گوهر به قلم یک جوهر! طرح توکا نیستانی از مادر ستار یک زیبایی مطلق است. مرسی هنرمند.

موقع کشته شدن شادروان ستار بهشتی پیش بینی کرده بودم و نوشتم که جمهوری اسلامی از خون ستار نخواهد توانست بسلامت عبور کند. استدلالم هم این بود که چون ستار از طبقۀ محروم و حاشیه نشین است؛ مرگ او را هواداران هموند و هم طبقه و محروم او در بدنۀ هوادارن رژیم نیز تقبیح و تعقیب و به سرانجام خواهند رساند. اما غلط کرده بودم و جمهوری اسلامی بی اعتنا بهمۀ پرنسیپ های انسانیت و کشورداری و حکومت کردن و قاعدۀ بازی بسادگی تمام از خون ناحق ستار هم گذشت و کک هیچ مؤمن و محروم و حزب اللهی هم نگزید متأسفانه. اما اینقدر خودخواه و کثیف و متفرعن بودم که نه تنها خود ستار عزیز را بسختی باور کردم در میان مبارزان آن هم نوشتاری و مجازی؛ و نه میدانی و گوشت قربانی - که سهم محتوم شان است از نگاه ما دو کلاس درس بیشتر خوانده ها - بلکه مطلقاً و مطلقاً و مطلقاً در مخیله ام نمی گنجید که مادر پیر ستار بخونخواهی فرزندش چنان شکوهی و صلابتی نشان دهد که قلم از وصف عظمت و تأثیراتش در بیداری ایرانیان عاجز باشد. اما بکوری چشم من چنین شد و او چون خورشیدی در آسمان ظلمت زده و خاموش ایران درخشید و می درخشد و نور و گرما تولید می کند.  

تا وقتی که دلم خواست من هم آدم باشم و قطعه ای بنویسم برای این مادر پسر از دست داده در راه نیکبختی من. اما کار بسیار سختی بود نمایاندن این همه زیبایی با کلمه. بویژه اینکه ذوق قلم و استعداد ادبم گم شده است در لابلای دویدن به دنبال نام های مهوع سیاست کاران و متحجران و مرگ اندیشان مدام. دیروز که کاریکاتور توکا نیستانی را دیدم در سایت روزآنلاین؛ چنان تحسین حیرت انگیزی سراپایم را لرزاند که بی اختیار منتقلش کردم به وبلاگم تا از دیدنش سیر نشوم. و هنر چه می کند! و توکا چه کرده است! هاشورهای خشن توکا با آن فکر تحلیل هنری نابش چنان درخشان تصویر کرده استیصال دژخیم را در مقابل آرامش و صلابت خونسرد و خشمگین گوهر خانم که همۀ زوری که آن غول بی شاخ و دم نماد حکومت بخودش می آورد در حال پاهای کثیفش بر اندام تکیدۀ مادر؛ تا فقط عکس فرزند شهیدش را از دستان خشکیده اما مصممش در بیاورد؛ نه تنها موفق نیست که حتی قادر به انحنای کوچکی هم نشده در قامت راحت ایستادۀ مادر در آغوشش پسر.

خب من برادران نیستانی را خیلی دوست دارم و چه خوب شد که می توانم با یک تیر دو نشان بزنم. تا هم از عجزم در توصیف مادر ستار رهایی یابم به شاهکار توکا؛ و هم درودی دوباره بفرستم در ادای احترام به توکا. خود خواهی ناشی از اعتماد بنفس فوق العادۀ متکی به هنر نابش یعنی مدرن بودنش را می پسندم و هاشورهای خشن و بی رحمش را نیوشاتر از هاشورهای نرمتر برادر کوچکش مانا ستایش می کنم. و چقدر احساس ضعف می کنم در مقابل هنرش که با یک طرح، یک تاریخ را بتصویری می کشد که هیچ قلمی قادر بوصف و ضبطش نیست. سلام توکا. مرسی. یا...هو