از حضرت آقا تا جناب دلقک بدنبال باسن کشتی گیران! و قالیباف چه گلۀ مهمی دارد از روحانی!

به رسول خادم که همینجوری بی خودی هم دوست داشتنی است و کشتی گیران ایرانی تبریک می گویم بخاطر پیروزی در جام جهانی کشتی. اما دیگر چه؟

1- کشتی یک ورزش است. ورزش خیلی پاکی هم نیست. ورزش خیلی جالبی هم نیست. خیلی هم تماشاگر و عاشق دلخستۀ انبوه ندارد. بزور و با سروصدای زیاد هم اخیراً توانسته مجوز باقی ماندن در مسابقات المپیک را کسب کند. تا چند سال دیگر؟ معلوم نیست. ولی بشدت متزلزل و در حال زوال است. این ورزش یکسری مسابقات جهانی و قاره ای و منطقه ای دارد. که مهمترین آن ها بترتیب مسابقات المپیک و مسابقات جهانی در ردۀ بزرگسالان است و مسابقات جهانی در ردۀ جوانان. مسابقات تیم به تیم بین کشورهای رده های اول کشتی جهان تحت عنوان جام جهانی کشتی چند سالی بیشتر نیست که مرسوم شده و جزو مسابقات نیمه رسمی و آماده سازی و نوعی پیک نیک برای کشتی گیران است. لذا نه قهرمانی در آن و نه باخت در آن هدف اصلی کشورهای شرکت کننده نیست. البته ببرند خوشحال می شوند ولی اگر هم ببازند زانوی غم در بغل نمی گیرند مثل باخت در المپیک و مسابقات رسمی جهانی. و اغلب هم جوانان و آینده داران کشتی کشورشان را مشارکت می دهند برای میدان بین المللی دیدن.

2- این همه را نگفتم که از واقعیت گفته شده ام برد بچه های تیم ملی را کم ارزش کنم یا زحمات رسول را ضایع. و همین طور درود نفرستم به ایرانیان پاک سرشت لوس آنجلسی که بچه ها را تشویق کردند و در پیروزی هایشان سهیم شدند و ترکاندند  بعد از سالیان فراق از وطن و فضای صمیمیت رَنگ و رِنگ و بوق و پرچم. و یا جوانان در داخل کشور که هر خبر خوبی از این دست خوشحال شان می کند و احساس خوبی پیدا می کنند. بلکه این را به این دلیل گفتم که همه راه افتاده اند دنبال باسن این چند جوان برای شکار "اعتبار" و بقیه هم در صف هستند. رییس جمهور و رهبر که پیام داده اند منتظر لاریجانی های قضا و قدر هستیم و شانس آورده ایم که در ایام انتخابات نیستیم تا منتظر پیام های بنده نواز دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام باشیم و مسئول کشتارهای 67 و قس علیهذا. تازه این از حاکمان است که دارند برای خررنگ کنی ملت سینه چاک می دهند که مثلاً ما ملیت را و ایرانیت را پاس می داریم و خوشحالی ملت را شادمانیم؛ جامعۀ مدنی بویژه در بخش رسانه ها و علی الخصوص رسانه های مکتوب و روزنامه که دیگر فاجعه است. هر روزنامۀ سیاسی و ورزشی و اقتصادی و سینمایی و هرزه نویس و زرد نویس و فاخر و طنز و فکاهی را که امروز نگاه کردم یک تیتر درشتی با استفاده از  واژۀ "خاک" - در گیومه - زده بود در صفحۀ اول که چه نشسته اید که امریکا را در خاک امریکا به خاک سیاه نشاندیم و چه و چه...

