند از سیاست مساوی با یک گشایش پیشرونده و زیربنایی بسمت عرفی شدن حکومت است و با جیغ و داد آن را اعلام و شادی می کنم. مسبب این رفتن"بسمت عرفی شدن حکومت" خدا باشد یا شیطان برای من تردید ایجاد نمی کند در دنبال کردن شان.

برگردم به جاده: در جاده ای که من رانندگی می کنم بسمت آزادی خنده در کوچه و خیابان های ایران. من حداکثر ادعایم یک بلد بودن است. و الا من خودم در این جاده یک راهروم و نه یک راهبر. این جاده رهبرانی از جنس سیاست می خواهد و دارد. که بنوبت و از جاده های فرعی وارد این جادۀ اصلی می شوند و مرا بدنبال خویش می کشند. تنها تلاش من در این است که غربیلک را صاف و مستقیم نگه دارم که از راهی که بلدم خارجم نکنند. و الا سرعت و دقت رانندگیم را در دستان رهبران سیاسی ام قرار می دهم. روزی هاشمی رفسنجانی وارد این جاده شد و خواست اقتصاد را آزاد کند و من هیجان زده تعقیبش کردم. ولی چون تحت اراده ای بالاتر از خودش نخواست و نتوانست استقامت (بمعنای هم مستقیم و هم پایداری) بکند رهایش کردم. سید محمد خاتمی آمد و چنان هیجان زده بدنبالش رانندگی می کردم که تا نزدیک پایان راه هم متوجه نبودم که خاتمی در حقیقت عرض جاده را قیقاج می رود بجای طول جاده و بسمت هدف.

تا اینکه محمود احمدی نژاد آمد و جنسی از جنس فاجعه داشت. مغموم و فاتحه خوان پشت رل ناخن می جویدم که متوجه شدم احمدی نژاد بر سرعت نا متعارفش افزود و چنان با مهارت و بی کله رانندگی می کند که مستقیم بسمت هدف (آزادی های اجتماعی و سبک زندگی) نشانه دارد. من نیز از خدا خواسته و بدون توجه به هشدارهای راننده های بغل دستی که معتقد بودند یا احمدی نژاد چپ می کند و یا مارا به نه بهشت که جهنمی بدتر از روحانیان می رساند گوش نکردم. زیرا که من در خرابکاری های روبنایی و عمیق احمدی نژاد تغییرات فلسفی و زیربنایی -حتی تصادفی هم باشد- را رصد می کردم. نام این احمدی نژاد را گذاشتم "احمدی نژاد جدید" و مشروط بودن حمایتم به "پایداری احمدی نژاد در گسترش و حمایت از آزادی های لیبرال و فردی جوانان" را هم مرتب یادآوری می کردم.

احمدی نژاد جدید اما کم آورد. یا حداقل این است که از یکماه پیش تاکنون نشانه های پررنگی از کم آوردن دارد. و من هنوز هم بضرس قاطع نمی گویم شکست خورد چون او راننده ای بی کله و جسور و کم عقل است و ممکن است با عث - حداقل - تصادفات هولناکی با روحانیان ارشد شود تا در راه بمانند و ما بتوانیم بدون لایی کشیدن های خطرناک آنان رانندگی کنیم. در اینجا بود که من هم از تعقیب عملیات آکروباسی ولی بی خطر و تکراری او کنار کشیدم و از دلبری که ساخته بودم به "دیو" همیشگی عدول کردم.

ضمن اینکه مجدداً تأکید می کنم که من یک فعال سیاسی و روشنفکر و اعلامیۀ حقوق بشری و دموکراسی خواه نیستم. و من فقط بعنوان یکی از تودگان پرشمار ایرانی خواهان حکومتی عرفی با آزادی های اجتماعی متعارف و مطابق با عرف متحمّل جامعه ام و در رأس همه؛ آزادی انتخاب حجاب برای خانم های کشورم هستم و لا غیر. لذا کمترین تعهدی به رهبران سیاسی ندارم و فقط به راه خودم متعهدم؛ می خواهم به آن دسته از خوانندگانی که مرا برانندگی سرگیجه آور و قیقاجی متصف یا متهم می کنند بگویم که برخی قیقاج ها که بدیهی هر رانندگی بلند مدتی  است را قبول دارم ولی آن "سرگیجه" را نه. زیرا:

من یک سال و نیم است که این سیرک را دایر کرده ام و متمرکز و شبانه روز و سخت در آن بروی صحنه رفته ام. ششصد و پنجاه مطلب بلند و غیر تکرای بعلاوۀ انبوهی از نوشته هایم در کامنت دانی و به بهانۀ پاسخ به خوانندگان در بدترین و بیرحمانه ترین ویرایش دو جلد کتاب می شود هر کدام پانصد صفحه! و خوانندگان نیمه راه یا گذری و وبلاگ خوان با فرهنگ مینی مال مجازی نخواهند توانست با یک پست و ده پست و یک ماه به شناخت حد اقلی از دلقک سیرک شان وقوف وبه "دانایی بسندگی" برسند. و این تقصیر من نیست. بلکه تقصیر ذوق من است که از وبلاگ انتظار کتاب دارم با ارتباط های صفحه به صفحه! و البته تقصیر هیچ کدام از خوانندگان ولی نعمتم هم نیست. یا...هو 

قبل از متن:

لحظه ای هم مهندس موسوی نازنین آمد. و با اولین تصادف جزیی دستور داد تا همه خود روها را پارک کنیم تا خدا بیاید و از محل تصادف کروکی تهیه کند. ولی مگر می شود با پارک کردن خودروها به هدف رسید!