شکست حکومت از خرافۀ شریعت است. پنهان کردن این واقعیت جنایت خامنه ایست! برتولت برشت.

1- خردمندی از راهی عبور می کرد که می بیند گروهی مردان کلنگ دار معبری را می کنند و گود می کنند و پشت سر آنان گروه مردان دومی با بیل های در دست شان خاک کنده شده توسط گروه اول را به چاله ها و مکان های گود کردۀ قبلی باز می ریزند و پر می کنند. مرد خردمند نزدیک آمد و ضمن گفتن خسته نباشید علت این بیهوده کاری را پرسید. آن دو گروه کلنگیان و بیلیان به اتفاق پاسخ دادند که ما همیشه سه گروه بودیم. گروه اول که زمین را می کند و گروه دومی که لوله های آب را می خواباند کف محل کنده شده و گروه سومی که روی لوله های آب را می پوشاند مجدداً با خاک. امروز اما گروه دوم اکیپ که وظیفه اش لوله گذاری بود نیامده است و طبیعی است که ما دو گروه هم وظایف هر روزه مان که کندن و سپس پرکردن است را انجام می دهیم.

2- این حکایت طنز تلخ را خودتان می دانید و اگر عضو قدیمی سیرک من باشید چندین بار هم از زبان من شنیده اید. زیرا این قصۀ تلخ توضیح دهنده ترین کوتاه نوشته و کاملی است که قادر است "چرا مذهب موفق نیست و چرا روحانیان موفق نشدند و چرا جمهوری اسلامی شکست خورد و چرا آیت الله خامنه ای رهبری جنایتکار است و نه احمق" را بسادگی توضیح می دهد.

3- آیت الله خمینی که ترکیب پیچیده ای بود از عقده های تحقیر رضاخانی در نوجوانی، شخصیت محکم و کاریزماتیکی در میان سالی، بعرفان اسلامی رسیده ای در کهن سالی بعلاوۀ همۀ خصیصه های همۀ انسان های بمفهوم عام از جاه طلبی گرفته تا قدرت طلبی و خود حق پنداری و مال دوستی و ریاکاری و ...؛ هنگامی که نه خودش و نه جامعه و نه زمانه و نه هیچ فاکتور دیگری نوبت بازی سیاسی دادن به دین و مذهب را باور نداشت و نمی داد؛ در مقابل عمل انجام شده ای قرار گرفت که سیاست های فرهنگی و برهنگی جنسی فرح و اشرف پهلوی بستر سازش بود و بلندپروازی های اقتصادی و نفتی شاه علتش بود و سوار کردن مذهب تشیع بر آموزه های مارکس و لنین از سوی دکتر شریعتی ایدئولوژی مبارزاتی اش بود و سردرگمی و ضعف و ترس سیاستمداران غربی لعابش؛ به رهبری انقلابی فراخوانده شد که بنیانگذارش طبقۀ متوسط شهری و دانشگاهی بود و پیروز کننده اش طبقات فرودست و محروم و سنتی و مذهبی. این چنین بود که خمینی نه با اشتیاق خود که با اصرار مردم رهبر انقلاب اسلامی شد. و بلافاصله طرحی از حکومت اسلامی را در مغزش اتود زد.

4- خمینی که حداکثر تجربه اش از دنیا تحرکش بین بیتش در قم تا زیارتگاه حضرت معصومه و در نجف از خانه تا مسجدی که نماز می گذارد بود و حتی بقول پسرش احمد هیچگاه راضی نشده بود که تا نزدیک رود فرات هم برود برای لختی غیر از مسیر خانه و مسجد؛ با خودش اندیشید که مردمان سه گروه هستند که علمای حوزه گره اولند، تحصیلکردگان دانشگاه گروه دوم و تودۀ مردم گروه سوم. او گفت که مسئولیت تولید و بارگذاری لوله های آب "ایدئولوژی" را می دهم به علمای اسلام و مذهب. کندن مسیر و آماده کردن بستر لوله گذاری (قانونگزاری) را می دهم به توده (ترکیبی از حوزه و دانشگاه) و مسئولیت پرکردن چاله ها و پوشاندن روی لوله ها و رساندن آب (اجرای سیاست ها و سامان نهایی به زیست مردم) را هم می دهم به دانشگاه. و همین کار را هم کرد.

