جمهوری اسلامی در محاصرۀ کامل: یک قدم تا افت!

The Four Seasons

1- آن چه که در مورد افول دو هژمونی "اسلام رادیکال و غلبۀ معنا بر ماده" گفتم در (اینجا) اینک بکارمان می آید که تو وقتی روی برد هستی - یعنی هژمونی با توست - گویی که ابر وباد ومه وخورشید و فلک دست در دست یکدیگر برای موفقیت تو کار می کنند. و بقول معروف دست به خاک بزنی طلا می شود. اما؛ و اما؛ وای از آن روزی که بخت از تو برگردد - هژمون تو در سراشیبی افول قرار بگیرد - هر جانی هم بکنی و هر کار درستی هم انجام بدهی فایده ای ندارد و باعث سقوط بیشتر تو می شود.

2- جمهوری اسلامی در این سی وسه سال از عمرش که چیرگی فرهنگش هم هر روز در حال نضج و گسترش و محبوبیت توده ای بود. فرصت های بیشماری از موقعیت های طلایی در اختیار داشت؛ که بزرگترین ماهی ها (نهنگ) را صید کند از روابط بین الملل بنفع خودش و منافع مردمش. اما حالا که همۀ فرصت ها را به حماقت حاکمانش باخته و بالاخره افکار عمومی توده های محروم جهان را از دست داده هر روز بیش از روز پیش و بسرعت به لحظۀ حضیض عمر خودش نزدیک می شود.

3- هنوز صحبت گزارش تند و بسیار محکوم کنندۀ آمانو رییس سازمان جهانی انرژی هسته ای در مورد یافتن نشانه های قوی در مورد اهداف نظامی فعالیت های هسته ای ایران از قوه به فعل تبدیل نشده و منتشر نشده است؛ که بدنبال انتقاد شدید دبیر کل سازمان ملل از نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران؛ امروز احمد شهید نمایندۀ ویژۀ مجمع حقوق بشر سازمان ملل کلیات اولین گزارش خودش را منتشر کرده است و چه گزارش پروپیمان و مستند و مسئولیت آوری.

4- او که برخلاف تعهدات بین المللی ایران از ورود به ایران و بررسی از نزدیک وضع حقوق بشر منع شد. و دو بار درخواستش حتی برای ملاقات مسئولان جمهوری اسلامی در خارج از کشور هم رد شد؛ گزارشی صد در صد مستند و با تکیه بر آدم های حقیقی و آدم های حقیقی با منشاء شخصیت حقوقی تهیه کرده است که جمهوری اسلامی حتی یک موردش را هم نخواهد توانست پاسخگو باشد. از آنجاییکه غاصبان متحجر ایران تقریباً 80 در صد کسانی را که حقوق شان نقض شده را به تبعید و مهاجرت اجباری وادار کرده؛ بنظر می رسد که اگر احمد شهید را به کشور راه می داد و برخی آداب دیپلماتیک و مهمان نوازانۀ ایرانی را هم چاشنی می کرد، می توانست از گزارشی چنین سنگین و مستند و با مشخصات کامل قربانیان جلو گیری کند.

5- ولی گفتم که خدا نکند کار آدم! به سراشیبی دچار شود که گویی خری در باتلاق هر قدم اضافه اش با بیشتر فرو رفتنش و افتادنش همراه خواهد بود. و به این خاطر است که شیهه می کشم و بشما می گویم بخندید  از این درماندگی که بجان درماندگی سی سالۀ یک ملت کهن فرهنگ و نازنین افتاده. هر آنچه قول نمی دهم برای "ترس از عدم تحقق سقوط نزدیک جمهوری اسلامی" فقط به هراس دلقک ارتباط دارد و خدا را چه دیدی در این همه ناله ها و آه های جگرسوزی که قربانیان بی شمار جمهوری اسلامی شب و روز کشیده اند برای سقوط جمهوری اسلامی! یا...هو