۱۳۹۱ خرداد ۱۱, پنجشنبه

هاشمی رفسنجانی: من قاطی این بازی "تسلیم" نیستم. بیخود شریک جرم نتراشید!

Saint George and the Dragon


1- آنچه که مسلم است بخش مهمی از آیندۀ جمهوری اسلامی و رهبرش آیت الله خامنه ای و بتبع آن میهن عزیزمان ایران به نتیجۀ نهایی مذاکراتی وابسته است که باید قبل از پایان شهریور ماه پیش رو بپایان برسد. لذا تقریباً تمام سیاست داخلی جمهوری اسلامی هم تحت تأثیر و منتظر است و خودش را با شاقول مذاکرات هسته ای تنظیم می کند. لذا من هم این پست را به حرف هایی که در این زمینه قابل بازخوانی دقیق تر است اختصاص می دهم.

2- در مصاحبه با روزنامۀ جمهوری اسلامی؛ هاشمی با گفتن "اطلاع موثق" از چگونگی گفتگوهای هسته ای ندارم ضمن بیان این واقعیت که مدت هاست راجع به اوضاع و تصمیمات کشور کمترین گزارش بدون روتوشی از سوی دیوان خامنه ای دریافت نمی کند؛ خواسته است دو نشان را با یک تیر بزند: نشان اول آنجایی را که قبل از مذاکرات استانبول 2 خیلی از اصولگرایان تند رو و بویژه هواداران احمدی نژاد و روزنامۀ ایران سعی کردند اینطور القاء کنند که مذاکرات را تیم هاشمی شروع کرده و پیش می برد و بطور مشخص به سفر حسن روحانی به وین اشاره کردند. حالا هاشمی می گوید که این وصله ها بمن نمی چسبد و من دخالتی در این تسلیم شدن ندارم. نشان دوم را اما آنجایی می زند که می خواهد این علامت را بفرستد که طوری سیاست خارجی و پروندۀ هسته ای را شخم زده اند در سال های اخیر که دیگر وارد شدن به یک بازی برد برد از سوی ایران محال قطعی است. و این امریکاست که دست بالا را دارد و چون وضع داخلی ایران را از هر نظر - بویژه در زمینۀ اثر تخریبی تحریم های اقتصادی - مناسب دیکتۀ اردۀ خود می داند حاضر به دادن کمترین امتیاز معمول این قبیل مذاکرات هم نیست و نخواهد شد.

3- هاشمی با محافظه کاری ذاتی اش هر دو طرف ایرانی و غربی را محتاج این مذاکرات معرفی می کند و علت خوشبینی زیاده از حد استانبول را ناشی از این نیاز دو طرف معرفی می کند. در اینجا نیز نیش هاشمی به تن خامنه ای بیشتر می نشنید تا طرف غربی. چون غرب و امریکا که هیچگاه نیازشان برای مذاکره و گفتگو را کتمان یا انکار نکرده اند و نمی کنند. بلکه این خامنه ای بوده است که همراه با انترش 7 سال است که رجز می خواند و هل من مبارز می طلبد و عدم نیاز خودش به جامعۀ جهانی (غرب) را توی بوق و کرنا می کند. لذا اگر در حال حاضر مذاکره ای در جریان است چیزی که در دو طرف معادله تغییر کرده است انعطاف ناشی  از فشار "واقعیت قدرت و سیاست واقعی" در اردوی خامنه ایست و نه مواضع ثابت و بدون انعطاف - در مورد غنی سازی هسته ای - امریکا و غرب.

4- هاشمی البته این را بصراحت نمی گوید که به نتیجۀ نهایی این مذاکرات بی موقع و ناشی از ضعف خامنه ای خوشبین نیست. اما از محتوای تحلیلش کاملاً معلوم است که در دست آورد پایان مذاکرات؛ کله قندی برای ایران نمی بیند و حداکثر همان آب نبات چوبی را پیش بینی می کند که روزی علی لاریجانی مصطلح کرد در انتقاد رادیکال از مواضع هسته ای دولت خاتمی. هاشمی می داند که با دست بالا داشتن امریکا ایران فقط یک راه بیشتر ندارد یا باید "تسلیم" شود و آب نباتی بعنوان جایزه بگیرد و نه حق. یا باید به شکست مذاکرات تن بدهد و منتظر عواقب - حالا دیگر ناخوش آیند در حد برخورد نظامی با غرب - تن بدهد. او البته به این وضع نمی خندد بعنوان رقیب سیاسی. بلکه متأسف است که خامنه ای با عدم تدبیر خودش جمهوری اسلامی نازنین برای هاشمی را هم به اینجا کشانده است. اما هاشمی بشدت از قبول هر گونه نقشی استنکاف می کند زیرا که بعقیدۀ او نجات از این خرابکاری به نقطۀ غیرقابل برگشت رسیده است.

5- اما امروز حرفی هم احمدی نژاد زده است در مصاحبه با تلویزیون 24 فرانسه که نشانه ای مشخص از سناریوی آینده را دارد. اگر پرسش ها و پاسخ ها درست منتقل شده باشد در متن فارسی. و اگر خبرنگار توجیه نشده باشد در مورد اولین سؤال. و سؤال فقط از کم اطلاعی یا سادگی خبرنگار باشد که می پرسد غربی ها در بغداد از شما خواسته اند که غنی سازی 20 درصد را متوقف کنید آیا شما می پذیرید یانه؟ احمدی نژاد شرح کشافی داده از قصۀ چراییی غنی سازی 20 درصد در ایران و ضمنی قبول کرده است که بلی ما چنین پیشنهادی را می پذیریم. در حالی که سؤال خبرنگار غلط است و بحث جمهوری اسلامی و غرب در هر کجا و در هر زمان - از جمله در بغداد - و برای همیشه مربوط به توقف مطلق غنی سازی اورانیوم بوده و است و خواهد بود، و نه در مورد درصدهای مختلف آن. بدیهی هم است زیرا کشوری که می تواند در عرض شش ماه از غنی سازی 3/5 درصد به 20 درصد برسد بطریق اولی می تواند در عرض یکسال هم از 20 درصد به غنی سازی بالای 90 درصد برسد. اما چرا این سؤال و پاسخ هم مشکوک است و هم مهم:

6- خامنه ای و شرکاء به احتمال زیاد ناچار شده اند تصمیم به تسلیم در مقابل غرب بگیرند - در مسکو یا دور نهایی بعد از مسکو - و غنی سازی را در هر سطحی نیز متوقف کنند. لذا دارند با بازی با در صد ها می خواهند اذهان هواداران حزب اللهی خامنه ای را گیج و کور کنند تا در فردای تسلیم بتوانند "توقف غنی سازی 20 درصد" - قبلاً با پروپاگاندای زیاد در ذهن ها تثبیت کرده اند - را بجای تسلیم کامل به مؤمنان فریب خوردۀ سالیان قالب کنند. بعبارت دیگر موضوع توقف کامل غنی سازی مورد درخواست غرب را به "درخواست توقف غنی سازی 20 درصد از سوی غرب" کاستی می دهند تا عملاً و در پشت میز مذاکره تسلیم توقف کامل شوند ولی در روزنامه ها و تریبون های علنی شان آن را توقف 20 درصد که از اول هم پذیرفته بودند - و دارند بشدت زمینه سازی می کنند - معرفی کنند. یا...هو

خاتمی "قطره عسلی" که بجای مِری پریده توی نای ملت وباعث سرفه های کشنده است!

Girl Reading a Letter at an Open Window


1- دیروز دوم خرداد بود. روزی که لقمه ای عسل ناب را در حال فروبردن بودیم. اما هنوز شیرینی به ذائقه مان نرسیده  آن اتفاق دهشتناک افتاد: درشت ترین و شیرین ترین قطرۀ این لقمۀ لذیذ (سید محمد خاتمی) نه از راه طبیعی مری بسمت معده که با جهیدن به راه "نای" مان و مسدود کردن راه تنفس مان چنان ما را وادار به سرفه های وحشتناک کرد و می کند که 16 سال است یکریز سرفه می کنیم و همه جور درمانی را اعم از خوردن مکمل های متعفن و کوفتن مشت های گره کردۀ سنگین به پشت مان تجربه کرده ایم اما هنوز نتوانسته ایم این قطره عسل دردسرساز این سرفۀ "خفگی ملت" را چاره کنیم. و سید محمد خاتمی کماکان بر نیمه راه نای تنفس مان خوش آوازی می کند و سرفه مان را تداوم می دهد به خفگی نهایی!

2- سید محمد خاتمی که قرار بود لقمۀ خوشگواری باشد برای لذت و انرژی و زیبایی و تداوم حیات خوش مان. نه فرو می رود در شش مان و حیات مان را بپایان می برد و نه بر می گردد بمسیر مری و رفتن به معده و هضم و دفع. یک لنگه پا در همان میانه ای که پریده در سال 76 ایستاده لجوج و بی عمل و کور. و یک روز حرف می زند و روزی دیگر ساکت است و اما در هر دو حالت بما یاد آوری می کند که کماکان راه تنفس مان را بسته است و خیالی برای یکسویه شدن ندارد برای خلاصی مردم ایران از خفگی اش!

3- در تازه ترین اعلان موجودیتی که سید محمد خاتمی کرده به بهانۀ همین دوم خردادی که راه تنفس ما را به سرفه ای همیشگی انداخت مجدداً پس و پیشی گفته است که دوستداران و منتقدان و مخالفانش بیکار نمانند در دنیای مجازی و حسابی از خجالت هم در بیایند که خاتمی خوب است و خاتمی بد است. که البته در تعریف از ذات خاتمی هم که جنسی از عسل دارد همه متفقند از مخالف و موافق. اما من که دیگر واقعاً نایی برایم نمانده در این سن و با این سرفه های وحشتناک تولیدی "برند خاتمی عزیز".

4- بر مبنای روایت هر دو گروه موافقان و منتقدان خاتمی که هردو نیز از دوستداران مخلص او هستند و بوده اند و به محضرشان شرفیاب شده اند ایشان نسبت به "نظام" حرف زده اند و به داخل نظام بودن خودشان و اصلاح طلبان تأکید مؤکد کرده اند و هم از آن دفاع کرده اند. اما مشکل کار خاتمی جای دیگری است. و آن مشکل این است که ایشان همانگونه که از هیچ یک از مفاهیم مورد استفاده و تبلیغش مثل "جامعۀ مدنی" ، "آزادی" ، "مردم سالاری دینی" و ... برداشت و تعریف روشن و علمی و مصداقی و عملیاتی نداشته و ندارد و پاسخ هیچکس را نداده و نمی دهد؛ در مورد "نظام" هم همین مشکل بنیادی را دارد. خاتمی مشخص نمی کند که منظورش از نظام چیست. آیا منظورش همان تعبیری است که مصباح یزدی و حسین شریعتمداری و غلامعلی حداد عادل و ایثارگران و پایداری و همۀ اراذل و اوباش اطراف خامنه ای دارند که "نظام" را نام مستعار و دومی برای آیت الله خامنه ای و دیکتاتوری مطلقۀ او می دانند. یا نه منظور خاتمی از نظام جمهوری اسلامی ایران است که یکی از ارکان آن هم "ولایت مطلقۀ فقیه" در رأس آن است.

5- اگر منظورش از نظام برابر است با دیکتاتوری شخص آیت الله خامنه ای که دیگر این بساط نارضایتی چیست که راه انداخته است. زیرا که اگر نارضایتی ایشان از عملکردهاست باید نهایتاً به عمل کننده هایی ختم شوند و الا عمل مجرد از عمل کننده که معنی ندارد. و اگر این عمل کننده را دولت و احمدی نژاد می شناسند و می دانند چرا از آقای خامنه ای درخواست نمی کنند که جلو این بدکاری های دولت را بگیرد. و اگر درخواست می کنند و ایشان وقعی نمی گذارد پس چرا هنوز هم خامنه ای اصل نظام شناخته می شود در نزد خاتمی. اما اگر منظورش از نظام شخصیت حقوقی است با عنوان جمهوری اسلامی چرا از انتقاد صریح یا حتی تلویح مستقیم به خامنه ای خود داری می کند. نه اینکه کم انتقاد می کند یا در لفافه می گوید یا غیره بلکه ایشان (محمد خاتمی) حتی یک مورد هم در کارنامه ندارد که بتواند نشان دهد که انتقاد و ایرادش را متوجه مستقیم خامنه ای کرده باشد.

6- برای اینکه نمونه بدهم و ایشان را از قیقاج رفتن همیشگی و سرگردان باز بدارم اشاره می کنم به موضع گیری های علی مطهری در مقابل اصل ولایت فقیه قانون اساسی. او که با جسارتی مثال زدنی اولین عنصر سیاسی - هم مؤثر و هم اصولگرا - بود که گفت ولایت فقیه ولایت مکتب است و نه شخص. و وفاداران بنظام فقط در مقابل ایدئولوژی است که منقادند و نه در ایدئولوگ خاص (رهبر) و مورد طرد و نفی و لعن واقع شد؛ یک حرف فعال سیاسی زد و احترام موافق و مخالفش را برانگیخت. چطور است که اصلاح طلبان مذهبی و بویژه سید محمد خاتمی 16 سال است از گفتن جمله ای مشابه حرف علی مطهری عاجز مانده است. من خیلی به آقای خاتمی التماس حقیقی در دنیای مجازی کرده ام که دست از سیاست بشوید و در نقش مورد علاقه اش که روشنفکری و خطیب اخلاقی بودن است جدیت کند ولی او بی رحم ترین آدم خوب و متواضع و دوست داشتنی است که بدترین بلاها را به سر مردمان کشورش آورده و می آورد و خواهد آورد با ورود در "سیاست"ی که بقول خودش "کارِ گِل" است و مربوط به فعله ها! یا...هو

پی نوشت: این پست را سوم خرداد نوشته بودم ولی منتشرش نکردم. امروز که مجدداً خاتمی تیتر شده و البته بخاطر همراهی با خشایار دیهیمی عزیز هم در مصاحبه با عبد الجواد موسوی منتشرش می کنم. و البته خاتمی چنان بدون تغییر و صلب است که هر متن کهنه ای در بارۀ او همیشه تازه است: چه یک هفته پیش نوشته شده باشد و چه 12 سال پیش. چون من خودم 12 سال پیش هم همین نظر را نوشته ام.

