راهِ طی شده: از انفجار فرزند معنویِ رییسی در منچستر تا بوسۀ خودِ رییسی بر تتوی تتلو در تهران! ما پیروزیم!

پیش از تحریر:
قبل از اینکه بازی پرسپولیس-لخیا شروع شود - و چون از حضور تماشاگران محروم است بویژه - و باید بروم برای تشویق تیم محبوبم؛ چند نکتۀ مهم را - که در ظاهر بی ارتباط ولی در باطن بسیار مرتبط با هم - بنویسم و بکوتاهی بگویم که اوضاع را چطور می بینم:

الف- پیروزی روحانی و جشن و سرور:

1- حسن روحانی را در بعد از پیروزی مجدد و در چندین قاب مختلف دیدم و حرف هایش را شنیدم. بغیر از یک نکتۀ مثبت که مربوط بود به کمی نگرانیش و کمتر هیجانی بودنش نسبت به پیروزی سال 92؛ هیچ تغییر مثبتی نکرده است و همان روحیۀ بشدت محافظه کار و بروکراتیک و تنبل و خسته را دوباره کول کرده بود و رطب و یابس می بافت و تلاش می کرد که جای پاهای خودش از عبور از خط قرمزهای جمهوری اسلامی در کارزارهای تبلیغاتی اش را پاک کند. او همۀ قول های انتخاباتی اش را با واژۀ "تلاش می کنم بجای تعهد می کنم" آغاز می کرد و در قالب همان "تلاش می کنم" تلاش می کرد که تعهداتش را مشروط به اجماع در داخل حکومت و پشتیبانی بخش انتصابی - بویژه رهبر جمهوری اسلامی - از برنامه ها و قول های انتخاتیش معرفی کند. بعنوان مثال و در مهمترین مورد؛ او از کلمۀ "حاضرم" در گزارۀ شعاریش "من حاضرم تمام تحریم های غیر هسته ای را هم بردارم" این تعریف - تحریف - را می داد که من گفته ام اگر حکومت به اجماع برسد و مقام معظم رهبری پشتیبانی کند و مأموریت مذاکره برای رفع سایر تحریم ها را از من و دولتم بخواهد در چنین حالتی من حاضرم که این کار سخت را بپذیرم و بموفقیت برسانم. در حالیکه همۀ مشکل کسب - یا عبور از - اجازه از خامنه ای بوده است که او تعهد داده و الا هر دولت دیگری هم می توانست و باید ارادۀ حکومت - خامنه ای - را اجرا و به موفقیت برساند. خیلی از شعارهایش را اینطور فرافکنی و از آنها عدول کرد که نیازی به بازگویی اش نمی بینم.

2- پس آیا ما فریب خورده و بیخود به او رأی داده ایم و پیروزیش را به جشن و پایکوبی نشسته ایم. البته که نه. ما هم درست رأی داده ایم و هم جشن و سرورمان اصیل و واجب و موجب بالندگی است. درست رأی داده ایم یکی بخاطر اینکه غیر از رأی دادن و امید به تغییر از راه تداوم اصلاح تدریجی هیچ چارۀ دیگری - حالا دیگر با منطقۀ ناامن و آشوب زده هم - نداشته و نداریم. و درست رأی داده ایم به این دلیل که برتری قوای عرفی های زندگی خواه به شرعی های مرگ اندیش را جار بزنیم در توازن قوای نیروهای اجتماعی. و هر دو هدفمان با حداکثر قوت بدست آمده و ناامید نیستیم که با فشار بیشتر به روحانی برخی دیگر از خواسته هایمان - که در مقابل دوهدف ذکر شده در بالا فرعی تر بوده اند - را محقق کنیم. بنابراین علاوه بر اینکه همین پس زدن ایدئولوژی متحجر و حفظ امنیت و آرامش کشورمان شایستۀ جشن ها و پایکوبی های بسیاری است؛ ما بخاطر هدف فرعی "همین جشن های محدود و ممنوع خیابانی" هم رأی به دولتی داده ایم که از بی کفایتی ما را 7 ساعت در صفوف رأی معطل کرد و حتی نتوانست تداوم همین جشن های کوچک خیابانی مان را هم ضمانت بکند. ما رأی فلسفی و در عین حال عاقلانه داده ایم و مفتخریم!

