من اسمم کرۀ جنوبی است!

The Beguiling of Merlin

از من بزرگتر بود نه زیاد. ولی هر دو بچه بودیم هنوز؛ باز هم نه زیاد. اما عادت بچگی داشتیم خیلی زیاد. گفت می رود آب نبات چوبی بخرد برای من که می دانست چقدر دوست دارم. و من پشت پنجره نگاهش می کردم براه رفتن دست خالی و خیال می بافتم چه موقع برگشتن اش را با دستان پر از آب نبات چوبی.

خدای من! یک غول بی شاخ و دم خوش آب و رنگ و زشت و کریه و زیبا راه برادرم را سد کرد هنگام عبور بسمت بقالی حاج حسن در کوچۀ سجاد قلهک. برادرم زبان غول را نمی دانست ولی به زبان احتیاج نداشتند. چون غول آب نبات چوبی هایش را گرفته بود مقابل برادرم که بخرد گران تر از بقالی حاج حسن توی کوچۀ سجاد قلهک. برادرم کله شق بود و نه پول زور داشت که بدهد نه غرور کم که عقب نشینی کند. پس رفت تو شکم غول و با آخرین مشت های پر زورش شروع کرد به کوبیدن به شکم غول. وقتی برادرم از نفس افتاد؛ غول هنوز لبخندش هم کمرنگ نشده بود از بی تأثیری زور بچگی برادرم در مقابل غول.

امکان عبور نبود در مقابل آن هیکل رعنا و بد ترکیب. برادرم عقب نشینی تاکتیکی کرد و رفت در های زیادی از همسایه ها را زد و کمک خواست. ولی تنها فقیرترین همسایۀ ته کوچه که چیزی برای از دست دادن نداشت و دنبال درد سر هم بود به هواخواهی عدالت و انصاف و مبارزه با زور به غول نزدیک شد. و به برادرم گفت: داداش این زیادی گنده است و دست وپا دراز کرده است به طول و عرض کوچه؛ من فکر کردم ازهمین غولچه های کوچه بالایی خودمان است که بچشم ترسیدۀ تو غول بیابانی آمده. و راهش را گرفت و رفت.

وقتی برادرم خاکی و خسته و شکسته برگشت خانه که: "آره حاج حسن بسته بود و رفته بود برای شرکت در مجلس ختم خودش که وقتی  عنقریب می میرد بچه هایش توی دردسر ختم و دفن و در کدام چلوکبابی نیفتند و آسوده باشند؛ برویش نیاوردم که از پشت پنجره می پاییدمش. فقط گفتم پول ها را بده بمن خودم می روم از بقالی حاج محمد سر دولت می خرم؛ هیچ چیز نگفت و پول ها را داد.

جلدی رفتم پیش آقا غوله - غول که خانم نمیشود - و آب نبات چوبی خریدم و ایکی ثانیه برگشتم. خدا وکیلی آب نبات چوبی های غول خیلی هم گران نبود نسبت به مظنۀ بازار و تازه خیلی خوشگلتر و خوش رنگ تر هم بود. برادرم  نه تعجب کرد از زود برگشتنم ونه سؤالی پرسید از خوشمزگی آب نبات چوبی هایی که خریده بودم. و فقط با ولع لیس زد به یکی قرمز خوش رنگ.

روزها و ماه ها و سال ها گذشت. و نه برادرم از خانه بیرون رفت و نه خریدی کرد ونه هیچ چیز دیگر. صبح به صبح این من بودم که می رفتم خرید و با دست پر برمی گشتم. با غوله رفیق شدم و دستی به سر و رویم کشید روزهای اول. شریکم کرد در تجارت آب نبات چوبی در ماه های بعدی. از غذاهایی که یک غول می خورد بمن هم داد. و مرا با خودش می برد "جیم" برای بدن سازی. و خیلی سال طول نکشید که خودم تاجر موفقی شدم و یک راه بند اختصاصی زدم توی یک کوچۀ دیگر پایین تر از خیابان شریعتی.

دیشب که داشتم به هیکل غول خودم نگاه می کردم و روی زرد برادرم؛ دلم گرفت که مجبور بودم هنوز نیش های برادرم را تحمل کنم که بمن می گفت "نوکر". نه بخاطر خودم که نوکر هم اگر بودم تاجر هم بودم و غول هم. بلکه به این سبب که برادرم خیلی مستعدتر از من بود از نظر استخوان بندی اگر غذای کافی می خورد و به "جیم" می رفت و تنها رفیق جان جانیش آن همسایۀ فقیر ته کوچه نبود. حیف شد برادرم "ایران". نام من "کرۀ جنوبی" است!

تویح واضحات:
معلوم است که غول داستان؛ لیبرالیسم و امریکا و غرب است.