پاسخ یک توده به یک نخبه: مرا تعقیب نکن برو سراغ چراغی که باید برافروزی!

Christ at the Column


سلام دلقک ایرانی

من این پست را در پلاس در نقد شما که نه در نقد همه ما انسان ها که گفتمان ما را میسازد نوشته ام
دوستی خواسته است که لینک را هم به شما بدهم تا نظرتان را بگویید
در هر صورت وظیفه من این است که بگویم بله چنین چیزی را نوشته ام و امکان پاسخ دادن هم برای شما فراهم باشد.


این هم متن اصلی فقط قسمت نظرات را هم پیگیری کنید و دلتان خواست جوابی را هم اگر دادید بگویید در قسمت نظرات هم بگذارم :
یکی از کارهایی که خیلی دوست دارم انجام بدهم بروم سراغ آدمهایی که تغییر میکنند و دلیل این تغییر را بفهمم. البته که روش دارم: "دیرینه شناسی" یا همان تحلیل گفتمان فوکویی. وبلاگ دلقک ایرانی را خوانده اید؟ از آن وبلاگ های فعال است. اما یک اتفاقی این میانه راه افتاد:

اول- دلقک میگفت با حمایت از مشایی و احمدی نژاد می توان به دموکراسی رسید.
دوم- بعد دلقک یکجا گفت مشایی پیغمبر صلح و دموکراسی است و مدام از خاتمی ایراد میگرفت.
سوم- دلقک گفت مطهری یک آدم بی اثر و ساده دل است و گفته بود کبریت بی خطر.
چهارم- یکدفعه دلقک یک مطلب نوشت که این احمدی نژاد بی مصرف است.
پنجم- دلقک که مخالف خاتمی بود یکدفعه از خاتمی و مطهری تمجید کرد.

دوستان ایرانی در مورد اینهمه تغییر فقط یک چیز به نظرشان میرسد: "طرف اطلاعاتی است" اما من میخواهم نتیجه دیگری بگیرم.چرا دلقک از یک سو به سوی دیگر جهید؟ رفتم وبلاگش و با عصبانیت گفتم دلقک پیر چرا اینقدر رنگ عوض کردی؟ به من گفت رضای رادمنش من با مردم هستم و سیاست برای من یک پروژه نیست احمدی نژاد بی برنامه و دروغگو بود. دیگر نباید از او گفت. راستش را بخواهید اظهار نظرهای دلقک برای من مهم نیست خودم دنبال دلیل هستم...

فوکو میگوید: "گفتمان ثروت است" یعنی اگر به عنوان یک وبلاگ نویس درون گفتمان باشید خوانده می شوید، مورد توجه قرار میگیرید، بازدیدهایتان بالا می رود و از شما حتی نقل قول می آورند و چه بسا حتی مانند خیلی از وبلاگ نویس ها به استخدام رسانه های معروف درآیید. شرط اول این است که درون گفتمان باشید. دلقک در دوره اول زندگی اش این اتفاق ها برایش افتاد:

1- کاربری به اسم جرمی از فعالان بالاترین به او نمره منفی میداد و کاربرانی دیگر
2- عده ای او را مسخره میکردند و حتی سرسپرده می دانستند
3- کمتر کسی او را همخوان میکرد
4- مطالبش به ندرت داغ میشد و یا لینک
در واقع دلقک اول وبلاگ نویسی فقیر بود اما در ادامه چه شد؟
1- دیگر کمتر به او منفی میدهند مثبت های بیشتری از بالاترین میگیرد
2- خواننده های بیشتری پیدا کرده و بیشتر همخوان می شود
3- در کامنتدانی برای بعضی از مطالبش بیشتر از بیست نظر می گذارند
4- حالا مطالبش داغ می شود 
در واقع دلقک دوم یک بلاگر ثروتمند است چون درون گفتمان قرار گرفته است

اصولا تغییرات یک شبه بسیار شک برانگیز هستند اما دلقک یکسال مطلب نوشت و به گفته خودش دلسرد شده بود و به این نتیجه رسید اگر میخواهد خوانده شود باید طور دیگری بنویسد. دلقک حالا مدام به خامنه ای فحش میدهد و دوست دارد از این هم بیشتر خوانده شود تیترهایش را طوری انتخاب میکند که شانس داغ شدن بالا برود و همه حواسش هست که هر روز بیشتر از دیروز "اتم گفتمان یا گزاره" را بیان کند تا کودک خوب گفتمان شود...


جناب رادمنش.
نمی دانستم نه. البته که خیلی هم مهم نبود و فرقی نمی کرد. حالا که زحمت کشیده و باخبرم کردید چند جمله فقط از جهت احترام به حضرت عالی و خواننده هایی که تعقیب تان کرده اند می نویسم. هرچند یکبار در وبلاگم تشریف آوردید و پاسخ مختصر و لازمی دادم. حالا بهر انگیزه این خیلی خوب است که دلقک اینقدر مهم شده که عزیزانی چون شما وقت صرف می کنید برای "مدل سازی" مطالعات جامعه شناختی تیپیک از او.
مشکلی که شما با من و تغییر مواضعم دارید مشکل دو "انسان اجتماعی" با "انسان سیاسی" یا "فعال مدنی" با "فعال سیاسی" یا "توده" با "نخبه" یا "فیلسوف" با "دانشمند" و یا "هنرمند" با "آکادمیسین" دارد. که من اولی ها هستم و شما دومی ها. نتیجه هم کاملاً معلوم است: "ناهمزبانی". لذا وقتی دو نفر زبان همدیگر را نفهمند بحث برسر جزییات اینکه راجع به و از چه بحث می کنند بطریق اولی امری محال قطعی است. من علاقه ام به در حوزۀ اجتماع ماندن و سوار هر خر سیاستمداری که در زمانی بتواند مرا در بخشی از راه سعادت ممکن کشورم حمل کند شدن است و بمحض هرگونه انحرافی در کج کردن سر خر سیاست از سوی او پیاده شدن و اتو استاپ گرفتن از خر سیاستمدار بعدی است. اما شما خرت را انتخاب کرده ای و دیگر نامش هم خر نیست و تو هم سوارش نیستی بلکه دارید با هم همراه و گاهی زین به پشت و گهی پشت به زین می روید به ناکجا آبادی که من نمی شناسم و نمی خواهم همراه شما باشم. بشدت گرفتار روزمرگی حداقل های زندگیم هستم در غربت و این مختصر را در بین یک تنفس برای زنده ماندن نوشتم. محتمل است که دیگر وبلاگ نویسی نکنم و دغدغۀ کسانی هم که با نوشته های من مشکل ارتباطی دارند برطرف شود. فقط توضیح می دهم که جرمنی در همان اوایل مقداری ناسزا بمن گفت و همین. و دیالوگ خاصی بین ما نبود. بعد هم گاهی به برخی از پست هایم امتیاز مثبت می دهد و دیگر هیچ. دوم هم اینکه برخلاف ادعای حضرت عالی نوشته های من مطلقاً در بالاترین داغ نمی شود مگر استثنائاتی که نامی از رضا پهلوی یا بنی صدر و مجاهدین خلق و از این قبیل تویش بوده باشد. البته همۀ نوشته هایم با استثنائاتی بسیار پر کلیک و پربیننده است و بیش از 500 تعقیب کننده و خواننده فقط در گودر دارم و هنوز هم خیلی ها عاشقانه دوستم دارند و روزی بیش از ده بیست بار به وبلاگم می آیند و اصرار به بیشتر و بازهم بیشتر نوشتن. می دانی چرا؟ چون من توده ام و زبان حال آن هایی هستم که آدم های معمولی هستند و توقعی بیش از داشتن یک زندگی معمولی؛ آرمان های توهمی مثل دموکراسی ناب و حقوق بشر اَتَّم و این یاوه سرایی های روشنفکرانه را ندارند. و هیچگاه یادم نمی رود که از امید بنویسم و زیبا. موفق باشید و مرسی. یا...هو

۱۳۹۱ خرداد ۸, دوشنبه

حداد عادل و خامنه ای با مهرۀ سردار جعفری علیه ریاست لاریجانی!

The Great Executioner


1- پیام آیت الله خامنه ای در مقایسۀ  با کلیۀ پیام های او به مجالس مقننۀ با اکثریت اصولگرااولاً مختصر و کوتاه بود و مهمتر اینکه برای اولین بار در این سال ها متن و محتوای پیام بیشتر جنبۀ مذهبی و توصیه های کلی اخلاقی بود تا پیام سیاسی و با رویکرد تعیین خط و مشی و تکلیف. چنانچه در افتتاحیۀ مجلس هشتم بود. خامنه ای در پیام مجلس هشتم صراحتاً و چندین بار مؤکد مجلس را خطاب قرار می دهد که باید ازدولت احمدی نژاد که بنظر او بهترین دولت تاریخ جمهوری اسلامی و کل تاریخ ایران است پشتیبانی همدل و تابع بکنید در حالیکه در پیام امروزش به مجلس نهم از کلمات و جملات بسیار بسیار نرم و مؤدب استفاده می کند و جابجا از دین و اسلام و معرفت الهی یاری می طلبد. تازه آنجایی هم که یک جمله در مورد عدم تنازع با سایر قوا می نویسد یادش نمی رود که بلافاصله می گوید منظورش فصل الخطاب بودن قانون از سوی همۀ قوا و مسئولان نظام است. این عقب نشینی از رهبر با صبغۀ پررنگ سیاسی در سال های گذشته به رهبر با بار غالب مذهبی در امسال نتیجۀ همان شکست استراتزی اش است که قبلاً حرفش را زدم.

2- غیر از عمل ناطق نوری در ترک مجلس هنگام سخنرانی احمدی نژاد که مهم است و من قبلاً رفتارهای مدرن ناطق نوری را بعنوان یک سیاستمدار طراز روز ستوده ام. جیم شدن احمدی نژاد بلافاصله از پشت تریبون بسمت درب خروج نیز می تواند یک پیام کلی داشته باشد. به این معنا که هر دو نفر در دو سر طیف میانه رو (ناطق نوری) و تند رو (احمدی نژاد) نشان دادند که رشتۀ الفت فقط سست نشده در بین هیئت حاکمه بلکه چنان هم پاره شده که حتی ناطق نوری هم نمی تواند توصیه های "ترا حضرت عباس جلو دوربین بهم گیرندهید" خامنه ای را تحمل کند و می خواهد توی چشم همه دست در چشم رییس جمهور محبوب بکند زیرا که در نوبتی که احمدی نژاد چوب تو آستین فرزندان هاشمی و ناطق می کرد از حضرت آقا و آوای وحدتش بخاری نوزید در خفه کردن دردانۀ حسن کبابی سال 88. اما کار احمدی نژاد خیلی عمق حساب شده ای نداشت مثل همۀ خل بازی های بعد از "مه آفرید - مشایی" و مثل دوشاخه اش که عادت ثانوی شده باز بودنش جلو دوربین. این دررفتن هم نوعی "من اهمیت نمی دهم به رسم و رسوم دیپلماسی" بود و یعنی دارم می روم که برای مردم کار کنم و ایران را ویران کنم!

3- اما نیامدن سردار جعفری یک اقدام سیاسی هماهنگ شده بین خامنه ای و عزیز جعفری و محتمل حداد عادل بوده است و بسیار زیاد مهم است. درست است که مستمسک نیامدن جعفری حرف های علی مطهری بر علیه برخی سرداران سپاه بوده است اما اولاً سردار جعفری آدم چنان پر زور و مستقلی نیست که بتواند سر خود تصمیم به رویارویی با مجلس بگیرد. و دوم اینکه معلوم می شود که این نیامدن فقط به موضع گیری شخص علی مطهری مربوط نیست زیرا اگر حرف مطهری مورد تأیید اکثریتی از مجلس نبود سپاه هم اهمیتی به آن نمی داد. حرف مطهری آنجایی مهم شده است که اولاً در روز نطق اغلب نمایندگان حاضر احسنت احسنت های زیادی به مطهری گفته اند و مهمتر اینکه روز بعد از آن فراکسیون علی لاریجانی دو برابر تعداد فراکسیون حداد عادل نماینده جمع کرده برای ریاست خودش که مطهری و طیف همفکرانش هم جزو مؤثرین این جلسه بوده اند. بعبارت دیگر حرف علی مطهری حداقل مورد تأیید 165 نماینده ای بوده که دور علی لاریجانی جمع شده اند و می خواهند او را رییس کنند.

