آخرش چه می شود! یا بالاخرۀ لعنتی!

خبرخوب:

 اصغرفرهادی فیلمش را می سازد.

پست قبلی (دَلی گلدی...) را خیلی باحس نوشتم وخودم نوشته های شکلی را خیلی دوست دارم. واصلاً از آدم های "آخرش چی میشه" خوشم نمی آید. چون اینجور آدمها مشکل شان فقط با رمان ، داستان یا قصه نیست که آدم با ایشان کناربیاید وبگوید: خب کنجکاو است ومی خواهد بداند بالاخره یارو رفیقش را یا رقیبش را یا فاسقش را یا نامزدش را یا شریکش را و... می کشد یا می گیرد یا میخورد یا ..." بلکه اینان توی زندگی واقعی خودشان هم مرتب دنبال این هستند که بفهمند آخرش چه می شود. مثلاً مثل مسافری که دارد ازتهران وبرای استراحت وتفریح می رود چالوس ومازندران از جادۀ کندوان! وبجای لذت بردن از خودجاده ای که یکی از شاهکارهای معماری جهان! است درهماهنگی عُرضۀ رضاشاه کبیر وطبیعت بکرقول محمد امین( اززیر درختانش نهرها جاری است و...) به اعراب بادیه نشین صحرای حجاز؛ یا خوردن از آن کباب های گوشت تازۀ چرب گوسفندانی که اززورباحیایی پنج کیلودنبه ذخیره کرده اند برای آزمایش قوت مردی وعشق قوچ!  وخوش خوشان رفتن های تفریحی؛ مرتب به پدال گاز فشار می آورند که برسند به شهرموردنظر واتاقی بگیرند درقلب هیاهوی شهر ودرهارا ببندند بنشینند "حُکم" بازی کنند یا منج!


می خواهم بگویم که راه خودش درعین حال هدف هم است درزندگی. کسانی که گمان می کنند راه وهدف زندگی دوچیز متفاوت است وباید راه را طی کنیم تا به هدف برسیم درحقیقت خودهدف را که زندگی کردن ولذت بردن است قربانی می کنند. واین البته خیلی نزدیک ومنطبق است برآموزه های کثیف آخوند ها با نام وتحت پوشش آموزه های دینی.همۀحرف آنها هم بما این است که:
بهترین سفره ها وبیشترین وسکسی ترین رختخواب ها وطولانی ترین عمرها را برای ما پیشوایان خویش فراهم آورید و خودتان خیلی سریع از این دنیا که فقط یک راه کوتاه است برسرراه هدف جاویدان شما درآن دنیا(آخرت) بگذرید، که هرچه بیشتر بمانید وسوسه می شوید که مثل ما آخوند ها متنعم بشوید وچون لیاقت وظرفیتش را ندارید بگناه می افتید وهدف (بهشت) را فدای راه ( دنیای واقعاً موجود) می کنید وبه گمراهی می افتید.


همۀ این مقدمه را بدین سبب آوردم که اولاً روز جمعه ای تشویقتان بکنم که به خودتان وبه خانواده تان نگویید کی حالش را دارد وحالا گیریم رفتیم که چی وازاین مضامین "بتعویق انداختن زندگی تابروزیک فرصت خوب". که هیچگاه چنین فرصتی نخواهد آمد بویژه برای گویندۀ آن جمله، چون او بزندگی پشت کرده است ودارد بهانه می آورد وفرافکنی می کند.- قاعده را می گویم ونه استثنائی که به هزاردلیل یکی دو باردرطول زندگی حال کاری درلحظه نیست-


ثانیاً بگویم که من هم نمی دانم بالاخره "کی کیومیکشه یا میخوره یا...لااله الا الله یاد درسهای مقداردخول حلال آیت الله محمدی گیلانی افتادم اول انقلاب" پس لازم است که بدون انتظار پست نهایی که تکلیف حکومت دینی چه می شود را بشما اطلاع بدهد. بهمین با هم بودن ودرددل کردن وتوی یک محدودۀ مجازی جمع شدن وبویژه از قصه های سیاسی نمادین من استقبال کنید ولذت ببرید. ومن هم دلی وعلی وتعویض مرتب نقش هایشان را رصد می کنم وداستان را ادامه می دهیم. ومجدد بیاد می آورم که راه خودش بخش اصلی هدف (ودرگوشتان بگویم همۀ هدف) است و تند تند سطر ها را و صفحه ها را وواژه هارا رها نکنید که برسید به "آخرش چه می شود". با تأنی و نوشانوش حرکت کنید چه درزندگی وچه در خواندن رمان وچه وبلاگ من. ولحظه ها را باهربهانۀ الکی هم لذت بخش کنید وبخندید. یا...هو