ب- شوراهای شهر و روستا:

1- چنین باور یقینی دارم که هرچقدر رأی به روحانی عرفی - حتی ناکارآمد - دقیق و عقلانی و فکر شده و درست بود؛ رأی به اعضای شوراها - بویژه در کلانشهر ها - هیجانی و بی فکر و غیر عقلانی و از روی "اینم یک رأی کوفتی" بوده است. با این افزودۀ قطعی و حتمی که مسئولیت تمام و کمالش بر دوش موضع گیری "سید محمد خاتمی" بوده و خواهد بود. بگذار اینطور ادامه بدهم که هرچقدر رأی به رییس جمهور باید رأیی سیاسی باشد و است. رأی به شوراها باید رأی اجتماعی و غیر سیاسی و کارآمدی باشد و نبود. چون رأی به رییس جمهور تجلی پیام و ارادۀ ملی است و در مناسبات داخلی و بین المللی واجد کارکردهای مثبت و منفی است. در حالیکه رأی به شورا ها تجلی خواست های محلی است و با چگونگی و باشندگی روز مرۀ مردم و خدمات مورد نیازشان تنیدگی دارد. و فکر می کنم که این امر بدیهی را همه قبول داشته باشیم که "پارلمان های یکدست، فاجعه هستند". و شورای شهر و روستا یک پارلمان محلی است. بویژه تأکید می کنم که در شوراهایی که اصلاح طلبان پیروزی مطلق کسب کرده اند مثل تهران و عجیب تر در مشهد یک فاجعه اتفاق افتاده است. و ما قطعاً باید منتظر کشمکش های داخلی اصلاح طلبان از سویی و اختلافات عمده و پایان ناپذیر آنان با اصولگرایان حاکم بر نهادهای قدرت از جانب دیگر باشیم و خواهیم بود. و خدمات شهری اولین قربانیان این اختلافات خواهد بود. هرچند که خود من به کارآمدی و سعادت طلبی اصلاح طلبان - هم سوابق و هم قدرت طلبی های آنان مورد استنادم است - بسیار مشکوکم و تقریباً مطمئنم که شوراها را از حیز انتفاع حداقلی هم ساقط خواهند کرد. این حرف من حداقل به این معنا نیست که کاشکی اصلاح طلبان شوراها را باخته بودند بلکه به این معناست که کاشکی حداقل یک سوم هر شورایی اصولگرایان بودند.

2- اما بغیر از نظر ترسیده و نسبتاً منفی من در مورد نتایج انتخابات شوراها - که هم خودم آرزو دارم و هم شما دعا کنید که غلط از آب دربیاید و اصلاح طلبان به بلوغ سیاسی و عقلی رسیده باشند - این نکتۀ بسیار نازنین را هم بگویم که استقبال و پذیرفته شدن نسبی زنان در سراسر ایران امر نه تنها مبارک؛ بلکه بالاتر و مقدسی هم است. و مهمتر و عشق خودم را تقدیم می کنم به استان سیستان و بلوچستان که بیشترین تعداد زنان را روانۀ شوراهای شهرها و روستاهایشان کرده اند. این مورد اخیر از این جهت برایم خیلی خیلی گواراست که نوعی تغییر نگاه را هم در خود من باعث شد و این نازنین نکته ایست: به این معنا که تا کنون من شیعه و بسیاری دیگر از شیعیان چنین باور داشتیم که نگاه شیعه نسبت به جهان و از جمله زنان نگاه غیر ایدئولوژیک تر و بازتری است نسبت به همدینان سنی مان. رأی سیستان و بلوچستان به زنان با اکثریت سنی مذهبان نشان داد که ما نباید همۀ نحله های اهل تسنن را با نحله های تکفیری همسان و نتیجه گیری کنیم. زیرا هموطنان سنی ما در سیستان و بلوچستان نهضت حقوق برابر زن و مرد را قبل از هر شیعه ای به صحنه آورده و پیروز کرده اند.

