زامبی یا گودزیلا! بچه ها زندگی را دوست دارند: تقدیم به روح شاد اَنورسادات!

The Test of Fire of Moses

روایت ها مختلف است. خود زامبی می گوید که وقتی آمده من داخل اتاق خواب بودم با مرحوم والدۀ بچه ها. پسر کوچکم اما مدعی است که من توی موال بودم. ولی زیاد هم فرقی نمی کند در اصل قصه. زیرا که چه من موال بوده باشم یا اتاق خواب؛ متوجه نشده ام، و گودزیلا - نامی که دخترم بهمان زامبی نامگذاری شده توسط دامادم داده است - وارد حیاط منزلمان شده و اتراق کرده است. 

اووووه! مربوط به خیلی سال می شود. ماجرا از این قرار بوده که آقای زامبی یا گودزیلا یا غول یا دایناسور یاهر اسم خوب و بدی که تو دوست داری! در روزی که معلوم نیست من حواس پرت کجا بودم وارد حیاط منزلمان شده و آپارتمان دختر سومم را اشغال کرده بود.


در اینجاهم روایت ها متفاوت است خود زامبی مدعی است که به شوهر دختر سومم پول داده و آپارتمانش را خریده. دخترم مدعی است که دیده است که زامبی در حال فرار بوده و برای قایم شدن از دست ده بالایی ها زده دامادم را ناکار کرده و خانه مان را تصرف کرده. اما خود دامادم هر دو این گفته ها را تکذیب می کند و می گوید که غول بیابانی او را سحر کرده و فریب داده و وارد خانه شده و دیگر هم بیرون نرفته است. باز هم هر کدام از این روایت ها صحیح باشد در اصل ماجرا که اشغال آپارتمان دختر و داماد نازنینم باشد توفیری نمی کند. چون که بعد از این اتفاق ما نتوانستیم آپارتمان خالی دیگری به دامادم بدهیم و آن ها آوارۀ خانه های در و همسایه شدند.


 ما در ده پایین زندگی می کردیم و هنوز هم بدبختانه همان جا مانده ایم. خانۀ ما که مثل خانه های امروزی و نقلی و قوطی کبریتی نبود ما در حقیقت توی خانه ای بسبک خانۀ قمرخانم زندگی می کردیم. اگر بخواهم شیرفهم بشوی می گویم معادل امروزش می شود هتل آپارتمان خیلی خیلی بزرگ با آپارتمان های متعدد برای یک خانواده که کوچکترین واحد شمارشمان ایل بود. منتها هتل آپارتمان ما افقی بود برعکس هتل اپارتمان های فعلی که عمودی است. یک محوطۀ باز خیلی بزرگ بود و دور تا دورش خانه ها و اتاق های متعدد داشت.


آقای زامبی، گودزیلا، غول بیابانی یا هرچی - سر اسم که دعوا نداریم - موجود انسان اندامی بود که در ده بالا سکنا داشت ولی از بس که زامبی بود و اذیت می کرد و اهالی را می ترساند؛  دهاتی های ده بالا که خیلی هم پولدارتر از ما بودند و حشم و خدمی داشتند حسرت برانگیز، تصمیم می گیرند و گودزیلا را از ده بالا بیرون می کنند. و به او قول شرف می دهند که اگر توی ده آن ها سروکله اش پیدا نشود حاضرند سالیانه چقدر زیاد طلا و پول به زامبی بدهند. غول بیابانی هم که دیده بود ده بالایی ها هم پول دارند و هم بی رحمند و چطور بچه هایش را جلو چشمش سوزانده بودند قبول می کند و  می آید ده پایین و آن قصه ای اتفاق می افتد که در بالا برایت تعریف کردم.


اوووووه! سال ها پیش بود که دیگر از یادمان هم رفته است که چطور این بلای آسمانی نازل شد در خانۀ ما. اوایل که نه زوری داشتیم و نه پولی. دخترم و دامادم با بی شمار بچه هایشان هم که آواره شده بودند؛  نمی دانم از کجا پولی بدست آورده بودند و دنبال عیش و نوش بودند و هی بما متلک می گفتند که اجاره نشینی و خوش نشینی. و ما هم دیگر عادت کرده بودیم که زامبی همسایه مان شده پولدار هم است و مزرعۀ بزرگی دارد و گاهی هم به نوه نتیجه های ما کار و مزد هم می داد. مشکل مان بیشتر زمان هایی بود که زامبی می خواست خون بمکد و ما اینقدر خون نداشتیم که حریف سیر کردن او بشویم. یا شب های جمعه که می رفتیم قبرستان برای فاتحه و یاد وصیت های پدرمان می افتادیم و حسرتی که خانه اش در اثر سهل انگاری خودش هم اشغال شده بود؛ و می خواستیم از ناراحتی زمین را گاز بگیریم و این زامبی کثافت را نابود کنیم. گاهی هم که نق می زدیم که باید خانه مان را تخلیه کند. یک سری سند و مدرک عهد دقیانوس پاره پوره نشان مان می داد که یا رسید معامله ای بود که با دامادمان کرده بود و یا شجره نامه هایی بود که می گفت مربوط به اجداد خیلی دورش است و نشان می دهد که این ده پایین اصلاً ملک طلق زامبی ها بوده جد اندر جد. حتی چند بار رفتیم پیش قاضی شکایت کردیم. ولی خب معلوم بود که قاضی خانه اش در ده بالا و نزدیک پولدارها بود و حکم می داد همیشه که زامبی سند دارد حسابی.


