ارتش ایران جان می کَنَد؛ سپاه پاسداران جمهوری اسلامی پزش را می دهد!

1- پنجشنبه هوای لندن کاملاً لندنی بود و این هم از عجایب روزگار امسال است که زمستان اروپا اینقدر تأخیر داشته، و هنوز هم درست و حسابی گرم نشده سرمایش! این را گفتم که بگویم من هم کار داشتم و بیرون از منزل بودم و در حال آمدن به خانه فکر می کردم که حالا که درایران هنوز حکومت در تعطیلات است و مردم راحت؛ من هم به آرزوی چند وقته ام جامۀ عمل بپوشانم و یک مطلب دوپسته بنویسم راجع به سیاست و نقش "هواداران تیفوسی". ولی بمحض روشن کردن لپ تاپم با این خبر خبرگزاری مهر برخورد کردم که  از پهپاد ساقط شده رونمایی شده در سیمای جمهوری اسلامی. آن هم توسط سپاه پاسداران و سردار حاجی زاده فرمانده نیروی هوا فضای پاسداران. خوشحال شدم که می توانم یک پز دیگر بشما بدهم که دیدید دلقک راست گفته بود در مورد اختلاف سپاه با ارتش در تأخیر بی جهت برای شو تبلیغاتی. دیدم خیلی ضایع است این همه منم زدن! پس تصمیم گرفتم بنویسم که شما خوانندگان وبلاگ من چه موجودات خوشبختی هستید که همیشه از اطلاعات  و آگاهی هایی برخوردارید که در دکان هیچ روشنفکری پیدا نمی شود! و توده که دکان ندارد بیچاره!

2- پس اصل ماجرا چنین بوده است که پدافند هوایی نیروی هوایی ارتش بهرطریق هواپیمای جاسوسی فوق مدرن امریکا را در اختیار می گیرد. و ازاینجاست که کشمکش آغاز می شود. سپاه می گوید هواپیمای ساقط شده را به نیروی هوا فضای سپاه تحویل بدهید تا سپاه ضمن بهره برداری از مواهب نظامی و سیاسی آن شو تبلیغاتی اش را هم براه بیاندازد. ارتش که یادش نرفته چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح  (درجریان کمک رسانی به زلزله زدگان بم. که ارتش همه کار کرد و سپاه همه را ادعا کرد و بنام خودش تبلیغ کرد تا جائیکه صدای فریاد اعتراض تیمسار سلیمی فرمانده کل ارتش وقت هم در آمد) همۀ موفقیت ها و جان کندن ها و فداکاریهایش توسط سپاه مصادره شده است. این بار بقصد اینکه این کامیابی را بنام خودش ثبت کند مقاومت می کند، و جنگ مغلوبه می شود و اصل ساقط کردن هواپیمای دشمن می رود به حاشیه؛ و جنگ سپاه با ارتش قرار می گیرد در متن. و البته بازنده همیشه معلوم است: خامنه ای فرمانده کل قوا مداخله می کند و بنفع سپاه و سردار حاجی زاده فرمان می دهد. و جالب بود در آن لحظه دیدن دماغ آویزان فرمانده پدافند هوایی نیروی هوایی ارتش.

3- همۀ این ها را که قبلاً هم گفته بودم منظور نداشتم از این پست. فقط می خواستم روشنفکران و تحلیلگران و سیاسیون اپوزیسیون قلم بدست را بنوازم یکبار دیگر که: چه می کنند - با درود به عادل فردوسی پور - این هل من مبارز های اینترنتی مثل من. بجای اینکه روشن بینی بخرج بدهند و تنها راه ممکن برای تغییرات درایران را که همانا تعمیق شکاف بین ارکان و اجزاء حاکمیت است و بس؛ در دستور قلم و زبان و تصویر خویش قرار دهند، می روند روی مزخرفاتی مثل "گنگرۀ ملی" و "سکولارها جمع شوید" و "چگونه می شود از صد تا حزب دو نفره یک حزب 200 نفره تشکیل داد" و از این قبیل؛ کار می کنند و مثل ژنرال های بدون سرباز و وامانده شلاق بر اقیانوس می زنند. در حالیکه استفاده از همین شکافی که بین ارتش و سپاه است و تبلیغ برای تعمیق و گسترش آن ثواب هزار بار دوره کردن "بیایید با هم گفتگو کنیم" دارد. البته که هیچکدام از آن رؤیاهای انتزاعی هم شکل نمی گیرد و نخواهد گرفت. و اصلاً چرا باید بگیرد و فایدۀ متصور بر آن چیست. آیا حزب دونفره با حزب 200 نفره فرق عمده ای هم دارد. از ما گفتن. یا...هو