4- اینجا بوده که خامنه ای و سردار جعفری به این فکر افتاده اند که با غیبت فرمانده سپاه در مراسم افتتاح پالس مهمی بفرستند برای نمایندگانی که نان بنرخ روز خورند و ترسویند و اگر زور سپاه عریان وارد مناسبات سیاسی مجلس بشود محتمل است تغییر رأی داده و از همراهی و پشتیبانی از علی لاریجانی دست بردارند. این گزاره از آن جهت هم صحیح است که امروز بلافاصله بعد از برگشتن از زیارت قبر خمینی هواداران حداد تلاش دوباره ای کردند برای تشکیل فراکسیون اصولگرایان و طبق گزارش ها وضع حداد را کمی بهبود  هم داده اند. زیرا که بجای 80 نفر دیروز امروز بیش از 140 نفر در تجمع حداد شرکت کرده اند و حداد توانسته رأی هم بگیرد و گویا 132نفر به نامزدی او رأی داده اند. و نکتۀ جالب تر اینکه محمد رضا باهنر هم شرکت کرده و نامزد نایب رییس مجلس حداد هم شده که رأی نیاورده در حالیکه باهنر یکی از مهره های اصلی فراکسیون لاریجانی هم است. باهنر یکی از آن گربه های مرتضی علی نان بنرخ روز خور ترسوست.

ت- خوبی کار در اینجاست که اگر فردا حداد بازنده باشد - که احتمالش قریب به یقین است - فرماندهی سپاه هم ضربه ای مهم خواهد خورد و چه بسا خامنه ای مجبور شود در دو سه ماه آینده این کادر رهبری تندرو و هتاک و بی حرمت سپاه را عوض کند تا وجهۀ سپاه را در نزد اکثریت نمایندگان ترمیم کند. و این تأکید مهم که از نظر منافع مردم زد و خورد های درون هیئت حاکمه خیلی مهم است و خوشبختانه بسمتی هم رفته است که هر تلاشی برای ترمیم بدون "تغییر استراتژی" دیگر پاسخ نمی دهد و کسی گوشش بدهکار "مقام معظم رهبری" نیست. بویژه اگر تیم لاریجانی و مطهری دست بالا را پیدا کنند سپاه قطعاً ضربۀ سنگینی خواهد خورد و عناصر خوشنام و کنار ماندۀ سپاه فرصتی برای عرض اندام خواهند یافت. یا...هو

۱۳۹۱ خرداد ۶, شنبه

وسط اسباب کشی؛ تمرکز بر استراتژی: نگاهی کوتاه به آیندۀ نزدیک ایران و خامنه ای!

Still Life with Lemons, Oranges and a Rose


یا علی. اگر هم آقای مدرنیته نمی پرسید می دانستم که بزودی و قبل از در رفتن یقه ام را خواهید گرفت راجع به قول سقوط خامنه ای در سال 91. بنابراین یک دستم به چسب و طناب است و کارتون و رختخواب و دست دیگرم در حال شمردن دکمه های کیبورد تا هر دو کار اساسی را با هم انجام بدهد و داستان را قبل از قطع ارتباط به یک جایی برساند دلقک:

1- استراتژی آیت الله خامنه ای شکست خورده است:
تا قبل از وقایع خرداد 88 مشکلات جمهوری اسلامی به تاکتیک دولت ها نسبت داده می شد و نه استراتژی رهبر. لذا هرجا نارسایی بود گفته می شد که بدلیل همسو نبودن، عدم توانایی، مدیریت غلط و ... فلان رییس جمهور یا بهمان کارگزار اجرایی یا تقنینی یا قضایی است که منویات (بخوان استراتژی) مقام معظم رهبری جامۀ عمل نپوشیده و بجای بهشت برین جهنم اسفلین بار آمده است. اما در نزدیک به سه سال گذشته اتفاقاتی افتاد و نیفتاد و هنوز هم می افتد که تحقیقاً همۀ ریز و درشت جمهوری اسلامی از الیگارهای ارشد در قم گرفته تا خود خامنه ای و بدنۀ فربه الیگارشی مکنده مطمئن شدند که استراتژی حکومت دینی تحت هدایت خامنه ای شکست خورده است و باید تغییراتی را در کلان سیاست های کشور اعم از داخلی و خارجی داد. بعبارت دیگر اینک حتی خود خامنه ای هم بشکست استراتژی 23 ساله اش معترف است و هیچکس دومی هم نیست که از این استراتژی دفاع کند یا بتواند دفاع کند.

2- شکست استراتژی خامنه ای باعث تغییرات بنیادین در جامعۀ شهری مذهبی شده است. بشرح اجمالی زیر:

الف- الیگارهای مؤثر رژیم در قم شامل مراجع و روحانیان ارشد بطور عام از حکومت بر مبنای شریعت دلسرد شده وتا حدود زیادی سکولاریزه گشته اند و می خواهند دین را از زیر یوغ خامنه ای بیرون بیاورند.

ب- طلاب جوان و فرصت نیافته برای ورود بدیوان صلب جمهوری اسلامی و بهره مندی از چرب و شیرین پست و مقام و ثروت و تاراج؛ و بتبعیت از استادان خود در بند الف هم سکولاریزه شده اند و خواهان جمع کردن دست و پای ایمان مردم از مناسبات سیاست کثیف بده بستان های مادی هستند.

پ- بخش مهمی از بدنۀ حزب اللهی حامی حکومت دینی نیز که وجه ایمان دینی شان بوجه بهره مندی های مادی شان می چربد هنوز؛ به دو گروه مرجع و طلبۀ بالا پیوسته اند و خواهان نجات اصل ایمان و دین و اسلام از مناسبات بشدت فاسد دستگاه حکومتی هستند.

3- دچار دگر دیسی فکری شدن این سه گروه الف و ب و پ با اینکه از دید کلان و استراتژیک حائز بیشترین اهمیت است و سمت و سوی آیندۀ نسبتاً دور را مشخص می کند؛ اما از جهت تغییرات کوتاه مدت دارای اهمیت قابل لمس فردایی نیست چون هیچکدام از سه گروه یاد شده به قدرت و امکانات مادی حکومت دسترسی کافی و مستقیم ندارند. لذا برای کوتاه مدت باید برویم سراغ آن بخش "فربه ِ مَکَنده"ی الیگارشی تا ببینیم در آنجا چه اتفاقی افتاده است. بدنۀ فربه مکندۀ الیگارشی که در تمام سی سال گذشته زالو وار به امکانات کشور سیطره داشته اند و بهره ور از همۀ امکانات گردیده اند اینک دو دسته شده اند:

الف- دستۀ اول آنانی هستند که تغییرات سطحی و یا تصحیحات بنیادی طلب می کنند در استراتژی شکست خوردۀ خامنه ای، و معتقدند که جز از این راه؛ جمهوری اسلامی قابل دوام نخواهد بود، و بطور طبیعی همۀ امتیازات آنان نیز به یغما خواهد رفت. لذا برای آنان تغییر یا تصحیح اساسی استراتژی مقدم است بر شخص خامنه ای. اینان عنادی با باقی ماندن خامنه ای ندارند و مخالف آن نیستند. اما خامنه ای را می خواهند که تن به جراحی حداقلی استراتژی خودش بدهد و الا جراحی استراتژی را مهمتر از بودن یا نبودن شخص خامنه ای در دستور کار دارند. اینان از نظر فکری وابسته به مراجع قم و روحانیان ارشد سنتی هستند و از نظر سیاسی وابسته به دیدگاه هاشمی رفسنجانی و تکنوکرات های پشیمان تازه به عقلانیت و میانه روی رسیده. این گروه که اینک با علی لاریجانی و گروه تازه تأسیسش (رهروان ولایت) معرفی می شوند خامنه ای را در این بستر قبول دارند و اگر حاضر به تغییر روش ها شود از او پشتیبانی می کنند. اینان که علی مطهری را هم در پیشانی پیکان خود جا داده اند مرتب به خامنه ای پالس راهنمایی می فرستند و از او می خواهند که به میانه روی آنان تن بدهد. بعنوان یک مثال مهم می توانم صحبت اخیر علی مطهری را نمونه بیاورم آنجائیکه بعد از نطقش در مجلس و اعتراض به دخالت سپاه در انتخابات؛ هنگامی که تحت فشار قرار گرفت که بگوید منظورش ارگان سپاه پاسداران نبود بلکه می خواسته به برخی از سپاهیان و سرداران مشخص نصیحت و پند بدهد؛ این را هم به حرفش اضافه کرد که: "طبق اطلاع مقام معظم رهبری هم در جریان این دخالت قرار گرفته و ناراضی بوده است". حالا با توجه به اینکه علی مطهری در موقعیتی نیست که برهبر چنان نزدیک باشد که از همۀ احوالات و موضع گیری های او با خبر باشد؛ بدیهی می نماید که مطهری برای هشدار به خامنه ای جهت نجات او از این اتهامات این پالس را از خودش گنجانده در متن توضیحش تا هم رابطه اش با خامنه ای را تلطیف کند و هم مهمتر اینکه به او بگوید اگر خواهان ادامۀ رهبری است راهش برائت جستن از این خودسری ها و بی قانونی هاست.

ب- دستۀ دوم بخش "فربه ِ مکنده"ی الیگارشی اما ضمن قبول کاستی های استراتژی خامنه ای معتقدند که تغییر سطحی هم نیاز نیست در استراتژی خامنه ای. بلکه کافی است که تصحیحات جزیی صورت پذیرد و کارها بروال قابل قبول ما و بسیاق قبل از این ادامه یابد. برای اینان اما شخص خامنه ای بسیار مهم است و بر عکس گروه اول اهمیت خامنه ای را بعد از تغییرات قرار نمی دهند. بلکه می گویند که حفظ جایگاه و اتوریتۀ خامنه ای اصل لایتغیر است و در این چهارچوب و فقط بدست خود خامنه ایست که تصحیحات جزیی در استراتژی خواهد افتاد. اینان که از نظر فکری به مصباح یزدی متکی هستند و از نظر سیاسی هم بخود خامنه ای و بدل روی صحنه اش غلامعلی حداد عادل و تکنوکرات های متحجر و بی عرضه و مزدور وابسته اند؛ خامنه ای را دربست قبول دارند و حتی حاضر به اعتراف به اشتباهات استراتژیک او نیستند بلکه تلویحاً آن را می پذیرند با این افزودۀ بلافاصله که خود مقام معظم رهبری است که باید نسبت به تصحیحات جزیی احتمالی تصمیم بگیرد. و هیچکس حق ندارد طلبکارانه از او بخواهد که دست وپای مزاحم 23 ساله اش را کمی بیشتر جمع کند.

4- هر آنچه روی صحنۀ امروز حکومت ایران می گذرد حاصل چالش این دو گروه است. چه حرف های رفسنجانی باشد چه رقابت برای ریاست مجلس یا اردوکشی های سیاسی دشمنانه در پاستور و بهارستان. اصلاح طلبان مذهبی هم کاملاً دور از صحنه و منفعل و نظاره گر هستند تا اگر برد نهایی با گروه لاریجانی و هاشمی بود آنان نیز از خواب زمستانی سنگین خود بیدار شوند و سر ودستی بجنبانند. آنچه را که توصیف کردم اما؛ در وهلۀ اول به یک خیمه شب بازی می ماند که روی صحنه آورده اند برای سرکار گذاشتن ملت و چپاول قدرت و ثروت؛ و اصالتی ندارد رویارویی حداد عادل و لاریجانی. اما در نگاه من و با توجه به هر آنچه در مورد تغییرات در عمق جامعۀ مذهبی گفتم این یک بازی تازه نیست و شکافی بسیار عمیق و مبارک است که حتی بسیار بیشتر از شکاف اصلاح طلب و اصولگرا ثمر خوب خواهد داد. اگر اردوی مذهبیون سنتی و لاریجانی پیروز شوند خامنه ای ناگزیر یا باید تجدید نظر اساسی بکند در استراتژی 23 سالۀ شکست خورده اش، یا مشروعیت رهبریش را از دست خواهد داد. اما اگر حداد عادل پیروز میدان بشود خامنه ای کماکان با یک سکوت و تصحیح خیلی جزیی سکاندار بلامنازع 23 ساله خواهد ماند. اما چون استراتژی خامنه ای شکست خورده است اگر طرفداران شخص او پیشتازی کنند جامعه از داخل و خارج فروخواهد پاشید و اتفاقات غیر قابل پیش بینی و غیر قابل مهاری در انتظار ایران خواهد بود. من چون مطمئنم که هواداران خامنه ای نخواهند توانست بازی را ببرند لذا منتظرم که در شش ماه آینده اتفاقات آرام و بتدریجی بوقوع بپیوندد که یا خامنه ای ساقط شود و یا در بدترین حالت با حد اکثر عقب نشینی در دخالت های روزمره در سیاست ها به ولایت خودش ادامه بدهد.

5- و سخن آخر مربوط است به احمدی نژاد چه می شود؟ احمدی نژاد سوژۀ مهمی از اتفاقات خواهد ماند. اگر دست بالا را تفکر مراجع و سیاست لاریجانی و هاشمی داشته باشد به احمدی نژاد بخاطر خامنه ای رحم نخواهند کرد. بعبارت دیگر در اینجا هم اصل بر مهار احمدی نژاد از سوی خامنه ایست و اگر باز شلتاق کند و بخواهد کاری بکار دیوانگیش نداشته باشند رهروان ولایت تحمل نخواهند کرد هر چند بضرر خامنه ای باشد. اما در صورت پیشتازی حداد و پایداری؛ آنان احمدی نژاد را بخاطر آقا تحمل حداکثری خواهند کرد و اجازه خواهند داد دوره اش را بپایان ببرد. بعبارت دیگر گروه لاریجانی معتقدند احمدی نژاد سرکش را می توان از نظام قیچی کرد و اهمیتی برای جمهوری اسلامی ندارد. در حالیکه مطیعان خامنه ای معتقدند که هر گونه قیچی کردن احمدی نژاد بضرر خامنه ایست و چون نظام را با خامنه ای یکی می دانند حذف احمدی نژاد را لطمۀ غیرقابل جبران به نظام می دانند. لذا پاسخ قبل از اسباب کشی ام این شد به آقای مدرنیته که: "بلی خامنه ای در سال 91 سقوط خواهد کرد"! یا...هو

با خوش آمد به ژنرال احمد شفیق و آرزوی مصر با ثبات و مدرن!

