مبارزه مدنی برای آزادی زندگی درایران!

1-خودم شاهد وناظر بودم که هنوز سوم خرداد به چهارم نرسیده بود درسال 1376 که دختران وزنان جوان خیابان امیرآباد شمالی تهران چنان رنگ آمیزی شگرف و هارمونیکی کرده بودند بین ماتیک سرخ لبانشان باسفیدی بستنی قیفی هایشان. و زبان نرم ولطیف شان را چنان بامهارت وچابکی زنانه  دورکاکل بستنی می چرخاندند که آرزومی کردی دنیا به همین زیبایی متوقف می شد درلحظه وبرای همیشه. درصورتیکه محتمل بود که سیدمحمدخاتمی رییس جمهوریک روزه درسالنی بهمان نزدیکی داشت تکرارمی کرد که آزادی که ما ومن می گوییم آزادی فکرواندیشه است و نه وَلنگاری! ولی جوانان مستمعش اورا با سوت وکف وهیجان ممنوع ومذموم (ولنگاری) همراهی می کردند؛ بی خیال.

2- یکی از میلیونها ایرانی رانده شده ازوطن را درنظر بگیرید که برای فرار از محدودیت های اجتماعی مثل حجاب اجباری وممنوعیت معاشرت زن ومرد و محدودیت های تفریحی وکاری وهنری وصدها مشکل اجتماعی ریزودرشت دیگر؛ خانواده اش را، ثروتش را، موقعیت اجتماعی اش را،سابقه ولاحقۀ فامیلش را،  فرهنگ وآداب تربیتی سرزمین اش را، آجرهای آشنای خانه اش را، بوی خاک آشنای روستایش را، زبان مادری اش را، تحصیل ودانشگاه ومدرسه اش را، تجارت وتولید و کارخانه وحجره اش را وده ها ازاین امتیازات ریز ودرشت را رها کرده وآمده در غرب با کمترین امکانات وبیشترین سختی ها زندگی وکارمی کند فقط به این دلیل که می خواهد خودش تصمیم بگیرد چه بپوشد وچه بخورد وکجا برود یانرود و....


3- آنوقت مردسیاسی وروشنفکر چنان زیست دلخواه وباب میل وانتخاب هرشخص را ارزان وبی اعتبار وبی ارزش کرده است که همین آدمی که فقط مشکلاتش در کشورش محدودیت های اجتماعی بوده است نتواند بلند وبا ژست بگوید: نمی خواستم حجاب بگذارم ازکشورم بیرونم کردند. نمی خواستم تن به تعطیلی موسیقی درزندگی ام بدهم نگذاشتند دروطنم بمانم. نمی خواستم استعداد هنریم را تباه کنم حاکمان عقب افتاده کشورم تبعیدم کردندو...
واومجبوراست هربار که موردبازپرسی هموطنانش وروشنفکرانش ورهبرانش قرارمی گیرد بگوید آزادی های اجتماعی که خیلی برایم مهم نبود بیشتر بخاطر دموکراسی وحقوق بشر کشورم را ترک کرده ام وخواسته ام دموکراسی وآزادی بیان و مطبوعات است.


4- درحالی که درخودغرب ومهددموکراسی وحقوق بشر وهمۀ مفاهیم مورددرخواست وآرزوی جهان سوم هم توده ها فقط دموکراسی را بعادت زندگی می کنند ونه بفهم آکادمیک. اینان هربار که زاده شده اند با جامعه ای کامل شدۀ گام بگام اخت بوده اند که آن هارا درآغوش گرفته وراهشان برده واینان بدون اینکه یک نیم واحد دموکراسی هم گذرانده باشند ویا درمقابل پرسش احتمالی امروز بتوانند نیم سطر مطلب راجع به دموکراسی بگویند زندگی می کنند وبساختارهای جامعه شان عادت می ورزند.


5- قصدم کاریکاتوریزه کردن وبزرگ نمایی این موضوع است که بشما بگویم وقتی می گوییم مطالبۀ آزادی های اجتماعی باید  قبل از آزادی های سیاسی ودموکراسی وحقوق بشرو این قبیل مفاهیم انتزاعی برای تودۀ مردم، بیان شود به این دلیل بدیهی است که هرکسی برای خواسته ونیاز خودش بهتر ومسئول تر وپی گیرترمبارزه می کند وفداکارانه به میدان می آید. 
تا اینکه حداکثربااین وعدۀ پرطمطراق روشنفکران وسیاسیون روبروشود که "چون صد آید نود هم پیش ماست". یعنی ما وقتی شعار بالاترخواست دموکراسی وحقوق بشر می دهیم ودرصورت رسیدن به این اهداف عالیه بدیهی وطبیعی است که مطالبات دانیه هم که آزادی های اجتماعی باشد جاری وساری خواهد شد.


