نیک آهنگ کوثر کاریکاتوری کشیده از مهندس موسوی ومنتشر کرده که لابد ماجرایش را می دانید. اگرنه شمه ای نوشته مسعودبهنود دروبلاگ خودش. واین هم کامنتی است که برای مطلب "دردفاع ازحقوق نیک آهنگ" بهنودنوشته ام وترجیح دادم بدلیل اهمیت موضوع دراین جا هم بگذارم. یا...هو
1- ازهنگامی که یقین حاصل کردم که اکثریت قریب به اتفاق مصاحبه شوندگان کتاب مصاحبه با تاریخ "اوریانا فالاچی" عاقبت به نکبت شدند؛ این را هم یقین کردم که روزنامه نگاران؛ این نانجیب ترین نجبای قوم بسیارپرزورترهستند از سیاستمداران.
2- همه برای جنبش مدنی ایران رؤیاهایی تدارک دیدند درنیمه راه وقتی که بوی کباب گوشت تن بچه ها بلند شد. ولی سوگمندانه کباب ها خیلی زود جزغاله شدند؛ وجزغاله که دیگر بویی ندارد وحتی دود هم لختی بعد.
3- داستان که به اینجا رسید لازم شد خیلی ها دست شان را جابروند چرا که میز جدید به اندازۀ این همه پوکرباز قهار صندلی نداشت. ولی مثل همیشه هیچ قماربازی بدون برنده شدن حاضربه ترک میز قمارنیست مگر اینکه به بی آبرویی وافلاس بکشد.
4- من هم به نیک آهنگ خیلی تندشدم زمانی که تصمیم نهایی اش این شده بود که سایت خودنویس را اسمی خواهد کرد -ولابد انتفاعی- به هرطریق. ولی گفتم که او تصمیمش را گرفته بود واحتمالاً الان با این پست پرکامنت بهنود ریسه رفته است.
5- مشکل از ان جایی آغاز شد که درجمهوری اسلامی لمپن، روزنامه نگاری هم به لمپن ها رسید و آداب ندیده ها ومکتب نرفته ها. والا کدام روزنامه نگاردرس خوانده ای نمی داند که روزنامه نگاری با سوگند به "مسئولیت قلم" آغاز وانجام می شود.یا...هو
پی نوشت:
۱ نظر:
در مورد این کارتون مطلب زیاد خواندم.
به قولی "نیت خوانی" زیادی شده بود در باره ی نیک آهنگ.
کاری به نیت نیک آهنگ کوثر و نیت مسعود بهنود و... ندارم. با نوشته ی مسعود بهنود موافقم و این که باید مخالف پذیری رو یاد گرفت.
ارسال یک نظر