اجرای یکی دیگر از مناسک "موش مردگی" در حضور خامنه ای!

Above and Below

1- "نه بابا فلانی آدم حسابی است". و آدم حسابی یعنی کسی که غربی است. من دست به عملیات انتحاری می زنم که فلان تعداد آدم غربی را بکشم که فرزند خودم بتواند برود به غرب و آدم حسابی شود. من بر علیه خودم شورش کرده ام. و...

2- فرایند بسیار پیچیده ای است این فریب از راه "موش مردگی" و راحت نیست مبارزه با آن. داشتم عکس های جلسۀ هیئت دولت در نزد آیت الله خامنه ای را نگاه می کردم. یک مشت آدم دفرمۀ شکلی که بدترین لباس ها و آرایش های طول زندگی شان را انتخاب کرده بودند برای شرفیابی خدمت بالاترین مقام سیاسی کشور. و چهار زانو روی زمینی نشسته بودند که حداقل تمهید یک زیردستی ندیده بودند برای گذاشتن زیر تکه کاغذ مچاله ای که "مثلاً دارند دستورات رهبرشان را ثبت می کنند برای آبادانی کرمانشاه". و...

3- این عکس ها و این فیلم ها را به هر ایرانی و از هر قشر و طبقه و صنفی که نشان بدهی و از آنان سؤال کنی که از دست این جمع چه کاری بر می آید برای خدمت به کشور وشهر و روستایشان؛ اگر نه همه بطور مطلق ولی مطمئنم که اکثریت غالبی پاسخ می دادند هیچ کاری. و در همان حال اگر سؤال را عوض می کردی و می پرسیدی به قیافۀ کدام یک از این حضرات دفرمه می آید که دزدی کلان بکنند. بازهم پاسخ اکثریت مخاطبان بود هیچکس! در یک ساده سازی ریزتر اگر محمود رضا خاوری یا آن مه آفرید خسروی یا هر خر دزد دیگری در این جلسه بود چه کسی می توانست حدس بزند و نشان بدهد که: "آی دزد". چرا؟ چون مردم برای هرکار مثبت و منفی یک الگوی ذهنی دارند بنام "آدم حسابی". وشکل این آدم حسابی شکل انسان غربی است. حالا در یک فرض ذهنی چنین بپنداریم که مرحوم امیرعباس هویدا هم در این جمع بود با آن طراوت و شیک پوشی و گل ارکیده. نشسته بر مبل چرمی گران قیمتی یک وری! و در این حال اگر سؤالات بالا را تکرار می کردی چه در پاسخ خدمت و چه در پاسخ دزدی؛ همۀ جواب دهندگان هویدا را نشان می دادند. زیرا با الگوی ذهنی آنان او بود آدم حسابی.

4- در حکومت مدرن همه چیز وارونه است با نمایش جمهوری اسلامی. رییسان در اداره سخت گیر و با ادبیات "بله قربان" و "خیرقربان" هستند در آراسته ترین و کلاسیک ترین پوشش و لباس عرف جامعه. و رفیقند و خودمانی و راحت جامه در فارغ از کار اداری. در جمهوری اسلامی در اداره و کارخانه و مدرسه و دانشگاه و ... همه رفیقند و خاکی با ادبیات مصافحه و روبوسی و "سلام علیکم حاجی آقا" و "علیکم السلام و بفرمائید بنشینید و گپ و گفت و خندۀ خودمانی". و در فراغت از کار پوشش های آلا مد آنچنانی و ریخت و پاش ها وتبخترها و قیافه گرفتن های فرعونی. می خواهی به تلویزیون بروی برای گزارش کارت بمردم پوشیدن کت سورمه ای با شلوار خاکستری یا بر عکس با جوراب قهوه ای یا بدون جوراب و پیراهن یقه چرک و زلف پریشان از اهم واجبات است. ولی هنگام رفتن به توالت توی اندرونی مصرف ادکلن آرامیس و چانل و کریستین دیور و ... کمترین مناسکی است که فراموش نمی کنی.

5- چه کسی باور می کند آن بخاک افتادگان دریوزه در پیشگاه خامنه ای هر کدام چه ساختمان ها و ویلاهایی دارند در نیس و پاریس و لندن و نیویورک و فرزندان شان در چه وضعی و در کدام کشور غربی مشغول چه کارهایی هستند که مسلمان نشنود کافر نبیند. ولی هی قسم بخور که ای بابا خوردند و بردند و نبینید این موش مردگی حقیر نمایش سادگی. ولی چه کسی باور می کند کاری  - حتی - خلاف و منفی را از این آدم های دفرمه. و...

6- یادم مانده که بمناسبت بیانیۀ پایانی کنگرۀ دوم حزب مشارکت که همۀ آرزوهای بشر را در داخلش جستم؛ یادداشتی نوشته بودم با عنوان از "خاک تا افلاک" - مفصل بود - و نتیجه گرفته بودم در قالب یک توصیه که اگر همۀ این از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را ننوشته بودید و فقط به این بسنده کرده بودید که "بیایید همۀ سالن های کشور را حتی در مساجد مبله کنیم" اصلاحاتی بمراتب ریشه ای تر و ماندگارتر را باعث می شدید به راه گشایی. آیا تمهید 30 عدد صندلی ارج تاشوی فلزی تحصیلی دسته دار برای نشستن وزیران و ریزه خواران و یادداشت سخنان و دستورات گهربار مقام عظمای ولایت مقدور نبود در این جلسه. که بود. اما - این اما مادر همۀ اما هاست - مناسک فریب از راه "موش مردگی" زیر بنای همۀ گرفتاری این نحوست مستولی است. وقتی "آدم حسابی" الگوی ذهنی توده ها نبودی این برد قطعی را داری که نه خدمتگزاری و نه دزد. ملت خودش را می زند به بی خیالی. گفتم که فرایند مشکلی است این تزویر مطلق "پیراهنت را بیانداز روی شلوارت در مراسم رسمی و خودت را خاک آلوده و زشت و غیرقابل تماشا جلوه بده". تا هم خودت خلوتی داشته باشی آنچنانی و هم فرزندت به آرزوی دیرینت رسیده باشد در "مرگ بر غرب" با کیف کوک! یا...هو 

پی نوشت: این پست را باز نشر کردم. چون خوب دیده نشده بود.