سال نود: سال جنبش خنده وموسیقی! مبارک.

1- سال 89 را که پشت سرگذاشتیم جهان یکی ازتیره روزترین سال های اخیرش را سپری کرد؛ که دراین میان البته کشورهای مسلمان سهم بیشتری ازسختی هارا-مثل همیشه- نصیب بردند. اقتصاد جهان که درامریکا زمین خورده بود خودش را سینه خیز به اروپا رساند وتا آنجا نفوذ وظهورکرد که کشوری شرقی مثل یونان را ور شکسته کرد ودرایرلند جنوبی به کرانۀ ورشکستگی رسید، وکشورهایی مثل پرتغال و اسپانیا وحتی ایتالیا را به لبۀ تیغ برد، که حتی شوالیه هارا هم بی نصیب نگذاشت و فرانسه وبریتانیا را نیزبه انقباض دیده نشده ای دراقتصاد مألوف واداشت. 


2- وقتی امواج این رکود به تونس بن علی ومصرمبارک رسید. دیگربحثی ازیونان و ایرلند نبود که اتحادیۀ اروپایی وابراقتصادی مثل آلمان را همسایه وهموند داشته باشند در گشاده دستی برای غلبه بربحران. پس تاخرخره دربحران فرورفتند وبسیارخوش شانس بودند وغرب عاقل ترکه اجازه ندهند شورش هایشان به انقلاب ویرانگرتبدیل شود وهرآنچه رشته بودند پنبه شود. ولی ازاینجا ببعد دیگرحهان اسلام افتاد روی فاز"نگاه بدست خاله کن/مثل خاله غربیله کن" وهمۀ جوامع اعم ازفقیروغنی را به شورش برعلیه حاکمان برانگیخت.


3- هنوز هم البته درجاهایی مثل لیبی وبحرین ویمن ازتک وتا نیفتاده وملت های کم لذت وعبوس با حاکمانی نه چندان شریف تر ازحکومت شوندگان اصراردارند که تخت هارا واژگون کنند تا شایدگنجی ازلذت مفت آن زیرخوابیده باشد - مثل تعبیردکتر مهاجرانی ازمصرمبارک- بنظرم اما اتفاق جدیدی درچشم اندازنیست وبحرین بطور قطع ولیبی با احتمال بالای 90 درصد ازانقلاب رهیده اند ودرآینده ای نزدیک نظم قبلی با مقداری هشیاری بنفع مردمان خود -انشاءالله- برقرارخواهد شد چه این اصل بدیهی یادمان نرود که اگرحاکم بالفعل اراده ووسیلۀ سرکوب داشته باشد هیچ انقلابی پیروز نمی شود. این تحولات که برخی تعابیر تراژیکی مثل نسل کشی وازاین قبیل بکار می برند غم انگیزاست ولی خیلی مرا تکان نمی دهد مثل ننه من غریبم های مادربزرگ های دلرحم؛ چرا که سرشت بشروجوامع بشری مستلزم یک سری زد و خورد های ازاین دست بوده، است وخواهدبود برای جلورفتن ها وگریزی هم نیست. مگر اینکه انسان لوح سفید بمعنی بیگناه وشریف ذاتی "جان لاک"بعدازتولد وقرار گرفتن درمعرض هم محیط وهم غرایز وامیال؛ همان نوزادی با مغزوقلبی بدون کمترین آلودگی بماند. که البته نمی ماند.


4- اما اتفاق های بسیارتلخ وناگواروبتمام معنا تراژیک چهاربودند درکل جهان که یکی نصیب پاکستان گرفتارهمۀ مصیبت های موجود دردنیاهم است شد وآن سیل دهشتناکی بود که با هیچ معیاری قابل محاسبه واحتمالاً پیشگیری نبود وباعث آوارگی مجدد 30 میلیون انسانی شد که درشرایط طبیعی نیز کم ازسیل زدگان نداشتند. فاجعۀ دوم نصیب ژاپنی ها شد. که این دیگرنهایت قساوت طبیعت بود درموردمردمانی که اینقدرکارمی کنند که حتی مردن یادشان برود! تا صاحب سالمندترین جامعه هم باشند. زلزله ای به آن قدرت وسونامی پشت سرش وبدترازهمه فاجعۀ نیروگاه اتمی فوکوشیما که غیرازژاپن هیچ کشوردومی نمی توانست ازپس خطرناکی وویرانگری این فاجعه برآید وکلاه ازسربرداریم به احترامشان ودعا کنیم که وضع بدترازاینی که پیش آمده نشود.


5- دوفاجعۀ دیگراما درکشور ما ایران اتفاق افتاد وآن عبارت بود ازترک دومجلس شادی توسط روحانیانی که سی ودوسال است خون ملتی را توی شیشه کرده اند و خودشان حتی نیم قدم بزندگی ودنیای زیبایی های خداوند موردتبلیغ شان نزدیک نشده اند. فتوای دسته جمعی سه روحانی مرجع درحرام بودن ورزش برای زنان وترک مجلس موسیقی حافظیه توسط چهارآخوند ارشد شیراز دربهمن واسفند آن دوفاجعۀ "مرگ سفید"ی است که منظورم بود. البته برای یک فکرساده انگاروقلب رقیق رفتار بسیارسخت است باورکردن این دوفاجعۀ "مرگ سفید" درمقابل آن تعداد زیاد "مرگ سرخ" دردرگیری های طبیعی ومصنوعی کشورهای گرفتار. ولی اگرکمی ازسطح بعمق برویم درخواهیم یافت که آن مرگ های سرخ تقریباً باکم وزیادی سنت زیستن انسان برروی زمین بوده است وخواهد بود درگذشت ادوار. ولی این "مرگ سفید" در اینجای تاریخ نوبرانه ایست که فقط ازتحجرآخوند ایرانی ناشی شده است. واداشتن جامعه ای به زیستن در"سوگواری وعبوسی" مدام درسی ودوسال یک نسل کشی آشکاراست اگربتوانی زندگی را سرخ وگرم تصورکنی و"مرگ سفید"(مردۀ زنده بودن) را به هراس بیاوری.


6- نوروز مبارک. وسال دیگررا سال "موسیقی وزن" بنامیم وجنبش راه بیندازیم برای آزادی شان، اگرمی خواهیم برتاریکی ومرگ سفید غلبه کنیم. چنین باد. انشاءالله. یا...هو