با مهندس موسوی؛ "نقطه سر خط"2

روایت دیروز:
درقانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ماده ای است که به جرم سیاسی می پردازد. ومثل اغلب ماده های همین قانون؛ تعریف، جزئیات وچگونگی پیاده شدن آن را به قوانین عادی احاله می دهد. یادم مانده که دردولت آقای خاتمی ومجلس ششم چند صباحی هم موضوع روز شد ازقوه به فعل درآوردنش؛ وتا آنجایی هم پیش رفت که مجلس وقوۀ قضائیۀ سرشاخ هایی هم شدند. وبالاخره هم راه بجایی نبرد. درهمان موقع من هم خیلی اصرار داشتم که این ماده از قانون اساسی ماده ای بی ربط ومهمل است. چرا که اگر درکشوری بتوان جرم

سیاسی را تعریف کرد وبرای رعایت آن قانون گزاری کرد؛ درآن کشور فرضی امرسیاسی جرم تلقی نمی شود که نیازمند قانون هم باشد. بعبارت دیگر حاکمانی که به جرمی بنام "جرم سیاسی" قائل باشند کسی را به اتهام پرداختن به سیاست تحت تعقیب قرار نمی دهند که درمرحلۀ محاکمۀ چنین فردی نیازمند قانون باشند. خاطرم مانده که درهمان موقع صادق زیبا کلام نازنین هم شرحی با همین استدلال - وقطعاً عالمانه تر-درروزنامۀ همشهری گفته یا نوشته بود.