پ- مسافرت دونالد ترامپ به عربستان:

1- اولین مسافرت خارجی دونالد ترامپ به عربستان سعودی به اندازۀ کافی سؤال برانگیز و شگفتی ساز تحلیل گران و سیاستمداران غربی را رقم زده؛ اما گذشته از اینکه خود ترامپ شروع سفرهای خارجی اش را با مسافرت به سرزمین های سه دین مطرح جهان  توجیه کرده و مشخص نکرده که چرا در اینصورت هم دین اسلام - سوم از نظر قدمت تاریخی - را بر شروع مسافرتش از اسرائیل ترجیح داده؛ و بعلاوۀ همۀ تحلیل های درستی که راجع به فرافکنی مشکلاتش در داخل امریکا و امثالهم ... که من هم موافقم؛ بنظرم می رسد که وجه اقتصادی سفر ترامپ به عربستان از همۀ دلایل دیگر قویتر و توضیح دهنده تر بود و بهترین تعریف از هدف سفر ترامپ را هم جواد ظریف با تعبیر "دوشیدن عربستان" بکار برده است. از نظر من ماجرا در نزد ترامپ و استراتژیست های تنظیم کنندۀ این اولین سفر با این دلیل درست بوده است که امریکا فکر کرده که اگر در ایران دولتی میانه روتر به روی کار بیاید و رویارویی خشن در همراهی با اعراب به رهبری عربستان را مشکل کند. و لاجرم قرارداد فروش تسلیحات پیش رفته و کلان مبلغ را با اما و اگر همراه کند؛ بهتر است تا دولتی جدید در ایران مستقر نشده و سیاست های جدید ایران در پردۀ ابهام است و ایران هراسی عربستان هنوز کاربردش - بویژه در نزد اعراب و عربستان - را از دست نداده؛ نان  - بخشی از - رونق اقتصادی وعده داه اش به مردم امریکا را  بتنور حماقت حکام مرتجع عربستان بچسباند. زیرا اگر دولت ایران روحانی باشد و سیاست های جهانی و بتبع منطقه ای چهار سال گذشته اش را از سکون بسوی آشتی هدایت و موفق بشود؛ در آنصورت ممکن است هم خود عربستان از توهم در بیاید و مهمتر هم اعراب همراه شده با عربستان با ایران آرامتر آشتی بکنند و قرارداد تسلیحاتی در ابعاد وحشتناک اولین قربانی باشد.

2- همانطور که بارها گفته ام و دقیق و درست هم است که "هویت طلبی مسلمانان با انقلاب اسلامی در ایران صورت بندی یافت و سپس مثل بومرنگی برگشت بخود ایران و سراسر منطقۀ مسلمان نشین در قالب جنگ ها و تنش های بین مذاهب مختلف اسلام.  و تا از سیاست ایران ایدئولوژی زدایی نشود؛ سخت است پایان این تنش های هویت طلب". اما این هم دقیق است که آن "ریشه" به 40 سال پیش می گردد و اینک در نزد جهانیان انتزاعی بنظر می رسد با تروریسمی که تکفیری های سنی با خاستگاه اصلی عربستان براه انداخته اند. بعبارت دیگر عربستان بعنوان منشاء هم ایدئولوژیک و هم مالی و هم اموزشی تروریسم اسلامی جهانی شده بسیار زیاد منفور است در افکار عمومی و جامعۀ مدنی و مدیای پرقدرت جهان غرب؛ و عربستان نخواهد توانست این آدرس را از روی خود بروی خامنه ای تغییر آدرس بدهد. و قطع یقین این است که - حالا دیگر با دولت روحانی - کمترین تهدیدی ایران را از سوی غرب و امریکا تهدید نمی کند و عربستان فقط دلارهایش را باخته در این معامله و در یک سال پیش رو "آشتی جویی" ایران روحانی در منطقه هم شنیده خواهد شد و اگر عربستان بتوهم خودش ادامه بدهد در بین اعراب نیز تنها خواهد ماند.

