آیندۀ نزدیک سرنوشت جمهوری اسلامی و ایران در دستان بانوی اول سیاست در ایران: فائزۀ هاشمی!

فائزه

1- امسال و برعکس سال های قبل از این، تعطیلات نوروزی باعث تعطیلی سیاست نشد، و در همۀ 15 روز گذشته حرف و حدیث های سیاسی بسیاری تولید شد که پرداختن به همۀ آنان نه مقدور است و نه مفید. به این دلیل بدیهی هم که تنها عنصر مشترک همۀ این حرف و حدیث ها "گیجی و ترس هردم فزاینده"ی ریز و درشت سیاست در ایران بود. نه آن الدرم بلدرم از روی ضعف مشهد خامنه ای جدی گرفته شد از سوی غرب و اسرائیل در سیاست خارجی؛ نه تطویل صف کاندیداهای ریاست جمهوری و چرت و پرت گویی و ائتلاف در ائتلاف و پریشان حالی آنان - اعم از اصولگرا و اصلاح طلب - جز به طنز و فکاهه به کار آمد؛ نه حتی شاخ و شانه کشیدن محمود نسبت به دانشگاه و دانشجو - برادران دانشجو را هم در همین جا منظور کنید - جواب گرفت؛ و نه حتی آن بیانیۀ دیر هنگام و با ترجیع بند "قرار نبود..." اصلاح طلبان زیر امر خاتمی آبی ولرم کرد در فضای یخ زده از ضعف و گیجی حکومت. بنابراین بهتر دیدم که اولین نوشتۀ سال جدید را اختصاص بدهم به پیش بینی آرایش انتخاباتی پیش رو که بطور بدیهی خواهد توانست نکات مهم این 15 روز سپری شده را هم در بر بگیرد.

2- چنین یقین دارم که انتخابات پیش روی ریاست جمهوری در ایران باید صحنۀ رقابت بی رحم مبارزان سیاسی باشد و نه صحنۀ رقابت کسانی که اگر هم مرد سیاست شناخته می شوند ولی همه شان فقط ریزه خوار سفره های آماده هستند و نه پهن کنندۀ سفره های جدید. منظورم از مردان مبارز کسانی هستند که حاضر باشند برای ایده، آرمان و جاه طلبی خویش مبارزه کنند و در راه این مبارزه هزینه پرداخت کنند. نگاهی مجمل و از زاویه دید مطرح کرده ام به مردان حاضر در صحنۀ سیاسی امروز ایران چنین مردانی جز در خامنه ای و هاشمی رفسنجانی در شخص دیگری مصداق نمی یابد. نه از احمدی نژاد و مشایی چنین سابقه ای ثبت است و نه از هیچکدام از آدم های زیر متوسطی که در تعداد لشکر سلم و تور در حال ورود به صحنۀ نامزدی هستند؛ و البته نه در سید محمد خاتمی و نه در هیچکدام از اصلاح طلبان مجاز نسبی و با اما و اگر دیگر مثل عارف و جهانگیری و نجفی و امثالهم. در خوشبینانه ترین حالت و بعد از هاشمی و خامنه ای تنها دو سردار هستند که با اما و اگرهایی می شود لفظ مرد مبارز به آنان هموار کرد: محسن رضایی و محمد باقر قالی باف.

3- بنابراین حتمی می دانم که اگر هاشمی رفسنجانی شخصاً وارد انتخابات بشود ناچار خواهد بود بطور مستقیم به استراتژی شکست خوردۀ خامنه ای حمله کند تا هم بتواند آرای خاموش را تحریک کرده و انتخاب شود و هم بتواند با اتکا به پشتیبانی نزدیک به مطلق بدنۀ مدرن و نیمه مدرن جامعه نقش خامنه ای را به نقشی تزیینی فرو بکاهد. و اگر هاشمی رأساً وارد انتخابات نشود خامنه ای برندۀ انتخابات خواهد بود و یکی از دو سردار پیش گفته رییس جمهور خواهند شد.

