تالارعدالت یا آبریزگاه سراب!

1- قسم میخورم که هر دو بودند: هم خدا بود و هم شیطان. آری کاملاً یادم است که دو نفر یا دو اثر بودند مثل همدیگر ولی بکلی متفاوت. گفتم که من خواب دیدم. توی تالاری که نه بزرگ بود و نه کوچک.

2- ایستاده بودند پشت به پشت یا رودررو، یا گلاویز. و انبوهی از مردمان همشکل و هم اندازه و هم قیافه مثل هیتلر یا استالین. یکی با سبیل آن دیگری. و دیگری با کلاه سومی. و موسی با چفیۀ محمد. و ابراهیم با عصای موسی. و موگابه با کاپشن احمدی نژاد. و خدا با شاخ های شیطان. و شیطان با مهربانی خدا. و بن لادن که شبیه همه بود بغیر از خودش. مائو را از  بیوه اش شناختم و الا آنجا میلیاردها آدم یقه بسته بود. حتی همین نوام چامسکی خودمان یا مثلاً آیت الله خمینی قلم دوش صدام. خدا و شیطان که همۀ این شکل ها را داشتند بعلاوۀ همۀ شکل های دیگری که از انسان بدوی تاکنون ما بلدیم.  مرتب در رفت و آمدند، و دارند صفوفی را که خودشان تشکیل دهنده اش هستند را مرتب می کنند. 

3- گویا قرار است بشکرانۀ چیزی که من نمی بینم - من خوابم - نماز شکرگزاری بجای آورده شود. سجادۀ افتاده که بلندتر از قداحمدی نژاد خودمان نیست پیشنماز را نمی دانم. شاید مارکس باشد یا حتی آیت الله خامنه ای. چه می دانم چرا خود احمدی نژاد نه با تازه ترین عدالتی که دیشب لقمه گرفته برای عقب ماندگان جهان: امام باید عادل باشد. کوفت.


4- خدای من چقدر همه شکل احمدی نژاد زیادند مثل عکس مشایی در سایتی که به او ارتباطی ندارد مشانیوز. دلم لک زده برای یک هدیۀ تهرانی، ولی اینجا همه شکل ملکه نفرتی تی هستند یا اصلاً زن نیستند و اگر هم هستند گفتم که فکرش را بکن شکل احمدی نژاد.  من که هر چه دیدم آلت شان آویزان بود زیر دمشان. باید بفهمم اینجا کجاست و مرا چرا به اینجا آورده اند.

5-توی خواب خیلی سخت است دنبال یک آشنا گشتن. خودم را صدا می کنم و از خواب بیدار می کنم. بدون اینکه اعتراف کنم معتاد شده ام می آیم سراغ وبلاگم ببینم چند نفر دیگر بدنبال راه حل راه افتاده اند دنبال من.


6- بچۀ رقاصی که همین دیروز بفرزندی قبولش کردم و گذاشتم بالای عکس دلقکیم؛ سرراهم را می گیرد و انگشتم را از کلیک کردن باز می دارد و می گوید:
تو که اعتقاد داشتی عدالت واژه ای نفرت انگیز و مربوط به دنیای قدیم است توی تالار "عدالت" چه می کردی؟
من که غافلگیر شده بودم گفتم:
ولی جایی که من بودم نه تالاربود، نه دروپیکر داشت و نه تابلویی که نامش را حداقل نوشته باشند بر آن. 
عروسک رقاص - اعتراض می کند که بنویسم رقاص عروسک. چون شادی و رقص مقدم است بر هر موجود زنده ای مثل عروسک - سرش را تکان می دهد فیلسوفانه و در حال رقص و تکان تکان می خندد بمن که: 
سفیهم و نمی دانم که تالار بگنجایش 6 میلیارد آدم بالفعل نیازی به آدرس ندارد وقتی همه داخلش هستند.


7- و دست مرا می گیرد و پس از گذراندن از روی جنازه های تلنبار شدۀ "دنیای توجیه و تنبلی و بی عملی و طفیلی گری و انگلی و پس مانده خوری و باج گیری و مظلوم نمایی و راحت طلبی و شهوت رانی و مناجات و اعتکاف و اعتراض و فرافکنی .... بی خیال کار و ابتکار و دانش و بینش و تلاش و پشتکار- اومی گوید - مرا وارد تالاری می کند که روی تابلوی نئون بزرگش نوشته شده است: "به دنیای جدید یا تالار "رقابت" خوش آمده اید. لطفاً قبل از ورود خودتان را از هر نوع بهانۀ دنیای قدیم بتکانید."


8- وارد می شویم و در حالیکه داروین از نوزاد راهنمای من استقبال می کند و باهم گرم گفتگوی "چگونه دنیای جدید شکل گرفت"هستند؛ من می روم بسمت تریبونی که ادیسون برای دوروبری هایش لطیفه تعریف می کند، و زیرچشمی بیل گیتس را می بینم که روبروی درب بزرگ و اتوماتیک تالار رقابت مشغول رفع اشکال نئون تابلوی بزرگی است که روی آن نوشته شده است: رفاقت!

HOW WARREN BUFFETT GOT RICH