هیچ و هیچ فاجعه ای با تخریب زیبایی یک دختر برابری نمی کند: از آمنه بپرس. مرثیه ای بر شهادت سیران یگانه.

سیران یگانه

1- سیران یگانه دانش آموز 10 سالۀ شین آبادی بدون شین (شیون) شهید شد تا شاهد زجر خودش و خانواده اش در طول همۀ سال های باقی مانده از عمرش از سویی و وقاحت مثال زدنی حاکمان جمهوری اسلامی از جانب دیگر و "مرگ خدای مهربانی و زیبایی" در سرزمینش ایران نباشد. می دانم در این چند روزی که از حادثه گذشته پدر و مادر جوان سیران چه رنجی را تحمل کرده اند. نه این دروغ کثیفی است که گفتم مگر رنج فرزند سوخته بر اثر بی لیاقتی حاکمان یک سرزمین جز برای خود قربانی و بیشتر از او برای پدر و مادر نازنین و فرزند سوخته قابل دانستن و فهمیدن است. پس غلطم را پس می گیرم و به پدر و مادر سیران می گویم که اندازۀ رنجتان را جز خودتان حتی خدای طلبکار و پلشت حاکمان سرزمین اهورایی نمی داند و من فقط عاجزانه اظهار همدردی و تأسف می کنم.

2- فجایع طبیعی و مصنوعی بسیاری در دنیا تفاق می افتد. فجایع طبیعی که بخشی از چرخۀ حیات است و ناگزیر را گریزی نیست جز آویختن بدامن علم و دانش و فن آوری انسان فرهیخته و پیدا کردن راه هایی برای به حداقل رساندن خسارت های آن؛ مثل زلزله و سیل و سونامی و آتش سوزی های کلان و .... 

3- حوادث مصنوعی اما حکایت دیگری دارد. این نوع حوادث که اغلب ناشی از بی لیاقتی حاکمان و سهل انگاری مردمان است همه بدرجاتی کم و بیش قابل پیش گیری است و جلوگیری از خسارت های مادی و معنوی. اما در بین همۀ این رویدادها چه طبیعی و چه مصنوعی فاجعه بارترین آن آتش سوزی منجر به سوختن آدم هاست. چه از جنبۀ درد و رنج زیاد بعد از سوختگی و چه از لحاظ تبعات و آثار ناشی از سوختگی بعد از زنده ماندن انسان قربانی آتش. زیرا که هرنوع ترمیمی با هر درجه از مهارت پزشکی نیز قادر به برگرداندن پوست و نسوج سوخته به حالت طبیعی و اولیه نیست. و قربانی در حقیقت صلیب رنج جانکاه خویش را در تمام طول عمر بردوش دارد و حمل می کند.

4- خیلی وقاحت می خواهد گفتن از اینکه از مرگ سیران خوشحال شدم بجای این صلیب کشی دردناک اندام سوخته در همۀ عمر باقی مانده. ولی من این وقاحت را قبول می کنم و می گویم که سیران یگانه بود که مرگ در لحظه را بجای مرگ مدام در طول عمر باقی مانده اش درست انتخاب کرد و راحت شد. حتی تصور و تصویرش هم قابل تحمل نیست تا چه رسد به خود فاجعۀ اتفاق افتاده. امروز که عکس های دردناک تشییع جنازه و خاکسپاری سیران را دیدم در قبرستان پیرانشهر و پدر و مادر جوان و سیران از دست داده به عدم لیاقت حاکمان پیشاتاریخ جمهوری نکبت را؛ خیلی دلم می خواست که نزدیک پدر و مادر داغدیدۀ سیران بودم و هنگامی که فامیل و آشنایشان به آن ها تسلی می دادند که: "نوگل دختر نشکفته ات راحت شد و از یک عمر مردن هر روز و هر ساعت و هر دقیقه رها شد"؛ من هم سری به تأیید و تأثر تکان می دادم و می گفتم: "فکرش را بکن دوستان ظاهراً زنده ماندۀ سیران و پدر مادرهایی که از همین فرداست که رنج مدام مثل خوره تمام عمرشان را خواهند سوزاند بدون اینکه کاری از دستشان بر بیاید که دخترشان چهره و اندام سوخته اش را نشان خواهد داد و خواهد گفت: بابا مامان بکدامین گناه چنین سخت تنبیهم کرد مسئولان بی لیاقت زیست بومم که با جسمی ناقص و زیبایی سوخته ام صلیب خویش بردوش داشته باشم در بین همنسلان"!

5- می فهمید چه می گویم؟ البته که نمی فهمید. چون من خودم هم زر می زنم و مزخرف می نویسم که می دانم. مگر می شود رنج دختری را که برای همیشه زیبایی اندامش بویژه صورتش را از دست داده باشد کسی بغیر از خودش و پدر و مادر درمانده اش از رنج مدام فرزند بفهمند. نه نه هیچکس نمی تواند رنج این فاجعه را بعمق این همه سال های درپیش درک کند. البته که هیچ انسانی هم قادر به تحمل چنین جنایتی نیست مگر اینکه وزیر و مسئول در حکومت بنام الله باشد. های های گریه می کنم: سرتان سلامت پدر و مادر سیران. دختر ایران راحت شد! یا...هو