ای خدا چه خاکی بریزیم بسرمان! این سؤالی بود که خیلی سال بعد بذهن مان آمد و بزبان مان. ولی کاری نمی شد کرد یا باید این "اشغال - واگذاری" زورکی را فراموش می کردیم. یا باید عِدّه وعُدّه جمع می کردیم و با این غول بی شاخ و دم می جنگیدیم. تصمیم راحتی نبود چون کار راحتی نبود که ما عادت داشتیم. و باید حداقل یک صلاح الدین ایوبی یا یک قهرمانی مثل او پیدا می کردیم. لذا کاری نمی کردیم و گاهی که حرص مان را در می آورد لعن و نفرینش می کردیم.


تا اینکه بالاخره خداوند یک پسری به نتیجۀ من داد که اسمش را گذاشتیم ناصر. که هم بمعنی یاری دهنده بود و هم اینکه می شد در بزرگی صدایش کنیم ناصرخان. دردسرت ندهم که ناصرخان قد کشید و بزرگ شد و قوارۀ مردی را پیدا کرد واقعاً پهلوان. این را فقط ما نمی گفتیم. بلکه همۀ در و همسایه و آشنا و غریبه هم از شجاعت و صلابت و جنگ آوری ناصرخان بهت زده بودند. ناصرخان یک پسرعموی کوچک هم داشت بنام آقا یاسر که او هم خیلی زبر و زرنگ بود و از نبیره های همان دامادم بود که آواره شده بود. ناصر و یاسر خیلی با هم جور بودند تاجاییکه همه اش در زیر زمین خانه مان جلسه می کردند برای کشتن گودزیلا. ماهم خوشحال و سبک بال و بی خیال یک پایمان در نزد قربان صدقه رفتن بود برای ناصر و یاسر، و پای دیگرمان هم در این معبد و آن امامزاده و سه دیگر خانقاه برای نذر و نیاز و روشن کردن شمع.


تا اینکه در خروس خوان یک روز شوم تابستانی بود که ناصر و یاسر زره پوشیدند و شمشیر آختند و سپر انداختند و گرز وعمود حمایل کردند؛ که روز سرنوشت است و زامبی کشته خواهد شد. ما هم از پیر و جوان و مرده و زنده دست بدعا و مغرور از پهلوانان جنگ آورمان که دیگر کابوس اشغال خانه مان بپایان خواهد رسید در طرفة العینی. 

باز روایت ها مختلف است: اَنور معتقد بود که من موال بودم. ولی حُسنی اصرار داشت که نخیر من همان اتاق خواب بودم با والدۀ بچه ها. در اصل قضیه هم فرقی نمی کند که من کجا بوده باشم. چه اگر در موال یا اتاق خواب هم نبودم کاری از دست من ساخته نبود در جلوگیری از وقوع فاجعه. بلی دوستان معلوم نشده بود که زامبی چطوری فهمیده بود نقشۀ ناصر و یاسر را که آمده بود و قبل از اینکه ناصرخان و یاسر از زیر زمین پناهگاهشان خارج بشوند دماغ ناصر را بریده بود و گوش یاسر را. و طوری این طفلک ها را بی ریخت کرده بود که بعد از آن و تا آخر عمرشان مخصوصاً ناصر دیگر روی ظاهرشدن در میان خانواده را هم نداشت از خجالت.


این ماجرا خیلی به اَنور و حُسنی گران آمد. آخر آنها هم مخصوصاً با ناصر خیلی دوست بودند. درست است که از ناصر کوچک تر بودند ولی همیشه ناصرخان با ایشان شوخی می کرد و بازی شاه و قمر وزیر و شمس وزیربازی می کردند. اَنور اول داوطلب شد و گفت که اینجوری نمی شود من باید حق این زامبی را بگذارم کف دستش. حُسنی هم همراهش پوتین هایشان را پوشیدند و تفنگ هایشان را برداشتند و بدون زره و کلاهخود و سپر و یراق و یساق اضافۀ دیگر رفتند سراغ زامبی و یک چشم و یک دستش را بریدند و جَلدی برگشتند. گودزیلا که بدجوری خودش را باخته بود گریه کنان رفت پیش ده بالایی ها و ازآن ها خواست تا یک فکری بکنند یا او همین روزهاست که جل و پلاسش را جمع می کند و برمی گردد ده بالا. کدخدای ده بالا هم بدست و پا افتاد و آمد سراغ انور که بیا هرچی توبگویی. فقط زامبی را بیرون نکنید ما هرچه بخواهید بشما می دهیم. پول، تفنگ، فشنگ یا هرچه که شما دوست دارید.


