خدایا دو رهبر زندانی دژخیم را برای ایران آزاد و آباد نگاهبان و نگاهدار باش. آمین!

Women in the Garden

 چون فعال سیاسی نیستم و نه جنم و نه جسارت و صلاحیت مرد سیاسی شدن را ندارم؛ و قادر به پذیرش تبعات دعوت یا عدم دعوت از کنشگران میدانی نیستم؛ لاجرم به احترام و یاد بسیار عزیز مهدی کروبی و میرحسین موسوی این یادداشت را درست در مرز شروع 25 بهمن می نویسم که نفیاً یا اثباتاً تأثیر سیاسی نداشته باشد.

1- امروز 25 بهمن روزی است که در یکسال پیش خیابان های تهران یکبار دیگر شاهد تجمع نسبتاً خوبی در اعتراض به خامنه ای بود. هرچند که تجمع 25 بهمن هم نتوانست تداوم یابد و جنبش را در دور نگه دارد اما از چند جهت نقطۀ عطف بود و تلخ و شیرین. تلخی مهمش شیرینی ترس زیاد خامنه ای بود که دیگر تتمۀ آبرویش را در داخل وفاداران به آرمان های خمینی واگذاشت و دستور داد دو نفر از بهترین یاران و نزدیک نرین صحابۀ رهبر انقلاب اسلامی را حصر بدتر از حبس و زندان کنند. نه تنها خودشان را که همسران پایمردشان را نیز. این حصر غیرقانونی یکساله هرچند باعث رنج بسیاری شد برای جامعه و خانواده ها و فرزندان این دوزوج عزیز و محترم؛ اما در سوی دیگر - یکبارهم گفته ام - انشاءالله که عدو سبب خیر شده و عزیزان مان را برای عبور از زمانۀ برزخ جنبش در دوسال گذشته برای جوانان زندگی خواه ایران ذخیره کرده است تا در فردا در دوباره نضج و اوج گیری جنبش های مردمی بتوانیم از اعتبار همراهی و رهبری آنان بهره مند بشویم.

2- اما دستاورد بسیار بسیار شیرین حرکت مردم در 25 بهمن پارسال این بود که جار وجنجال 9 دی سال 88 را بی اثر کرد و به خامنه ای فهماند که "این تو بمیری از آن تو بمیری"ها نیست و جنبش سبز یک پتانسیل بسیار زیاد و بالقوه ایست که اگر لحظه ای دست خونینش را از روی گیوتین بردارد خواهد خروشیدد و طومار تحجر و بدبختی 23 ساله اش را درهم خواهد پیچید. بهمین خاطر هم است که مدت هاست برنامه ریزی می کنند که چگونه با خیزش محدود و مجدد احتمالی مردم مقابله بکنند. از قطع اینترنت به مختل کردن دسترسی به ای میل ها و جی میل های مردم رسیده اند و قطع همۀ ارتباطات تلفنی و اطلاع رسانی و دریافت خبر از خارج کشور. در حالیکه حداقل خود من دنیای مجازی را که رصد می کنم خانۀ داماد خبری نیست برای این سروصدای بزن بکوب خانۀ عروس هرزه! و این بسیار خوب است که رژیم هماره در یک ترس روانی مدام نیم نَفَس باشد و نیروهای باقیمانده اش را برای سکوت و سایه ها بفرساید.

3- دیروز سرمقاله نویس کیهان را دیدم که مقاله ای نسبتاً مستدل نوشته بود و اوضاع ایران را از خرداد سال 87 بررسیده بود. و بدون اینکه به تئوری توطئۀ شریعتمداری وفادار مانده باشد قبول کرده بود که اعتراضات و جنبش سبز خرداد 88 یک حرکت کاملاً خودجوش داخلی بود که به جهان غرب این امکان را داد که با رصد اوضاع داخلی متزلزل حاکمیت و معلوم شدن شکاف های بین هیئت حاکمه تاکتیکش را از "قبول نوعی از جمهوری اسلامی اتمی" به "عدم قبول هرگونه سازشی در مورد موضوع هسته ای" عوض و جابجا کند و از آن پس است که می بینیم غرب هر روز بیش از روز قبل تحریم های شدیدتر و یکجانبه و چند جانبه اعمال کرده است. بنظر من هم این گزاره اگر چه به پر رنگی ادعای نویسنده نیست اما غلط هم نیست و جنبش سبز نوعی امیدواری داد به جهان آزاد که رژیم خامنه ای در داخل مشروعیت لازم را از دست داده و دلیلی وجود ندارد که با او مذاکرۀ مداراگر بکند. البته سرمقاله نویس کیهان در پاراگراف آخرش ناچار زده به صحرای کربلا و مدعی شده است که اگر در خرداد سال 87 نوعی ثبات [ساکت] و یکپارچگی، برون داد وضع مشروعیت رژیم بود؛ اینک نیز حتی بیشتر از آنموقع در موضع قدرت و ثبات و یکپارچگی است. فقط این آقای محمدی فراموش کرده است بعد از این بند اضافه و ناچار جهت "مجوز چاپ و نشر"؛ یک "آهای نفس کش"هم بکشد بسان اجداد طاهرینش در محلۀ چاله میدون تهرون!

4- پس ادای احترام خالصانه می کنم به خون شهیدان و رنج جانکاه زندانیان سیاسی و زیان دیدگان تظاهرات های مسالمت آمیز که بسیار پایمرد و فداکار بوده اند و هستند و از خانواده های بسیار عزیز و ستم مضاعف دیده شان بخاطر تربیت چنین فرزندان برومندی قدر دانی می کنم. و نهایتاً کلاه از سر برمی دارم به احترام و شجاعت و صداقت شیخ مهدی کروبی و میرحسن نازنین و امید بسیار دارم که بزودی شاهد حضور مجدد آن دو در بین ملت قدرشناس خود خواهیم بود انشاءالله. امروز هر اتفاقی بیفتد یا نیفتد جنبش مردم پیروز است و هماره نباید پیروزی را در کنش های خودمان جستجو کنیم بلکه نگاه به واکنش مستأصل یک حاکم خونریز و متحجر مثل خامنه ای هم می تواند نوید پیروزی ما را همراه داشته باشد و دارد. در مورد فراخوان ها و نوع عملکرد ها و چگونگی رهبری توده های ناراضی حرفی نمی زنم و فقط می دانم که خرد حسی مردم تصمیم اشتباه نمی گیرد. لذا نفیاً یا اثباتاً خبری از صحنه های احتمالی امروز ندارم؛ و امید وارم که خسارتی بیش از فایده های بالقوه - بغیر از آن مقدار بالفعل در انفعال خامنه ای و دستگاه سرکوبش - ببار نیاورد. با امید یا...هو