دفاع از ارزش های ایرانی: رضا پهلوی در اسرائیل؛ هوشنگ امیر احمدی و اتهام جرس!

The Raft of the Medusa

1- دوستانی از من خواسته بودند که راجع به اپوزیسیون خارج از کشور مطلبی بنویسم. اما بقدری اپوزیسیون خارج از کشور وجود خارجی ندارد که من واقعاً نمی دانستم که چه و از که و از کجا و چگونه و چرا بنویسم. زیرا که به تشخیص من جمهوری اسلامی در خارج از کشور اپوزیسیون ندارد. بلکه تعدادی آدم مخالف حکومت آخوند ها از سی سال پیش تا کنون بوده اند و هنوز هم هستند. این تعداد ممکن است از نظر کمی ده ها و صدها و هزارها برابر شده باشند اما از نظر کیفی حتی یک گام هم نتوانسته اند بجلو بردارند.

2- اما معدودی چهره در بین ایرانیان خارج از کشور هستند که بدون اصرار به اپوزیسیون نمایی سیاسی و تشکیلاتی کارهایی در ارتباط با ایران صورت می دهند که هم قابل ملاحظه است و هم مفید. یکی از آن ها رضا پهلوی است. او که سیاسی ترین و معروف ترین چهرۀ اپوزیسیون است بعد از مدت ها تلاش سیاسی در حاشیه؛ بعد از جنبش سبز و با روی آوردن به فعالیت در حوزۀ مدنی خودی نمایانده و در حال حاضر تنها "فرد"ی - با تأکید برفرد - است که کار مدنی مؤثری می کند و فقط به دلیل جایگاه دودمانی اش و سوابق شاهزادگی اش اپوزیسیون سیاسی خوانده می شود. و الا بدرست فعالیت خودش را متمرکز کرده بر حوزۀ مدنی و تلاش دارد که اگر بتواند سازمان رأی و هوادار توده ای قابل ملاحظه ای در داخل ایران سازمان بدهد خودش را در کسوت سیاسی تر بنمایاند. و بهمین دلیل هم است که با همۀ طرح ها و پیشنهادات صرفاً سیاسی در جمع شدن چند نفر آدم بدون پشتوانۀ داخلی دور هم تحت عناوین دهان پرکن گنگرۀ ملی و پارلمان مخالفان و رأی گیری اینترنتی و از این قبیل خام اندیشی های دیگران مخالفت کرده و کماکان به تلاش خود برای ایران و مردم ادامه می دهد. از جمله شرکت او در مصاحبه با تلویزیون اسرائیل بسیار حرکت ایراندوستانه و درستی بود و او نه از منظر مرد سیاسی که از منظر یک ایرانی میهن دوست سعی کرد و می کند که دول مخالف جمهوری اسلامی را از اقدام به ویران کردن ایران باز دارد.

3- اما بغیر از رضا پهلوی فعالان دلسوز و انفرادی کمتر سیاسی دیگری هم در این زمینه هستند که اغلب با تشکیل گروه هایی متشکل از ایرانیان و اتباع کشور محل زیست خویش سعی می کنند با لابی گری در دوطرف ماجرا مشکلات را گام بگام حل و فصل و دشمنی ها را به آشتی تبدیل کنند. یکی از مشهورترین این افراد هوشنگ امیراحمدی است که در امریکا ساکن است و سالیان بسیار زیادی است که تلاش می کند روابط ایران و امریکا را بهبود ببخشد. آنچه که من از سوابق در یاد دارم حداقل نامبرده از زمان ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی این تلاش ها را شروع کرده و هم در دورۀ اصلاحات با دولت خاتمی و هم در ریاست جمهوری احمدی نژاد این کوشش را ادامه داده است. البته کوشش های او به دلیل اولاً عدم ثبات سیاسی در ایران و تنوع تصمیم سازان و تصمیم گیران در حوزۀ سیاسی و ثانیاً بدلیل پروپاگاندای غیرقابل توجیه سوء ظن به تلاش های او از سوی مخالفان و اپوزیسیون سیاسی بیکاره؛ تا کنون موفقیت خاصی بدنبال نداشته است. محرک من در نوشتن این مطلب القاء سوء ظن جدیدی است که سایت جرس با جعل یک سناریوی موهوم مثل چندین و چند سناریو های جعلی و دروغ دیگرش او را از کوره بدر برده است.