خوب یادم است که اَنور و حُسنی ساعت ها و روزها خورد و خوراک و خواب را بخودشان حرام کردند و رفتند توی همان پناهگاه ناصرخان که مرده بود و با هم صلاح مصلحت کردند که چکار کنند. بعداً که موقعش شد و اسناد مذاکرات شان از قرنطینۀ محرمانه ها آزاد شد ما فهمیدیم که گویا درآوردن چشم رفیق زامبی بنام موشه و بریدن دست چپ پسربزرگ زامبی که اسمش یادم رفته علاوه بر همۀ مهارت های اَنور و حُسنی در اثر کمی شانس و اقبال و غفلت و غرور زامبی هم بوده است. پس اَنور و حُسنی حاضرشده بودند که اگر زامبی دماغ ناصر را پس بدهد حاضرند مصالحه کنند و تصمیم برای گوش یاسر را هم به بعد ازبخش اول توافق موکول کنند. این طوری شد که ما دماغ ناصر را پس گرفتیم و زامبی را متعهد کردیم که دیگر این طرف حیاط نیاید و بچه های ناصر خدا بیامرز را نترساند.


راوی که من باشم اینجا آه جگرسوزی می کشم و ادامه می دهم که: 
اَنور شجاع و نازنین به تیرغیب یک دیوانه ای که معلوم نشد چطوری از قفس پریده بود بیرون دچارشد و ازدست بچه های ناصر رفت. ولی حُسنی جوان سنگ تمام گذاشت و اوووَه خیلی سال هم بچه های ناصر را و هم بچه های اَنور را زیر بال های محکم و استوارخودش که شایع کرده بودند از فولاد آبدیده است ولی در حقیقت از آلومینیوم سبک بود گرفت و بزرگ شان کرد و دیگر از زامبی هرروز مزاحم و پولدار و زوردار و رفیق جان جانی ده بالایی ها هم خبری نشد که نشد. 

البته دیروز شنیدم که بچه های ناصر توی میدان تحریر قاهره جمع شده اند و عموحُسنی شان را دار زده اند. خب عیبی هم ندارد. همۀ عشق و زندگی حُسنی همین حوانان برومند مصری بودند که تربیت کرده بود. و از سوختن پروانه به شعلۀ شمع چه باک! یا...هو

این یک قصۀ نمادین است و قصد توهین به هیچ شخص و کشور و نژاد و مذهبی را ندارد!


بعد از تحریر:

عزیزم آقای شوری عزیز. [-  شوری نام حقیقی یا مجازی یک خانم محترم است. ومن اشتباهی ایشان را آقا خطاب کرده ام-]

مسأله اختلاف دو دیدگاه و دو فلسفه است در نگاه به زندگی. اگر اصل زندگی انسان عقیدة و جهاد باشد و دیگر هیچ. که بتعبیرمن ترجمۀ تحت اللفظی اش می شود: "بین تبادل دو شلیک به بغل دستیت تجاوز کن آن هم برای خالی نبودن جایت تا لختی بعد که شهید خواهی شد".خب من نیستم و اَنور و حُسنی هم نبودند - چون آنها ژنرال بودند و جنگ آور و دانندۀ مقدار خون لازم برای یک عمر در آماده باش بودن برای جنگی بی برنده . - راستی می دانی روحانیان زمان شاه هم حتی از خدمت سربازی معاف بودند - و من دلقک که وضعم معلوم و بغدادم خراب. ولی اگر زندگی برای زیستن و لذت بردن هم است. من هستم و حُسنی و اَنور هم بودند: 

با واقعیت کنار بیا. اگرمانعی از موانع بر سر راهت را قادر نیستی برداری بهر دلیل؛ معطل نکن مانع را دور بزن و به عشق بازی هایت هم برس (منظورم مقدمات لازم و کیفور قطعی قبل از تجاوز نهایی است). بخش مهمی از زندگی ساختن با واقعیت های تلخ است. چندین نسل دیگر از اعراب و فلسطینیان باید از قنداق! مردن را تمرین کنند. فقط  به این دلیل که اسراییل اشغالگراست. اشغالگر یا نه چیزی را در واقعیت بیرونی عوض نمی کند. اسراییل اگرهم مانع! ولی یک واقعیت است. و باید این دور باطل مرگ یکجا نقطه پایان بگیرد. مگر زندگی معمولی انسان معمولی در بسیاری از سالها و دهه ها از زور و بی عدالتی رنجورنمی شود ولی عبورمی کند. - مثل میلیون ها آوارۀ ایران انقلابی. یا میلیون ها کرد جابجا شده در طرح انفال صدام - اسراییل هم یک زور کهنه است که مدارکی هم دارد و قوتی برای نقشه اش. اعراب تاوان ضعف و سستی و طمع اجدادشان را تا کی با خون بچه هایشان باید بپردازند. با نتیجۀ نشدنی و هیچ.