چرا لبخند ها به اخم تبدیل شد در بغداد بهمین زودی!

Bonaparte Crossing the Alps

1- همانطور که در پست قبل هم گفتم میز بغداد رودر رویی مستقیم جمهوری اسلامی با امریکاست و همانگونه که بارها نیز گفته ام تنها راه حل؛ تسلیم آبرومند خامنه ایست و نه بده بستان های توهّم کیهان. بنابراین همۀ تحلیلگران و کارشناسانی که بتبعیت از شریعتمداری؛ امریکا و اوباما را در بن بست انتخابات ارزیابی می کنند و تلاش برای سازش با ایران برسر نفت و گران نشدن بنزین در داخل امریکا؛ عرض خود می برند و زحمت ما می دارند. زیرا که غرب در ماه های گذشته به اندازۀ کافی ذخایر استراتژیک خودش در زمینۀ سوخت و نفت را تقویت کرده است که راحت بتواند سه ماه با قطع کامل نفت ایران خودش و رفقایش را بچرخاند بدون افزایش مؤثر قیمت نفت. و اتفاقاً این را هم تکرار کرده ام که اجماع فعلی تحریم های خرد کننده علیه جمهوری اسلامی نقطه قوتی استثنایی برای امریکاست که اگر حماقت کند و برای امتیاز دادن الکی به خامنه ای حلقه ای از آن را بشکند اعتبار خودش را در نزد همپیمانان شکسته و دیگر قادر به اجماع دفعۀ بعد نخواهد شد. لذا امکان عقلی ندارد که بر مبنای توافق نصفه نیمه ای بخواهد این سلاح بسختی بچنگ آمده اش را بسادگی از دست بدهد.

2- و این سخن سبک و بدون پایه که اوباما می خواهد در نزدیک انتخابات جو داخلی امریکا را آرام کند غلط فاحش دومی است. زیرا این درست است که اوباما از یک توافق قطعی و همه جانبه با ایران استقبال می کند برای خرج در داخل آرای امریکائیان. اما اگر دست آوردش از مذاکره با ایران در حد ذبح یک بره بی گناه باشد بجای پی کردن شتر کف بر دهان آورده قافیۀ انتخابات را خواهد باخت با بهانه دادن به میت رامنی رقیبش که حرف طبع امریکایی اش این است که با ایران مذاکره کردن آب در هاون کوفتن است. و مدافع گزینه های بسیار سخت تر و تنبیهی تری است. لذا اتفاقاً بخاطر انتخابات هم شده اوباما نه می تواند و نه باید به کمتر از حداکثر خواسته اش از ایران تن بدهد و نخواهد داد. اینکه از بغداد خبر می رسد که بسرعت لبخندها به اخم تبدیل شده و جلسۀ دوم مذاکرات به دیدارهای دوجانبه تقلیل بی اهمیت تر کاسته شده است؛ نشانه های ابتدایی آب شدن برف توهم های هیئت خامنه ای است.

3- مشکل اینجاست که کارشناسان بجای رجوع به حرف سیاستمداران مؤثر غربی تحلیل ها و آرزوهای خودشان را در قالب بسته های گوناگون بسته بندی می کنند و در ستون های روزنامه ها و سایت ها و رسانه ها بهمدیگر تعارف می کنند. یکی می گوید غرب نهایت آرزویش توقف غنی سازی 20 درصد است و انتقال 150 کیلو اورانیوم با این غلظت بخارج. دیگری پارا فراتر هم می گذارد که اگر چنین شود غرب حاضر است علاوه بر سوخت رآکتور تهران عمده تحریم های بانکی و یک جانبه و غیر شورای امنیت سازمان ملل را هم ملغی کند و سومی و چهارمی و ...

4- در حالیکه ماجرا بهمین سادگی است که ویلیام هیگ وزیر خارجۀ بریتانیا در فردای استانبول 2 مطرح کرد: "ایران باید از پروژۀ غنی سازی خود دست بردارد." - کوتاه و مختصر - نه از 20 درصد که اصلاً برای غرب اولویت ندارد بلکه از مطلق غنی سازی. چون شروع بغنی سازی 20 درصد از طرف ایران فقط بدلیل عدم قبول مطلق غنی سازی از سوی غرب بود که شروع شد و پروژه ای از قبل فکر شده نبود. این همان حرفی است که همۀ سیاستمداران غربی هم تکرار می کنند هرچند با ادبیاتی دیپلماتیک تر. آنان متفق می گویند که ایران باید قطعنامه های شورای امنیت را اجرا کند. و چه کسی نمی داند که شاه بیت قطعنامه های شورای امنیت علیه برنامۀ هسته ای خامنه ای تعلیق غنی سازی اورانیوم است. 

5- در اینجا این پرسش بدیهی پیش می آید که پس توافقنامه ای که اومانوی خوشحال خبرش را داده در پایان بازدیدش از تهران چیست و این همه خوشحالی او از پیشرفت حل مشکلات فنی پروژۀ هسته ای ایران کدامست؟ این سؤال خیلی خوبی است و پاسخی سرراست دارد. غرب از خامنه ای یک سؤال مشخص فنی دارد مربوط به گذشته. و همچنین یک دستور سیاسی دارد برای آینده:

الف- سوال فنی غرب که مسئول مستقیم رسیدگی اش یوکیا آمانوست این است: "تا حالا چکار کرده اید؟ هر آنچه را کرده اید از نطنز و فردو و پارچین و هرجای دیگر بریزید روی دایره تا من ببینم راست می گویید یا نه. این سؤال گویا پاسخی مناسب یافته در تهران و آمانو را خوشحال کرده که بالاخره خواهد توانست بزودی ابعاد فنی پیشرفت برنامۀ هسته ای خامنه ای را راستی آزمایی کند!

ب- اما دستور سیاسی غرب است که مهمتر است و مربوط به آینده و از سوی امریکا در قالب 1+5 دنبال می شود چنین است: "دیگر خامنه ای حق ندارد از این به بعد کارغنی سازی اورانیوم بکند و این منم که تضمین می کنم نیازمندی های متعارف صلح آمیز مثل سوخت تنها نیروگاه هنوز راه نیفتاده و نیازمندی های تجهیزاتی رآکتور تهران را تأمین کنم و در اختیار ایران قرار بدهم.

6- لذا فارغ از اینکه چنین حرفی خوب است یا بد و غرب درست می گوید یا نه؛ موضوع ساده و روشن است بدون کمترین ابهام. و ربط این سؤال فنی مربوط به فعالیت های در گذشته و آن دستور سیاسی برای آینده این است که غرب چنین باور دارد که اگر ایران همۀ فعالیت های در گذشته اش را روی میز بگذارد نشانۀ مهمی خواهد بود که می خواهد دستور سیاسی برای آینده را هم اجرایی کند.

7- البته مذاکرات سخت و پرچالش خواهد بود و اخم عصر امروز نشانه ای از شکست نیست و محتمل است که ایران دارد آخرین محک های جدی را می زند در "چقدر جدی بودن خواستۀ غرب" برای آینده. لذا هیچ بعید نیست که سنبه اگر پر زور باشد و بماند؛ فردا ایران با لبخند برگردد با یک گام دیگر عفب نشینی. صبر خواهیم کرد! یا...هو