13 آبان 94؛ آخرین تیراندازی ناگزیر آیت الله خامنه ای در پسا برجام: شلیک هوایی؛ با گلولۀ مشقی!

1- رهبر جمهوری اسلامی برای دانش آموزان و دانشجویان صحبت کرده و با بلندترین صدای چند وقت اخیرش استکبار ستیزی و دشمنی با امریکا را اعلام کرده است. اگر این سخنرانی تا دو سال قبل انجام می شد و یا حداقل قبل از توافق هسته ای با غرب بود می شد ترسید و به خامنه ای لعنت فرستاد که تا جنگ را به کشور تحمیل نکند دست بردار نیست. اما سخنان ضد امریکایی ایشان در روز گذشته مصداق شلیک هوایی با گلولۀ مشقی است. و آن زمانی است که فرمانده در میدان رزم شکست خورده باشد و در سوگ تنهایی و نابودی یا هزیمت لشکریان تحت امر؛ دچار اختلال مشاعر شده باشد. و شروع به تیراندازی بدون هدف به زمین و آسمان بکند؛ هم برای تسکین تنهایی و شکست خود و هم برای دلگرمی دادن به لشکر در حال فرار  "هل من ناصر ینصرنی" حسینی اش. اما آیت الله فراموش کرده که همین تیراندازی از روی ترس و تنهایی هم حداقل باید با فشنگ جنگی باشد که سر و صدا و ابهتی داشته باشد. نه با گلوله های مشقی که فسّی می کنند و در افق گم می شوند. اگر خواسته باشم این تعبیر سمبولیک را بزبان سیاست روز ترجمه کنم موارد زیر جزو امهات این رفتار است:

الف- بنظر می رسد تمام تلاش های خامنه ای در روزهای گذشته و برای اقناع هواداران پیاده نظام مثمر ثمر نبوده و یا حداقل در حد قابل انتظارش موفق نبوده است و 13 آبان را بهانه قرار داده تا بلکه با اخرین تلاش بتواند بی اعتمادی و سرخوردگی نیروهای خودجوش را ترمیم کند.

ب- رجزخوانی های هر دم فزایندۀ ملک سلمان سعودی دارد این ذهنیت را در ایرانیان - بویژه وفاداران به ایدئولوژی - دامن می زند که قاچ زین را بچسبیم سواری پیش کشمان. یعنی حالا امریکا هیچ که ابرقدرت است و زور دارد و کدخدای جهان است. اما این عربستان چه می گوید که همیشه گفته اند عددی نیست و اینک شاخ و شانه می کشد و کاملاً عددی است و رهبر ما جز یکی دو چس ناله عملاً میدان بازی را واگذار کرده! خامنه ای خواسته است برای فرار از این تحقیر منطقه ای هم ساز ضد امریکایی اش را یک پرده بالاتر کوک کند. و هم دز ضدیتش را یک گام جلوتر ببرد. تا چنین القاء کند که ما طرفمان امریکاست و نه این جوجه موجه های نیم وجبی. این را به این دلیل هم تقریباً مطمئنم که خامنه ای در مقابل عربستان دستش خالی خالی است. زیرا که نه می تواند رسماً اعلان جنگ بدهد، و نه توان جلوگیری از شلتاقش در منطقه را دارد. زیرا ایران با هیچکدام از کشورهای هدف و مورد مناقشه اش با عربستان علاوه بر زبان و مختصات فرهنگی حتی مرز مشترک خاکی ندارد که قادر باشد براحتی به نیروهای طرفدارش در آن کشورها دسترسی مستقیم و غیر قابل کنترل بین المللی داشته باشد. نه با سوریه و نه با یمن و نه با لبنان که سه کشور خط مقدم اختلافات منطقه ای ایران با عربستان است مرز مشترک ندارد. می ماند تنها عراق و کمی هم افغانستان و البته بحرین. که در بحرین قدرت مانور ندارد چون عربستان کاملاً حواس آل خلیفه را جمع کرده و پشتیبانی از نزدیک می کند. افغانستان هم فعلاً از این بازی بیرون است و دولت مرکزی آن هم کمترین حرف شنوی از خامنه ای ندارد. می ماند عراق اکثریت شیعه که در آنجا هم دست خامنه ای بسته شده است هم بخاطر وجود نازنین آیت الله سیستانی و هم حیدر عبادی دیگر خیلی راضی بکمک گرفتن از ایران نیست بدلیل حساسیت های مذهبی. ضمن اینکه عراق هنوز کشور تحت الحمایۀ امریکاست و عبادی حتی اگر بخواهد قدرت اقدام بدون رضایت امریکا را ندارد. یک موضوع را هم فراموش نکنیم که اتفاقات این دو روز پس از همایش ژنو راجع به سوریه شکی باقی نگذاشته که ظریف جمع بندی که از نشست ژنو به خامنه ای منتقل کرده حاکی از "زیاد تحویلمان نگرفتند و عربستان دست بالا را داشت و به روسیه هم امیدی نیست" بوده است. نگاه کنید به حرف عبداللهیان که گفته ممکن است در دورهای بعدی مذاکرات شرکت نکنیم. یا امروز که شش ساعت تمام با همتای سوری خود حرف و حدیث گفته و مهمتر از همه ژنرال سلیمانی بوده که اهداف روسیه در سوریه را همراستا با ایران ندانسته.

