همه زوم کرده اند بدور دست و هاشمی. من از نزدیک می گویم و احمدی نژادی که سکوتش بدون انفجار نخواهد بود!

1- طبیعی بود و است که سونامی ناشی از شوک رد صلاحیت هاشمی رفسنجانی برای ورود به انتخابات جمهوری اسلامی همه را از عالم و عامی، از بزرگ و کوچک، از مهاجر و مقیم، از خودی و ناخودی، از انقلابی و ضد انقلاب، از داخل و خارج، از کارشناس و تحلیلگر، از نخبه و توده و ... را مبهوت خودش بکند و آنان در پی این پرسش بروند که چطور شد بقول روزنامۀ نیویورک تایمز انقلاب نه تنها فرزندانش که این بار پدرش را هم خورد. یا در جای دیگر به نقل از طنز بسیار زیبای پایگاه تحلیلی المانیتور بخوانیم و بشنویم که: ایران آنجایی است که در آن پراید سعید جلیلی از بنز هاشمی رفسنجانی با اختلاف فاحش می برد درمبارزه و مسابقه و سرعت. و با اینکه در داخل و شورای امنیت ملی - که جلیلی دبیر آن و سردار نقدی اتاق فکر آن است - با حداکثر تهدید و فشار فضای مکتوب (روزنامه ها) و فضای مجازی (سایت ها و خبرگزاری ها و وبلاگ ها) را بسته و از کوچکترین حرف و حدیث و پرسش و پاسخی جلو گرفته اند؛ اما در خارج از ایران همه رفته اند دنبال این شوک و چرایی آن و هنوز هم سردرگم و حیران دنبال تحلیل و تفسیر پیدا کردن پاسخی حداقل نزدیک به عقل و منطق برای آن هستند. البته که آنان مثل من اهل دنبال کردن جوانمردی هم نیستند که مرتب یادشان بیاید نامردی وامدار و شخصی خامنه ای در مورد رفسنجانی کارآفرین و ثروتمند قبل از انقلاب که اسپانسر در یوزگی و فقر خامنه ای و بسیاری دیگر از همین قماش یاران امروز او بوده است.

2- اما از آنجائیکه بحث هاشمی هم فربه است و هم درازدامن خواهد بود و هم تبعاتش تا چند روز آینده فوری نخواهد بود و اثراتش ژرف و ماندگار؛ بهتر دیدم که یک چرخشی بکنم به یار قدیم و امید بازی بهم زنمان محمود احمدی نژاد و اسفندیارش. زیرا حسی از همان حس های شناسا برای خوانندگان پی گیر نوشته هایم بمن نهیب می زند که واکنش همسان و غیر متعارف احمدی نژاد و مشایی در ماجرای رد صلاحیت مشایی چنان نا متعارف است که نتوان حداقل از احمدی نژاد آن را پذیرفت و موضوع اخراج دولت از رقابت را پذیرفته و خاتمه یافته تلقی کرد. احمدی نژاد که یکی از خصیصه های ذاتی و کاربردیش حاضر جوابی و تیزهوشی و واکنش های در جا و تهاجمی است مثل خود اسفندیار مشایی و در مقابل سؤال "نظرت راجع به رد صلاحیت مشایی چیست" آرام و با طمأنینه ولی با صدای گرفته و بغض آلود همان حرف مشایی را تکرار می کند که: "موضوع را با همۀ توان و تا آخرین لحظه پی خواهم گرفت از طریق رهبری و کشوری که ولی فقیه دارد نمی تواند شاهد ظلمی در این سطح باشد".

3- آن حس بمن می گوید که در این تنها موضع گیری صبور احمدی نژاد در همۀ طول 8 سال گذشته نوعی از خطر برای خامنه ای و امید برای تحولخواهان نهفته است، و باید از اولین سر بگریبانی احمدی نژاد ترسید و امیدوار بود. آن دو یار جان شیرین که مرتب از عدم ظلم فاحش در حضور ولی فقیه ترجیع بند درست کرده اند می خواهند این اتمام حجت را بکنند که اگر ولی فقیه رد ظلم نکند؛ پس نمی تواند ادعای ولایت فقهی داشته باشد در پایداری و تداوم ظلم. و از اینجاست که می خواهند دست خودشان را باز اعلان کنند در اقدام بعدی که فقط خود احمدی نژاد می داند چه خواهد بود. اما اینکه این کار یک "هیچکار" باشد منطق حسی من و دقت در قیافۀ صامت احمدی نژاد قبول نمی کند.

4- این حس با این اماره ها نیز قوت دوچندان می گیرد که احمدی نژاد اینبار بجای منزلش - در جریان قهر یازده روزه - در تهران بست نشسته است و همۀ مسافرت های داخل و خارج از کشور قبلاً برنامه ریزی شده اش را لغو کرده و می کند. بازهم می گویم نمی دانم چه خواهد کرد اما مطمئنم که حتماً کاری خواهد کرد ندیده و نشنیده. زیرا وقتی آدمی جنجالی مثل احمدی نژاد از جنجال به سکوت و طمأنینه روی می آورد؛ همانقدر که جنجالش بی اهمیت بود سکوتش خطرناک خواهد بود. یا...هو