4- طبق الگوی مستدل ذهنی من احمدی نژاد چه تا آخر دوام بیاورد یا نه؛ و چه انتخابات را برگزار بکند یا نه؛ و چه هر آنچه در چنته دارد از شلوغ کاری و بگم بگم را عملیاتی بکند یا نه و چه مشایی و سایر دوستانش وارد عرصه بشوند و تأیید صلاحیت هم بشوند یا نه؛ کمترین تأثیری در ماندگاری قدرت در قبیلۀ احمدی نژاد نخواهد داشت و موضوع احمدی نژادیسم در 24 خرداد به پایان خواهد رسید. زیرا نه احمدی نژاد و نه هیچکدام از یارانش اهل مبارزه و هزینه دادن نیستند و بمحض برخورد با موانع سخت عبور کپ می کنند/خواهند کرد و از حرکت باز ایستاده اند/خواهند ایستاد. یادمان نرود که احمدی نژاد فقط با اختیارات رییس جمهوری است که این همه شلتاق می کند و در همین در قدرت بودن هم هرجا زمین سفت می شود خودش را می زند به خریت. مثل موضوع مصلحی یا پروندۀ 3000 میلیاردی و زندان جوانفکر و اخیراً تعویض رؤسای دانشگاه های تهران و تربیت مدرس و مسئلۀ حجاب و تفکیک جنسیتی و ده ها نمونۀ دیگر.

5- سید محمد خاتمی نیز بطور حتم وارد رقابت نخواهد شد که علاوه بر همۀ موانعی که سرراهش است از تأیید صلاحیت تا اقناع هواداران جنبش سبز و غیره؛ او جنس "مرد مبارز" ندارد و نه در رژیم شاه و نه در جمهوری اسلامی مبارزه ای هزینه پرداز نداشته و ندارد. لذا همۀ اصلاح طلبان حلقۀ خاتمی تمام سعی شان بر این متمرکز خواهد شد که هاشمی را راضی به کاندیداتوری کنند. در اینصورت دیگر گرفت و گیری نخواهند داشت چون هاشمی هم سابقه دارد و هم هموزن خامنه ایست و از همه مهمتر هواداران مهندس موسوی و کروبی و جنبش سبز هم از هاشمی حمایت خواهند کرد زیرا او بعنوان همراه خواست طبقۀ متوسط هم عضوی از جبهۀ اصلاحات نبوده رسماً و هم پایمرد بر حداقل خواسته هایش در نماز جمعۀ آخرینش ثابت قدم ایستاده است.

6- حالا رسیدم به شاه بیت این نوشته و نام "تنها مرد مبارز" در جمهوری اسلامی که هم در صحنه است و هم بشدت تعیین کننده است و هم اراده و کاریزمای تغییرات را دارد. این تنها مرد مبارز اما کسی نیست جز فائزۀ هاشمی دختر کوچک اکبر هاشمی رفسنجانی. او بانویی مبارز است که همین اخیراً هزینۀ مبارزۀ سیاسی خالصش - بر عکس مثلاً مهدی که هزار حرف و حدیث دیگر هم دارد پرونده اش - را پرداخته و از زندان سیاسی جمهوری اسلامی خامنه ای آزاد شده است. و اتفاقاً همین هزینه ای که داده علاوه بر ایجاد مقبولیت برای او در بین زنان سیاسی از گوگوش تا سروش (بخوان ارمیا خانم عزیز برندۀ آکادمی گوگوش) او را در موقعیتی قرار داده که پدرش منتظر فتوای فائزه بماند برای تصمیم گیری در مورد نامزدی. بعبارت دیگر ورود هاشمی به صحنۀ انتخابات اینک در دست فائزه ایست که دارد ریکاوری بعد از زندان را انجام می دهد که در پایان تعطیلات با نیروی دماغی و فیزیکی کافی وارد صحنه بشود و فتوای آخر را صادر کند که پدرش بیاید یانه. او که بدلیل همین مبارزاتی بودن بسیار محبوب پدرش است هم قادر است رأی منفی همۀ مردان خانواده اش به نامزدی هاشمی را تغییر دهد و هم قادر است در صورت ورود پدرش به صحنه از او یک رییس جمهور بعدی بسازد.