پ- یک احتمال هم این است که خامنه ای خواسته باشد با دمیدن مصنوعی به پاچۀ استکبار ستیزی در سالگرد اشغال سفارت امریکا اجازه بدهد حزب اللهی ها فتیله را بالا بکشند تا هم کمی تخلیه شوند و هم از سر افکندگی تسلیمی که شده اند کمی فاصله بگیرند. اگر این مطلب درست باشد این احتمال هم است که با روحانی هماهنگ کرده که "یکبار حسابی شلوغ می کنم بعدش دیگر مزاحمت ایجاد نمی کنم". اما این یک احتمال خیلی بعید و ضعیف است و خامنه ای بخاطر ترس از فروپاشی ایدئولوژی حکومت و مشروعیتش امکان ندارد بتواند سیاست سکوت و مدارا در پیش بگیرد. چون برگ برندۀ او تا کنون هجوم بی وقفه بوده هم در سیاست خارجی و هم در سیاست داخلی؛ و اگر بخواهد موضع دفاعی بگیرد با ایدئولوژی سازگار و ممکن نخواهد بود. 

2- البته همانطور که قبلاً هم گفته ام این شلیک هوایی با فشنگ مشقی امر هم مبارک و هم خطرناکی است. مبارک است به این دلیل که اگر خامنه ای به توافق ایران و غرب پایبند باشد و اجرا کند؛ شلیک از هوا بسوی خود و از فشنگ مشقی به فشنگ حقیقی تبدیل شده و باعث انتحار جمهوری اسلامی خواهد شد. خطرناک است اما اگر خامنه ای پشیمان شده باشد از توافق و بخواهد با اولین بهانه از هر دو سو مجدداً برگردد و بخواهد سیاست ایران هراسی بمبی اش را عَلَم کند. البته هیچ منطق و استدلال و داده ای اعم از وضع اقتصادی و وضع اجتماعی و استیصال حکومت این حرکت خطرناک را تأیید نمی کند اما هیچ احتمالی از آدم بازنده ساقط نیست.

3- و تأکید مجدد بر این نکتۀ کلیدی "چرا اینقدر به ضعف خامنه ای خوشبینم ایندفعه". بارها گفته ام و تأکید می کنم که همۀ ابهت و سیاست و الدرم بلدرم خامنه ای تا کنون بر دوپایه استوار بوده است. اول نفوذ هژمونیک در منطقه با اولویت هلال شیعی و توده های مسلمان محروم. و ایران هراسی در جهان بدلیل امکان تولید سلاح هسته ای. مورد اول را عربستان جدید قطع کرده و تحرک در فرای مرزهای ایران خامنه ای را از نفس انداخته و در حال از ثمر اندختن نهایی هم است. و خامنه ای - در بالا هم گفتم - هیچ ابزاری برای ادامۀ دخالت هایش را ندارد چون مرز مشترک با کشورهای مورد مناقشه ندارد. ایران هراسی ناشی از فعالیت های هسته ای هم که توسط اوباما و غرب کلاً از دستش خارج شده و کسی حتی برای همین اره گوزهای تازه اش هم تره خرد نکرده و نخواهد کرد. چون هراس از ایران برای خارج و جذابیت ایران برای منطقه بخط پایان رسیده است. البته این حرف ها و این تلاش های مذبوحانه یک زیان هنگفت خواهد داشت برای ایران. و رقبای منطقه ای و جهانی از همین یاوه سرایی ها استفاده خواهند کرد در مغبون کردن ایران و ضرر زدن بمنافع ملی. دلم نمی خواهد حتی خامنه ای اینقدر خوار شود - چون هم شناسنامه اش ایرانی است و هم بنام ایران هم حکومت می کند - در مقابل بیگانگان. لذا آرزو می کنم که هم خودش موقعیت جدیدش را درست ارزیابی کند. و هم بزرگان الیگارشی که سرشان بتن شان می ارزد لگامش را بکشند و از این خرابکاری بیهوده منصرفش کنند. چون بطور قطع جمهوری اسلامی دو سال پیش و بویژه قبل از برجام را لولو برده. و چیزی را که لولو برده پس آوردنی نیست. یا...هو