5- اما هنوز مدتی نگذشته بود که مشاهده کرد که گروه قانونگذاران با حرارت در حال کندن هستند و گروه مجریان هم با تلاشی مضاعف در حال پر کردن چاله های کنده شده؛ اما از گروه لوله گزاران و ایدئولوگ های حوزه خبری نیست. لذا هرچه مجلس تصویب می کند و دولت اجرا می کند جز گرد وخاکی عظیم و کورکننده تولید نمی تواند بکند برای ملت. اینجا بود که برای اولین بار خمینی فهمید که چه غلطی کرده است و این بلای نازل شده قابل ترمیم و تکمیل نخواهد بود. لذا اول خودش یک خیز برداشت در حوزه های نه چندان مهم مثل موسیقی در حد سرودهای انقلابی و شطرنج را فتوای حلیت داد. اما نه در حوزه های اصلی و گره های ناگشودنی مثل حق و حد مالکیت خصوصی و ربا و سود بانکی در اقتصاد و صدها معضل گردن کلفت اجتماعی و فرهنگی. و طرفه اینکه خیلی زود متوجه شد که مسجد جای گوزیدن نیست زیرا همان دو فتوای سبکش هم با واکنش بسیار تند و شدید قم مواجه شد به اتهام حلال کردن حرم های خدا. خمینی سعی کرد عقب نشینی نکند و خیز دیگری برداشت و فتوای معروف "حکم حکومتی" را صادر کرد. به موجب این حکم تصریح کرد که فقیه حاکم و والی فقیه فتوایی را مجاز است بنام حکم حکومتی که طی آن می تواند حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال معرفی کند بخاطر حفظ بیضۀ اسلام. تا جاییکه حتی می تواند واجبات فرعی مثل نماز و روزه و حج را نیز تعطیل کند. این حکم باید قطعی تلقی شود و هیچ مرجع و مجتهد و فقیهی حق ندارد زر مفت بزند و مخالفت کند.

6- با اینکه خود خمینی هم می دانست که همین هم خودش زر مفت است و آخوندهای همپالکی بسیار متفرعنش برای آن تره هم خرد نخواهند کرد ولی به روی خودش نمی آورد. تا اینکه آن نقطه عطف و عامل رهایی بخش از راه رسید، و به انگولک خود خمینی و به دستیاری دیوانه ای با عقده های ناسیونالیسم عربی در عراق بنام صدام حسین جنگی را آغاز کردند بی پایان و بی سرانجام. خوبی جنگ این بود که خمینی را علاوه بر نجات از پرخاش علمای سنتی، از زیر ضربات افکار عمومی و بویژه روشنفکران و دگر اندیشان هم رها کرد؛ و بنام جنگ هرنوع صدا و حرف تازه و زندگی خواهی در نطفه خفه شد و گرد و خاک مجلس و دولت در کندن و پرکردن بیهوده تداوم یافت. و اینگونه بود که هرچه جلوتر آمدیم اوضاع خرابتر و پیچیده تر شد و خمینی هم دیگر از یکه تازی لجوجانه و یک کلامش کوتاه آمد در چنبرۀ انحصارگرایی های مطلق روحانیان تازه به پول و مقام رسیده. تا جائیکه بعد از سال 65 و سکتۀ اول خمینی تقریباً کمتر تصمیمی توسط شخص او اتخاذ می شد و کار در دست و صلاحدید مثلث احمد خمینی و خامنه ای و هاشمی متمرکز شده بود. اما خود خمینی هم گاهی اره گوزی می کرد و خودی نشان می داد و در حرف هایش ناله های "این هم نشد" زیاد داشت. و کم نیست حرف هایی از او که نگرانی خودش را از خیانت به دین مردم در حکومت روحانیون - بدتر از زمان شاه - را ابراز داشته و در مجموعۀ آثارش مضبوط و منتشر است. در این سال های جنگ و فترت ایدئولوژی آیت الله خمینی تنها یک تصمیم مهم گرفت و آن هم دستور بازنگری قانون اساسی بود بدو منظور: یکی وحدت اجرایی دادن به دولت در تبدیلش از نظام پارلمانی اروپا به نظام ریاستی امریکا؛ و دو دیگر تغییر شرایط ولایت فقیه و برداشتن شرط مرجعیت از رهبر و اکتفا کردن به مجتهد ساده بودن و دادن قدرت مطلق قانونی در صدور فتواهای حکم حکومتی به رهبر. 

