پوکر ملت و دژخیم با کارت تهران: یا "آس" برای خامنه ای؛ یا دولو برای ملت!

Professor Benjamin H. Rand

1- حس پوکر بازی را دارم که مقابل خامنه ای نشسته ام و ورق ها تقسیم شده است. توزیع کنندۀ ورق سه کارت آس را به خامنه ای داده است رانتی؛ و سه ورق 2 لو را بمن تصادفی! هم خامنه ای و هم من تقاضای دو کارت کرده ایم. و اینک هردو مان منتظر رو کردن دوکارت پشت رویی هستیم که در مقابل مان روی میز بازی است. طبق احتمالات امکان برد خامنه ای بالای نود در صد و امکان برنده شدن من کمتر از ده در صد است. زیرا که در بهترین و بدترین حالت ممکن اولاً باید یکی از دوکارت مخفی خامنه ای نباید آس چهارم باشد؛ و در همان حال یکی از دوکارت پیش روی من باید حتماً "دو لو" باشد. درغیر اینصورت خامنه ای برندۀ قطعی است.

2- سه آس رو شدۀ خامنه ای از سرتاسر ایران می آید از روستاها، از شهرهای کوچک، از قومیت های مختلف، از گرفتاری های محلی، از رقابت های قبیله ای تا خانوادگی و ... اما سه دولوی ناقابل و ضعیف من در خوشبینانه ترین حالت از کلان شهرها می آید: از اصفهان، از شیراز، از مشهد، از تبریز و... هر دوی من و خامنه ای مطمئن می دانیم که یکی از کارت های برنده در بین چهار کارت نهایی پیش رویمان کارت تهران است؛ چه در نقش آس چهارم برای خامنه ای؛ و چه در شکل چهارمین دو لو برای من! خامنه ای اگر آس چهارم تهران را نیاورد هر چقدر هم داد بزند و بنازد به سه آس قبلی اش برنده نخواهد بود طبق قوانین بازی؛ بشرط اینکه کارت دولوی تهران من در دستم قرار بگیرد. طوری هم آشکار باشد این دو لوی چهارم قوی که خامنه ای نتواند میز بازی را چپه کند و بازی را بهم بزند. هیچکس را ندارم دور میز بازی. همه بسمت خامنه ای غش کرده اند برای شیتیلۀ آخر بازی. طبیعی هم است و حق دارند. گفتم که امکان برد خامنه ای 9 برابر من است و زندگی گردانندگان بازی از شیتیله می گذرد که نزد برنده خواهد بود. پس ای تماشاگران دست بدعا بردارید و نذر و نیاز کنید که کارت تهران دولو بشود در دست من و نه آس در دست خامنه ای. که اگر چنین شد همۀ "ایران" را که به بازی گذاشته شده است سند می زنم بنام تک تک تان! نه شیتیله و تکه تکه؛ بلکه یکپارچه و شش دانگ!

4- تعداد رأی دهندگان مشروعیت سیاسی نمی آورد برای دموکراسی در کشورها و حاکمیت های دموکراتیک. زیرا مشروعیت همان آزادی انتخابی است که به شهروندان می دهند تا انتخاب بکند یا نکند. لذا در حکومت دموکراتیک رأی هر تعداد شرکت کننده در بهترین حالت معنای نا رضایی دارد تا رضایت. زیرا که اگر مردم راضی باشند دلیلی برای صرف وقت شان برای سیاست ندارند حتی در حد رأی دادن؛ می روند تعطیلات و مسافرت و دنبال کیفی که کوک است. اما اگر اوضاع بروفق مراد نباشد مشارکت می کنند که تغییری در مدیریت جامعه بوجود آورند برای رسیدن به کیف کوک. بر عکس اما در کشورهای استبدادی با بازی شبه دموکراسی پوپولیستی تعداد شرکت کننده مشروعیت می آورد برای تداوم استبداد. اما - و این اما مهم است - در چنین کشورهایی هم مثل ایران این کل آرای شرکت کنندگان (کمیت) نیست که خیلی قابل مانور باشد برای جوامع بیرونی؛ بلکه این آرای شهری و با مرکزیت پایتحت است که مستبدان را یاری می دهد برای موج سواری وارونه!

5- دلیلش هم کاملاً معلوم است. و آن اینکه کشور را شهری ها و در مرحلۀ بعد کلان شهرها و در عالی ترین سطح پایتختی ها هستند که اداره می کنند. لذا این اداره کنندگان اعم از دولتی و خصوصی هستند که باید اعلام کنند آیا از سیستم و کار کردش راضی هستند یا نه. راضی هستند به این معنا که کارکرد رژیم در مجموع منافع آنان را تأمین می کند یا نه! زیرا که این نقض غرض خواهد بود و ادعایی پوچ که رژیمی ادعا کند گردانندگان ریز و درشت پایتخت نشینش ناراضی اند زیرا او دهاتی ها و قبایل و چوپانان را راضی کرده است. زیرا که وقتی من تهرانی ناراضی باشم چطور خدمتی می دهم به تو روستایی که تو راضی باشی و من خودم ناراضی. مفصل است این بحث و ادامه اش نمی دهم. همین قدر می گویم که آمار شرکت کنندگان درانتخابات در کلان شهر ها و بویژه تهران واجد معنای بسیار تعیین کننده ایست. بعبارت دقیق تر یک عدد زیر 15 در صد رأی دهنده برای تهران می تواند پاک کنندۀ همۀ تبلیغات و دادار دودور رژیم باشد از عدد بالای 90 در صد رأی دهندۀ شهرستان دورافتاده و محروم ایکس!

6- پس حالا که قرار شده است قمار این بار را با عدم مشارکت بازی کنیم چاره ای نیست که جدی بازی کنیم و تا حد توان ممکن عدد مشارکت تهران و کلان شهر ها را کم کنیم. هرکس با هر توان و ایده ای که دارد: من لیدر سیاسی نیستم. من فعال مدنی هستم یکی از میلیون ها مثل شما! موفق باشیم انشاءالله. یا...هو