من برای بی سوادان وبلاگ می نویسم!

The Rescue

قبل ازرفتن به دنبال مشایی وروحانیت که امید های فروانی به شما خواهم داد؛ مجبور هستم که یک توضیح مجمل بدهم برای دوستانی که نمی توانند با نوشته های من ارتباط برقرار کنند لذا یا دچارسوء تفاهم می شوند یا مبتلا به سوء برداشت. والبته اینقدر بمن لطف هم دارند که نمی خواهند خواندن وبلاگم را کناربگذارند. هرچند که من بدون اینکه آدم فروتنی باشم ویا ازمنم زدن بدم بیاید؛ چون سخت معتقد به ضرب المثل زیبای "مشک آنست که خود ببوید/ نه آنکه عطاربگوید" هستم. لذا توضیح دادن خودم را بضرر خودم وشهرتم ووبلاگم وجذب خوانند گان جدید می دانم. وبارها بمناسبت هم گفته ام که صاحب اندیشه وفعال عرصۀ عمومی باید دنبال محتوای جذاب باشد ونه رسانۀ جذاب. چون تواگرچیزبدرد بخوری دراندیشه ات وتولیدات فکریت داشته باشی رسانه های عمومی که ماشاءالله ازدرودیوار بالا می روند، نه تنها حرف تورا وخود تورا پوشش خواهند داد بلکه منتت را هم خواهند کشید وبتو پول هم خواهند داد که اندیشه ات وخودت را تبلیغ کنند. این است که بشدت به روشنفکران و سیاستمدارانی که اولین حرفشان این است که اگر رسانۀ فلان را داشتم می دیدید چگونه تخم دوزرده می گذارم بدبین وبی اعتماد هستم. ولی اینک خیاط توی کوزه افتاده و مجبورم کرده اید این توضیح را بنویسم. پیشاپیش ازکسانی که ارتباط شان بامن قدیمی بوده وحسی شده است اگرپالس منفی می گیرند ازاین نوشته معذرت می خواهم.



1- من وقتی مجبورشدم این وبلاگ را تأسیس کنم می دانستم که من آدم مناسب برای اینکارنیستم. چون من یک سری حرف ها داشتم که نه تنها مناسب وبلاگ نبود بلکه مناسب روزنامه ومجله هم نبود. بلکه باید فقط دریک یا چند کتاب نوشته می شد. تا خواننده بتواند ازموضوعی به موضوعی وازصفحه ای به صفحۀ دیگر سواربرخط فکری نخ تسبیحی من حرکت ودانه ها را درکنارهم به مفهوم بگذارد. خب بهردلیل آن نشد واین شد. لذا اینک مجدداً توضیح می دهم که نوشته های من دومخاطب خاص دارد: یکم فیلسوفان ودوم بی سوادان. وآکادمیسین ها برای ارتباط گرفتن با نوشته های من یا باید خودشان را بسطح فیلسوفان ارتقاء بدهند ویا خودشان را بغریزۀ بی سوادان تنزل.


2- فیلسوفان وتودۀ عوام درسؤال مشترکند. وآن این است "چطورمی شود که اینطور می شود وآنطورنمی شود." تودۀ عام به این سؤال باغریزه اش پاسخ می دهد ولی فیلسوف با علمش وجستجویش وتجربیات بشری. بعبارت دقیق ترتوده مغزش همان دلش است وبرای شناخت راه عبورش حسش را بکارمی گیرد وبرمبنای حسش جهت یابی وحرکت می کند والبته اغلب هم راه درست را انتخاب می کند. فیلسوف اما با دلش که همان مغزتوسعه یافته اش بدانش است پاسخ سؤال مشترکش با توده را پیدا و تبلیغ می کند. با این قصد که خطاهای احتمالی غریزی توده را به حداقل ممکن کاهش دهد. لذاست که توده وفیلسوف درمغز ودل یکی شدن اشتراک انسانی دارند. مال توده غریزی وازدل بسوی مغزاست وراه فیلسوف عالمانه وازمغزبسوی دل است.


