درودی از تَهِ جان و دوباره؛ به الماس های ملت. به احترام رنج مقدس دکتر خزعلی!

Portrait of Ippolito de' Medici

 دکتر مهدی خزعلی را مجدداً بازداشت کرده اند و بعد از بیست و چند روز بی خبری و در اعتصاب غذا بودن و شکنجۀ سرخ و سفید با محکومیتی بسیار سنگین و سریع و ناغافل به جامعه پالس "خامنه ای در اوج ترس و ضعف و قساوت و سفاکی" را درز داده اند. همۀ رسانه های همگانی اعم از واقعی و مجازی - قابل دریافت در خارج کشور - هم آن را بازتاب داده اند. بدیهی می نماید که از من هم انتظار برود که در مورد این آقا زادۀ شجاع و متحول شده و ثابت قدم مطلب بنویسم و دینم را در وسع خودم ادا بکنم. ضمن اینکه این خواسته را در پست دوم امروز اجابت خواهم کرد؛ می خواهم در این مطلب بیشتر به آسیب شناسی "چرا من کمتر به زندانیان سیاسی داخل کشور می پردازم" اشاره بکنم تا بلکه انشاءالله به سالم سازی فضای رسانه کمک کرده باشم.

1- واقعیت قضیه این است که گسترش ابزارهای اطلاع رسانی علاوه بر همۀ فایده های غیرقابل انکاری که داشته یک عیب و نقص بزرگ را هم همراه آورده است. و آن عبارت از این است که به تیغ دو دمی تبدیل شده است که هم در دست صالحان و حق جویان و خادمان و نیک اندیشان و چیره دستان قرار گرفته است و دارد؛ و هم در اختیار خائنان و هرزه درایان و بد اندیشان و خامدستان. و گرفتاری من خامدست در این است که خودم گرفتار خامدستان هستم و نمی خواهم با نوشتن در مورد زندانیان سیاسی اولاً مبارزۀ آنان را بی اعتبار، ثانیاً وضع آنان را با گزک دادن بدست رژیم بدتر کنم. در حالیکه از نوشتۀ من ناشناس غیر مؤثر در مجامع یاریگر ملی و بین المللی آبی برای بهبود وضع آنان گرم که نخواهد شد هیچ. بلکه با هر چه بیشتر دستمالی کردن نام و راه آنان در تکرارهای هیجانی و سیاسی باعث حساسیت زدایی از سرنوشت تحت ستم آنان خواهد شد.

2- ما ایرانیان مخالف جمهوری اسلامی با اولویت مشترک "خامنه ای باید برود" یک امتیاز بسیار بزرگ و مهم داریم نسبت به همۀ مبارزان راه آزادی در طول تاریخ؛ اما دچار یک عیب بسیار یزرگ گسترش رسانه ها و تعدد شبکه های جمعی و فردی مجازی هم هستیم. امتیاز و برتری خیلی خوب و مهم ما این است که دشمن ما تحت عنوان کلی "ارتش سایبری یا جنگ نرم خامنه ای" فاقد اندیشه و فکر قابل طرح و بحث در رسانه هاست. و ما از جانب اینکه ارتش سایبری خامنه ای وارد دنیای رسانه بشوند و با طرح فکر و تولید اندیشه و اقامۀ استدلال خود ما را تخریب کرده و عقب برانند مطلقاً مصون هستیم. و تنها دغدغۀ ما از این ارتش جنگ نرم این است که سایتی را هک و یا وبلاگی را فیلتر و از دسترس خارج کنند. آن هم با توجه به پیشرفت های دانش دیجیتال خیلی هراسناک و قابل معطل شدن نیست. اما عیب بزرگ کار ما ایرانیان در این است که خامدستان خودمان با جدیتی ناباور هجوم آورده ایم به "من هم یک سوپر مبارز سیاسی هستم" و چنان صحنه را شلوغ کرده ایم که مرتب در هم می لولیم و بهمدیگر تنه می زنیم و دور خودمان می چرخیم و گاهی از روی نعش هم رد می شویم و در این بین الماس هایمان (زندانیان سیاسی) را به خزف تبدیل می کنیم.