7- با این مجملی که از حدیث مفصل گفتم می رسیم به ایران پیش رو در سال 92 و می گویم که در صورت آمدن یا نیامدن هاشمی - و تنها هاشمی و نه شخصی دیگر - چه تصویر محتملی از وطن در پیش است:

الف- اگر هاشمی بیاید هم انتخابات پرشور خواهد شد و مشارکت بالا خواهد رفت و هم هاشمی بطور حتم پیروز انتخابات شده و رییس جمهور خواهد شد. نتیجۀ ریاست جمهوری هاشمی اما قطعاً با عقب نشینی خامنه ای توأم خواهد شد و استراتژی کشور در داخل و خارج بسمت همگرایی و توسعه محوری علمی تغییر خواهد کرد. و بطور بدیهی با ورود طبقات مدرن و تکنوکرات و دانش محور و دیپلمات به عرصۀ تصمیم سازی و اجرا ایران خواهد توانست علاوه بر ایجاد ثبات نسبی در داخل که منجر به تنفس جامعۀ مدنی در NGO ها و مطبوعات و رسانه های دیداری و شنیداری و ... شده و پروژۀ دموکراسی خواهی را تقویت خواهد کرد؛ جامعه را بسرعت از سیاست زدگی دور کرده و امکان زندگی بهتر و آرام تری را نیز به توده های مردم تزریق کند. مشکل سیاست خارجی البته بکندی حل خواهد شد ولی رییس جمهوری هاشمی بسرعت تهدیدات را متوقف و دیپلماسی را فعال خواهد کرد.

ب- اما اگر هاشمی - و فقط هاشمی نه هیچ جایگزین دیگر - نیاید همانطور که گفتم یکی از دو سردار رضایی یا قالیباف رییس جمهور خواهند شد با این توضیح که شانس قالباف خیلی بیشتر از رضایی خواهد بود. محسن رضایی ایده آل ترین رییس جمهور برای خامنه ای در موقعیت کنونی است. زیرا خامنه ای نه توان برکشیدن یکی از سگ های هارش در جبهۀ پایداری را دارد برای ریاست جمهوری و نه حتی اگر می توانست مفید بود برایش. زیرا آمدن آنان همان و ادامۀ ناکارآمدی فزایندۀ کنونی همان. و این نمی تواند به خامنه ای کمک کند. در سوی دیگر محسن رضایی نه هوش و نه خلاقیت اجرایی قالیباف را دارد که بتواند با خامنه ای حتی کل کل محرمانه و مختصر بکند در پشت میز تصمیم سازی. در صورتیکه قالیباف این پتانسیل را دارد که بعد از انتخاب شدن مثل احمدی نژاد در ورژنی مدرن شروع به زدن سازهای موافق منافع ملی بکند و براحتی استراتژی خامنه ای را تمام و کمال نپذیرد. بطور خلاصه رییس جمهور شدن رضایی یا قالیباف ادامۀ با افت و خیز همین استراتژی شکست خورده خواهد بود و محتمل است که ایران 92 را به سمت سوریه ای شدن هم پیش ببرد و مقدمات جنگ خارجی. من هنوز هم قالی باف را دوست دارم و به آقا محسن! ترجیح می دهم مشروط به اینکه تاکتیک های انتخاباتی اتخاذ شده اش در ائتلاف با حداد و ولایتی مصلحت اندیشانه برای پیروزی گرفته شده باشند و او کماکان به افکار لیبرال نشان داده اش در گذشته پایبند باشد بعد از انتخاب. یا...هو

بعد از تحریر: از فائزه خانم هاشمی خواهش می کنم تا فتوای نامزدی پدرش را صادر کند مشروط به اینکه مطمئن باشد قصد مبارزه و تغییر استراتژی خامنه ای را دارد و نه مثل سال های 71 تا 75 که قبلۀ شکست سیاست هایش را بسمت خامنه ای نماز گزارد!