The Execution of Lady Jane Grey


1- از روزی که مبارک در مصر سقوط کرد هماره یک چشمم اشک است و یک چشمم امید به مهمترین، بزرگترین و با فرهنگ ترین ملت عرب مسلمان. پرواضح است که از سقوط حکومت مبارک با تجربه ای که از سقوط حکومت شاه در ایران داشتم نه تنها استقبال نکردم بلکه بشدت هم ناراحت شدم و برای مصر دعا کردم از برای گذشتن از بی حکومتی به ثبات حکومت مدرن که تنها راه منجر به دموکراسی در دنیای اسلامی است در آینده ای دور. اما در این چند روزه که اخبار انتخابات ریاست جمهوری مصر در میدان رقابت بود بسیار نگران بودم از حدس و گمان های پیشتازی عبد الفتوح مورد حمایت سلفی ها و مرسی مورد حمایت اخوان المسلمین. زیرا که اگر یکی از این دو انتخابات را می بردند مصر تند یا آهسته بسمت نوعی از اسلام گرایی سیاسی حرکت می کرد که بالذات با جامعۀ باز دشمن است و نمی تواند روند توسعه را که آن هم ذاتاً امری مدرن است را پی گیر مستمر باشد.

2- پاراگراف بالا را همان روز انتخابات نوشته بودم و می خواستم اولین تبریک را من بگویم به انتخاب ژنرال شفیق و آرزو کنم که برندۀ نهایی هم او باشد. زیرا که این دورۀ ریاست جمهوری جدید مصر بسیار تعیین کننده خواهد بود برای برنگشتن مصر به عصر فراعنه از نوع اسلامی. زیرا اینک مصر هنوز در التهاب  انقلاب است و اگر یک مسلمان متعهد به شریعت اجتماعی اسلام (سنت گرا) رییس جمهور شود می تواند از این جو هیجانی و عدم ثبات باقی مانده در اندام حکومت و بی ثباتی انقلابی نهایت استفاده را ببرد و با توجه به همراهی مجلس هم، مصر را وارد دالانی از فضای گرگ و میش بسمت  تاریکی بکند. در حالیکه پیروزی شفیق می تواند طی چهار سال آینده و با کمک نظامیان به جوانان هنوز داغ از میدان تحریر نشان بدهد که دموکراسی در جوامع توسعه نیافته و بویژه اسلامی تجربه ای نه تنها جهشی نیست بلکه چنان کند و با هزم و احتیاط قابل آجر گذاری تک به تک است که تنها باید مردان باورمند به مدرنیته معمار آن باشند.

3- می دانم که در این لحظه یکی از خوشحالترین مردمان مصر حسنی مبارک پیر و محتضر است. و مطمئنم که اگر احمد شفیق دور دوم انتخابات را هم ببرد و رییس جمهور شود حسنی مبارک با فاصله ای خیلی کم از ریاست جمهور شدن احمد شفیق خواهد مرد. زیرا که بمحض آسوده خیالی از اینکه مصر نباید دو باره از نو شروع کند و بعد از سی سال دیگر بجایی برسد که مردمانش آرزوی مبارک کبیر را داشته باشند؛ مثل پدر پیری که از عاقبت بخیری فرزند برومند - هر چند قدر ناشناس در سال های پیری - خودش مطمئن شود با آسودگی بار سفر خواهد بست. می دانم برای جوانان باورش سخت است اینهمه سختی آزادی و دموکراسی در کشورهای اسلامی - مهمترین مانع نوع نگاه اسلام است به زنان - ولی سوگند می خورم که سخت است. فکر ایمانی و دینی یک ارزش مقدس است و معتقد و مؤمن نه اینکه بخواهد دیگری (مدرن) را در تنگنا قرار دهد بعمد و قصد آزار. بلکه او مجبور است که بمدرنیته سخت بگیرد چون با ارزش های او زندگی نمی کند. احمد شفیق نوعی همزاد مرسی و عبدالفتوح نوعی بوده است در مصر: مسلمان زاده و معتقد و مؤمن. اما او این ایمان دگم را فروگذاشته و از آن رد شده و خیلی بعید است عقدۀ آزار گذشتۀ خودش (تفکر مرسی) را اراده بکند چون اگر می خواست می توانست از آن عبور نکند و الان مثل مرسی باشد. اما مرسی احمد شفیق نوعی را لاجرم اذیت خواهد کرد زیرا که او ارزش های مرسی را ترک کرده و به ارزش های دیگری (مدرنیته) پایبند شده است. لذا مرسی نمی تواند اجازه بدهد که احمد شفیق در آینده زندگی کند و به ارزش های گذشته اش (ایمان دینی مرسی) بلا اقتضاء و خنثی باشد. این همۀ فرق یک اندیشۀ مدرن است با تفکر سنتی! سنت اگر هم بخواهد نمی تواند مدرن را هضم و حل کند و ارزش های اورا نیز چون ارزش های مقدس دینی خویش محترم بشمارد. چون اکثریت در فرهنگ غالب مصر یا هرکشور مسلمان دیگری با مرسی است و چه بخواهد یا نخواهد و با تمسک بگزارۀ مدرن "خواست اکثریت عددی" جو جامعه را بسته خواهد کرد و بسمت اضمحلال و دیکتاتوری اسلامی سوق خواهد داد.

4- و یک جملۀ معترضه در مورد کشتار زنان و کودکان سوری در امروز هم بگویم. که واقعاً انسان را دیوانه می کند این همه سبعیت سیاسی. اگر کشتار از سوی اسد باشد که کمی بعید است می توان توجیه سیاست و قدرت  و فساد و ... را پشتوانۀ واقعیت قرار داد و با لعنتی به دیکتاتوری اسد فاجعه را تحمل کرد. اما اگر سناریوی سلفی ها و قطر و عربستان و غربی ها باشد این کشتار؛ و کمی هم موضوع را در بغداد و خامنه ای و دوستی اسد با ایران هسته ای چاشنی بلافاصله بعد از شکست مذاکرات بغداد اتفاق افتاده اش قرار داد واقعاً اوج رذالت سیاسی است که بخواهد با خون زنان و کودکان در این بعد وسیع سقوط اسد را مجدداً به صدر تحولات منطقه بازگرداند و نوعی هشدار به خامنه ای که ببین بروز تنها متحدت چه می آوری با سرسختی. من سیاست را کثیف و واقعی و بی رحم می دانم ولی نه به این کثیفی که بیگناهان را قتل عام کنی در این ابعاد وحشتناک! آن هم فقط برای فرستادن یک پالس برای شخص بی ربط و ثالثی. خدا کند که اشتباه کرده باشم و اعراب و غرب مخالف اسد اینقدر کثیف نباشند. یا...هو

صدای اعتراض شریعتمداری: باخته ایم: چارۀ کار؛ توقف مذاکرات!

Espana y Filipinas by Juan Luna.jpg

España y Filipinas


1- انتخاب مسیر برگشت خانم "وندی شرمن" مذاکره کنندۀ ارشد و بسیار پختۀ امریکایی در قالب 1+5 از ایستگاه اسرائیل و گزارش نتایج اجلاس بغداد به مقامات تل آویو به اندازۀ کافی گویا بود؛ حتی اگر هیلاری کلینتون و ویلیام هیگ وزیران خارجۀ امریکا و بریتانیا آن اظهارات آشتی ناپذیر را نکرده بودند بلافاصله بعد از پایان مذاکرات بغداد. زیرا که رفتن وندی شرمن به تل آویو بعنوان سرسخت ترین مخالف موجودیت جمهوری اسلامی خامنه ای در جهان و قبل از اینکه گزارش حضوری خودش را برؤسای اش اوباما و کلینتون در واشنگتن بدهد به اندازۀ همۀ اتفاقات پشت پردۀ مذاکرات بغداد توضیح دهنده است. هرچند که سعید جلیلی هم بجای رفتن به غزه و یا دمشق جهت گزارش نتایج مذاکرات به تنها همپیمانان دیروز خامنه ای؛ رفته است به دیدار آیت الله سیستانی که خودش هم اخیراً گفته است که وارد بازی نیست و نمی شود در حضور ایرانی که مهندس و سرمهندس دارد. شاید هم هنیه که حتماً و اسد هم احتمالاً قبلاً آب پاکی را ریخته اند روی دست حضرت آقا که مارا بخیر تو امیدی نیست شر مرسان!

2- از این جا بود که دیدن این رفتارها و آن گفتارها - حتی اظهارات نمایندگان فرانسه و روسیه - مرا نیز متقاعد کرد که به حسین شریعتمداری حق بدهم که نا امید و عصبانی پشت گوش خامنه ای داد زده است که: "چارۀ کار؛ توقف مذاکرات"! شریعتمداری با این عنوان برای سرمقالۀ کیهان شنبه موضوع مذاکرات ایران و غرب را از زاویۀ خوبی تحلیل کرده است. او با آوردن نشانه هایی از ضعف هیئت ایرانی ثابت می کند که این بار این غرب است که مذاکره برای مذاکره را انتخاب کرده و ایران را بدنبال خود از این شهر به آن کشور می برد و در پایان شهری دیگر و کشوری دیگر و دیگر هیچ.

3- این تحلیل شریعتمداری کسانی را هم که معتقدند غرب بخاطر برخی مشکلات خودش مذاکرات بی حاصل را مجدداً بجریان انداخته است را نیز راضی می کند. به این معنا که غرب با تشخیص حرص و عجلۀ ایران برای کم کردن فشار خرد کنندۀ تحریم های همه جانبه تصمیم گرفته است که به یک بازی سرخوش دست بزند در آستانۀ انتخابات امریکا و بحران اقتصادی اروپا. زیرا غرب به این نتیجۀ اطمینان بخش و صریح رسیده است که ایران خامنه ای هنوز تصمیمی برای ساختن بمب نگرفته است. و تازه اگر همین امروز هم تصمیم بگیرد که بمب بسازد در کمتر از سه سال آینده نمی تواند صاحب تسلیحات اتمی شود. لذا این بازی برد در هر دو حالت شکست یا پیروزی مذاکرات را با خونسردی و بی اعتنایی و کمترین عجله ای شروع کرده است و ادامه می دهد:

الف- در صورتیکه بعد از چند دور دیگر مذاکره در شهرهای مختلف جهان ایران حاضر به تسلیم مطلق نشود و غنی سازی را تعطیل نکند و مذاکرات شکست بخورد. در چنین حالتی غرب و بویژه اوباما چیزی را که از دست نداده است بلکه فاکتور مهمی را هم بدست آورده است. چیزی را از دست نداده است به این دلیل که هزینه ای پرداخت نکرده. و نه تنها از حجم و شدت تحریم ها نکاسته است بلکه آن ها را تشدید هم کرده است. و چیز بیشتری را بدست آورده است زیرا که به رأی دهندگان امریکایی خواهد گفت که غرب با همۀ حسن نیت لازم بپای مذاکرۀ "اتمام حجت" با خامنه ای رفت و ایران از این حسن نیت هم استفاده نکرد. و لذا اگر در فردای پیروزی مجدد من (اوباما) جنگی در گرفت بدانید که چاره ای غیر از این نبوده و اوباما همۀ راه های مصالحه را رفته است.

ب- اما یک احتمال بسیار بعید هم است که خامنه ای مستأصل تر از آن باشد که بالاخره نشکند و در مسکو یا حداکثر دور چهارم و نهایی مذاکرات در شهری دیگر  دستانش را بعلامت تسلیم بالا ببرد و بساط اتمی مزاحمش راجمع کند و زهر را بنوشد. در چنین حالتی که دیگر نیاز به استدلال ندارد عروسی اوباما و پیروزی قطعی اش در انتخابات. زیرا که خامنه ای را پشت میز مذاکره به تسلیم واداشتن رؤیایی خواهد بود برای رأی دهندگان خسته از جنگ امریکایی. البته در هر دو حالت الف و ب اروپا هم برد و باخت هایی خواهد داشت که حوصلۀ مقاله اجازۀ ورود نمی دهد. اما آنچه که قطعی است کارگردان صحنه خود امریکاست و از اروپائیان بیشترین برد به انگلیس خواهد رسید و بیشترین باخت ها نصیب کشورهای ضعیف تر و فقیرتر مثل یونان.

4- اهمیت داخلی مقالۀ شریعتمداری اما از آنجا می آید که برادر حسین سخنگوی بغض فروخوردۀ بخش مخالفان وادادگی اخیر اتمی در بدنۀ حزب اللهی ها هم است و صدای قلم او نشانه های پررنگی از نارضایتی آنان را نیز مستتر دارد در خطاب به خامنه ای. همانطور که در گوشه و کنار به طنز و کنایه هم می گویند پشت سر بدبخت جلیلی که: "ما این سعید جلیلی را انتخاب کردیم که مذاکره نکند زیرا که او فقط مسئول نُچ گفتن بود. حالا اگر هم قصد واقعی برای مذاکره داریم با گرگ هایی مثل وندی شرمن و کاترین اشتون؛ حداقل یک آدم سر و زبان دار و توانا برای مذاکره را جایگزینش می کردیم." یا...هو

بعد از تحریر: برای ملت و راه نجات اما این زد و خورد ها خوب خوب است. چون هرچه زد و خورد کم هزینه ولی پردامنه - در داخل و در خارج - بیشتر بشود هم زودتر به سقوط خامنه ای می رسیم و هم دیرتر به جنگ واقعی. تحریم ها البته بد است ولی نه به آن شوری شور که بی کفایتی حاکمان در عرصۀ اقتصاد خرابکاری می کند. وبالاخره بدون هزینه که نمی شود. فقط دعا کنیم که زودتر به نتیجه برسد تمام شدن تراژدی خامنه ای.