7- خمینی چنین اندیشیده بود که اگر رهبر بعدی روحانی جوانی باشد که هم سیاست بفهمد و هم دنیا دیده باشد و هم کار عملی کرده باشد؛ خواهد توانست با اتکا به حکم حکومتی گره های ایدئولوژیک پیش آمده را با توجه بزمان و مکان باز کند و خوراک لازم - همان لوله - را برای ادارۀ دنیای مردم باز کند. و چون مطابق با و متکی بر قانون است مراجع و روحانیان عقب ماندۀ ذهنی و محصور در حوزه های نجف و قم - مثل خودش - نخواهند توانست جلو فتواهای ساختار شکن ولی فقیه جوان و روزآمد را بگیرند. این نقشۀ راه بود که بالاخره 25 سال پیش در چنین روزی شاهین سلطانی بر سرزمین اهورایی را بر شانۀ از کار افتادۀ حجت الاسلام خامنه ای نشاند. و با شور بختی مطلق کوه ملت موش زایید.

8- زیرا خامنه ای نه تنها آن رهبر و ولی فقیه ساختار شکن و حکم حکومتی بده در زمینۀ مسئولیت های قانونی اش نشد؛ بلکه خودش در آرای شخصی اجتهادیش هم یکی از متحجرترین روحانیان سنتی تا کنون دیده شده از آب درآمد. به این معنا که خامنه ای نه فتوایی روزآمد صادر کرد بنا به مسئولیت قانونی اش و نه حتی در رسالۀ عملیۀ خودش کمترین نوآوری اجتهادی را نشان داد تا ناظر نوعی دلخوش باشد که اگر در جامعه و از ترس حوزه های قم و نجف قدرت ساختار شکنی در فقه سنتی را ندارد حداقل خودش از نظر فکری و فتوایی روحانی و مجتهدی روشن اندیش و زمان شناس است. در عوض خامنه ای کلمۀ مطلقۀ مورد نظر خمینی را که منحصر به فتوا و حکم حکومتی در گره گشایی ایدئولوژیک بود را نیز مصادره کرد به مطلقه بودن قدرت سیاسی خودش و دخالت در امور اجرایی و تقنینی. لذا در 25 سال رهبری منحوس خامنه ای ما حتی یک فتوا  یا حکم حکومتی - با تأکید بر یک مورد - در زمینۀ ایدئولوژی نداریم اعم از کلی و مربوط بحوزه های کلان مثل اقتصاد و بیمه و بانک و از این قبیل و یا جزیی مثل حجاب و کف زدن و شادی کردن و موسیقی و هنر و از این قبیل. او (خامنه ای) همۀ هنر رهبریش در ربع قرن مخرب این بوده است که مرتب بر سر دولت و مجلس - کنده کاران و پرکنندگان - هوار بکشد که اینطور بکنید و آنطور پر کنید تا گرد و خاک بیشتری تولید شود برای کور کردن چشم ملت از نبودن نقشۀ راه - لوله -.

9- البته نظر خود من این است که مقصر خمینی بود که توهم عرفان اسلامی اش باعث این بلا شد و جان کندن های مذبوحانۀ بعدیش در تعدیل صورت مسئله و روزآمد کردن دین برای سیاست مدرن آب در هاون کوفتن بود. و دین و مذهب در قامت شریعت از بنیاد نمی تواند با هر مقدار نوآوری هم - بغیر از کنار گذاشتن مطلق آن - پاسخگوی مدیریت سیاست مدرن باشد. لذا اگر خامنه ای هاشمی یا خاتمی هم بود در وضعی که امروز داریم تفاوت زیادی نمی کرد در مجموع. اگر هم می بینید که مجلس و دولت هم هرجور میل شان می کشد رفتار می کنند و کشور را تخریب می کنند طبیعی است. زیرا وقتی کندن و پر کردن یک مسیر برابر نقشه و طرحی نباشد برای مدیریت کردن؛ چه فرقی می کند که کج کنده شود یا راست؛ و عمیق پر شود یا سطحی؛ با درنظر گرفتن اینکه مزد کارفرما خامنه ای هم به کج دست ها و بیشتر گرد و خاک کنندگان متعلق بوده همیشه! نتیجه اینکه در پایان ربع قرن رهبری بلامنازع خامنه ای بر ایران بگوییم او یک احمق نیست بخاطر ندانستن حقیقت و انکار آن. بلکه او یک جنایتکار است بخاطر دانستن واقعیت و انکار آن. یا...هو

* این جمله منسوب به برتولت برشت نمایشنامه نویس و شاعر بسیار دلپذیر آلمانی است:
 "آنانی که واقعیت را نمی دانند و انکار می کنند احمقند. اما آنانی که واقعیت را می بینند و انکار می کنند جنایتکار."