آفرین به کفن پوشان قم. این ناجیان بحق کشور ایران!

The Apotheosis of Homer

این چند پاره را که مکرر گفته ام و نوشته ام در مغز خودتان به هم وصل کنید:

1- روحانیت نماد بیرونی و مادی مذهب است. از سوی دوم نماد بیرونی و مادی مذهب خرافات است. در نتیجه روحانیت نماد اصلی خرافات است. بعبارت دقیق تر چون دین و مذهب بخودی خود امری انتزاعی است لذا مردم عادی نمی توانند زیاد با آن ارتباط گرفته و به امید پاداش های انتزاعی آن بهشت و دوزخ دلخوش کنند و نیازمند پاداش مادی قابل حصول در زندگی روزمره هستند. این پاداش های مادی از راه خرافات تأمین می شود و مؤمنین اعتقاد پیدا می کنند که اگر به دستورات دین عمل کنندآن پاداش نصیب شان خواهد شد. مثل در بهترین حالت اخذ شفا برای بیماری از راه زیارت و توسل به یکی از سلسله مراتب دین است مثل دخیل بستن و به زیارت امامزاده ها رفتن که اوج آن کشتن خود و خلاصی از درد و رنج زیستن در عینیت به امید پیوستن به زیست متعالی در ذهنیت؛ و در نازلترین حالت با پای چپ توالت رفتن و قمه زدن و بعد از عطسه توقف کردن و از این قبیل.

2- روحانیت که نماد خرافات مذاهب است بهمین دلیل هرچه پیرتر و مرجع تر ومجتهدتر بشود بعلت حجم زیاد و متنوع خرافات انباشته در ذهنشان مغزشان می پوسد و ضریب هوشی شان پائین می آید و قدرت تشخیص امور عینی را از دست می دهند. مثلاً نمونۀ عینی آن را شما می توانید در مواضع سیاسی و اجتماعی روحانیان ارشد و مراجع حاضر با همین مواضع شان در جوانی مقایسه کنید و ببینید که چه تغییرات شگرفی از واقع گرایی به خیالبافی کرده اند. در یک مثال بازهم مشخص تر شما اگر مواضع همین مکارم شیرازی را در جوانی و اوایل انقلاب با مواضع متحجر امروزش را بسنجید متوجه گفته هایم می شوید. او که زمانی روحانی لیبرالی محسوب می شد و سخنرانی ها و موضع گیری های او در مجلس خبرگان و مقالات پی در پی او در مطبوعات و بویژه روزنامۀ اطلاعات دهه های اوایل انقلاب که طعنه به لیبرالیسم مذهبی مهندس بازرگان می زد زمینۀ تحقیق خوبی است برای درک پوسیدگی بتدریج ذهن روحانیان. یا حتی تغییرات خود آیت الله خامنه ای هم نشانۀ خوبی است از مثال ما!

3- قبلاً تحلیل کرده و نوشته ام که مردم ایران در سال 76 و رأی به خاتمی حکومت دینی را شکست خورده محسوب و سکولار شده اند. و از اینجا به بعد است که حکومت روحانیان را در ردیف و امتداد همۀ سلسله های پادشاهی حاکم، بعنوان حکومتی که ناچار از تحملش هستند قبول و بین دینداری خود و حکومت دینی تمایز قایل و مجدداً به ایمان فردی مراجعت کرده اند. روحانیت حاکم اما اکثریت جوان و سیاسی بخاطر منافع دنیوی و حکومتی و اقلیت پیر و ارشد و مرجع بخاطر پوسیدگی مغز و کم هوشی - و نه لزوماً بخاطر بهره وری های مادی از دین حکومتی - به این تغییر ذائقه و تشخیص مردم در سال های بعد از 76 یا عمداً و یا بعلت نفهمی توجه نکرده بوده و آنرا نپذیرفته بودند.

4- باز قبلاً نوشته ام که یکی از برکات ظهور احمدی نژاد - بویژه اتفاقات سال 88 - این بود که بالاخره روحانیت ارشد کمتر سیاسی را به این نتیجه رساند که حکومت دین شرعی آیت الله خامنه ای شکست خورده است و نمی توان بر مبنای فقه حکومت کارآمد تشکیل بشود. لذا شروع به واگرایی از حکومت کرده اند و خواسته اند که حوزه های دینی بهمان سنت غیرسیاسی سال های دورۀ پهلوی رجعت کند. این واگرایی که اوج آن در سفر ناموفق ده روزۀ آیت الله خامنه ای به قم در مهر 1389 بوده و تکمیل شده است هنوز نتوانسته بطور کامل بسطح منازعات آمده و خودش را عریان کند. یکی بدلیل ترسو بودن و جان دوست بودن ذاتی روحانیان است و دیگری به علت وابستگی های مادی و درامدی و مهمتر از آن رعب و وحشت دستگاه تفتیش عقاید و سرکوب آیت الله خامنه ای.

5- چنین بنظرم می رسد که وقایع در جریان این روزهای صحنۀ سیاسی ایران که با ناتمام ماندن سخنرذانی لاریجانی در قم وارد مرحلۀ خیلی خوبی شده است نمود این کشاکش زیرین همان سکولاریزه شدن جامعه از سویی و واگرایی بازهم بیشتر روحانیان ارشد قم از سیاست و حکومت از جانب دیگر است و باید خوشحال بود. در روزهای آینده و با توجه به انتخابات پیش رو و وجود مبارک احمدی نژاد درصحنه باید منتظر کشمکش های خیلی مهمتری بود و امید داشت که این چالش ها بتواند روحانیت ارشد غیر سیاسی قم را در جدایی نهاد دین از نهاد سیاست اولاً و حمله به بی لیاقتی خامنه ای بعنوان نماد روحانیت در حکومت را ثانیاً سرعت و اثر بیشتری ببخشد. خامنه ای خیلی فرصت ندارد برای این دست و آن دست کردن و یا باید در مقابل تند روها بمیدان بیاید و یا منتظر باشد که خودش بعنوان بنیانگذار و سردار رادیکالیسم متحجر و کور با همین تند روان به زباله دان برود. یا...هو