6- درحالی که این وعده به دلیل غیر واقعی بودن؛ مورد باورحسی توده ها قرار نمی گیرد ولاجرم ازآن استقبال نمی شود. دلیل غیرواقعی بودن آن هم این است که  کشور ما ایران درسی ودوسال گذشته حکومت مستقرتعریف شده نداشته است وکماکان ندارد. واین حکومت انقلابی نیمه مستقرهم یک سیستم ناقص مدرن نیست بلکه کلیۀ ستون فقرات مدرن قبل ازانقلاب آن هم درهم شکسته وبه یک "نظم دربینظمی" هیئت های مذهبی فروپاشانده شده است. لذا نمی شود اولاً آنرا یک باره به چند پله بالاتر (دموکراسی کامل) جهش داد.  واین البته جدا ازاین است که فربه ترین ومدعی ترین بخش اپوزیسیون حاکمان فعلی که خودشان را مسلمانان نوگرا معرفی می کنند و آزادی های فردی واجتماعی را ازولنگاری تاهرزگی مردود وغیر قابل قبول می دانند   و شاهد مثال اینکه درمدت نزدیک بیست سالی که ازتحول فکری آقایان می گذرد و سالیان طولانی هم درحاکمیت شریک بوده اند هنوز یک تغییر شکلی وفرمال را تجربه نکرده ونپذیرفته اند. تا جاییکه حتی چاپ عکس مرد کراوات پوشیده  در مطبوعات شان را خودسانسوری می کرده اند. -اگرکسی نقیض این حرف را بیاورد تمام حرفم را پس می گیرم-


7-اتفاق براینکه ما اگر برای آزادی های اجتماعی مبارزه کنیم به توفیق های چند جانبه و همزمان باهم دست پیدا می کنیم:

الف- همدلی افکارعمومی کشورهای غربی را کسب می کنیم. به این دلیل بدیهی که حرف آزادی های زیستی و اجتماعی را غربی ها هم می فهمند وهم باورمی کنند وهم همراهی می کنند. درحالیکه وقتی صحبت سیاست ودموکراسی وحقوق بشر که مفاهیم کلی وسیاسی هستند می شوده توده های غربی آن را بیشتر بازی خواص ومخلوط راست ودروغ می شنوند وبی اعتنا رد می شوند.


ب- مفاهیم مربوط به آزادی های اجتماعی را هموطنان انبوه ما درخارج از کشور نیز راحت تر ودقیق ترازمفاهیم مشابه سیاسی قبول می کنند وچون بسیاری شان بخاطر امرپیش پاافتاده آوارۀ جهان شده اند حاضرمی شوند دعوت های اعتراضات میدانی مارا بارغبت واشتیاق بیشتری بپذیرندوبه این ترتیب ما می توانیم همزمان افکار عمومی غرب واعتراض میدانی ایرانیان ساکن خارج را جلب وبرعلیه حاکمان پیشاتاریخ ایران بسیج نماییم.

پ- حذف کامل تغییر رژیم ومنازعه برسرکنترل قدرت سیاسی اولاً هزینه های مبارزه را برای هموطنان داخل ایران کم وهمین هزینه را برای حاکمان دوچندان می کند. چرا که حالا دیگر خواست معترضا ن نه مرگ وتغییر حاکم سیاسی است  بلکه ایرانیان  به دخالت هایی که زندگی هایشان را مختل می کنند معترض هستند.

ت- ونهایت اینکه روحانیان اگر مجبوربشوند که فرهنگ مدرنیته را بپذیرند ترجیح می دهند که قدرت سیاسی را واگذارکنند ولی زیربار ننگ پذیرش مناسبات مدرن مثل بی حجابی وروابط آزاد زن ومرد واختلاط درورزشگاه ها وغیره نروند. لذا می شود دربلندمدت توفیق سیاسی هم براین پویش اجتماعی متصوربود. البته بسیاری خواهند گفت که آخوند ها اگر قرارباشد زن هارا لخت هم توی خیابان ها بپذیرند؛ می پذیرند ولی قدرت سیاسی را وانمی گذارند. به این دسته بدبینان هم می گویم حتی اگر چنین هم باشد اولاً که پشتیبانی حوزه های دینی را نخواهند داشت وثانیاً ما که دعوای چه کسی حکومت کند نداریم. آیت الله خامنه ای فردا مناسبات مدرن را بپذیرد ومادام العمرحکومت کند ما که بخیل نیستیم. ما می خواهیم زندگی مجدداً درایران آزادشود همین. یا...هو