ت- فاجعۀ تروریستی منچستر انگلیس:

1- سازمان امنیتی و پلیس بریتانیا سخت شرمنده شد دیشب در قتل عام کنسرت منچستر که اغلب قاطعی از حاضران را هم کودکان و نوجوانان - اغلب هم دختر - زیر 20 سال تشکیل می دادند و مرگ و زخمی شدنشان جریحه دار کننده تر هم بود در داوری افکار جهانیان. اما وجه عمیق تر قضیه بر ضد عربستان هم تمام خواهد شد و شرمندگی و فشار بیشتر بر روی ترامپ و این مسافرت تجاریش و آن ادعاهای مسخره اش در مورد ایرانیان.

2- اما فاجعۀ منچستر یک دست آورد ناخواسته و تراژیک - از نظر انسانی - هم برای ایرانیان خواهد داشت. زیرا در ایران هم فتوا دهندگان کشتارهایی مانند منچستر کم نیستند که بلندترین و صریحترین صدا ها را علم الهدی پدر زن ابراهیم رییسی دارد در مشهد که بارها و بارها از حزب اللهی ها خواسته است بمیدان بیایند و بساط مدرنیته و موسیقی و کنسرت را دفن کنند برای همیشه. و اگر در عمل اتفاقی نیفتاده است یکی برمی گردد به فرهنگ کهن و صلح خواه و آشتی جوی ایرانیان و دومی برمی گردد به اینکه متحجرین در قدرتند و همۀ مقدرات دستشان است و نیازی ندارند برای درست کردن حمام خون از خون دختر بچگان و هرجا خواسته اند با ابزارهای قانون و فراقانون منویات کثیف شان را جلو برده اند. اینجاست که آن عمل - خواسته و یا ناخواستۀ - امیر تتلوی هنرمند و آن عکس بدام انداختن شانه بشانگی با ابراهیم رییسی در فرودگاه. بعبارت دیگر در حالی که فرزند معنوی علم الهدی در منچستر کشتار راه انداخته ما ایرانیان موفق شده ایم داماد جنایتکارش - تعبیر از آیت الله منتظری - ابراهیم رییسی را بدریوزگی یک خوانندۀ رپ ممنوع و زیر زمینی ببریم برای چند رأی بیشتر. که محتمل می دانم که همین پست نان و آبدار رییسی را هم از دست او بگیرد تا چه رسد به آیندۀ سیاسی او و خواب رهبری! و چه کسی می تواند به این حقایق چشم ببندد و بگوید ما پیروز نشده ایم. ما پیروزیم. هرچند که عجله داریم و روحانی مرد میدان شکستن کامل ایدئولوژی نیست. اما این یک گزارۀ قطعی است که وقتی زمین بازی عوض شد - که اینک شده - بازیگران مناسب خودش را هم بروی صحنه می آورد و خواهد آورد بزودی! یا...هو

بعد از تحریر:
نوشته ام قبل از بازی پرسپولیس تمام نشد. لذا ناچار بخش ترامپش را در بین دو نیمه نوشتم و بخش پایانی اش را بعد از اتمام بازی. و زیاد ناراحت نیستم از تساوی پرسپولیس با لخیا. زیرا بازی خیلی خوبی کردند و ششم حال آمد. البته که از مهدی طارمی ناراحت نیستم بخاطر از دست دادن پنالتی - که خود استادش هم گرفته بود - زیرا اولاً او تحریک روحی خواهد شد برای گلزدن در قطر و هم اینکه من طارمی را در ردیف دیوید بکهام و کریستین رونالدو و علی دایی دوست دارم!