۱۳۹۱ خرداد ۵, جمعه

بزرگترین دست آورد مذاکرات بغداد و آینده ای که در انتظار است!

Galacidalacidesoxyribonucleicacid


1- مذاکرات بغداد هم تمام شد و علی رغم انتظارات حداقلی هم نتیجۀ ملموسی که بتوان به آن دست آورد مثبت گفت ببار نیاورد. یا لااقل چیز خاصی که بشود آن را نتیجۀ مذاکرات معرفی کرد اعلام نشد غیر از اینکه بر ادامۀ مذاکرات در مسکو توافق شد و لحن هر دو طرف کما کان امیدوار و مثبت بود. بعبارت دیگر وقتی خانم اشتون از اختلاف مواضع بنیادین حرف می زند و سعید جلیلی نیز از اصرار ایران به غنی سازی مینی موم در صد؛ یعنی اینکه نتیجه ای که دو دور مذاکره در استانبول و بغداد بار آورده در راستای دقیق حل هیچ مسئلۀ مورد اختلافی نبوده است. بنابراین پرسش بدیهی این است که وقتی نتیجه بسوی حل موضوع نرفته است پس این شادمانی دو طرف از چه بابت است و چرا غرب با ادامۀ مذاکرات در مسکو موافقت کرده است.

2- قابل کتمان نیست که ایران نرمش های نسبی را در مورد ابعاد فنی پروژۀ هسته ای خود بروز داده و گام های مثبت هر چند نه چندان بزرگی را به آژانس اتمی از سویی و به نشست بغداد از جانب دیگر نشان داده است. و هم چنین برخی از خواسته های غرب را در مورد غنی سازی 20 درصد صریحاً و در مورد اصل غنی سازی تلویحاً قبول کرده است. اما این گام های کوچک کوچک با خواسته های بزرگ بزرگ غرب فواصل فاحشی دارد. و اگر غرب می خواست فقط به نتیجه ها متمرکز شود گمان نمی کنم که راضی به ادامۀ مذاکرات می شد. اما مذاکرات سیاسی بین طرف های متخاصم و متخالف قبل از اینکه به نتیجه های در مسیر متمرکز بشود به یک اصل پیشینی که از نوع انگیزه است استوار است. یعنی چه:

3- تا کنون و در سال های طولانی مذاکرات ایران و غرب - بعد از تیم مذاکراتی محمد خاتمی - غرب همیشه با تیم مذاکراتی آشفتۀ ایرانی با کوله باری از چرت و پرت و رجزخوانی و توهم و بی اعتنا و نامربوط و از سر شکم سیری و دنبال مدیریت جهان و ... مواجه بود که نه خود مذاکره کنندگان ایرانی می دانستند چه می خواهند و نه غرب می توانست تشخیص بدهد که اینان بدنبال چه هستند. و نتیجه این می شد که در جایی چند ساعت جمع می شدند و در همان کلام دوم ایران ساز "من آنم که رستم بود پهلوان" خودش را می زد و می رفت فرودگاه و بر می گشت تهران و از سر گیری سرمقاله های شریعتمداری و عربده های خامنه ای. و غرب هم هاج و واج می ماند انگشت حیرت بدهان که: "بابا تو دیگر کی هستی"!

4- بزرگترین دست آورد و خوش بینی و مثبت اندیشی و امیدواری این بار غرب همین یک قلم تغییر بنیادین در تیم خامنه ایست. حالا تیم جلیلی می داند که برای چه به استانبول و بغداد و مسکو می رود/ آمده است. قرار است راجع به چه موضوع مشخصی مذاکره کند. حدود اختیارات و فرجۀ بازیش در پشت میز تا کجاست. باید تلاش کند که طرف غربی را نرنجاند که مذاکرات قطع شود. خامنه ای جدی و مصمم است که موضوع اختلاف هسته ایش با غرب را حل کند. و بطور خلاصه اینکه این تیم مذاکراتی با انگیزۀ توافق و تفاهم و جدیت کامل و مستقیم به سمت  هدف است که توانسته غرب را متقاعد کند که ادامۀ مذاکرات قطعاً به حل بسیاری از مشکلات خواهد انجامید. بعبارت دقیق تر غرب تشخیص داده است که ایران برای اولین بار "اراده"ی لازم را با خود همراه آورده است.

5- و چنین است که وقتی در بغداد مذاکرات صبح چهارشنبه به مانع سخت خورد و از هر طرف دود سیاه بهوا برخاست؛ این جلیلی و باقری بودند که با نشست های دو جانبه و فشردۀ پی در پی از شکست مذاکرات جلو گرفتند و نه تنها آن را ترمیم کردند که حتی موفق شدند جلسۀ مذاکرات رسمی گروهی فوق العاده و پیش بینی نشده ای را هم در ساعات میانی پنجشنبه شب برقرار کنند. در حالیکه تا قبل از این اگر چنین نقار و کدورتی بین هیئت ایرانی و غربی پیش می آمد؛ غربی ها برای پیدا کردن ایرانی ها باید بفرودگاه بغداد می رفتند. چون همین که طرف غربی حرفی می زد که مثلاً راجع به غنی سازی بود طرف ایرانی در راه بازگشت بود.

6- در جزییات پیش روی مسکو بیشتر می توان به گمانه زنی متوسل شد و از لابلای حرف های طرفین نمی توان بمورد مشخصی رسید. اما فهم من این است که موضوع غنی سازی 20 درصد کلاً حل شده است و همۀ مذاکرات بعدی متمرکز خواهد بود بر ابعاد غنی سازی 3/5 درصد. به این ترتیب که غرب خواهان تعطیل غنی سازی خواهد شد و ایران تا پذیرش تعلیق موقت مطول کوتاه خواهد آمد بشرط اینکه تجهیزاتش را امحاء نکند. منتها غرب با شرط تعطیل غنی سازی حاضر به رفع کلیۀ تحریم ها در یک بازۀ زمانی یکساله خواهد بود و حتی برخی مشوق های امنیتی و برسمیت شناسی حکومت خامنه ای از سوی امریکا را هم چاشنی خواهد داد. اما ایران مشروط بر تعلیق موقت مطول غنی سازی همۀ امتیازات که رفع تحریم ها در اولویت خواهد بود در یک بازۀ زمانی کمتر از شش ماه انتظار چانه خواهد زد. محتمل است که غرب از تعطیل غنی سازی تا تعلیق غنی سازی غلظت پائین عقب نشسته و تعلیق طولانی را قبول کند در صورتیکه ایران حاضر بشود پروتکل الحاقی را امضاء و اجرا کند. غیر از این مطمئناً غرب حاضر به معامله نخواهد شد. یا...هو

مرثیۀ یک ملت: 33 سال با "فردا چه می شود" زیستن: ورژنی دیگر از فریاد درسینۀ پرستو فروهر!

The Art of Painting


نوزادان با "فردا چه می شود" بدنیا می آیند. کودکان با "فردا چه می شود" رشد می کنند. نوجوانان با "فردا چه می شود" به جوانی می رسند. "جوانان با "فردا چه می شود" پیر می شوند. میانسالان "با فردا چه می شود" شرمنده می مانند. پیران با "فردا چه می شود" می میرند. سارقان با "فردا چه می شود" بیشتر دزدی می کنند. روشنفکران با "فردا چه می شود" غصه می خورند. قاتلان با "فردا چه می شود" چاقوهای بیشتر و بلندتر و تیزتری می سازند. پاسداران با "فردا چه می شود" بی رحم تر می شوند. سیاستمداران با "فردا چه می شود" قطر حفاظ ها و دیوارهای اداره ها و خانه هایشان را بلندتر و قطورتر می کنند. روحانیان با "فردا چه می شود" خواب راحت ندارند. دانشگاهیان با "فردا چه می شود" آواره می شوند. دلقکان با "فردا چه می شود" می خندانند. روضه خوانان با "فردا چه می شود" می گریانند. رهبران با "فردا چه می شود" دعای فرج می خوانند. مؤمنان با فردا چه می شود خدابزرگ است می گویند و صبوری می کنند. درویشان با "فردا چه می شود" می خسبند. اداره ها با فردا چه می شود امروز را تحمل می کنند. کشاورزان با "فردا چه می شود" یارانه می گیرند. دختران با "فردا چه می شود"بی بند و باری می کنند. پسران با "فردا چه می شود" ازدواج نمی کنند. مادران با "فردا چه می شود" بیوه می شوند. عاقلان با "فردا چه می شود" دیوانه می شوند. دیوانگان با "فردا چه می شود" اشک می ریزند. فرهنگ با فردا چه می شود" سرگیجه می گیرد. اقتصاد با "فردا چه می شود" راکد می شود. سیاست با "فردا چه می شود" امروز را تباه می کند. معتادان با "فردا چه می شود" تولید مثل کمّی و کیفی می کنند. و... خدای من! آن رهبر فرزانه! و مقام معظم! افسانه ما هنوز هم با "فردا چه می شود" حکومت می کند و دروغ می گوید: "فردا روشن است". اف!

ملتی چنین سفید شکنجه دیده ای و لحظه بلحظه "فردا چه می شود" چشیده ای چه کسی در تاریخ بشر نمونه دارد آخر! خب خسته کننده است و مرگبار. و الّا بدَرَک که کدام خری پالان صدارت و ریاست بپوشد اگر بتواند بعد از سی و سه سال روشنایی روز را باور کند و این شکنجۀ روانی لعنتی سی و سه ساله (فردا چه می شود؟) را کمی تسکین بدهد در خودآگاه و ناخودآگاه نخبه و توده! یا...هو

بعد از متن: خواهش می کنم کسانی که تحمل فاجعه را ندارند قبل از متن بعد از متن را بخوانند تا متن را نخوانند. زیرا که من خودم هم در روخوانی بعد از نوشتن نیم ساعتی از حال رفتم. یکبار هم اختصاصی این حرف پرستو فروهر را نوشته بودم در مطلبی با همان جملۀ کلیدی حودش: "آدم در ایران همیشه فریادی در سینه دارد!"

۱۳۹۱ خرداد ۴, پنجشنبه

چرا لبخند ها به اخم تبدیل شد در بغداد بهمین زودی!

Bonaparte Crossing the Alps


1- همانطور که در پست قبل هم گفتم میز بغداد رودر رویی مستقیم جمهوری اسلامی با امریکاست و همانگونه که بارها نیز گفته ام تنها راه حل؛ تسلیم آبرومند خامنه ایست و نه بده بستان های توهّم کیهان. بنابراین همۀ تحلیلگران و کارشناسانی که بتبعیت از شریعتمداری؛ امریکا و اوباما را در بن بست انتخابات ارزیابی می کنند و تلاش برای سازش با ایران برسر نفت و گران نشدن بنزین در داخل امریکا؛ عرض خود می برند و زحمت ما می دارند. زیرا که غرب در ماه های گذشته به اندازۀ کافی ذخایر استراتژیک خودش در زمینۀ سوخت و نفت را تقویت کرده است که راحت بتواند سه ماه با قطع کامل نفت ایران خودش و رفقایش را بچرخاند بدون افزایش مؤثر قیمت نفت. و اتفاقاً این را هم تکرار کرده ام که اجماع فعلی تحریم های خرد کننده علیه جمهوری اسلامی نقطه قوتی استثنایی برای امریکاست که اگر حماقت کند و برای امتیاز دادن الکی به خامنه ای حلقه ای از آن را بشکند اعتبار خودش را در نزد همپیمانان شکسته و دیگر قادر به اجماع دفعۀ بعد نخواهد شد. لذا امکان عقلی ندارد که بر مبنای توافق نصفه نیمه ای بخواهد این سلاح بسختی بچنگ آمده اش را بسادگی از دست بدهد.

2- و این سخن سبک و بدون پایه که اوباما می خواهد در نزدیک انتخابات جو داخلی امریکا را آرام کند غلط فاحش دومی است. زیرا این درست است که اوباما از یک توافق قطعی و همه جانبه با ایران استقبال می کند برای خرج در داخل آرای امریکائیان. اما اگر دست آوردش از مذاکره با ایران در حد ذبح یک بره بی گناه باشد بجای پی کردن شتر کف بر دهان آورده قافیۀ انتخابات را خواهد باخت با بهانه دادن به میت رامنی رقیبش که حرف طبع امریکایی اش این است که با ایران مذاکره کردن آب در هاون کوفتن است. و مدافع گزینه های بسیار سخت تر و تنبیهی تری است. لذا اتفاقاً بخاطر انتخابات هم شده اوباما نه می تواند و نه باید به کمتر از حداکثر خواسته اش از ایران تن بدهد و نخواهد داد. اینکه از بغداد خبر می رسد که بسرعت لبخندها به اخم تبدیل شده و جلسۀ دوم مذاکرات به دیدارهای دوجانبه تقلیل بی اهمیت تر کاسته شده است؛ نشانه های ابتدایی آب شدن برف توهم های هیئت خامنه ای است.

3- مشکل اینجاست که کارشناسان بجای رجوع به حرف سیاستمداران مؤثر غربی تحلیل ها و آرزوهای خودشان را در قالب بسته های گوناگون بسته بندی می کنند و در ستون های روزنامه ها و سایت ها و رسانه ها بهمدیگر تعارف می کنند. یکی می گوید غرب نهایت آرزویش توقف غنی سازی 20 درصد است و انتقال 150 کیلو اورانیوم با این غلظت بخارج. دیگری پارا فراتر هم می گذارد که اگر چنین شود غرب حاضر است علاوه بر سوخت رآکتور تهران عمده تحریم های بانکی و یک جانبه و غیر شورای امنیت سازمان ملل را هم ملغی کند و سومی و چهارمی و ...

