غرب و اعراب و اسرائیل و ترکیه در مقابله با: جمهوری اسلامی؛ یا ایران. به بهانۀ مذاکرت بغداد

The Garden of Death

 راجع به بغداد که قبل از همه نوشتم در ابتدای تند شدن فضا و گفتم که کمی از ذوق و شوق اولیۀ دوطرف کاسته شده است. اما چون علی خواسته که مجدد هم مطلبی بنویسم این پست را با نگاهی به خواسته های چهار گروه کشورهای مقابل جمهوری اسلامی یا ایران و یا هر دو می نویسم با این افزودۀ ابتدایی که فرمان چگونه خواستن و بکدام سمت بردن ایران در بغداد مطلقاً دست رژیم تهران است. کوتاه بیایند اساسی هم خودشان را و هم ایران را نجات خواهند داد. رو داری کنند اساسی هم خودشان را هم ایران را نابود خواهند کرد. در میانه اگر بخواهند بازی کنند مثل همیشه بلاتکلیف هم اوباما را بازنده خواهند کرد و هم خودشان را با شاخ جمهوری خواهان خشن تر رو در رو. اما آن چهار گروه کشورها:

1- اسرائیل- خواستۀ اسرائیل از موضوع ایران نزدیک ترین و منطبق ترین خواسته به خواستۀ تغییر خواهان و حکومت عرفی خواهان ایرانی است. به این معنا که اسرائیل با حکومت دینی در ایران مشکل دارد و اولویتش سقوط حکومت دینی است و نه حتی تسلیحات هسته ای. اسرائیل اینطور می بیند که یک حکومت عرفی در ایران متحد استراتژیک بالفعل او خواهد بود و مهم نیست که چقدر توانایی نظامی و اقتصادی و سیاسی داشته باشد. چون اسرائیل اقتصاد بزرگی هم ندارد و ایران را رقیب بازارهای خودش هم نمی شناسد. لذا مطلقاً طرفدار جنگ نابودگر در مورد ایران نیست مشروط بر اینکه راهی برای تعویض حکومت دینی پیدا شود. و در غیر اینصورت برای کوتاه مدت خواهان نابودی توان هسته ای ایران است و نه کل زیرساخت های ایران.

2- اعراب- خواستۀ اعراب تقریباً متضاد خواستۀ اسرائیل است. بدین معنا که اعراب خواهان جنگ ویرانگر بدتر از آنچه که در عراق اتفاق افتاد هستند و هدفشان نابودی و ضعف کامل ایران است چه با جمهوری اسلامی و چه بدون جمهوری اسلامی. آنان البته ترجیح می دهند یک حکومت شیعی بر سر کار نباشد ولی آنان می دانند که ایران اگر هم رژیم سکولار داشته باشد گرایش شیعی خواهد داشت مثل رژیم شاه و لذا از طریق عراق شیعه و لبنان و سوریه علوی خودش را دیکنته خواهد کرد به منطقه. خواست مشخص اعراب ضعف مطلق و طویل ایران است فارغ از نوع حکومت طوریکه برفاقت با غرب هم نیانجامد. زیرا اگر ایران با غرب و بویژه امریکا آشتی کند بدلیل برتری های محسوس در جمعیت و نیروی انسانی و تنوع سرزمینی و آب و هوایی و موقعیت ژئوپولتیک خیلی سریع هژمون زمان شاه خودش را برخواهد گرداند و اعراب - با جلوداری عربستان - را از بازی در سطح اول منطقه و جهان به مرخصی خواهد فرستاد.

3- کشورهای غربی- این کشورها در دوگروه امریکایی و اروپایی رویکردی میانه دارند نسبت به ایران با این تفاوت که امریکایی ها بیشتر بموضع اسرائیل نزدیک ترند و خواهان نابودی ایران نیستند ولی اروپایی ها بیشتر به موضع اعراب نزدیک ترند و دلشان نمی خواهد ایران تقویت بشود. البته منطق غربی ها بیشتر اقتصادی و موضوع رقابت و بازار است و اروپا به این دلیل ایران را خیلی سرحال دوست ندارد که هم بازار خوبی است برای آن ها و هم استعداد رشد و توسعۀ سریع دارد برای رقیب شدن برای آن ها و البته موضوع ترکیه هم که یک کشور اروپایی است برایشان مهم است و نمی خواهند کشوری چسبیده به یک عضو شان توسعه یافته بشود و از رشد همسایه اش کم کند. البته شرایط اقتصاد فعلی اروپا آنان را خیلی راغب نمی کند برای یک جنگ ویران کننده ولی اولویت شان ایران عقب مانده و ضعیف است. از نظر رژیم سیاسی حاکم هم امریکا ترجیح می دهد بساز اسرائیل برقصد در عدم تحمل حکومت دینی ولی بسفت و سختی او نیست و اگر حکومت دینی باشد که هنجارهای بین المللی را رعایت کند و خیلی هم قوی نباشد مشکلی ندارد. برای اروپا اما ابداً حساسیت دینی بودن و نبودن مطرح نیست و فقط بهتر است که ایران توسعۀ شتابنده ای نتواند داشته باشد با هر رژیمی هم.

4- ترکیه هم مثل بقیۀ اروپا می اندیشد با این تفاوت که حساسیت بیشتری هم دارد به جنگ و خیلی مایل به جنگ هم نیست در مرزهایش. ترکیه همین شرایط فعلی را ایده آل می داند که تهران چنان منزوی و بیچاره باشد که جز به بازرگانان و تولید کنندگان ترک راهی به دهی نداشته باشد. لذا سعی می کند که چوب بالانس همیشه در استانبول باشد تا هر کس خواست کج کند بسمت تعیین تکلیف ایران بفرمول "مرگ یکبار شیون هم یکبار" او بپرد وسط که بیایید استانبول من آشتی تان می دهم. تا هم خودش را عزیز بی جهت کند و هم هیچگاه نگذارد آشتی یا جنگ پیش بیاید.

5- این صحنۀ تلگرافی منطقه است و دندان هایی که خامنه ای تیزکرده است بسمت گلوی وطن. حالا اگر در بغداد کوتاه بیاید و به امریکا چراغ سبز نشان بدهد هم اسرائیل بمقصودش نخواهد رسید در کوتاه مدت و هم اعراب سکته خواهند کرد از ترس ایران ِ دوست با امریکا؛ و هم اروپا تحمل همراه با همراهی خواهد کرد به تبعیت از اربابش امریکا. و ترکیه که سر به بیابان خواهد گذاشت از حرص رقیب بزودی منطقه ایش بدتر از 35 سال پیش در زمان شاه. اما اگر خامنه ای را من می شناسم. شک نکنید که هم اسرائیل را خوشحال خواهد کرد با تأسف! و هم امریکا را نا امید و هم اعراب را کیفور و هم اروپا را منتظر و هم ترکیه را رقصان. و البته با نتیجۀ ویرانی بزودی ایران. دعا کنید خامنه ای بغداد امتداد همان استانبولی باشد که قول داده بود برنامۀ اتمی اش را جمع خواهد کرد و غرب را خندانده بود. اما از دندان های تشنۀ خونش نه گمانم بشود به این راه رفت. باز هم خدا بزرگ است و افراد عاقلی هم در هیئت حاکمه پیدا خواهند شد. انشاءالله. تحلیل کلاسیک تر اگر می خواستید دعا کنید تا فردا تعطیل نکنم. یا...هو