روایت امروز:
مهندس موسوی عزیزدرآخرین گفتار خود مؤکد کرده اند به گسترش آگاهی درمیان آحاد مردم ازطریق جنبش سبز؛ وتأکید -یا آن چنان پررنگ بوده ویا درکمرنگی همۀ انتظارات ناگفته ازسوی مهندس موسوی؛ بدنۀ تشنه ومستأصل ونگران جنبش سبزآن را پررنگ کرده -تا آنجا مقبول افتاده که از آن بعنوان کشف الکشاف، مرحلۀ بعدی، غایت نهایی، یک گام تاپیروزی، موسوی زلزله /همینه همینه و...تعبیر؛ وبالاخره در صورت بندی ادبیات جدی وعبوس سیاسی، "استراتژی گسترش آگاهی" نام گرفته وشبکۀ مجازی جنبش سبز شروع کرده اند به اجرایی کردن آن. درحالی که چنین بنظر می رسد که این استراتژی بسیار بسیار قدیمی وروشنفکرانه مصداق دیگری از همان مثال تعریف وقانونی کردن جرم سیاسی باشد. به این معنا که درکشور فرضی با وجود آگاهی گسترده هیچگاه نیازی به "جنبش اصلاحات بنیادی وساختاری" نخواهد بود.
افسانۀ پریروز:
این بازی زبانی درکشور ما از موقعی خیلی پررنگ سابقه می گیرد دریادهای نسل ما که دکتر شریعتی خدابیامرز در یکی از اشعارانقلابی ومقفایش گفت: "پیروزی قبل از آگاهی فاجعه است". بعد سید محمد خاتمی آمد وگفت که "آزادی قبل از آگاهی" ممکن نیست.- البته من نتوانستم بپرسم وایشان هم جواب نداد که اگرانتخاب فردی آگاه -به اولویت آگاهی مثل حضرتشان- آگاهی نیست پس چرامردم ایشان را انتخاب کردند!-
اینک مهندس موسوی درنیمه راه یک جنبش مدنی تمام عیار با کلی کشته ومجروح وزندانی ودربدرطلب آگاهی می کند دراولویت. آن هم بعنوان استراتژی. درحالی که قاعدتاً استراتژی قبل از شروع یک جنبش وبرای شروع آن مورد نیاز اولی است؛ ودرادامۀ حرکت مدنی به حرکت درآمده این تاکتیک هاست که اولویت پیدا می کنند و" آگاهی" درمسیر پیش رونده ودور گیرندۀ جنبش است که گسترش می یابد.
موضوع مهم دیگر این است که تصریح نمی فرمایند که اقشار مختلف جامعه را به کدام آگاهی باید رساند. البته از تلویح ایشان می توان استنباط کرد که منظورشان این است که مردم گرفتار درچنبرۀ نان وبیکاری وگرانی ونکبت دروغ وفساد وتبعیض وزندگی باختگی را متقاعد کنیم که اگر می خواهند از شر این چرخۀ معیوب خلاص بشوند، بیایند به میدان شهر وبگویند که ما انتخابات آزاد ومطبوعات آزاد واجرای بدون تنازل قانون اساسی را می خواهیم. والبته چنان هم قرص ومحکم بیایند که از کشته وزندانی شدن پاپس نکشند.- من اگر پیاز داغ ماجرا را زیاد می کنم ببخشید.ولی دراین تنگی جا وکلمات ووقت فرصتی برای تلطیف قضیه نیست-
گزارش همین الان: ده ها دلیل وبی دلیل دست به دست هم می دهند ودریک فرصت تاریخی حرکتی دسته جمعی شروع می شود که خواسته هایی دارد. این حرکت که به جنبش مدنی معنا شده است، ومعنای مفهومی آن این است که توده ای از مردم آگاه "هشیار یا ناهشیار"می خواهند حاکمان بالفعل زندگی کمی وکیفی درخور انسان بطور عام وانسان ایرانی -دربسترتوان بالقزۀ مادی ومعنوی میهنشان- بطورخاص را برایشان مجاز وفراهم کنند؛ تا آنان نیزبتوانند باتکیه بر استعدا های انسانی خودشان کارکنند، درآمد کسب کنند وبدون دغدغه های مدام تشدید شوندۀ روانی ناشی از دخالت های بازدارندۀ عمال حاکم زندگی- شامل جشن وهیجان درعرصۀ عمومی مثل فوتبال وسینما وکارناوال ورقص وبازی وشادی وشادی وشادی و...- کرده وصاحب کرامت وجایگاه انسانی خودشان بشوند.
بعبارت دقیق تر؛ ایرانیان بستوه آمده از نا کارآمدی حاکمیت دینی درسامان بخشی دنیایشان می خواهند "زندگی" به تاراج رفته شان از سوی حاکمانی که سی سال است ایران را چونان "شهری چهل قلندر=هرپاسدار وپاسبانی که صبح زودتر ازخواب بیدارشد قرائت او از اسلام حاکم سرنوشت ملت خواهد بود" اداره کرده اند؛ به خودشان(مردم)بازپس داده شود.
مسایلی مثل دموکراسی، آزادی بیان، انتخابات آزاد و...بطورکلی "امرسیاسی" نه در حیطۀ علاقه ونه درحوزۀ زیست اکثریت قریب به اتفاق توده های اجتماعی- 80 درصد همۀ جوامع انسانی- قابل تعریف ویاددهی با "این همانی" کردن نیست. ولی آیا مهندس موسوی خودش زندگی(آرامش روانی وشادی ودیگرهیچ) باختگی سی سالۀ ایرانیان را قبول کرده است؟
بنظر نگارنده اگرمهندس موسوی این "زندگی خواهی ایرانیان درچهارچوب مدرنیته ومنطبق بر عرف غالب زمانه وجامعۀ ایران هم" را قبول کرده باشد؛ باید بدون درنگ رهبری جنبشی را که به رهبری اودلخوش پاگرفته رسمیت ببخشد- درداخل یا خارج- وبه چگونگی تاکتیک های دردور ماندن قابل لمس ومتظاهرجنبش بیندیشد وقبل از فوت وقت- که بشدت درتنگناست- امید های هواداران جنبش را بازپروری کند.
والا با اعلامیه ها وبیانیه ها ومصاحبه های کم رمق ودیرهنگام وتعارفات اخلاقی وخواسته های -حتی-بدون زمان بندی وتحدیدوتهدید از حاکمان وازاین قبیل نه جنبشی خواهد ماند وبطریق اولی نه آگاهی گسترش خواهد یافت.
این را هم مجدداً یا دآوری کنم که "این توبمیری از آن توبمیری های سی سال گذشته نیست دیگر". آیت الله خامنه ای ودکتر احمدی نژاد درحال "کلون اندازی" دروازه های ایران یکبار برای همیشه هستند. ودرحالی که زمان برای جنبش از اهمیت تهی کرده شده است؛ آنان هرروز حوزه ای جدید از کمترین راه های تنفسی باقی ماندۀ ایرانیان رامسدود می کنند. ول کنیم این "پزهای مهوع روشنفکرانه را که مگر درزمانۀ ابررسانه ها وانفجار اطلاعات می شود راه کسب آگاهی را مسدود کرد!" بلی می شود وخیلی هم خوب می شود. فقط کفایت می کند که شما صاحب "انفال!"ی بنام نفت باشی که چون برگ زر دربازاربه هر کالایی تبدیل می شود. هم می شود آدم ودولت خارجی خرید وهم راحت می شود ابزارمدرن خرید برای مثله کردن مدرنیته.
تمام نمی شوداین غصه! پارادوکس امیدواروخسته! یا...هو

بعد از تحریر:
چون من اعتقاد دارم که پیروزی جنبش سبزدرعقب راندن هجوم جدید تحجرقطعاً پیروزی زندگی برمرگ خواهد بود. لذا فارغ از نوع نگاهم وپیش بینی هایم؛ اگر جنبش سبز تداوم داشته باشد ورهبر وسازمان پیدا بکند؛ باهر خواسته وهدف حداقلی هم مورد حمایت وکوشش من خواهد بود درکسوت یک سرباز: مطیع وامربر!
گویا بزرگی به رادیکالیست ها گفته بود: "مگرما بغیر ازجنبش سبز چه داریم." واین عین واقعیت است. ما بغیراز جنبش سبز هیچ چیز نداریم. وموظف به حفاظت وحمایتش هستیم.