4- در حالیکه ماجرا بهمین سادگی است که ویلیام هیگ وزیر خارجۀ بریتانیا در فردای استانبول 2 مطرح کرد: "ایران باید از پروژۀ غنی سازی خود دست بردارد." - کوتاه و مختصر - نه از 20 درصد که اصلاً برای غرب اولویت ندارد بلکه از مطلق غنی سازی. چون شروع بغنی سازی 20 درصد از طرف ایران فقط بدلیل عدم قبول مطلق غنی سازی از سوی غرب بود که شروع شد و پروژه ای از قبل فکر شده نبود. این همان حرفی است که همۀ سیاستمداران غربی هم تکرار می کنند هرچند با ادبیاتی دیپلماتیک تر. آنان متفق می گویند که ایران باید قطعنامه های شورای امنیت را اجرا کند. و چه کسی نمی داند که شاه بیت قطعنامه های شورای امنیت علیه برنامۀ هسته ای خامنه ای تعلیق غنی سازی اورانیوم است. 

5- در اینجا این پرسش بدیهی پیش می آید که پس توافقنامه ای که اومانوی خوشحال خبرش را داده در پایان بازدیدش از تهران چیست و این همه خوشحالی او از پیشرفت حل مشکلات فنی پروژۀ هسته ای ایران کدامست؟ این سؤال خیلی خوبی است و پاسخی سرراست دارد. غرب از خامنه ای یک سؤال مشخص فنی دارد مربوط به گذشته. و همچنین یک دستور سیاسی دارد برای آینده:

الف- سوال فنی غرب که مسئول مستقیم رسیدگی اش یوکیا آمانوست این است: "تا حالا چکار کرده اید؟ هر آنچه را کرده اید از نطنز و فردو و پارچین و هرجای دیگر بریزید روی دایره تا من ببینم راست می گویید یا نه. این سؤال گویا پاسخی مناسب یافته در تهران و آمانو را خوشحال کرده که بالاخره خواهد توانست بزودی ابعاد فنی پیشرفت برنامۀ هسته ای خامنه ای را راستی آزمایی کند!

ب- اما دستور سیاسی غرب است که مهمتر است و مربوط به آینده و از سوی امریکا در قالب 1+5 دنبال می شود چنین است: "دیگر خامنه ای حق ندارد از این به بعد کارغنی سازی اورانیوم بکند و این منم که تضمین می کنم نیازمندی های متعارف صلح آمیز مثل سوخت تنها نیروگاه هنوز راه نیفتاده و نیازمندی های تجهیزاتی رآکتور تهران را تأمین کنم و در اختیار ایران قرار بدهم.

6- لذا فارغ از اینکه چنین حرفی خوب است یا بد و غرب درست می گوید یا نه؛ موضوع ساده و روشن است بدون کمترین ابهام. و ربط این سؤال فنی مربوط به فعالیت های در گذشته و آن دستور سیاسی برای آینده این است که غرب چنین باور دارد که اگر ایران همۀ فعالیت های در گذشته اش را روی میز بگذارد نشانۀ مهمی خواهد بود که می خواهد دستور سیاسی برای آینده را هم اجرایی کند.

7- البته مذاکرات سخت و پرچالش خواهد بود و اخم عصر امروز نشانه ای از شکست نیست و محتمل است که ایران دارد آخرین محک های جدی را می زند در "چقدر جدی بودن خواستۀ غرب" برای آینده. لذا هیچ بعید نیست که سنبه اگر پر زور باشد و بماند؛ فردا ایران با لبخند برگردد با یک گام دیگر عفب نشینی. صبر خواهیم کرد! یا...هو

سینماگران هم به هاشمی پناهنده شدند. کنتراست مریلا زارعی و شریفی نیا!

عکس هاشمی با هنرمندان! و مریلا زارعی که دوستش دارم.


1- هنرمندان سینما بهتر از هر کسی می دانستند که حکم دیوان عدالت آخوند منتظری راجع به نقض شکلی حکم انحلال خانۀ سینما از سوی وزارت ارشاد یک حکم سیاسی است و در رابطه با تنظیم صحنۀ سیاسی اصولگرایان صادر شده است؛ و برد و نفعی برای خانۀ سینما ندارد. اما چون می دانستند و می دانند که فرهنگ و هنر در جمهوری اسلامی یتیم مضاعف است هم از پدر و هم از مادر - بخاطر همین هم حزب اللهی ها به هنرمندان و هنر می گویند بی پدر مادر - لذا بنشانۀ تیری در تاریکی از حکم معلق و بی خاصیت و بدون قطعیت دیوان عدالت اداری استقبال کردند و حتی گفتند که خانۀ سینما را راه خواهند انداخت در یکی دو روز دیگر. اما هنوز کلام گشایش در دهان هیئت مدیرۀ خانۀ سینما منعقد نشده بود که انصار حزب الله سابق و لاحق بهم پیوستند و در خانۀ سینما را گل اندود کردند که مگر از روی جنازۀ امت شهیدپرور عبور کنند این رقاصه ها و مطرب های روشنفکر غربی در باز کردن خانۀ ... که دین و دنیای مردم را همین ها بتاراج برده اند.

2- قبلاً هم راجع به ریشه ها گفته ام لذا فقط تیتروار می گویم که بخش فرهنگی پروژۀ مشایی برای دیکتاتوری امام زمانی احمدی نژاد مربوط به خرید هنرمندان بود و تبدیل آن ها بزایده ای از دولت ابد مدت احمدی نژادیسم. که قرار بود در قالب ایجاد شورای عالی سینما بریاست احمدی نژاد از نظر ستادی و سیاست گذاری؛ و ایجاد سازمان سینمایی در وزارت ارشاد بجای خانۀ سینما بعنوان بازوی اجرایی عمل کند. اما قبل از اینکه وعده ای عملی شود و سینما گران بناچار در دام بیفتند گنج امیر منصور آریا بمنزلۀ خزانه داری مشایی لو رفت و پول ها دود شد و رفت هوا. و از سینماگران شاخص بغیر از احمد نجفی که در همان بدو شروع پروژه سهمش را گرفته بود و در دام افتاده بود کسی به این پروژۀ شکست خورده از جنبۀ اقتصادی نپیوست. احمدی نژاد که همۀ سامانه های اقتصادی و سیاسی و اجتماعی را بنوعی منحل کرده بود تا پیش از آن؛ وقتی که پروژه ها شکست خورد مجبور شد همۀ بافته های خیال خام مشایی را رها کند بی صاحب و ویران و دیگر دنبال انحلال سازمان ها و ایجاد تشکیلات جدید نرود؛ چون هرکدام از حوزه های سیاسی و اقتصادی صدها خواهان و عاشق و بپا داشت و اجازۀ تحرک بیشتر از احمدی شکست خورده را برنمی تافت. لذا تنها حوزۀ بی صاحب و مدرن و بی مشتری حوزۀ فرهنگ و سینما بود که دولت احمدی نژاد خرابکاریش را تداوم داده و در حال تکمیل آن است.

3- فرهنگ و سینما وهنر مدرن تنها حوزه ایست که مذهبیون نه ازش سر در میاورند و نه رغبتی برای ورود دارند و نه حتی علاقه ای به کمترین حمایت که برچسب خوردن موافق فحشا کمترین اتهام گروه های سیاسی رقیب است به خطاکاران مدافع سینما. لذا وقتی حسینی و شمقدری و نجفی خانۀ سینما را منحل کردند نه مجلس وارد شد و نه کمیسیون فرهنگی و نه شورای عالی انقلاب فرهنگی و نه هیچکس حقیقی و حقوقی دیگر. همه خودشان را زدند به خریت که اصلاً سینما یعنی چه و در مقابل هنرمندان سری به سفاهت تکان دادند که "This is your problem". و سینماگران ماندند و ناچار شکایت به قضا و دیوان عدالت اداری بردند. حکمی که دیروز منتظری صادر کرده و تا کنون هم کسی اصل حکم را رؤیت نکرده است؛ نه در جهت احقاق حق سینماگران و خانۀ سینماست که مثل همۀ احکام قضایی و غیر قضایی حکمی سیاسی و برای بالانس قدرت جناحی است. به این معنی که قوۀ قضائیه نه دلش می خواهد دولت در برابر سینماگران موفق شود زیرا که این دولت دیگر خودی نیست. و همینطور نمی خواهد سر به تن هنرمندان و سینماگران و خانۀ سینما باشد زیرا که اگر سینما فحشاء نبود لزومی به آتش زدن سینما رکس آبادان در طلیعۀ انقلاب نبود. لذا حکمی صادر کرده است که نه بنفع دولت احمدی نژاد باشد و نه مجوزی برای بازگشایی خانۀ فساد سینما!

4- در سویۀ دیگر ماجرا جوانان حزب اللهی بدون مصرف خاص مانده اند که هیچ حوزه ای راهشان نمی دهند برای تظاهرات و فحاشی و بدو بیراه به صغیر و کبیر جز همین حوزۀ فرهنگ و هنر بدون متولی و منفور اجماعی از سوی کل حاکمیت. زیرا که مستمسک انرژی هسته ای حق مسلم ماست را آقا فرستاده بغداد. مستمسک عدالت گستری و رانت و ارتشاء و دزدی و اختلاس را آقا فرستاده نیمی به کانادا و نیمی دیگر در چرخ دنده های اژه ای و قاضی سراج و دادستان دولت آبادی در کاخ دادگستری. انتخابات مجلس هم که تمام شده و کسی فعلاً به دخالت خودسر نیازی ندارد. مهدی کروبی هم که زندان است. پس آن ها هم همۀ عده و عدۀ خویش جمع کرده اند و رفته اند جلو خانۀ سینما که بگویند: "حالا که از برکت وجود حضرت آقا همه چیز بسامان رسیده و وبالی نیست جز همین سینمای نیم نفس باقیمانده. ما امت حزب الله اجازه نخواهیم داد که این جاسوسان و اجانب و بی دینان و وطن فروشان مثل حاتمی کیا و عسگر پور و میرکریمی و بحرانی و سهیلی و ... خانه ای روی آب بسازند دوباره برای سینما!

5- سینما گران هم دست از پا دراز تر رفته اند دفتر هاشمی رفسنجانی بدل از سفارت انگلیس در زمان قاجار بست نشسته اند که حاج آقا دستمان بدامانت که خانه خراب شده بودیم دارند ریشه مان را هم می کنند از موطن سرفراز. هاشمی اما مثل همیشه جابجایی سنگین شده و گفته:
«در شرایط کنونی سنگ صبور نمایندگان قشرهای مختلف کشور به دلیل بروز مشکلات هستم» و ادامه داده:«در شرایط کنونی باید با حمایت از جامعه هنری و نویسندگان و فرهیختگان کشور نشاط و امید را که موردنیاز مردم است به جامعه تزریق کرد.»
6- خارج از توهمات اما این پیرمرد 75 ساله تنها قدرت بالفعل داخل ایران است که سیاسیون و اقتصادیون و اجتماعیون و فرهنگیان و هنرمندان و ورزشکاران و ایرانیان چشم امید آخرین دوخته اند به او؛ که بلکه اینبار کمی بیشتر از شعاع صندلیش تکان خورد. آیا این توقع زیادی است برای کسی که همه چیزش را از ملت دارد از حرمت و قدرت و محبوبیت و ثروت و .... و آیا بالاخره قبل از تخریب کامل کشور این تکان محقق خواهد شد. من که چشمم آب نمی خورد. اما چاره چیست جز صبر و انتظار. یا...هو

پی نوشت ساعت 9 بعد از ظهر بوقت لندن روز 25 مه: عکس هاشمی با سینما گران که کار کرده بودم اختصاصی خبر آنلاین بود که گویا بخاطر همین استفاده ها هم خبر آنلاین چند ساعتی است از دسترس خارج شده و عکس های مربوطه را هم حذف کرده اند که لاجرم عکس وبلاگ من هم نابود شده است.

پی نوشت جمعه ساعت 1000 صبح: خبر آنلاین و عکس هاشمی با سینماگران با هم برگشتند. 

۱۳۹۱ خرداد ۳, چهارشنبه

خامنه ای سوخته مؤدب در سپاه؛ احمدی نژاد باخته در کار تکل خطرناک؛ و جلیلی ابلق در بغداد!


سعید جلیلی- دبیر شورای عالی امنیت ملی و مسئول پروندۀ هسته ای جمهوری اسلامی ایران- و خانم کاترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیۀ اروپا


1- آیت الله خامنه ای امروز در مراسم نظامی فارغ التحصیلی دانشگاه امام حسین سپاه شرکت کرده است و تا کنون بغیر از یک جملۀ آبکی کوتاه که گفته است: "جبهه ظلم و استکبار و زورگویی برخلاف هیاهوی ظاهری، رو به ضعف و اضمحلال است." شاخ و شانه و حرف و حدیثی از خبیث و رذیل و ... بالا نیاورده و مخابره نشده است. این نشان می دهد که حواس آیت الله شش دانگ سازش نماینده اش جلیلی با غرب در بغداد است و الا در جمع نظامیان - آن هم سپاهیان - از گل و بلبل و اشک شمع گفتن خلاف آمد عادت است از رهبری که کمترین هنرش دشنام های ریز و درشت بوده است بغرب تا اکنون. خامنه ای که حس می کند قافیۀ داخل کشور را کمی باخته و کسی حاضر نیست به طناب پوسیدۀ پشتیبانی از "مقام معظم رهبری" هزینه بدهد؛ تصمیم گرفته است با کسب مشروعیت در سیاست خارجی برگردد و مشروعیت داخلی خودش را از نو بازسازی کند. البته تیغ دولبه ایست و امکان دارد همین سازش با غرب در بین هوادارانش ضعف تلقی و در بین مخالفانش به سؤال از هزینه های سنگین سیاست ضدیت با غرب در سال های گذشته اش تبدیل و مشروعیتش را بیش از پیش بچالش بکشد.

