"شمردن" مردم "اسیر" را رها کنیم؛ "تنهایی" خامنه ای "ذلیل" را نگاه کنیم!

Nighthawks

1- اسماعیل هنیه رهبر عرب سنی مذهب گروه رادیکال حماس در حالیکه دست های محمود عباس ضد خامنه ای و رقیب خونی سیاسی خودش را لیسیده و قدرت یکپارچۀ فلسطین را به تصمیم او واگذار کرده؛ کراوات کت شلوار غربی اش را پوشیده و خدنگ و مدرن به پابوس شاهنشاه "آل خلیفه" در منامۀ بحرین شتافته و پس از فشردن دستان خونین پادشاه بحرین از خون شیعیان معترض بحرینی، نرخش را گفته و ملک عبدالله عربستانی هممذهب و برادر خونی عربش را راضی کرده به پرداخت؛ و آنگاه سراسیمه در حالی که نطق نماز جمعۀ خامنه ای عرب جعلی ضد مذهبش را گوش می کرده است که "ما به هر که با اسرائیل دشمن باشد پول و اسلحه و حمایت معنوی! می دهیم" کراواتش را باز کرده و در حالیکه ریشش را نتراشیده و موهایش را ژولیده؛ مقداری خس و خاک از بیابان های عربستان مالیده به کت شلوار و پیراهن و دست و پایش که اسلامی جلوه کند و رسیده خدمت رهبر معظم انقلاب اسلامی! که: "حاجی اَنَا شریک". می گویم بازهم گلی به جمال "سینیور هوگو" ونزوئلایی که هر چه و هر که است حداقل در حفظ هویت اصلی اش ملبس به آن کراوات سرخ رنگ سوسیالیستی دستکاری نمی کند هنگام دریافت پاداش های مسلمانی برادرش احمدی نژاد.

2- اسماعیل هنیه رهبر سقوط کردۀ یک گروه کوچک فلسطینی - و نه حتی رهبر کوچک ترین کشور شناسنامه دار بین المللی مثل آن پادشاهان سرزمین های دویست هزار نفری محبوب احمدی نژاد- عالی ترین شخصیت سیاسی مهمان امسال دهۀ فجر بوده است که هم در جشن ملی ایرانیان سخن بزبان عربی بگوید و هم نخستین مهمانی باشد در نوع خود که پایتخت ایران را از بالای سر مردم صاحب خانۀ بدبخت در زیر پایش و از هلی کوپتر ببیند و بشمرد. تا اطمینان یابد که "دلارهای خونرنگ از نفت ملت ایران از توبرۀ خامنه ای" مابه ازای فوری نخواهد داشت در چسبیدن به یقه اش که: "مرتیکه اصلاً تو چه جایگاهی در دنیا و در کشور ناداشته ات و گروه تروریستت داری که هم پولمان را ببری و هم بر بام های خانه مان ناموسمان را دید بزنی در اندرونی وطن مان". اما قطعاً اشتباه می کند هنیه اگر این خیمه شب بازی را باور کند.

3- وقتی خامنه ای بازکردن نمایشی کراوات یک چریک عرب مستأصل را به این بهای گزاف حاضر است بخرد؛ دیگر زشت است برای ما که برای اثبات بیچارگی و تنهایی و در حال سقوط بودن او؛ سوراخ سنبه های خیابان های تهران و ایران را جستجو کنیم در پنجه کشیدن بروی خودمان و مردمان مان که a نفر در راهپیمایی شرکت کرده بودند یا b نفر. و اتفاقاً این سناریو ژانر محبوب شریعتمداری کیهان است که با فریب ما به بازی "غیرقابل اثبات دو طرفه در شمارش گروگان های خیابانی" نگاه و تمرکز ما را از ضعف و زوال و تنهایی پیش رونده و بسرعت خامنه ای دور کند؛ در گرفتاری های دعواهای حیدری - نعمتی در تخصص حسین بازجو!

