آیا دلقک بریده است؟ نه متأسفانه؛ ولی خدا کند!

Apollo in the Forge of Vulcan

1- خیلی زیاد لذت ِ زجر آوری است نوشتن برای من. گاهی تا مرز فلج کامل مرا مشغول می کند. و در همین گاهی "فلج کامل" است که می زنم زیر میز خودم و می روم توترک اعتیاد خانمان برانداز شرقی. حیف شد که دوپست تفریحی - آموزشی گوگوش خانم را حذف کردم بخاطر عدم انتقال عکس ها به گیرنده ها. اما یک جمله مربوط به اعتیاد در آنجا بود به بدترین نوع مخدر "هروئین". پس مناسب می بینم که حرف فرمان آرا در مورد ساختن فیلم با هنرمندی گوگوش را مجدداً تکرار کنم اینجا. بهمن می گفت ساختن فیلم با گوگوش مثل قاچاق کردن موفق یک چمدان هروئین است. اگر شک داری که آن چمدان هروئین بازار فروش پر رونقی پیدا کند با سود کلان؛ می توانی در عدم فروش فیلم گوگوش هم شک کنی.

2- عزیزان زیاد هر ساعت و هر روز و هر دو روز و هر هفته می آیند اینجا و صفحات الکترونیکی را زیر و رو می کنند. عدۀ ثابت و بزرگی معتاد اعتیاد من هستند. یعنی از مصرف کلمات و واژه های من که نتیجۀ اعتیاد زجرآور نشئه کنندۀ خودم است کیفور می شوند. این عدۀ ثابت و بزرگ مثل خود من دردهای عظیم و رویی گشاده و خندان دارند؛ پس خندان می آیند و نشئه برمی گردند. و چه خوب. خانم ها و آقایان ثابت و کمی هم هستند که "سیاست ِ تر" را به "سیاست ِ خشک" ترجیح می دهند برای اوقات فراغت؛ و فقط دیوانه های جدی کمی می مانند که مرا و حرف هایم را جدی هم می گیرند در هنگامه های تحلیل اوضاع. بنابراین میدانم که سیاسی های جدی - غیر از مأموران تحلیل و پژوهش سایبری رژیم - بندرت مرا می خوانند و ایران را برمدار فکر من تعقیب می کنند. و نهایتاً اینکه همۀ خوانندگان در موقع جدی رفتن بدنبال سیاست محض کنفرانس استکهلم و جشن الجناردیه عربستان را تعقیب می کنند و آدم هایی که اسمی دارند و رسانه هایی که رسمی.

3- البته که این طبیعی است و گله ای و لغزی و شکایت و درخواستی در لابلایش نپیچیده ام که "چرا اینطور"! گزارش ماوقع می کنم که بدانید می دانم که با چه تیپ خوانندگانی روبرو هستم و چرا هر هفته یکبار می زنم زیر بازی وبلاگ نویسی و ساعتی بعد میز جدید می چینم و کماکان من می نویسم و شما می خوانید و معادله برقرار است: "من جدی و عبوس؛ و شما شوخی و ملوس". از خدا می خواهم که در بین شما روانکاو و روانشناس روانی - مگر متخصص روانی غیر روانی! هم داریم - نباشد برای تحلیل شخصیت من و کشف عقده های ادیپ.

4- این درد دل را نوشتم که دعا کنید که بزودی بر این اعتیاد شیرین چیره شوم و شما را هم از این اعتیاد تلخ نجات بدهم و کرکره را بکشم پائین. آخرین وعده ام بخودم چند روز قبل از عید نوروز است که بروم کلینیک ترک اعتیاد مسافرت و انشاء الله این بار دیگر برنگردم بمصرف بازهم واژه ها و درد و دلداری! تا بزودی ایران و نوشتن برای کتابی که مجوز وزارت فرهنگ و هنر را هم پیدا کند برای آخرین آرزوی یک دلقک! پست بعدی نگاهم خواهد بود به زنان و دختران بی حجاب راهپیمایی 22 بهمن که چه امر خوب و مبارک و خطرناک و ابتکاری بود امسال! البته که خنده هایتان را دوست دارم. یا...هو