شوک در دمشق؛ بهت در تهران؛ شادی در طرابلس؛ خامنه ای رفتنی است؛ اوباما ماندنی!

The Wine Glass

1- مطلب پست قبلی را که می نوشتم اصلاً تصورش را نداشتم که در فاصلۀ 12 ساعت از نوشتنم بشار اسد یکجا همۀ سازمان امنیتی و دفاعی اش را جنازه پیدا کند در سرّی ترین و حفاظت شده ترین مکان تصمیم گیری رژیمش. اما حالا این اتفاق افتاده و قطعی خواهد بود که اولین اثرش عقب نشینی روسیه خواهد بود در اصرار به حفظ بشار اسد. و بشار اسد در کمتر از پایان تابستان به پایان حکومت سلسلۀ علویان سوری به پیامبری پدرش حافظ اسد خواهد رسید.

2- رفتن اسد معنای بلافاصله اش این خواهد بود که آیت الله خامنه ای هم دیگر رهبر جمهوری اسلامی تا تابستان آینده نخواهد بود. لذا سرمایه گذاران بر روی ریاست جمهوری اسلامی در سال 92 بی جهت و احمقانه به پیش فعالی دچار شده اند. این را بویژه در مورد ادعای آن خوانندگانی می گویم که معتقدند در داخل ایران و افواه عمومی کمترین نشانه از تزلزل رژیم مشهود نیست و مردم عادی عمری مادام العمر برای رژیم خامنه ای قائل هستند. البته که مخاطب من هم مردم گیرافتاده در صف های مرغ و دخمه های هتک حرمت و ناموس سردارانی مثل رادان نیست. من به نخبه هایی نظر داشتم که لابد اخبار و حوادث رامی بینند و یک مثقال عقل هم در کله دارند. به آنان گفته بودم که چرا اوضاع بشدت در حال فروپاشی را نمی بینند و چاره ای و اقدامی نمی کنند. و الا معلوم است که مردم کوچه و خیابان تا جنگ به کوچۀ خودشان نرسد تحلیلی از وضع نداشته باشند دقیق!

3- با رفتن اسد و اصرار مرسی در گنجاندن این گزاره ("مصر و عربستان چونان دوبال قوی مذهب تسنن - و نه دین اسلام - به تقویت و همکاری خواهند همت گماشت" نقل به مضمون) در پایان دیدار مرسی از عربستان معلوم است که منظورشان مذهب علیه مذهب است و سنی در مقابل شیعه. البته که همۀ این اتفاقات را بارها و بارها گفته و پیش بینی کرده ام؛ فقط می خواهم یاد آوری کنم که کتره ای چیزی نگفته ام برای امید واهی. رفتن حتمی خامنه ای یک امید واقعی است.

4- در سوی دیگر اما از کلاه جادوی لیبی چیزی بیرون آمده است که بسیاری از تحلیلگران مخالف امریکا و غرب را دچار سردرگمی و سکوت کرده است. اینان بعد از سقوط قذافی و برچیده شدن اخبار لیبی از روی میز رسانه ها ادعا کردند که غرب لیبی را به جنگ داخلی و کشتار کشاند و ولش کرد در خشونت و خون و بی خیالش شد. اما یکباره لیبی مجدداً با این شادی به تیتر اول رسانه ها برگشت که توانسته زودتر از بقیۀ انقلاب های عربی - نسبت به فاصلۀ زمانی سقوط دیکتاتور و برگزاری انتخابات - به ثبات نسبی برسد و خبری از کشت و کشتار هم نبوده در حد وسیع. طرفه آنکه لیبی اولین هم شد که لیبرال های مسلمان و نه مسلمانان مشکوک به تندروی انتخابات را با قاطعیت بالا بردند بر خلاف همۀ ادعاهای ناظران مخالف روش های دگرگونی در لیبی!

5- همۀ این وقایع اما یک سورپرایز هم است برای باراک اوباما و او حالا دیگر می تواند مطمئن باشد که انتخابات پیش رو را خواهد برد با این مهندسی دقیق استراتژی منافع امریکا در بحرانی ترین وقایع تاریخ معاصر جوامع مسلمان و خاورمیانه! البته این را هم همیشه با قاطعیت و سماجت گفته ام که اوباما خوش شانس ترین رییس جمهور امریکا بوده در داشتن یک وزیر امور خارجۀ بسیار دها و سیاستمدار مثل بانو هیلاری کلینتون. این زن رییس جمهور اسبق امریکا اگر همۀ ثروت سیاسی اوباما نباشد حداقل 80 در صد همۀ موفقیت های سیاست خارجی اوست. هیلاری کماکان سفر می کند و تصمیم می گیرد و درست هم تصمیم می گیرد در بهترین زمان و مکان ممکن. امریکا اینک دیگر تلاشی هم برای تعویض جمهوری اسلامی با یک سیستم لائیک ندارد. آنان بدرستی دریافته اند که باید با اسلام زندگی کنند و تصمیم گرفته اند با حمایت از گسترش اسلام لیبرال بر وجه خشن تر آن پیشی بگیرند. لذا یک جمهوری اسلامی با تفکر اردوغان یا مرسی را بر هرژیم جایگزینی در ایران ترجیح می دهند. خط قرمز غرب استراتژی "ایران بمثابه اتحاد شوروی سابق" است و تعویض خامنه ای و تفکر طالبانی او بهر قیمت. و این اتفاق بزودی تحقق خواهد یافت. برای ما ایرانیان هم این بهترین فرمول است در کوتاه مدت و اصلاً نباید نگران بازگشت طالبانی دیگر باشیم بجای خامنه ای. عصر خامنه ای تمام شده است و نه قابل ادامه است و نه قابل برگشت! یا...هو