2- محمود احمدی نژاد اما بسان بازیکنی که علی رغم در زمین بودن نه کسی به او پاس می دهد و نه کسی از او انتظار حمله و دفاع مؤثر دارد با خشن ترین تکل های ممکن به طرف رقیبان و همبازیان می رود تا جاییکه گاهی تماشاگران فکر می کنند که او نه برای متوقف کردن و از کار انداختن بازیکن حریف که بیشتر بقصد خودکشی چنین تکل خطرناکی رفته است. او بعد از اینکه در اقدامی مشابه بر سر قانون نظارت بر نمایندگان طرفی نبست در جدید ترین اقدامش این بار قانون بودجه را ابلاغ نکرده و نامۀ مجددی نوشته به شاهرودی که من این قانون را قبول ندارم و تو بجای رهبر دخالت کن و بنفع من این قانون را ملغی کن. تشخیص احمدی نژاد در مورد دوستی هاشمی شاهرودی با خودش - احیاناً با توصیۀ خامنه ای هم - درست است بویژه اینکه شاهرودی تنها عضو مؤثر نظام بود که با استخدام محمد شریف ملک زاده به مشاورت خودش احمدی نژاد را تقویت کرد در کوران چکاچک بر "رأس امور بودن" با مجلس لاریجانی. اما اینکه در مورد بودجه هم تیغش ببرد جای شک و تردید جدی است زیرا طرف مقابل (مجلس و لاریجانی) هم شمشیر (علی مطهری) از رو بسته و حاضر به عقب نشینی نیست تا چه رسد به وادادگی کامل مجلس هشتم مثل تا سال 90. بنظرم احمدی نژاد در این یکی شکایت هم شکست خواهد خورد و بیشترین منظورش از این حرکات یک نوع القای "من دیوانه ام زیادی سربسر من نگذارید" است و منع مجلس نهم از پیشروی بیشتر برای بستن منافذ بی انضباطی دخل و خرج و ریخت و پاش یارانه ایش در هنگام اجرای فاز دوم همین قانون. احمدی نژاد یک تمام شده است و فقط هیکل گنده (قوۀ مجریه) و خزانۀ نفتی در دستش است که او را به تکل های ترسناک قادر می سازد.

3- همۀ سیاست جهان گویی امروز در دستان جلیلی ابلق پوش ایرانی است که باید در مقابل کاترین اشتون سرخ پوش (شرابی) اروپایی بنشیند و به حرف های نه او که یک خانم دیگری از غرب گوش کند بنام "وندی شرمن" امریکایی. از یک نکتۀ شکلی شروع کردم در نوع پوشش دو طرف مذاکره کننده تا فضای ذهنی دو کشور لیبرال و ایدئولوژیک را برجسته کنم. حالا که هنوز از مذاکرات امروز محتوایی نرسیده است اجازه بدهید با یک تمثیل شکلی - اینبار رفتاری - بپایان ببرم این کوتاه نوشت اهمیت تاریخی تصمیم امروز را! سعید جلیلی مرد تراز دین اسلام و جمهوری اسلامی با نگاهی جنسیتی صرف به زن در مقابل مذاکره کنندگانی قرار گرفته است که اتفاقاً - یا عمداً - دو نفر از برجسته ترین و مهمترین آنان زن هستند. زنانی که درست است از سنتی برابر با سنت زن ستیز همۀ ادیان آمده اند اما کمترین نسبتی با جوامع اروپای اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 ندارند و امروز بسان ژن های جهش یافته ای که محتمل از ژن های اصلی کارآمدتر و قوی تر باشند در کسوت دو دیپلمات خوش سابقه و بسیار قوی در برابر جلیلی خواهند نشست. نگاه سر بزیر جلیلی در حالت خبردار نظامی در مقابل اشتون چه از باب ممنوعیت حرام حلال اسلامی باشد که معتقد است "مردان جز به چاک های اندام زنان نباید نگاهی و مقصودی داشته باشند و ندارند باشد و چه بر مبنای دیدگاه تکمیلی ادیان که زنان فقط هنگامی اجازۀ حیات پیدا کردند که مردان تصمیم به دور انداختن دنده ای چپ از بدن کامل خود گرفتند؛ در یک موضع مشترک پیوند خواهد خورد که این مرد عهد عتیق از پس این دو زن "ژن جهش"ی نخواهد برآمد. زیرا که او از نظر ذهنی فقط مردان را توانا برای غلبه بر یک مرد را قبول دارد و زنان را جز به حیات خلوت خویش باور ندارند. و چه بسا در پشت درهای بستۀ جلسات مذاکره این حقه هم دست این دو بانوی دیپلمات باشد که با نیش های جنسی تحقیر کننده بخواهند تمرکز مذاکره کنندۀ "خیلی مرد" ایرانی را بهم بزنند. مگر نه اینکه در سیاست و مذاکره هر حقه ای عین صواب و مباح است. البته این یک زنگ تفریح روانشناختی بود و خودم هم باور به تأثیر تعیین کننده اش را ندارم - بل نگیرند دنبال کنندگان زمین خوردن تحلیل من - و فقط گفتم برای دیدن از همۀ زوایا و خالی نبودن عریضه! که سکس همیشه منطقۀ فراغ و خوشحالی است! یا...هو

۱۳۹۱ خرداد ۲, سه‌شنبه

خندۀ اومانو و شلیک مستقیم هاشمی به مصباح یزدی: عقل منفصل خامنه ای!

Stravinsky Fountain


 من شدیداً وقت ندارم و شما شدیداً دلواپس لذیذ از صحنه هایی که چندین ماه است فونداسیونش را پیشاپیش چیده ایم در سیرک و حالا یکی یکی به صحنه می آیند. ریل درست انتخاب شده است: "زدن شاخ و برگ اصلی ، ریا کار و بسیار خطرناک خامنه ای در افکار عمومی و ایجاد فشار برای عقب نشینی". و انشاءالله قطار تغییرات سرعت بیشتری هم خواهد گرفت بسمت عقلانیت و نجات. چند تیتر را می نویسم و خلاص:

1- یوکیا آمانو آدم بسیار سخت گیری است و از همان ابتدای ریاست بر سازمان بین المللی انرژی اتمی در سه سال پیش مواضع بسیار رادیکالی گرفت در برابر بلندپروازی های هسته ای خامنه ای. تا جائیکه هیچگاه و علی رغم دعوت های مکرر حاضر به سفر به ایران نشد. لذا همین که یکباره تصمیم گرفت که به ایران برود و خندان برگردد و بگوید همه چیز خوب پیش رفته است بدون نیاز به کمترین تحلیل و تفسیری نشان می دهد که حکومت ایران عاقلانه رفتار کرده و فعلاً عزم جزم دارد برای آشتی با غرب و کم کردن فشارها. البته که باید منتظر روزهای بهتری و بیشتری در آینده باشیم تا معلوم شود که این عقلانیت - بهر دلیل مبارک خامنه ای - تا جایی خواهد بود که فقط غرب راضی شود و متنفع! یا نه تا تأمین منافع ملت ایران هم تداوم خواهد یافت. چه اگر آشتی نصفه نیمه باشد فقط غرب را راضی خواهد کرد و سر مردم باز هم بی کلاه خواهد ماند. اما اگر عقلانیت خامنه ای علنی و تغییر استراتژی باشد آنوقت ملت هم خواهد خندید و این پالس های جدید خشونت تشدید شدۀ داخلی در این روزها هم از تندی خواهد افتاد. تا ببینیم: چون خامنه ای خیلی لجوج و ایدئولوژیک است و راحت تغییر استراتژی نمی دهد.

2- همانطور که گفتم خشونت های پلیسی و امنیتی در حوزه های مختلف مثل بگیر و ببند های خیابانی و اجرای احکام مسکوت زندانیان سیاسی کمی تشدید شده است که علت اصلی برای ایز گم کردن است جهت از سکه انداختن "چرخش در سیاست خارجی و هسته ای". اما در همین حوزه هم پیشرفت ها خوب بوده و دُور اصلی در اختیار عاقلان و معتدلان است. از جمله اینکه تمام سرمایۀ نخبگی خامنه ای اعم از ژنرال ها مثل مصباح و عزیز جعفری و نقدی و طائب تا نزد گروهبان ها مثل سعیدی ها و مداحان و روانبخش ها و آقا تهرانی ها و ... به انزوای سکوت رادیویی رفته اند و از هتک و فحش و فضیحت و عربده خبری نیست. شاه بیت این صحنه هم دست هاشمی (اینجا) است که امروز مستقیماً مصباح یزدی را افراطی و منفعل در زمان شاه و سرتاسر ضرر و ضربه زننده به انقلاب معرفی کرده است. البته سخن هاشمی حتی رقیق تر از هر آنچه است که ما در مورد مصباح می دانیم. و  مکرر به تفصیل از زبان شیخ شجاع مهدی کروبی و دیگران شنیده ایم. لذا خود حرف هاشمی تازه نیست بلکه اهمیت قضیه در ورود هاشمی به مصداق هاست که تا کنون کمتر به این صراحت تلویحی به این روحانی بی عرضه ولی مزاحم و ریاکار (مصباح یزدی) حمله کرده بود.

3- اما پایان بخش این سه گانه مجدداً مربوط است به حداد عادل که تشت رسوایی اش را از هر بامی بزمین انداخته اند و چه پیش بینی درستی کرده بود خودش که گفت: "نامزد ریاست مجلس نهم می شوم حتی اگر کسی بغیر از خودم بمن رأی ندهد" و حالا درست در همین مسیر دارد سقوط آزاد می کند. البته که حداد بقول اراکی ها عرضه ندارد شاخ دو تا بز را از همدیگر جدا بکند مهم در مورد حداد وابستگی غلامانه ای است که به خامنه ای دارد و سقوط او بخشی از اتوریتۀ فرعونی خامنه ای را هم با خود بزیر خواهد کشید. اگر حرف پسر زم درست باشد در مورد ساواکی بودن پدر این اهل فلسفه ای که سفسطه بازی قهار شد برای توجیه بی خردی های خامنه ای دست آویز خوب و جدیدی است که دنیای مجازی دارد خوب مانور می کند بر روی آن.

4- البته که کمترین عقده و بغض های فروخورده مان از این 23 سال را دخالت نمی دهیم در بد یا خوب گفتن از "خامنه ای روز"؛ اگر ایشان واقعاً متنبه شده باشد و تغییر استراتژیش باعث نجات ایران بشود استقبال خواهیم کرد بی پرسشی از دیروز. نه نجات فقط از جنگ محتمل. که مهمتر نجات ایران از عقب ماندگی و بلاتکلیفی و پاره پاره گی. و شرط اولیۀ آن سه چیز است تکرار می کنم بدون اولویت: اول- آشتی کامل با جهان و غرب و بویژه امریکا. دوم- اعلان پایان وضعیت اضطراری (انقلابی) سی و سه ساله با شروع از انحلال دادگاه های انقلاب و شوراهای عالی من در آوردی انقلاب فرهنگی قدیم و فضای مجازی جدید و  از این قبیل. وسه دیگر اعلان عفو عمومی نامشروط و همگانی و استقبال از ایرانیان نخبه و کار آفرین. راه دراز است می دانم ولی اگر اراده به تغییر استراتژی باشد جز از این مسیر راه عبوری نخواهد داشت. یا...هو

۱۳۹۱ اردیبهشت ۳۱, یکشنبه

اخطار امروز مطهری: خامنه ای حق ندارد حداد عادل را تحمیل کند! نگاهی به نطق علی مطهری.

The Wood

1- روزی که وبلاگ نویسی را شروع کردم جنبش سبز در اوج بود و هدف ما عبور از جمهوری اسلامی به یک رژیم سکولار. اغلب دیگران هدف شان سواری گرفتن از محبوبیت میرحسین موسوی برای رسیدن به حکومتی دموکراتیک هم بود. اما من جزو معدودی بودم که هم هوادار حکومت عرفی بدون اصرار به دموکراتیک بودن ناب آن بودم و هم "خر لگد پران" لمپنیسم احمدی نژاد را برای سواری گرفتن مناسب تر از موسوی اصولگرا می دانستم. اما در عمل هیچکدام موفق نشدیم. دموکراسی خواهان موفق نشدند زیرا نه موسوی مرد تغییر رژیم بود و نه خامنه ای خام کوتاه آمدن در مقابل طبقۀ مدرن شهری شد. و توده ها که دغدغه ای از جنس گلاویزی مجدد در یک شورش انقلابی نداشتند و ندارند. من حکومت عرفی خواه هم موفق نشدم چون لمپنیسم احمدی نژاد بیش از آن منفور و بی برنامه و بی نقشه و بی جاذبه بود که بتواند نخبگان را به پشتیبانی از خودش متقاعد کند. لذا هرچه تلاش کرد ته کاسه اش بغیر از خودش و رحیم کسی نیفتاد!

