کیست آن کش سر پیوند تودرخاطرنیست.

Sappho and Phaon

 

مردُم ِ دیدۀ ما جُز برُخَت ناظرنیست

دل سرگشتۀ ماغیرتورا ذاکرنیست.

اشکم احرام طواف حَرمت می بندد

گرچه ازخونِ دلِ ریش ومی ظاهرنیست.

بستۀ دام وقفس باد چومرغ وحشی

طایرِسدره اگردرطلبت طایرنیست.

عاشق مفلس اگرقلب دلش کرد نثار

مکنش عیب که برنقد روان قادرنیست.

عاقبت دست بدان سروبلندش برسد

هرکه درراه طلب همّت اوقاصرنیست.

ازروان بخشی عیسی نزنم دم هرگز 

زانکه درروح فزایی چو لبت ماهرنیست.

من که درآتش سودای توآهی نکشم

کی توان گفت که برداغ دلم صابرنیست.

روزاول که سرِزُلفِ تودیدم گفتم

که پریشانی این سلسله را آخرنیست.

سَرپیوند توتنها نه دل حافظ راست

کیست آن کش سرپیوند تودرخاطرنیست.

عشق ملتقای انسان. هنرملتقای عشق. انسان ملتقای هنر.

انسان ملتقای عشق.

نغمۀ شرقی ازحافظ شیرازی. 

رنگ بوم غربی ازLouis David فرانسوی

شاهد فروغ فرخزاد ایرانی

زبان حال دلقک ایرانی

تقدیم به عشق وشادی ایرانیان

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند. 

هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم

زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش
پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود
بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا

نام خدا نبردن از آن به که زیر لب
بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست به شادی در بهشت

او می گشاید... او که به لطف و صفای خویش
گوئی که خاک طینت ما را ز غم سرشت

توفان طعنه خنده ما را ز لب نشست
کوهیم و در میانه دریا نشسته ایم

چون سینه جای گوهر یکتای راستیست
زین رو بموج حادثه تنها نشسته ایم

مائیم ... ما که طعنه زاهد شنیده ایم
مائیم ... ما که جامه تقوی دریده ایم

زیرا درون جامه بجز پیکر فریب
زین هادیان راه حقیقت ندیده ایم!

آن آتشی که در دل ما شعله می کشید
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود

دیگر بما که سوخته ایم از شرار عشق
نام گناهکاره رسوا! نداده بود

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان
در گوش هم حکایت عشق مدام! ما

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد بعشق
ثبت است در جریده عالم دوام ما

عیدشما مبارک.