سال افتضاح برای مسلمانان بتقویم مسیحیان! مسلمانان عقب گرد کرده اند.

Arc de Triomf

1- سال 2011 میلادی برای جهان سال بدی بود و بدتر از همه برای مسلمانان سال فاجعه آمیزی. جهان غرب یکی از بدترین دوره های ورشکستگی اقتصادی را تجربه کرد که رستن از آن نباید به این زودی ها و راحتی ها باشد در کوتاه زمان. اما کشورهای مسلمان دوره ای از بی ثباتی سیاسی را آغاز کرده اند بغیر از مشکلات اقتصادی که همواره گریبانگیرشان بود و خواهد بود تا عبور از سنت غیرقابل برگشت در آینده ای دور و سخت.

2- فاجعه برای کشورهای اسلامی از آنجا مضاعف هم نشان می دهد که روشنفکران کشورهای مسلمان سوراخ دعا را گم کرده اند در شناسایی و اعتراف جسور به مشکل اصلی. به این معنی که در حالیکه مشکل اصلی مسلمانان عقب مانده شکاف بین "سنت و مدرنیته" است؛ از سوی رهبران فکری این جوامع به شکاف مصنوعی "دموکراسی و استبداد" فروکاسته می شود. این اکثریت غالب اندیشه ورزان ممالک اسلامی با این آدرس غلط که آمدن دموکراسی همان و رخت بربستن سنت از صحنۀ اجتماع همان؛ جوانان مدرن را تحریک می کنند که علیه ساختارهای مدرن و استبدادی جوامع خویش بشورند. ولی هنگامی که در پایان شورش ها این توده های سنت گرا و دینی هستند که قدرت سیاسی را قبضه می کنند و خواهند کرد اولین گروه خود همین روشنفکران و هنرمندان مدرن و دگراندیش هستند که آوارۀ دیار غربت می شوند و خواهند شد.

3- تنها "انقلاب - حکومت" مستحق سرنگونی هرچه سریعتر با نام جمهوری اسلامی گزندی که ندیده است بلکه حتی گام های بیشتری بسمت سنت هم در دستور کارش امید دارد. و آن دو حکومت های انقلابی موروثی در لیبی و سوریه نیز یکی با بیشترین هزینه سرنگون شده است به امید آینده ای نه چندان امیدوار، و دیگری در سوریه که هنوز می خواهد هزینه ها را چنان بالاببرد که مردم بعد از خانوادۀ اسد سال ها نوستالوژی حکومت اسدها را داشته باشند. که خواهند داشت.

4- طرفه اینکه از همۀ حکومت های سرنگون شده در بهار عربی! همه جمهوری بودند - حتی بگو مادام العمر - و حتی یک حکومت پادشاهی و سلطنت موروثی هم سقوط نکرده است. و حتی بحرین اگر تهدیدی به سرنگونی آل خلیفه زمزمه کرده است صد در صد جنبۀ جنگ مذاهب سنی و شیعه بوده است و دست های آشکار و پنهان جمهوری اسلامی. در حالیکه اگر ماجرا مربوط به تضاد دموکراسی و استبداد بود باید حکومت های پادشاهی و خلیفگی بیشتر در مظان این تهدید قرار می گرفتند تا جمهوری های حداقل اسمی!

5- متأسفم برای مصر و تونس و یمن که سرنوشت توسعۀ با ثبات - اگرهم فاسد - گذشتۀ خویش را قیچی کردند در میانه. مثل ایران. ولی هر سرنوشتی در انتظار این جوامع باشد قطعاً بهتر از سال های آخرین حکومت های مبارک و بن علی و صالح نخواهد بود تا آینده ای بعید. این کشورها - اگر غرب بخاطر منافع خودش مراقبت کند از افتادن یکباره در دامن فاندامنتالیسم مذهبی - در بهترین حالت حکومت هایی آنارشیک و بی ثبات خواهند داشت تا مدت های بعید و در نهایت خسنه خواهند شد مثل مردم ایران و در آرزوی ثباتی برای زندگی گیاهی به سید علی خامنه ای هایی از نوع ولی غیرقابل مهار ایرانی تن خواهند سپرد. و آن روز دور نخواهد بود که پسران جوانان امروزی پدران خود را سرزنش خواهند کرد در قطع نابهنگام رشد و توسعۀ مدرن در مواطن شان

6- رهبران و حاکمان کشورهای اسلامی قبل از شرکت در آزمایش دموکراسی و استبداد باید از امتحان سخت "مدرنیته را قبول داری؟" نمرۀ قبولی بگیرند و الا استبداد که نخواهد رفت و آزادی سیاسی مدرن که نخوآهد آمد بلکه دیر نخواهد بود که استبداد نوین تنکه های همسران شان را بر آفتاب ناموس پرستی سنتی بیرق خواهند کرد. و آن سؤال از مدرنیته یک واژۀ کلیدی بیش نیست. "محوریت عقل انسان برای تعیین و راهبرد زندگی همان انسان". بی دخالتی ماورایی اعم از خدا یا شیطان! آری درست فهمیده اید: ما بدجوری باخته ایم. و کارهای سخت وویرانی در پیش خواهیم داشت. تازه اگر شانس بیاوریم! خواهم گفت. یا...هو

بعد از تحریر: مبارک بادی نمی ماند.