اعتدال در کُما: 24 خرداد به دستبوس 9 دی رفت! ملاقات ظریف با علم الهدی.

نمایی از نمایش سقراط در تالار رودکی

1- باد انداختم به غبغبم و گفتم: "ببین آدم منفی؛ 24 خرداد چسبیده است به 22 خرداد؛ ضمن اینکه با 2 خرداد هم فاصلۀ بعیدی ندارد." خندید و گفت: "پیش در آمد سوم تیر هم است." گفتم سوم تیر تنها تیر جمهوری اسلامی بود و تمام شد؛ از خرداد حرف بزن و تدبیر و امید و اعتدال. اما نه من مثبت و نه اوی منفی مطلقاً حرفی از 9 دی نزدیم. زیرا بعقل جن هم نمی رسید رابطه بین خرداد گرم و دی سرد. امروز که گفتند ظریف به مشهد رفته بقصد عرض گزارش به پیشگاه علم الهدی نه من باور داشتم و بدحال و نه او کُری می خواند و خوشحال. می گفت سرنوشت مشترک وطن که جای کُری خواندن و لغز گفتن نیست و زنخدانش می لرزید.

2- اشتباه نکنید. نه اینکه دلم می خواست ظریف برود ملاقات میرحسین و خاتمی و آیت الله دستغیب عزیز؛ منظورم این است که اگر بملاقات آنان نمی توانست رفتن حداقل انتظار این بود که بملاقات علم الهدی هم نمی رفت. مگر نه اینکه علم الهدی اصلی ترین عامل گسستن هاشمی و روحانی از جامعۀ روحانیت مبارز هم بود و است. اما ماجرا چیست:

3- دوست و دشمن متحد شدند و گفتند: "ظریف خوب حرف می زند". اما دشمن به رندی و دوستان بغفلت و جهل نگفتند: "ظریف زیاد حرف می زند." ظریف هم که بدجوری جوگیر از تعریف دوست و دشمن شده بود؛ شروع کرد به حرف زدن و حرف زدن و حرف زدن. تا اینکه در یکی از این زیاد حرف زدن ها حرفی زیادی زد و خواست بدانشجویان جوان بگوید که قدرت نظامی ایران و امریکا مطلقاً قبل مقایسه نیست. و آنچه که باید دشمن را بترساند وحدت ملی و آشتی ملی ناشی از مثل انتخابات 24 خرداد است. اما کلماتی که انتخاب کرد برای شیرفهم کردن مخاطب؛ چنان خشن و بی سیاست بود، که اعضای "القاعدۀ شیعی" بل گرفتند حسابی و دهانش را سرویس کردند. البته ناراحتی پایداری ها نه از جملۀ "امریکا با یک بمب کل ساختار دفاعی ایران را از کار می اندازد" ظریف بود؛ بلکه ناراحتی اصلی آن ها از آن مقاومت و وحدتی بود که ظریف به آن نازیده بود. زیرا نازش ظریف به وحدت ملی 24 خرداد بود؛ و نه وحدت ایدئولوژیک سوم تیر. و این جرم سنگینی است در جمهوری اسلامی. و الا ناراحتی از مقایسۀ درست - اما بیجای ظریف - قدرت نظامی ایران و امریکا، حداکثر همان پاسخ معقولی را می یافت که فرمانده کل نظامیان ایران سردار جعفری گفته و کش نمی یافت. جعفری بدون نارحتی و عصبیت، و با خونسردی و درست گفته است که "ظریف دیپلمات خوبی است که از مسائل نظامی سردر نمی اورد."

4- ظریف که انشاءالله دارد یاد می گیرد که سیاست بغیر از چانه، به ابزار دیگری هم نیاز دارد که کلیدش دست روحانی است و باید به رییس معترض شود که جلوشان دربیاید. لوطی گری می کند و کرد و فداکارنه و وفادار یک تنه ایستاد که بلکه این تازه ترین ترفند تندروها را مهار بکند. او که عهد کرده بود تا پشت پرده به مجلس نرود بعد از آن جلسۀ معروف منجر به کمر درد؛ شال و کلاه کرد و مجدداً رفت در مقابل کریمی قدوسی مشهد و زمین ادب بوسید و توضیح داد و توضیح داد و توضیح داد. اما خودش هم بهتر از همه می دانست که کریمی قدوسی و یارانش خواب نیستند که بیدارشان کند؛ بلکه آنان در خواب زدگی ایدئولوژیک 1400 سال پیشند و جز بنابودی زندگی در جهان بیدار نخواهند شد؛ و نشدند.

5- ظریف که معلوم نیست تا کجا پوست کلفت باشد و بماند؛ مستأصل و درمانده به مرکز ایدئولوژی در قم هم رفته بود تا مراجع را توجیه کند و آبی بر آتش فتنه بریزد توسط حمایت آن ها. اما وقتی نخواست یا نتوانست با پدر القاعدۀ شیعه علامه مصباح یزدی ملاقات کند و بهمین خاطر تیرش بسنگ خورد؛ برگشت تهران تا مهمترین - بسیار سخت تر از مذاکره با غرب و امریکا - تجربۀ دیپلماسی اش را بشور و مشورت بگذارد با رییس روحانی و مجرب ترین سیاستمداران در دسترسش برای راه چاره. نتیجه معلوم بود: "برو به ملاقات آیت الله علم الهدی در مشهد. زیرا او هم فرمانده اجرایی القاعدۀ شیعی است؛ و هم نظریه پرداز 9 دی؛ و هم یار غار مصباح و امین ایدئولوژیک آیت الله خامنه ای. ضمن اینکه پدر خواندۀ کریمی قدوسی ناراضی هم است در قالب رابطۀ امام جمعه و نمایندۀ مشهد.

6- اینک ظریف از مشهد برگشته است و محتمل موفق خواهد شد کمی از جو ضد اعتدال پایداری های القاعدۀ شیعی بکاهد به مدت یکی دو روز. اما اینکه روحانی گمان کند با این دست فرمان دنده عقب ماشین اعتدالش را بصخره نخواهند کوبید بزودی؛ خیالی باطل است. زیرا اختلاف روحانی و هاشمی و ظریف و خاتمی و میرحسین و کروبی با خامنه ای و علم الهدی و مصباح و سردار جعفری و نقدی بسیج از جنس سیاست نیست - مثل اختلافات کنگره با اوباما در امریکا - که با ملاقات و لابی گری و امتیاز دادن و عقب نشینی کردن حل شود. مشکل این دو دسته موضوع ایدئولوژی است و خدا و انسان و عقل و نقل. و این معضل هموارۀ جمهوری اسلامی جز با غلبۀ کامل یکی بر دیگری پایانی نخواهد داشت. مصرم که بگویم تا روحانی هرچه زودتر از توهم جستجوی اعتدال در 9 دی بیرون بیاید اگر واقعاً از راستگویان است. یا...هو