صادق زیبا کلام باعث شد: سقوط عباس عبدی به جبهۀ خامنه ای؛ احمدی نژاد؛ شریعتمداری!

Rideau, Cruchon et Compotier

1- ابتدا از سایت خودنویس و نیک آهنگ کوثر تشکر می کنم که - بهر دلیل - به بازنشر مقالۀ بسیار زیبا و مستند به تاریخ شفاهی دکتر صادق زیبا کلام (اینجا) در معرفی هاشمی رفسنجانی کرد و بلافاصله پاسخ کوتاه و عصبی عباس عبدی (اینجا) به این مقاله را نیز بطور کامل از هفته نامۀ آسمان نقل نمود. زیرا که بسیاری از ما در خارج - از جمله خودم - دسترسی به نسخه های چاپی نشریات داخل کشور را نداریم و اگر این مطالب در دنیای مجازی منتشر نشده باشند راهی برای مطالعۀ آن ها - که از نان شب واجبتر است برای تحلیلگران - پیدا نمی کنیم.

2- همانطور که گفتم صادق زیبا کلام طی نوشته ای نسبتاً طولانی و مستند به تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی کارنامه و سیر تحول فکری و سیاسی اکبر هاشمی رفسنجانی را بررسیده است؛ و در طول این بررسی و کاملاً بی طرف - و ناگزیر هنگام نقل مخالفت اصلاح طلبان رادیکال با هاشمی در بعد از دوم خرداد - اشاره ای بسیار گذرا به نام های دو نفر از خودشیفته ترین و معروف ترین روشنفکران ایرانی بنام های اکبر گنجی و عباس عبدی هم کرده است. زیبا کلام که بدرست تندروی جناح چپ دهۀ شصت و اصلاح طلبان رادیکال دهۀ هفتاد را یکی از عوامل اصلی وضعیت فعلی دانسته و همواره نقد کرده است - ناچار - به نقش مخرب آنان در افول دادن شخصیت هاشمی به لجن زار پدرخواندۀ اشرافیگری و ریخت و پاش و فساد نیز اشاره ای گذرا کرده است.

3- اما عباس عبدی در نوشته ای کوتاه و "درمانده" و عصبی با عجله در مقام پاسخگویی برآمده است؛ و چون هیچ - با تأکید به هیچ - دستاویزی برای تندروی و خرابکاری های تندروان چپ پیدا نکرده برای دفاع از خودش؛ لذا مستقیم و یکراست رفته است بسمت هجوم و تخریب اولاً هفته نامۀ آسمان؛ و آنگاه تحقیر و تخفیف زیبا کلام؛ و حتی کنایه به دانشگاه تهران تا در نهایت با مشروط کردن هاشمی یا به اعتراف و توبه یا پذیرش عدم صداقت و نفاق؛ به گمان خودش هم دال و هم مدلول را با هم به گوشۀ رینگ کشانده و به بیرون پرتاب کرده است. او ابتدا و بطور ضمنی از چاپ مقالۀ زیباکلام در هفته نامه آسمان متعجب و ناباور شروع کرده؛ و سپس بتلویح زیبا کلام را جیره خوار هاشمی و بطور صریح زیباکلام را مدیحه سرایی که همۀ واقعیت ها را مخدوش و وارونه کرده معرفی؛ و بعد از کلی گویی ها و هجو و هزل های  توصیفی - ادبی بدون ارتباط با نقد نظر نویسنده و رفتن به سراغ دانشگاه تهران و مرثیه برای دانشگاهی که چنین استادی (زیباکلام) سفیه دارد؛ به شاهکار نوشته اش خطاب به هفته نامۀ آسمان و هاشمی رسیده است.

4- او مدعی شده است که با استناد به گفته ها و اعمال هاشمی در گذشته و بویژه در خطبه های نماز جمعه؛ هاشمی اویی نیست که زیباکلام مدعی شده؛ اما یک راه ساده هم اندیشیده برای محک زدن درستی و نادرستی حرف های زیبا کلام. و آن این بوده است که هفته نامۀ آسمان هرآنچه را که زیباکلام گفته برای هاشمی بفرستد و از خود هاشمی استعلام کند که آیا موافق نوشتۀ زیباکلام است یا نه! و خودش نتیجه را هم پیش بینی کرده و مدعی شده است که اگر هاشمی این گفته ها راجع بخودش را تأیید نکند معلوم می شود که مدیحه سرا چرت گفته و حرف همان است که عبدی می گوید راجع به هاشمی. اما اگر هاشمی حرف های زیبا کلام را تأیید کند معلوم می شود که هاشمی صداقت ندارد (بخوانید از نظر مذهبی منافق است) و در تمام 16 سال گذشته با مشارکت حداکثری در حکومت؛ عدم باور به معیارهای انقلابی را پنهان کرده است. البته موضوع مهمتر و عمیق تر از این است که من در یک نگاه کلی می نویسم و بهتر است خودتان هر دو مقاله را با دقت مطالعه کنید.

