ایران موظف است نام علی دهباشی را هجی کند روزی هزاران بار!

1- همسن و سال بودیم و هستیم در نزدیکی دو سه سال من و آقا مسعود. اما مسعود کیمیایی اینقدر بزرگ شده بود که قیصر می ساخت و من اینقدر کوچک مانده بودم که دیالوگ های بهروز وثوقی را با صدای منوچهر اسماعیلی حفظ می کردم و برای جوانان همسن و سالمان و همراه با هم ادای قیصر را در می آوردیم و خان دایی را. سینما شهر فرنگ را دوست داشتم قبل از انقلاب؛ همانطور که سینما فرهنگ را پاتوق فیلم دیده هایم کرده بودم بعد از انقلاب؛ و سینما آزادی قالیباف را که مجالی برای دیدنش نیافتم. خب خجالت ندارد گفتن اینکه - بارها گفته ام - یکی از غصه های غربتم از دست دادن سینما بود در فرهنگ و آزادی و چقدر دلتنگ سالن چهارسو و سایه هستم و بودم همواره در این گوشه؛ بیاد کارهای محمد یعقوبی و عمو قطبه و رحمانیان و کوهستانی ها و ... آخ! لعنت به باعث و بانی اش! بیش باد.

2- خب وقتی خاک بر سرت کردند و ریشه ات را از خاک آشنا - دلم غش رفت برای بهمن فرمان آرا - در آوردند و نامت را هم گذاشتند "آنور آبی"! دیگر چه شلتاقی می ماند برای شاخه های پژمرده و وارونه ات از بی آبی سرچشمه های هنر ایرانی. و من پنج سال است که در چنین برزخی به امید بازگشت به روز رستاخیز دوبارۀ وطنم و آن بهشت رؤیایی در سرزمین آبا و اجدادی ام؛ حتی مرثیه ام نمی گیرد دیگر با کیبوردی که نه جان قلم سابقم را دارد و نه طراوت سن و سال نهالی ام در گلدان ایرانی. پس طبیعی است که یادم برود "چه می خواستم بگویم و چه گفتم" بروزن نوستالوژی "چه می خواستیم و چه شد" کوفت و زهرماری.

3- علی دهباشی را از نزدیک نمی شناسم؛ همانطور که از دور هم. فقط چند بار نامش را دیده ام در شناسنامۀ کِلک سابق و حالا بخارا و جانی که می کَنَد مقدس؛ برای ادب و هنر و فرهنگ و نشانه های زندگی ایرانی. و چنان شایق و چنان راغب و چنان عاشق که گاهی بسرم می زند که حتماً در "قالب" آدم آهنی است با این توان بی انتها و در "روان" فرشته است با این حس رؤیایی. اما او فقط یک آدم است مثل آدم که باید همه باشیم و نیستیم! همین. او یک تنه و سمج و قلندر و جسم فرسوده و حتی مریض ایستاده بر عصارۀ میراث هنر و فرهنگ و ادبیات ایران در همۀ این سال های طولانی وبا؛ و شما بهتر می دانید که چراغ دانش و هنر برافروختن در "از خمینی تا خامنه ای و از هاشمی تا خاتمی و حتی در طول نکبت مضاعف احمدی نژاد" چه هنرمندیی می خواهد و جان سختیی و عشق و شوری به پاسداشت هنر و فرهنگ ایرانی.

4- علی آقای گل اینبار به بهانۀ مسعود کیمیایی و بزرگداشتش مجلسی آراسته از همۀ غول های پیر و در حال پژمردن و حسرت باران ایرانیان که "ای وای داریم تهی می شویم از عقبۀ مدرن مان و هنرمندان ناب مان و هنوز هیولای خرافات در چهچهه است در درشتنمای میکروسکوپ پاستور" و فرش قرمزش را به قدم ها و یادهای دایناسورهای در حال انقراض ایران سپرده است از فیلسوف شایگان حاضر تا پروفسور بیضایی غایب؛ و قلب ایران را مغز و مغز ایران را قلب داده است برای تپیدن در عین حال اندیشیدن. (اینجا)

5- گفتم که بی بضاعت بودم برای حتی بوسه ای بر قدوم مبارک شان همواره در گذشته؛ حالا که دیگر حتی محرومم از محضرشان. بنابراین فقط آمدم بگویم که دوستشان داریم و به همه شان مباهات می کنیم و می فهمیم و قدردانیم علی دهباشی را که چراغ خانه را روغن می ریزد و آتش مقدس عشق و زیبایی و ادب و هنر را به سو سو هم شده زنده نگه می دارد برای جشن های آخر تاریکی بزودی. انشاءالله. دستمریزاد و بوس. یا...هو