تبریک و دلداری به حزب اللهی های عصبانی: غصه نخورید امیر قلعه نوعی تازه یکدست کت شلوار می خواهد!

1- وقتی نتانیاهو در بی بی سی فارسی گفت که ایرانیان باید بتوانند لباس جین بپوشند و به موسیقی گوش کنند؛ گویندۀ حرف ناموجه تر و منفورتر؛ و گوش فلک ایرانیان میهن پرست مدرن کرتر از آن بود، که کسی مثل حقیر پابرهنه بیایم وسط و بگویم از منظر اسلامی و قرآنیِ "انظر ماقال و لاینظر من قال" حرف حرف بدی که نیست بلکه حق هم است تا بن دندان. چون هر کسی که از نبود آزادی های اجتماعی و سبک زندگی در خورش و پوشش در ایرانِ عمر سی و پنج سالۀ جمهوری اسلامی سخن بگوید حرفی بغایت درست و منطبق بر واقعیت زده است. و اگر امروز در جامعۀ ایران موسیقی گوش داده می شود و لباس جین پوشیده می شود اولاً عملی - اگر حرام نباشد - مکروه است و زیر زمینی؛ و ثانیاً دست آورد مبارزات بسیار سترگ سی و پنجسالۀ زنان و مردان و کودکانی! - با تأکید بر سهم بسیار زیاد زنان - است که کتک ها خورده اند و بی حرمتی ها دیده اند و محاکمه ها شده اند و زندان ها کشیده اند و کمیتۀ وزرا رفته اند و ... که کماکان ادامه دارد و هنوز هم آیت الله متحجر و ابن الوقت و شارلاتانی مثل مکارم شیرازی به فرزند فقط یک قدم مدرن تر از مجسمۀ عمردراز و تحجر و بیماری روانی (آیت الله احمد جنتی) می گوید زیادی روشنفکر شده اگر وعدۀ سرخرمن داده راجع به گشایش اندکی در رفع فیلتر فیسبوک در آینده ای محال!

2- اما امروز دیدم که امیر قلعه نوعی سرمربی خوب تیم فوتبال استقلال در مصاحبه اش گفته است که: "از تیم مذاکرۀ هسته ای و آقای ظریف تشکر می کنم بویژه که لباس های خوب و شیک پوشیدند و آبروی ما ایرانیان را حفظ کردند" (اینجا). قلعه نوعی بعد از گفتن جملۀ فوق مجدداً به خبرنگار تأکید کرده است که حتماً موضوع لباس های مناسب (بخوان پیراهن و کت شلوار معمولی غربی بدون کراوات!) را بنویس و برجسته کن. در اینکه امیر قلعه نویی نه روشنفکر و نخبه و فرهیخته بلکه یک توده است شکی نیست. بویژه به آن نشانی هم که وقتی در برنامۀ 90 بجای "کلهم" از واژۀ "کل یوم" استفاده کرد و دست آویز خوبی ایجاد کرد برای طنزپردازان. و قبلاً هم بارها خودم را یک توده معرفی کرده ام و با یادآوری اینکه توده ها فیلسوف های حسی و غریزی هستند بخودم فیلسوف هم لقب داده ام کمتر خواننده ای دایمی ام شبهه ای دارد.

3- حالا اگر ذوق زدگی بهترین مربی فوتبال ایرانی از پوشش مناسب دیپلمات ها را بگذاریم در قالب توده و فیلسوف؛ و حرف حسابی او را در کانتکست "ببین چه بلای سهمگینی آوار کرده جمهوری اسلامی بر سر جامعۀ ایران" بخوانیم؛ بهمان منظوری می رسیم که گاهی مهمترین آرزوی جوانان دختر و پسر که سهل است، بلکه مردان میان سال ما جسارت پوشیدن کت شلوار شیک و تمیز است مثل میلیون ها قلعه نوعی نوعی! و بهمین خاطر هم است که وقتی خبر می رسد که احمدی مقدم و رادان حمله کرده اند به فروشگاه ها برای جمع کردن کراوات و شال گردن و نشانه های پوشش کامل مدرن - مدرانه حتی - خیلی بیشتر از زمان بازداشت و اذیت و آزار فلان فعال سیاسی احساس خطر می کنم و ناراحت می شوم و می نویسم "باز رفتند به سراغ ریشه های مانع سلطۀ کامل تحجر و زشت اندیشی و کریه پوشی!"

4- این پست اجتماعی را نوشتم برای سرسلامتی دادن به حزب اللهی های متحجر و حواریون خامنه ای که مغرور و مطمئن باشند که چنان تیشه به ریشه مان زده اند که از انفجار هیروشیما بیشتر و عمیق تر و ماندگارتر آسیب دیده ایم؛ و نه گمانم که در آینده ای قابل تصور مجدداً تصویری مثل آدمیزاده در هرجای کرۀ خاکی هم پیدا بکنیم تازه در ریخت و قیافه. چون دیدم که بدجوری بغض کرده اند از تنوره هایی که نمی توانند بکشند بر سر توافق مقدماتی ژنو و بمبی که نتوانسته اند بسازند. زیرا به تعبیر خوشحال هاشمی رفسنجانی که گفته است "رادیکال ها کاری نمی توانند بکنند چون پناه خودشان که آیت الله خامنه ای بوده است از دست داده اند" فعلاً گویا بغداد دلارهای نفتی خراب تر از آن است که مجالی به گنده گوزی بدهد. البته من نه گمانم که خوشخیالی هاشمی - اگر حسن نیتش را هم قبول کنیم - براحتیِ لَمی که او می دهد به مبل قدرتش؛ قابل دسترسی باشد. بهمین خاطر هم است که می گویم لیبرال ها فرصت سوزی نکنند در حمایت از توافق مقدماتی ژنو! تا بلکه هم دُور را گرفتند و واقعاً ایران نیم قدمی نجات پیدا کرد حداقل در آزادی پوشیدن یکدست کت شلوار شیک برای فیلسوف قلعه نوعی. یا...هو