3- بعبارت دیگر "امر مبارزۀ سیاسی جدی و بسیار مهم زندانیان سیاسی" را دستمایۀ "سیاسی کاری" خود می کنیم و مبارزۀ جدی آنان را در مسلخ خامدستی و هوا و هوس و نادانی و فانتزی بازی های خود چنان دستمالی و آلوده می کنیم که در مخاطب یک نوع واپس زدگی طبیعی ایجاد می کنیم. و توجه به این نکته نمی کنیم که: "درست است که تکرار هوشمندانه و هدفمند یک خبر محتمل یا یک شایعۀ قوی یا یک دروغ بزرگ حتی؛ ممکن است در اثر تکرار مکرر و استدلال های مقوم تحلیلی و تفسیری به واقعیت ارتقاء یافته و مورد باور و توجه مخاطب قرار بگیرد؛ اما در سوی دیگر هرگونه تکرار مکرر یک "امرواقع" اتفاق افتاده و مستند (در اینجا رنج زندانی سیاسی) بلافاصله به ضد تبلیغ دچار شده و مخاطب را می رماند. بهمین خاطر هم است که تکرار ده ها و ده ها بارۀ خبرهای واقعی داخل ایران و از جمله مربوط به زندانیان سیاسی کمترین حساسیت جامعۀ مخاطب رسانه ها را برمی انگیزد و ما می بینیم که این قبیل اخبار و نوشته های سخیف و سست تکراری از آدم های گمنام و خامدست بازدید کننده ای پیدا نمی کند. یک نگاه اجمالی به این قبیل لینک ها در سایت بالاترین بعنوان پرمخاطب ترین شبکۀ اجتماعی فارسی زبان نشان می دهد که اخبار سیاسی مربوط به زندانیان و با تبدیل شدن هر کدام به موضوع داغ و با لینک های بی شمار داغ شده از نظر امتیاز ولی همه مثل هم؛ مخاطبان را نه تنها جلب نکرده بلکه یک نوع بی تفاوتی زشت و خطرناک و خجالت آور و نگران کننده را هم باعث شده است.

4- طرفه اینکه در این میان نوشته های آدم های شناخته شده و چیره دست از سویی و اخبار تلاش های مجامع حقوق بشری "تأثیر گذار در سرنوشت و وضع زنداننی سیاسی" نیز قربانی شده و توجه و حساسیت مخاطبی را بر نمی انگیزد. زیرا که ما با سیاسی کاری بر موضوعی سیاسی و بسیار حساس جامعۀ مخاطب را به اشباع روانی تا حد اشمئزاز رسانده ایم. در حالیکه اگر اجازه بدهیم که موضوعات "امرواقع" و جدی سیاسی را قلم های صاحب صلاحیت و مجامع دارای اعتبار ملی و بین المللی طرح کنند و پی بگیرند از صدها و هزار ها ابراز احساسات خامدستانه و بی تأثیر ما مؤثرتر و مفید تر خواهد بود. البته این یک رؤیای غیرقابل تحقق است و دنیای مجازی این عیب ذاتی را دارد و "خود روشنفکر انگاری بیمارگونه"ی ما ایرانیان هم آنرا تشدید می کند. اینجاست که من کمتر بطور مستقیم این شهر آشفته را بهم می زنم و آشفته ترش می کنم با نوشتن مدح نامه و سوگنامه و "ببین خامنه ای چه موجد سفاکی است". زیرا که نه مدح من کمک کننده است، و نه سوگ من رهگشا، و نه مخاطب من احتیاج به شناساندن امر بدیهی و قبلاً به نتیجه رسیده اش راجع به بی رحمی خامنه ای دارد. یا...هو