3- این وسط اما؛ روشنفکر بمعنای آکادمیسین پیدا شده است که گذاشته توکاردنیا و همه را سرگردان کرده است. اوبا اتکا به دانشی که اندوخته است پزفیلسوفان را دارد و رفتار تودگان را واصالت هیچکدام را. چون که اوازدل (بخوان غریزه) جدا شده و به مغز (بخوان اندیشه) نرسیده است وموجودی سرگردان بین دل ومغزش است. که گاهی به این وگاهی دیگربه آن متوسل می شود وادعای پاسخگویی به توده را دارد. و چون نمی تواند با توده ارتباط برقرار کند شروع می کند به متهم کردن زمین و زمان به نفهمی. ولی قادرنیست خودش را ازدست خودش نجات بدهد. چرا؟ زیرا که او سؤال کلیدی توده را که همان "چطورمی شود..." است می گیرد ویک سؤال کاملاً زیستی وغریزی وحسی (کیفی) را به دستگاه منطق ریاضی وکمّی سواد آکادمیکش ارائه می کند وچون سؤال کیفی دردستگاه کمّی ناخواناست پاسخ های عوضی و غیر مرتبط می گیرد. وهنگامی که به توده می گوید بیا این هم پاسخ سؤال تو! توده با بی اعتنایی کونش را بطرف اومی کند وبراه غریزی خودش ادامه می دهد؛ جناب آکادمیسین برمی آشوبد وتوده را متهم به نفهمی وحماقت می کند! لذاست که تا قیام قیامت هم روشنفکرآکادمیسین بمعنای عام نخواهد توانست درهیچ کجای تاریخ با توده ارتباط بگیرد. وهرگونه تلاشی ازاین دست نعل وارونه زدن است.


4- من دلقک اما توده ای هستم که تصادفاً خواندن ونوشتن هم بلد است ولذا تلاش می کنم که حس خودمان توده ها را به حس سایرتوده ها گره بزنم ودرصورت امکان بگوش فیلسوفان برسانیم که چه نشسته اید که داریم نابود می شویم دراین برهوت جیغ اینترنت ورسانه بمثابه سکوت! گاهی پالس هایی ازشما می گیرم که گویا من متوجه نیستم که احمدی نژاد ویاران چقدرکوتوله هستند حتی نسبت به خاتمی وهاشمی. ونمی دانم که چه استانداردهای پائین تری ازسیاست وفرهنگ واقتصاد و... را درپیش گرفته اند حتی نسبت به پیشینیان خود درهمین جمهوری اسلامی. هرچند که شما اقدامات مثبت او نسبت به قبلی ها را عمداً مُقُر نمی آیید واین بد است ولی با همۀ این اوضاع و احوال حرف من چیزدیگری است. من می گویم این ساختار حکومت بمثابه دین چون حکومت نیست ونمی تواند باشد فرق توانایی اثرگذاری مثبت سیاست های مثلاً خاتمی واحمدی نژاد دراین بلاتکلیفی وفقدان فلسفۀ سیاسی جمهوری اسلامی نسبت 1 به 100 یا 80 به 100 ویا نسبت حتی مثبتی نیست. بلکه تناسب این خرابکاری ناگزیر اولاً منفی وثانیاً حداکثر با اختلاف اندک مثل 10- به 12- است. یعنی فقط خاتمی دو درصد کمترازاحمدی نژاد خرابکاری می کند ونه فرق زمین تا آسمان. لذا ما نباید دنبال راهی بگردیم که هاشمی یا خاتمی یا میرحسین نتیجه اش باشد. بلکه ما باید دنبال راهی بگردیم که صاحب حکومت بشویم. برای اینکارهم یا باید انقلاب بکنیم که زورش را وشرایطش را وپذیرشش را نداریم ویا باید وزنۀ کفه ای از حاکمیت را سنگین کنیم که درشکاف ایجاد شده منجربه بازگشت روحانیان به حجرۀ دین بشود. همین!