4- اگر هنوز هم شک دارید در "به پایان خط رسیدن خامنه ای" نگاهی به حرف ها و سخنرانی های او بیاندازید در شش ماه اخیر بویژه آخرین حرف هایش در جمع از سگ تا گربۀ جمهوری اسلامی در آیین گرامی داشت میلاد پیامبر گرامی اسلام در قلعۀ حسینیۀ امام خمینی. خامنه ای در همۀ حرف های شش ماه گذشته اش اولاً مجبور از شرکت و سخنرانی بوده است؛ ثانیاً کوتاهتر از همۀ سخنرانی های معمول و مرسومش سخن گفته است؛ ثالثاً مطلقاً وارد امور داخلی کشور و اوضاع اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی نشده است؛ و رابعاً سخنرانی هایش از یک بخش کوتاه تر رجز خوانی "بیداری اسلامی" و بخش بلندتر "زدن به صحرای کربلا و چرت و پرت گسیخته" شامل هیچ بحث عمده و جزیی نبوده است. و چرا؟

الف- بخاطر اینکه می داند آدم هایی که بعنوان مسئولان کشور در پای منبرش مجبور نشانده روابط فی ما بین شان مثل بمب ساعتی می ماند و هر لحظه امکان انفجار دارد. هاشمی با احمدی نژاد، لاریجانی با رسایی، مهدوی کنی با مصباح، توکلی با رحیمی، روحانی با جلیلی، حسینیان با مطهری، عزیز جعفری با علایی و ... لذا می خواهد این جمع دشمن خونی بر سر تقسیم و تسهیم میراث قدرت و ثروت و منزلت ایرانیان را در کم ترین زمان از هم دیگر دور کند که نکند چاشنی بیموقع عمل کند و حسینیه را گند بردارد.

ب- تازه چه بگوید از اوضاع داخلی. از وضع اقتصاد و گوشت 40 هزارتومانی بگوید یا از دلار 2000 تومانی؛ از اختلاس 7 هزار میلیارد تومانی بگوید یا انبار های غلۀ خالی؛ از سیاست بگوید یا از مراسم اسکار اصغر فرهادی؛ از مجلس بگوید و انتخابات و از ترس های خیابانی؛ از کهریزک بگوید و پرونده های جنایت علیه بشریت کوی دانشگاهی و ... و اصلاً چرا بگوید:

پ- او به این دلیل لانه و اندرونی خفاشی اش را ترجیح می دهد که هر حرفی راجع به نکبت و بدبختی بارآورده از طرف سیاستمداری و رهبری او در 23 سال گذشته بر سامان زندگی ایرانیان؛ بلافاصله انگشت اتهام و تقصیر توده ها را بسمت خودش نشانه رفته می کند که: "پس عامل همۀ بدبختی ایرانیان در وحلۀ اول خامنه ای بوده است". در حالیکه او چون هوا را خیلی پس می بیند می خواهد با سکوت در مقابل گرفتاری ها و زندگی سوخته های مردم - "کش" ندادن ها - اینطور وانمود کند که من مسئول نیستم. و من رهبر روحانی ساده زیستی هستم که حد اکثر دخالتم در سیاست در حد پند ها و موعظه های اخلاقی بوده است. البته که او خودش هم می داند کور خوانده است و اوضاع وخیمتر و مردمان آگاه تر و زمانه شفاف تر و جهان قلدرتر از آن است که مفری برای فرار داشته باشد. و خیلی زود ما به پایان داستان این راه شیرین خواهیم رسید چه با تلخی و جنگ و تحریم؛ و چه با امید که سرانجام مردانی مرد از همین هیئت حاکمۀ نکبت سربر خواهند آورد بزودی؛ و میکرب طاعون ایرانیان (خامنه ای) را از زندگی نفس بشماره افتاده شان خواهند روفت انشاء الله. یا...هو

پی نوشت: فکر کردم بدبینان و دور از وطن ها گمان کنند که شمارش مردم در خیابان ها بنفع نظام بوده و من خواسته ام به آن اهمیت ندهم و ترسیدم از این ذهنیت منفی برای نوشتۀ بنیانی ام. آمدم بگویم که من جستجوی پژوهشگرانه ای نکردم در این ارتباط ولی مطمئنم که در مقایسه قطعاً امسال از این جهت هم بنفع ما بوده است و نه خامنه ای. شاهدان عینی قضاوت کنند و جستجوگران پی گیر دنیای مجازی؛ اگر خلاف می گویم. و البته که اهمیت درجه یک ندارد برد و باخت در این آمارها.