این عکس بسیار زیبا؛ نمایی از آرزوی نزدیک ما! تقدیم به جامعۀ مطبوعاتی و خبرنگاران تازه در بند.

1- او یک خانم جوان است. و زن بخودی خود یک تابو است در همۀ ادیان بویژه در اسلام عصری و در ایران امروز.

2- او نه تنها یک زن است بلکه مهمتر از آن پوششی مدرن دارد بنابه عرف ایران در زمانۀ جمهوری اسلامی: موهایی زیبا و هارمونیک، صورتی زیبا و آراسته و نگاهی مستقیم و شفاف و وقاری قدیسانه.

3- به خط سیر نگاهش نگاه کنید: مستقیم در چشم یک مرد روحانی و بی پرده و شرم از خود زن بودن.

4- به آرامشش توجه کنید: احساس امنیت در همۀ وجودش زبانه می کشد از مورد تهدید روانی روحانی عالی مقام میزبانش نبودن.

5- او علاوه بر زن بودن خبرنگار است و شغلش وجدان جامعۀ مدرن بودن.

6- او خطیب است در مقابل خطیبی روحانی که خطابه را جز در انحصار خویش برسمیت نمی شناسند.

7- او از نظر مکانی در جایگاه بلندتری ایستاده است از مخاطب صاحب جاه و مقامش که یک روحانی سنتی است.

8- این اوست که بر صحنه مسلط است. 

9- عکاس بسیار هنرمند این عکس نهایت هنرش را بکار برده در یک قاب کردن مخاطب روحانی با خطیب هم خانم و هم خبرنگار و هم مدرن و هم نمایندۀ مردم از پشت سر هاشمی؛ تا بتواند همۀ رنج سی و چهار سالۀ یک ملت را در ضدیت دو نماد حاکم و محکوم خلاصه و معرفی کند. جالب تر اینکه او در این عکس سوژه (هاشمی) را با ابژه (خبرنگار و زن و مردم و مدرنیته) گیر انداخته و با فلو کردن هاشمی در جلو عکس برجستگی درخشانتری را به خبرنگار داده است و نهایتاً توانسته است مفهوم سوژه و ابژه در جامعۀ مدرن را که "یکی بجای دیگری است" بخوبی منتقل کند. 

توضیح:
  راستش حیفم آمد که مطلب طولانی و سیاسی قبلی ارزش های اصل مقاله ام که در این عکس زیبا منعکس بود را تحت تأثیر قرار بدهد و خوانندگان عجول درنگی برای خواندن عکس نکنند. بنابراین تصمیم گرفتم در این پست جداگانه نیز آن را به نمایش بگذارم و شرحی مجمل بر آن بنویسم. زیرا سخت و عمیق و یک لنگه پا معتقدم که در جوامع عقب مانده (تمام جوامعی که در آمد سرانه شان - منهای مواد خام فروشی مثل نفت و طلا و مس و... - کمتر از 10000 دلار است) بویژه جوامع با حداکثر مسلمان؛ ساختار حقیقی حکومت تقدم اهمیت دارد بر ساختار حقوقی حکومت. بعبارت دیگر در این قبیل جوامع بدلیل فقر فرهنگی ناشی از فقر اقتصادی ساختارهای حقوقی اعم از قانون اساسی و صورت بندی و نام حکومت نشاندهندۀ نوع حکمرانی نیست بلکه این سیاستمدار بد و خوب بودن شخص حاکم و بتبع آن هیئت حاکمه است که مشخص می کند در آن کشور چگونه حکومت می شود. برای اثبات این موضوع هم نیاز به قسم و آیه و انواع استنادات ریز و درشت نیست بلکه کافی است نگاه کنیم به تاریخ 100 سالۀ گذشتۀ جهان تا خیلی زود بفهمیم که در هیچ کشور جهان سومی قانون اساسی و نوع حکومت جلو دار دیکتاتوری و بد حکومتی حاکمان بدسرشت و خود رأی نبوده است. لذاست که معتقدم در ایران نیز مطلقاً عوض شدن یا نشدن قوانین اساسی و نام حکومت چاره ساز حل مشکلات نیست و ابتدا باید شانس بیاوریم و حاکمی توسعه گرا و عاقل و معتقد به مدرنیته و نیک اندیش بر سر کار بیاید.

نکته: من کمترین مخالفتی با کسانی که هاشمی را ته صف لیست چند ده هزارنفرۀ ایرانیان شایسته برای رهبری - منظورم از رهبری ولایت فقیه نیست - جامعه می دانند ندارم و نخواهم کرد. بلکه حرف من این است که در حال حاضر و با توجه به همۀ واقعیت های جامعه مان توسل به هاشمی محتمل ترین کار ممکن است و البته خیز ما به سوی تغییرات خیلی بیشتر و مثبت با همین یک تغییر تلاقی صد درصدی خواهد داشت. بعبارت دیگر از هاشمی گذشته اگر فردا عکسی مشابه همین عکس با همۀ صفاتی که برشمردم از آیت الله خامنه ای منتشر شود. ما از پس فردا یک حکومت معقول خواهیم داشت و همۀ مشکلات مضاعف ما یکشبه حل خواهد شد. یا...هو