2- افت و خیز دو سال ادامه یافت و نتیجه جز آشفتگی بیشتر جامعه در همۀ سطوح برون داد مشخص سیاسی بنفع تغییر خواهان نشان نداد. و این خامنه ای بود که از همۀ این آب گل آلود ماهی گرفت برای تسویه های نهایی در درون الیگارشی و بردن ایران بسمت یک استالینیسم نظامی حقیر و بی بنیاد. اما این چالش ها و کشمکش های هر روزه و پیگیر داخل الیگارشی مرا متوجه نکتۀ بسیار مبارکی کرد که در جهت عکس خواستۀ خامنه ای به امیدهای من چراغ می زد. و آن اتفاق مبارک این بود که هرچقدر خامنه ای تلاش می کرد هستۀ قدرت بالای هرم سیاسی را فشرده، کوچک و خالص بکند؛ قاعدۀ هرم چه در سطح پیاده نظام و چه در سطح دامنۀ کارگزاری دچار واگرایی و گسیختگی می شد. به این معنا که با بی بصیرت خواندن هر نخبه ای در حکومت علاوه بر مسأله دار شدن خود آن نخبه؛ گروهی از هواداران حکومت اسلامی هم ریزش می کردند و اغلب تمایلات عرف نگر و سکولار پیدا می کردند. البته وقایع بین المللی چه در رابطه با تحریم های اقتصادی غرب و چه شورش های رخ داده در کشورهای عربی و چه موقعیت ترکیه و سیاست ورزی اسلامی اردوغان تأثیر بیرونی این ماجرا را پیش می بردند.

3- تا اینجای کار که اوایل سال 90 است برندۀ مطلق خامنه ای بود و هنوز شکاف عمده ای بین ردۀ دوم حکومت در مجلس و دیگر سازمان ها با شخص خامنه ای قابل نشان دادن نبود. و بیشتر مخالفت ها نیز متمرکز بر دولت و مشایی و با اختیاط احمدی نژاد بود. تا اینکه تمرد احمدی نژاد اتفاق افتاد و ردۀ دوم حکومت - بویژه مجلس - شروع کرد به قهقهه و ریشخند که دیگر کار دولت تمام است و حالا می توانند به پشتیبانی از خامنه ای حق احمدی نژاد و مشایی را کف دستش بگذارند. اما اشتباه کرده بودند و با تعجب دیدند که خامنه ای هنوز هم احمدی نژاد را به کل آن دیگر کارگزاران در مقننه و قضائیه و ... ترجیح می دهد. و این چنین شد که بخش وسیعی از نمایندگان مجلس در این مقطع با خامنه ای زاویه پیدا کردند. اما چون ذاتاً شخصیت های متشخصی نداشتند؛ به رفتار کج دار و مریز خود ادامه دادند و بیشتر سکوت را بر تأیید و تکذیب خامنه ای ترجیح دادند.

4- تا اینکه این کشمکش نه چندان علنی به یک نقطه عطف ویران کننده برای خامنه ای رسید. و آن زمانی بود که خامنه ای در سخنرانی سالیانه اش برای نمایندگان در سال 90 آنان را بموهن ترین وضع و با بدترین کلمات و لحن مورد سرزنش قرار داد که چرا در مورد دستور "طرح نظارت بر نمایندگان" کوتاهی کرده و با تصویب سریع آن مهر ابطال تاریخی بر نمایندگی و پارلمان را نزده اند. هنوز نمایندگان این توهین سخت را هضم نکرده بودند که آن "آخرین میخ تابوت روابط خامنه ای با مجلس" و از سوی خامنه ای زده شد. و آن هنگامی بود که نمایندگان در مجلس با دو دو گفتن احمدی نژاد را هو کردند و خامنه ای در کسری از ثانیه هیئت رئیسه و نمایندگان شاخص مجلس را احضار کرد و ضمن سرزنش بسیار تند آنان در رفتار با رییس جمهور لفظی را استفاده کرد که معمولاً برای بدترین دشمنانش و از جهت تحقیر مطلق استفاده می کرد و می کند. آن واژۀ فرعونی کلمۀ "رذالت" بود. خامنه ای به لاریجانی و مطهری و سایر بزرگان مجلس گفت که دو دو گفتن در هنگام حضور رییس جمهور در مجلس عین "رذالت" بوده است. و اینجا بود که آن بند نامریی منافع طرفینی و تعارف و بزرگی و رهبری و ... دریده شد و نمایندگان نتوانستند این لحن و این توهین را برتابند و متوجه شدند که مشکل فقط در احمدی نژاد نیست بلکه این خامنه ایست که اجازۀ گستاخی های بی پایان به رییس جمهور را داده است. در بین همۀ نمایندگان سرخورده از عدالت و تدبیر خامنه ای علی مطهری شاخص ترین بود و شد.

5- در اینجا بود که من بر مبنای تحلیل مشخص به علی مطهری خوش آمد گفتم و او را دارای پتانسیلی که می تواند از سرعت دیکتاتوری پرولتاریای خامنه ای بکاهد و آن را متوقف کند دانستم. به سه دلیل: اول اینکه ما کمترین شانسی برای تأثیر گذاری در مناسبات قدرت فعلی از بیرون هیئت حاکمه را نداشتیم و حتی همۀ اصلاح طلبان مذهبی هم از دایرۀ قدرت حذف شده بودند. دوم اینکه جز استفاده از عناصری در درون حاکمیت برای متوقف کردن تخریب چاره ای نداشتیم و سه دیگر اینکه تحلیلم این بود و است که بدلیل اتفاقات بروز کرده و گسیختگی در بین الیگارشی از سویی و پراکندگی و دگر دیسی بدنه و پیاده نظام از جانب دیگر اگر ما بتوانیم خیز بلند خامنه ای برای کلون اندازی ایران بمثابه کرۀ شمالی را متوقف کنیم خواهیم توانست در مرحلۀ دوم و با سرعت بیشتری آب رفته را بجوی بازگردانیم و اصلاحاتی عمیق تر و سریع تر را انتظار داشته باشیم.

6- لذا در اینجا دیگر برای من نوع تفکر فرد یا گروه (در اینجا علی مطهری) مطرح نبود. چون چنین شخصی در داخل حاکمیت وجود نداشت. برای من مهم شخصیت و پرنسیپ و توان تأثیر گذاری فرد یا گروه مطرح بود تا بتوانیم با تقویت و حمایت از او جلو یکه تازی مطلق و مخرب خامنه ای را سد کنیم. بازهم تأکید می کنم که در یک فرایند - حتی - نیمه عقلانی هم جامعۀ ایران بطور خودکار اصلاحات مورد آرزو و نیازش را تحمیل خواهد کرد. بنابراین همۀ فکر و ذکر من متوجه این نکته است که اجازه ندهیم خامنه ای این حداقل عقلانیت را هم از رژیم بیرون بیاندازد. می توانید بگویید چه می خواستیم و چه شد. - مثل همیشه - اما من معتقدم که جز با تکیه بر واقعیت تلخ یا شیرین واقعاً موجود در روی صحنۀ سیاست هیچ کاری قابل انجام و درست شدنی نیست.

7- و بالاخره برسم به حرف های نطق امروز مطهری که همه اش عالی بود حتی در آنجایی که من مخالفم و آزارم می دهد راجع به بحث حجاب و عفاف! لذا ابتدا همین نقطه ضعف را بشکافم تا بروم سراغ بقیۀ سخنرانی. او می گوید احمدی نژاد و مشایی به حجاب اعتقادی ندارند لذا باید کاباره و دانسینگ هم تأسیس کنند. حرف او از نظر علمی دقیق و از منظر حکومتی عین درستی است. او می گوید حکومت هم مثل هر ارگان زنده ای باید هارمونی داشته باشد تا با به حداقل کارآمدی رسیدن به هدف های خود نائل شود. نمی شود پاره ای زنگی و پاره ای رومی درست کرد و انتظار عملکرد بهره ده - گیرم ایدئولوژیک - هم داشت. من هم بارها اعتقادم را به "خود حکومت مقدم است بر نوع حکومت" بیان کرده ام و حتی مثال زده ام که یک طالبانیسم منسجم بهتر از یک آش شله قلمکاری اسلامی است. و البته توجیه علمی و عینی دارد و واردش نمی شوم برای تکرار مکررات.

8- صحه گذاشتن و اعلام صریح وبدون پرده پوشی علی مطهری در مورد دخالت سپاه در انتخابات حرفی از جنس گفته های تا کنون اصلاح طلبان نیست و براحتی آن حرف ها نمی تواند مورد بی اعتنایی خامنه ای قرار گیرد. یا این جملۀ کلیدی که چند روزی بود وارد ادبیات سیاسی روز شده بود و مطهری منشاء اش را معرفی کرد. و آن جمله این بود که "ریاست مجلس نهم باید توسط نمایندگان در داخل مجلس تعیین شود و خارج از مجلس حق ندارد برای مجلس تعیین تکلیف یا رییس کند". پرواضح است که باید این واژۀ ترکیبی "خارج از مجلس" را به خیل ادبیات کنایی پیش از این مثل "ارکان نظام" ، "مقامات عالی رتبه" ، "مقامات ارشد نظام" و ... که همه القاب متفاوتی است که خامنه ای مصداق آن هاست افزود. و الا چه مقامی بغیر از خامنه ای قدرت و جرأت دخالت تأثیر گذار در مجلس را دارد. و بنظرم همۀ نطق مطهری با این پالس تنظیم شده بود که به حداد عادل ابلاغ کند که آن "ممه" را لولو برد و خامنه ای خیلی مرد باشد بتواند عمامۀ خودش را نگه دارد که غرب از سرش برندارد در بغداد! یا...هو

شلاق کاریکاتوریست لغو نشد: حکم مربوط به "تاتو"ی مذهب شیعه روی پیشانی است!



1- موضوع کاریکاتور از چهرۀ نمایندۀ اراک و موج مدنی ایجاد شده در عقب راندن حکم 25 ضربه شلاق به کاریکاتوریست اراکی محمود شکرایه که یادتان است. اینک خبر رسیده است که با وجود عقب نشینی فرد شاکی و اعلام انصراف از تعقیب شکایت؛ قاضی صادر کنندۀ حکم حاضر به لغو مجازات شلاق نشده است و کماکان مصر به اجرای مجازات کاریکاتوریست است. لذا بر آن شدم که من هم در این مرحله وارد موضوع بشوم تا نکتۀ مغفول و مهم این ماجرا را که بسیار کمرنگ دیده شد و به آن پرداخته نشد را برجسته کنم. زیرا عدم توجه به علت اصلی صدور این حکم باعث عقیم ماندن نتیجۀ تلاش همبسته و تحسین برانگیز هنرمندان کاریکاتوریست و کارتونیست شد.

2- واقعیت امر این است که از ابتدای شروع این ماجرا نیز ارادۀ نمایندۀ اراک بعنوان شاکی خصوصی کاریکاتوریست پشت این پرونده نبود که حالا با منتفی شدن شکایت ایشان حکم نیز ملغی شود. بلکه خود نمایندۀ اراک هم بنا بدستور قوۀ قضائیه از محمود شکرایه شکایت کرده بود و نه بعنوان فردی که از کشیده شدن کاریکاتورش ناراحت شده و آن را توهین بخودش تلقی کرده باشد. زیرا که همزمان با این جریان نمایندۀ اراک سخت در گیر تبلیغات انتخاباتی برای مجلس نهم بود و هر گونه موجی از این قبیل می توانست برای او بار منفی ایجاد و از انتخاب شدنش جلوبگیرد. و اگر بگوییم که این فرد اینقدر کودن بوده که کاریکاتورهای فراوان و روزانۀ همۀ مقامات غیر روحانی در مطبوعات داخلی را ندیده است، وبا اولین مورد که کاریکاتور خودش بوده رفته شکایت کرده هم کمی بی انصافی است.

3- احمد لطفی آشتیانی نمایندۀ مردود شدۀ فعلی اراک در انتخابات نهم یک علامت "داغ مهر نعلی شکل"* بر پیشانی دارد که این علامت یک داغ مقدس (کهن ترین تاتوی شناخته شدۀ تاریخ شیعه) محسوب می شود و داشتن آن بر پیشانی نشانه ای از اولاً خلوص، ثانیاً فراوانی عبادت و ثالثاً غیر قابل برگشت بودن ایمان - بدلیل عدم امکان امحاء داغ مهر ایجاد شده - است. همۀ ماجراهای بر سر این کاریکاتور فقط و فقط به همین داغ داسی شکل بر پیشانی این مرد ریاکار بستگی داشته است و لاغیر. چه اگر این داغ در پیشانی او نبود یا کاریکاتوریست در طرح خود آن را نادیده می گرفت و پیشانی  را ساده و بدون تاتوی مذهبی ترسیم می کرد. نه نماینده از سوی قوۀ قضائیه تحت فشار شکایت کردن قرار می گرفت و نه شکایتی می کرد و نه اگر شکایتی می کرد منجر به حکمی می شد و اگر منجر به حکمی هم می شد مطلقاً مجازات شلاق جزیی از آن حکم نبود. زیرا که شلاق و تازیانه جزء ابزار مجازات مختص مذاهب و ادیان است و تعزیرات جدید بیشتر با جریمه و زندان و سایر مجازات های مدرن عقوبت می شوند. یا...هو

پانوشت:* وجود این داغ مصنوعی بر پیشانی هر مؤمنی یکی از مهمترین علامت های شکلی ریاکاری و خطرناکی دارندۀ داغ پیشانی است. زیرا که بطور قطع بوجود آمدن چنین داغی در اثر سجده بر مهر نماز محال ممکن است و حتی با صدها سال عبادت شبانه روزی هم چنین داغ ننگی بر پیشانی هیچ مؤمنی نمی روید. از همین جهت هم است که من چندین بار در این وبلاگ به بسیار خطرناکی "آخوند آقا تهرانی" تأکید کرده ام و گفته ام که بطور قطع در آینده از این عنصر بسیار مشکوک خبرهای متعجبی خواهیم شنید.