کمبود بازیکن؟ نه! کمبود تماشاگر؟ آری!

1- می دانم روزهای سختی است برای همه؛ بویژه برای میر حسین موسوی ومهدی کروبی بی یار ویاور نزدیک مشاور. ولی اخطار می کنم به آقایان که: دارد دیر می شود اعلام موضع وتصمیم. اصولاً مگر غیر از این است که ما به دلیل بلاتکلیفی وبلا تصمیمی رهبران وسیاستمداران وروشنفکران مان درهمۀ بیست سال گذشته است که به این نکبت امروز دچار آمده ایم؟

2- دکتر احمدی نژاد با سه کارت برنده! بازی را ازما برده تاکنون، که دوفقرۀ از این سه کارت ویژگی های شخصی وهوشی وی است، وسه دیگر امداد غیبی پول نفت زیاد. ویژگی اول وشخصی احمدی نژاد کاریزمای او در ارتباط با توده های محروم وخاصه های "حرف مرد یکی است"(دیکتاتور) دوست است.

خصوصیت فهمی وهوشی احمدی نژاد این است که درست تشخیص داد که درامروافع؛ "تصمیم" مقدم است برنوع یا درستی ونادرستی وراست ودروغ "تصمیم". اگر تا پیش از او همۀ ریز ودرشت جمهوری اسلامی همۀ فرصت های ملت را درتودرتوهای تصمیم سازی هدر می دادند؛ احمدی نژاد تصمیم گیری را مقدم کرد بر تصمیم سازی ویک تنه شب تصمیم ساخت وروزبعد تصمیم گرفت وهمۀ ارکان واجزاء همیشه منفعل جمهوری اسلامی را با "مرداست وتصمیمش" پشت سرش بسیج کرد. خوشبخت هم بود که پول نفت به اوج خود رسید وتصمیم های اقتصاد صدقه ایش را پشتیبانی کرد.

نکتۀ ظریف این است که همۀ تصمیمات- اگر تصمیمی دیر هنگام وبازور وبدبختی ومن بمیرم توبمیری گرفته می شد- نصفه نیمه؛ چند پهلو وآش شله قلمکاردولت های قبل از خودش؛ نهایتآ چیز دندان گیری نصیب سفره های مردم نمی کرد ونکرده بود؛ که حالا ما هی زور بزنیم که: ای مردم این دیکتاتور کوچک دارد خانه(ثروت) را می فروشد وبرای شما اسباب بازی(درآمد) می خرد.

مرد عامی گفت: خود شما که هم ثروت(خانه) را می فروختید وهم درآمد(اسباب بازی) برای من نمی خریدید چه!

گفتم که گفته باشم: اگر قرار بر جنبشی است وحرکتی؛ "سرعت درتصمیم گیری" کم اهمیت تر از" دقت در تصمیم گیری" نیست.

این برای داخل. ونیم دیگر برای خارج:

1-- پرسپولیس مقاومت سپاسی را درشیراز شکست داد- تبریک- وبرای پنجمین بار متوالی پیروز شد. یک سر قضیه برمی گردد به اینکه علی آقای دایی یک مرد همیشه برنده است از نظر ذهنی- نکتۀ خیلی مهم- ومن که دایی را اسطورۀ مدرن ایران می دانم دراولین فرصت راجع به این مردباخدا وبسیار بسیار نازنین خواهم نوشت انشاء الله. ولی برد های پیاپی پرسپولیس بعد ازشکست سنگین درمقابل شاهین بوشهر سویه ای جالب تروعلتی محکم تر هم دارد:

عادل فردوسی پور بعمد یا طبق روال وبعداز شکست پرسپولیس دربوشهرمسابقۀ پیام کوتاه برنامه اش را اختصاص داد به پر طرفدارترین تیم فوتبال ایران؛ وطبق پیش بینی، پرسپولیسی ها بازی را بردند. این روحیۀ مجازی، انگیزه داد به تماشاگران پرسپولیس که هفتۀ بعدازشکست سنگین بروند وورزشگاه آزادی را پر کنند. بازیکنان پرسپولیس که درمقابل یک چنین روحیۀ قدردان وزلالی ازسوی هوادارانشان شوکه شده بودند فرصت این را یافتند که به جان بزنند درتمرین ومسابقه های بعدی. خوب معلوم است که انگیزه قطعاً پیروزی می سازد ازشکست.

2- ایرانیان خارج از کشور مرتب حرف می زنند واصرار دارند که "چو ایران نباشد تن من مباد" ومی گویند چه بکنید. حالا اگر این خیل انبوه هموطنان بیایند وعوض گفتن چه بکنید بپرسند "چه بکنیم"؛ راه حل ساده می شود وما خارجی ها هم به یک درد داخلی ها می خوریم.

3- ما باید خودمان را ذیل جنبش مردم ایران درداخل تعریف کنیم-شرط اصلی- بعد هم یک زیر جنبش راه بیندازیم برای حمایت از جنبش مردم ایران درداخل کشور. وبدون کاستن وافزدنی بر خواسته های جنبشی که حالا باید حتماً رهبر داشته باشد- قابل توجه موسوی- هفته ای دوساعت از کیبوردها وقلم هایمان فاصله بگیریم وبرویم درمیدان شهر- هر شهری که هستیم- وشعار بدهیم برای بازیکنان داخل میدان ایران که دوست شان داریم واز جنبش شان باهرهدفی به تشخیص خود ورهبرشان حمایت می کنیم. وبه دولت ها ومردمان وطن دوم یا محل مهاجرت یا اقامت مان هم بگوییم که ما بیشماریم رانده شدگان.

البته این پیش نهاده به شرط وشروط دیگری هم مجهز می شود ولی شک ندارم که خیلی سریع گسترش می یابد واگر نه همۀ ایرانیان حداقل 60 الی 70 درصد ایرانیان غیرسیاسی خارج از کشور را به صحنه می آورد.

محاسبات من نشان می دهد که اگر هر ایرانی خارج از کشوری فقط دوساعت از وقت یک سال- درست است یک سال- خودش را در این زیر جنبش بگذراند ما قادر خواهیم بود هرهفته تظاهرات حمایتی چند هزار نفری در کشور های مهم محل اقامت ایرانیان داشته باشیم. وچنین انگیزه ای حتی "استقلال" را هم به میدان می آورد برنده! یا...هو

پی نوشت:

اگر"اتود" پیشنهاده ام توجه میهن پرستی را جلب کرد. درهمین جا اعلان کند تا بر سناریوی آماده وکاملش متمرکز شویم وشروع کنیم. وقت نداریم آقای مهندس موسوی. زودباش. خواهش می کنم.