5- خوانندگان خیلی قدیمی می دانند که من ابتدای این وبلاگ عباس عبدی را یکی از مراجع روشنفکری خودم معرفی می کردم و به او استناد هم زیاد داشتم. تا اینکه بعد از فروکش کردن جنبش سبز و ماندن عبدی در همان پوستۀ "من گفته بودم" که در این اواخر دیگر به تکرار حال بهم زن خودش تبدیل شد و نتوانست حرف هایش را جمع و جور منسجم و مرتبط بکند. تا رسیدیم به دو سه ماه پیش و من بر سر مقایسۀ تورم زمان هاشمی با زمان احمدی نژاد از او گله و عبور کردم و فهمیدم که این روشنفکر خوشفکر اما "جهشی" ما هنوز در نظریۀ ده سال پیشش گیر کرده و معلوم نیست جهش مجدد او به جلو کی و چه زمان اتفاق خواهد افتاد.

6- فقط می ماند توضیح دو واژه روشنفکر خود شیفته و روشنفکر جهشی برای کسانی که با ادبیات من و نوشته های قبلی من آشنایی ندارند.

الف- روشنفکر خودشیفته به روشنفکری می گویم که هنگام نقد هر پدیده ای و از جمله انسان ها و شخصیت ها طوری در گذشته و حال او ریز می شود که گویی در حال آزمایش یک ماده در زیر میکروسکوپ است. اما هنگام انتقاد از خود یا مطلقاً دم بتله نمی دهد (نمونه اکبر گنجی) و یا در بهترین حالت با ارعاب "مناسب بودن و درست بودن موضع گذشته اش با توجه به عنصر زمان و مکان" موضوع نقد خود را مسکوت می گذارد (نمونه عباس عبدی).

ب- روشنفکر جهشی را هم به روشنفکری می گویم که بنیان و فونداسیون فکریش ایدئولوژیک و در مقام نظریه پرداز است. اما برای تلفیق روشنفکر بودن که نیازمند تغییر مدام و توجه بواقعیات است با مقام خودشیفتگی و خود مرجع پنداری و نظریه پردازی خویش ناچار هر از گاهی پرش و جهش می کند و از فازی وارد فاز دیگر می شود مثل جهش از چپ مارکسیستی به چپ میانه و از آنجا به لیبرال دموکرات و ... ولی بمحض هر بار جهش، تغییر را متوقف و در همان جا رسوب می کند تا جهش لاجرم بعدی. بعبارت دیگر کسی مثل عبدی خیلی دیرتر از همۀ رفقای چپش پشیمان می شود؛ اما وقتی پشیمان شد بصورت جهشی مجدداً خودش را در رأس رفقای قبلی اش بعنوان روشنفکر مرجع و نظریه پرداز قرار می دهد. مجدداً اینقدر در موضع جدید می ماند تا کهنه شده و همۀ رفقا از او عبور کنند و نوبت یک جهش دیگر برسد که روشنفکر (در اینجا عبدی) انجام بدهد و بازهم در نقش "من آنم که رستم بود پهلوان" به رأس رفقا و مرجعیت آنان برسد. عبدی هنوز در آخرین جهشش در 9 سال پیش مانده و آخرین تلاش هایش را می کند که خودش را در جلو صف نشان بدهد؛ ولی نیست. حتی اگر بخواهد این اتهام دوستانش را هم رد کند که طرح اولیۀ پول نقد دادن به مردم را او طراحی کرد و احمدی نژاد با تیزهوشی اجرا. حالا دیگر بسیار دیر شده که احمدی نژاد از عبدی بپرسد جگونه هدفمندی مرحلۀ دوم را اجرا کند با نوشتن در روزنامۀ اعتماد! یا...هو