4- جرس مدعی شده است که قاضی مرتضوی معروف سی دی را پر کرده است از پشت پردۀ جنایت ها و خیانت های رژیم و آن را از طریق اسفندیار مشایی به هوشنگ امیراحمدی سپرده برسم امانت که اگر کار تیم احمدی نژاد بیخ پیدا کرد او آن سی دی را منتشر کند و لابد بنجات مشایی و احمدی نژاد برود. امیر احمدی هم ایمیلی زده به سایت جرس که این مزخرفات چیست منتشر کرده اید و خواستار این شده است که صاحب حقیقی یا حقوقی جرس و یا وکلای آن ها را معرفی کنند تا وکلای تشکیلات متبوع او بتوانند شکایت کنند و احقاق حق کنند از این تهمت دروغ. جرس هم ضمن چاپ ایمیل او بعوض معرفی مسئول سایت یا وکیل او مدعی شده است که امیر احمدی آنان را تهدید بشکایت کرده است. از آنجائیکه جرس و کلمه نزدیک ترین سایت های به منتقدان اصلاح طلب مذهبی داخل ایران هستند لذا برای من خیلی گران آمد که اینان چنین بی در و پیکر و فقط برای جلب خواننده دست به چنین اقداماتی بزنند و باعث آبروبری اصلاح طلبان مذهبی داخل کشور و نیروهایی مثل هاشمی رفسنجانی بشوند. زیرا که یکی از اصلی ترین امید های ایرانیان همین مذهبیون میانه رو و اصلاح طلب هستند برای اصلاح از درون و نباید یک سایت نزدیک به آنان اینقدر اخبار و گزارش های جعلی و بدون پایه منتشر کند.

5- و در نگاهی مدافعانه به عملکرد هوشنگ امیر احمدی این پرسش مطرح است که چرا آقایانی که مدعی اصلاح طلبی هستند در تلاش هستند فعالان مستقل "بهبود خواه و بهبود ساز" را ضایع کرده و از میدان بدر کنند. مگر نه این است که یکی از خواسته ها و برنامه های اصلاح طلبان تلطیف چهرۀ ایران در جهان و نزدیکی تنش زدا به باشگاه سیاسی جهان است. پس چرا بجای استقبال از هرکس و هر گروه و هر تشکلی که در این زمینه فعال هستند سعی در انگ زنی و تباه کردن شخصیت و فعالیت آنان می کنند. خب اگر هوشنگ امیر احمدی همان است که کیهان و شریعتمداری می گویند و اسنادش هم موجود است. چرا بجای این جنگ روانی بیهوده چند فقره سند و کاغذ و قرینه منتشر نمی کنند از وطن فروشی و نوکر بیگانه بودن اینان. مگر غیر از این است که هر کسی هم بخواهد با امریکا آشتی کند باید با امریکایی ها ارتباط داشته باشد یا بگیرد و مذاکره کند. اینکه آدمی بصرف اینکه در امریکاست و با آنان در ارتباط است و سعی می کند بهر زحمتی هم شده بدولت های متنوع ایران هم نزدیک شود برای گره گشایی از بزرگترین معضل سیاست خارجی موطنش چه ایراد دارد و چه ذنب لایغفری مرتکب شده است.

6- من شهادت می دهم که تا کنون حتی یک سرسوزن سوء نیت مستند در مورد فعالیت های ارزشمند و ایرانخواه هوشنگ امیر احمدی ندیده ام. و اصلاً چه سوء ظنی! امیر احمدی که نه سر پیاز است و نه ته پیاز - با پوزش از ایشان - چرا و چگونه غوره نشده مویز است و می خواهد ایران را به امریکا بفروشد. اصلاً ایران چه دارد که کسی بخواهد آن را در مقام یک ایرنی تبار و در حالی که بسرزمین پدریش راهش هم نمی دهند قولش را به امریکایی ها بدهد. و امریکایی ها هم لابد بقول شریعتمداری شیر خر خورده اند و همین جور تاقباز خوابیده اند که یک استاد بازنشستۀ امریکایی ایرانی تبار کارشان را بسازد و 9 ماه بعد خانۀ شوهر بچه بغل! بقول ادبیات غالب عیال متخلق جرس! فاعتبرو یا اولی الالباب! یا...هو