3- کلافه بودم حسابی تا جائیکه تصمیم گرفتم یک تیتر ضد حَسَن کار کنم با گله ای از زبان قالیباف که با نجابتی بشدت مدرن گفته (اینجا): "روحانی جلو 50 میلیون نفر بمن اتهام دروغ بست (گاز انبری و من سرهنگ نیستم). بعد آمد جلو سه نفر گفت ببخشید منظوری نداشتم" و به جوانان بگویم که از من گذشته اما این را بدانید که در خیلی از موارد هم است که نارضایتی های ما ریشه در فرافکنی های کم کاری یا تنبلی یا خدای ناکرده بی عرضگی های شخصی ما هم دارد از حکومت ها و همه اش از حب وطن و حس فداکارانه سرچشمه نمی گیرد. و به آن ها توصیه کنم که اگر خدا وکیلی چنین است الگویی کامل تر از قالیباف پیدا نمی کنید برای سرمشق قرار دادن برای موفقیت و کامیابی. اما پشیمان شدم به این دلیل بدیهی که گفتم چکار دارم شب عیدی عیش شما را منقص کنم و رگ گردن ادبیات ضد میلیتاریستی و مافیا و برادران قاچاقچی خوانندگان خاص را تحریک کنم به بد و بیراه و مستر گاز انبر و ... نسبت به یک نابغۀ "ملی - بین المللی" مدیریت و کاردانی و کارآمدی.

4- ناچار همان برد کشتی را ادامه دادم در مقابل باخت انرژی هسته ای حضرت آقا و نوشتم که گیرم که به روزنامه های زرد و ورزشی - در تعداد بیشتر از نشریات ورزشی قارۀ اروپا و در ورزش و امکانات ورزشی پائین تر از یکی از استان های کشورهای پیشرفتۀ اروپایی - محق بودند برای چنین تیترهای هیستریکی بجای دعوای علی با علی یا علی (پروین و دایی و کریمی)  ؛ روزنامه های سیاسی - آن هم با یدک کشیدن مستقل و اصلاح طلب - دیگر چرا یک برد کم ارزش کشتی را چنین پررنگ دیده اند در مقابل این همه بدبختی؟ اما وقتی خواستم یا...هو را بنویسم و زحمت را کم کنم تازه یادم آمد که چه توقع بیجایی دارم. زیرا اولاً که خود روزنامه های سیاسی ایران هم از نظر عنوان و تعداد بیشتر از قارۀ آسیا هستند و از نظر تیراژ و خواننده کمتر از یک دهم روزنامۀ - مثلاً - آساهی شیمبون ژاپنی در مجموع. بعد وسواس رهایم نکرد که ببینم تیتر مناسب تری داشتند برای صفحۀ اول که کار نکرده اند یا همه چیز گل و بلبل بوده در کشور؛ مثل بهار زیبای طبیعت ایران که در حال آمدن است. و  روزنامه ها ناچار به تنها خبر دارای ارزش خبری پناه برده اند و کمی هم چاشنی "ما ضد امریکایی هستیم ای جماعت حکام" برای روز مبادای توقیف و تعطیلی.

5- و به قصد یک جستجوی ریز و پرطاقت؛ کامپیوتر را ورق زدم تا ثابت کنم که در مملکت خبرهای دیگری هم بوده. ریز و پر طاقت به این دلیل که چون اگر روزنامه ها تیتری پیدا نکرده بودند، پیدا کردن خبر مناسب برای تیتر - آنهم با کورمال کورمال من - ساعت ها وقت و ورق زدن های بی پایان می طلبید. اما هنوز صفحۀ اول را هم باز نکرده بودم که این خبر خودش داوطلب شد که تیتر یک بشود و قول داد که بترکاند چشم کشورهای حسود غربی بویژه امریکا را و بیهوش کند جوانان وطن در انتظار عمل جراحی را:

رییس کمیتۀ تحقیق و تفحص مجلس - تازه فرمایشی - از صنعت خودرو سازی گفت: "فاجعه است فاجعه! فقط به دو قلم نتیجۀ کلی اشاره کنم که اولی این است که خودروهای ساخت داخل بین 4 تا 10 میلیون تومان گرانتر فروخته می شوند با احتساب قیمت تمام شده و سود مناسب خودروساز. و دوم اینکه بهره وری نیروی کار در صنعت خودروسازی ایران یک دهم بهره وری مشابه در سایر کشورهاست. به این معنا که هر کارگر خودرو ساز در ایران در سال فقط 4 خودرو تولید می کند. در حالیکه همین کارگر خودرو ساز در جهان سالی میانگین 40 خودرو تولید می کند."

بعد مدتی خندیدم. یا...هو