ثروت سیاه ملت ایران و روی سفید اردوغان: رجب قهرمان ملی و ناجی ترکیه است!

1- موضوع فساد اقتصادی برملا شده در ترکیه چه منشاء سیاسی داشته باشد یا نه - من معتقدم که دارد - در نهایت اما برگ برنده ایست از سیاستمداری اردوغان در راه توسعه و پیشرفت ترکیه و نجات کشورش از بحران اقتصاد جهان. و این راز بزرگ این ماجراست که ناگفته مانده است: "چرا در بحران اقتصادی سخت جهان در بین سال های 2009 تا 2013 ترکیه کمترین آسیب و دیرترین تنش را داشت؛ حتی در مقایسه با کشورهای غرب اروپا مثل ایتالیا و پرتقال و اسپانیا و حتی فرانسه و انگلیس. تا چه رسد به کشورهای مشابه ترکیه مثل یونان و قبرس و ... که ورشکسته شدند. بگذریم از کشورهایی مثل تونس و مصر که رژیم های سیاسی شان را بر سر این بحران فروپاشیده یافتند".

2- خب ادعای نامتعارفی است آنچه که گفتم در مقابل پروپاگاندایی که راجع به این فساد برملا شده راه افتاده از سوی تحلیلگران اقتصادی و سیاسی. پس بگذار ببینیم واقعاً چه اتفاقی افتاده است و این آمار و ارقام نجومی بین 100 تا 300 میلیارد دلاری توی بوق شدۀ این روزهای رسانه ها چه واقعیتی را می گویند و کدام قسمت را سانسور می کنند. ابتدا به اتهامات وارده به دولت ترکیه بپردازیم:

الف- پولشویی: پولشویی بزبان ساده یعنی وارد کردن مقداری پول با منشاء نامعلوم بچرخۀ معلوم اقتصادی و تغییر و تبدیل آن پول از منشاء نامعلوم به منشاء معلوم است. پولشویی یکی از اقدامات اقتصادی است که تحقیقاً کم و زیاد در همۀ کشورها و اقتصادها اتفاق می افتد که ملعون ترینش - از نظر موضوعی - پول های حاصل از تجارت مواد مخدر است و سکس و برخی داروها و تجارت انسان. و سالم ترینش هم عملیات بانکی کشورهای مختلف بر روی سرمایه های سرگردان یا سرمایه هایی که دنبال ثبات بیشتر و سود افزونتر با مالیات کمتری می گردند. انبوه ترین و شیک ترین و مدرن ترین پولشویی جهان هم مربوط است به کشور سویس با بانک های ایمن و حساب های تاپ سکرت.

ب- ارتشاء و اختلاس: این مورد هم یک پدیدۀ همه جهانی است و هیچ کشوری در دنیا نیست که مدعی باشد در سیستم ادارۀ کشورش رشوه و اختلاس را ریشه کن کرده است. این ارتشاء و اختلاس از دوجهت حائز اهمیت می شود. اول بخاطر بعد اخلاقی و فساد حاکمانی که رشوه می گیرند و در صورت برملا شدن - جوامع دموکراتیک - به اعتماد عمومی لطمه زده و باعث بی اعتباری سیاستمداران در افکار عمومی می شود. و دوم اینکه رشوه و اختلاس نوعی دزدی ار اموال عمومی آن کشور است و باعث اتلاف منابع و جلوگیری از رشد و توسعۀ کشور می شود.

3- مورد ترکیه فقط شامل پولشویی و رشوه است و تا کنون کسی مدعی اختلاس نشده است. اما مهمترین کلید ماجرا در پاسخ این دو سؤال است: اول: "پول چی و مربوط به کی شسته شده است". و دوم: "رشوه هایی که داده شده است توسط چه کسی و از کجا تأمین شده است". خب بدون کمترین تردیدی و طبق گزارش های منتشر شده تا امروز هم پول های کلان چند ده میلیاردی شسته شده مربوط به ایران بوده است و هم رشوه های پرداخت شده به همۀ متهمان ترک از جیب متمول همین ایران بوده است. بعبارت دیگر در ترکیه نه کسی از ثروت ملی ترکیه اختلاس کرده و نه کسی از این ثروت رشوه داده و گرفته.

4- ترکیه و دولت اردوغان از نکبتی بنام استراتژی جهان ستیز خامنه ای و پسر محبوبش که باعث تحریم های سخت ایران شده و خامنه ای و احمدی نژاد را به استیصال "چه کنیم" رسانده بود بهترین و بیشترین حسن استفاده را کرده است؛ و با قبول ریسک دورزدن تحریم ها پول های ایران را شسته است. و با اینکار خودش هم اقتصاد ترکیه را از بحران دور نگاه داشته و هم صادرات خودش به ایران را افزایش داده است و هم امتیازهای مرزی و فرامرزی مادی و معنوی زیادی را از ایران گرفته است و .... و تازه مهمترین مهره های شتیله بگیر میلیاردی حکومت ایران مثل زنجانی و ضراب را هم ترغیب و تشویق کرده تا دزدی های فرا "اینجهانی" خودشان را هم در اقتصاد ترکیه سرمایه گذاری کنند و از این راه هم به اقصاد کشورش یاری رسانده است. خب این وسط مقدار کلانی هم رشوه پرداخت شده که مقدار کمی از آن هم به عناصر طماع دولت اردوغان و فرزندان آن ها رسیده است. اما مهم در این رشوه ها دو نکته است:

الف- اینکه این رشوه ها همگی از ثروت ملت ایران پرداخت شده و کمترین سوء استفاده ای از منابع اقتصاد ترکیه نشده است.

ب- اینکه سیستم سیاسی ترکیه آن مقدار از شفافیت و دموکراسی را داشته است که این رشوه ها برملا شده و باعث بحران اخیر شود. و الا ایران در همین مقدارها در اقتصاد امارات و دوبی و آذربایجان هم فساد تولید کرده است که بدلیل بسته بودن سیستم های سیاسی شان خبری بیرون درز نکرده است.

5- طبیعی است که این بحران ایجاد شده در اقتصاد ترکیه زلزله ای اخلاقی علیه دولتمردان ترکیه و یاران اردوغان ایجاد بکند و کرده است. اما این فقط بحران اخلاقی چند وزیر و خانواده هایشان است که مثل همۀ کشورهای متمدن استعفاء داده و خود را تسلیم قانون مستقل کشورشان کرده اند. حتی تا آنجا ترکیه بالیده است که وزیر فرهنگش هم فقط در اعتراض به این رسوایی اخلاقی - و نه فساد ضربه زنندۀ اقتصادی به کشورش - استعفاء داده و از نخست وزیر خواسته کناره گیری کند. و البته قابل مقایسه است با فساد سازمان یافته ای که در داخل حکومت ایران 35 سال است نهادینه شده و محال قطعی بوده است که نه کسی استعفاء بدهد و نه دادگستری مستقلی داشته و دارد برای ورود به کارنامۀ سرتاسر خیانت و فساد خیلی از سران حاکمیت. یا...هو

توضیح: من حتی اسلامگرایی در حد اردوغان را هم دوست ندارم و با ورود سازمان یافتۀ دین به سیاست بهر مقدار مخالفم. اما حقیقت را نمی توان بر سر خوش آمد و بد آمد شخصی قربانی کرد.