دونالد ترامپ بیشتر از همۀ امریکایی ها و دیگر جهانیان خودش از رییس جمهور شدنش شوکه است!

1- اگر انتخاباتی با نتیجۀ شوکه کننده تعریف شود. بدیهی این است که اگر گزارۀ "شوکه شدن" خودش مستند و صحیح و اثبات شده باشد شوکه شدن هم باید دو طرف داشته باشد. یکی طرفی که از باخت شوکه می شود و طرف دوم که از برد و پیروزی شوکه می شود. در انتخابات اخیر امریکا هم این قاعده حاکم بود. منتها چنان اردوگاه بازنده ها شوک باخت شان دردناک و گسترده و غیر قابل باور بود که کمتر کسی - در حد هیجکس - به شوک پیروز خود ترامپ و هوادارانش پرداخت. در حالیکه هم خود دونالد ترامپ و هم تیم ستادش و نزدیکان کمپینش اگر بیشتر از هیلاری کلینتون و ستادش شوکه نشده باشند کمتر هم نبوده است. نگاهی انداخته ام به این بخش ماجرا تا برخی گزاره های مستند از شوک ترامپ را نشان بدهم:

الف- ترامپ و ستاد انتخاباتی اش چنان از باخت مطمئن بودند که هیچگونه تدارک خاصی برای جشن پیروزی خود ندیده بودند. آنان نه برنامۀ خاصی تمهید کرده بودند برای هواداران جمع شده شان در هتل هیلتون نیویورک و نه حتی سخنرانی پیروزی نوشته بودند برای دونالد ترامپ. طرفه اینکه چنان شوک پیروزی غیر منتظره و سنگین بود در اردوی ترامپ که آنان قادر نشده بودند در فاصلۀ چهار پنج ساعتی که بین نشانه های پیروزی تا اعلام قطعی پیروزی وقت داشتند هم نطق پیروزی بنویسند. لذا دونالد ترامپ بعد از اعلام قطعی پیروزیش آمد و با احتیاط کامل چند کلمه بطور شفاهی گفت که سه چهارمش تشکر از فرد فرد تیمش بود و یک چهارم بقیه هم چند حرف خنثی و متزلزل بخاطر خریدن وقت بازیابی خودش و بیرون آمدن از این شوک پیروزی.

ب- مورد خیلی برجسته ای که قطعاً هیچکس در آن دقیق نشده است آنجایی از نطق پیروزی کوتاه ترامپ بود که او از ریاست جمهوریش با اعداد یک سال و دو سال و سه سال و شاید هم هشت سال نام برد. این می تواند دو تفسیر متفاوت داشته باشد: اول اینکه ترامپ بسیار فرد فروتنی است و ضمناً بسیار مذهبی و مرگ باور. و خواسته است با این گفته به "عمر دست خداست و ممکن است موفق به به پایان بردن دورۀ چهارساله ام نشدم" اشاره بکند. و دوم اینکه او بدلیل ناباور بودن از این پیروزی غیر منتظره؛ می خواست اعتراف کند که "معلوم هم نیست من لیاقت و هماهنگی لازم برای طی عادی دورۀ ریاست جمهوری خودم را داشته باشم". همۀ داده های این مدت در مورد شخص و شخصیت ترامپ فرض اول را بسیار بعید و فرض دوم را محتمل معرفی می کند.

پ- شوک ترامپ در هنگام رفتن و ملاقات با باراک اوباما نیز کاملاً هویدا بود و در همان چند لحظه ای که جلو خبرنگاران قرار گرفتند کاملاً هویدا بود که رنگ پریدگی شوک باخت در اوباما همانقدر در زیر پوست تیره اش پنهان شده که دست پاچگی و سرخی شوک برد در دونالد ترامپ در زیر پوست ردنک او. این البته از سایر مشخصه های بادی لنگویج دو رییس جمهور امروز و فردا هم قابل نشان دادن است که من بدلیل عدم تخصص علمی در این مورد وارد نمی شوم.

ت- و بالاخره و تا اینجا نگاه به اسامی تیم انتقال قدرت اوست که نشان می دهد ترامپ هیچگونه تمهید قبلی برای این مرحله را نداشته تا بتواند نخبگان بیشتری از موافقانش را شناسایی و گردآوری کند. و لذا مجبور شده که از همان چند چهرۀ شناخته شدۀ ستاد انتخاباتی کوچک و فامیل درجه اولش استفاده کند. درست است که ترامپ مثل هر پوپولیست دیگری سخت اعتماد می کند و معتمدینش بسیار محدود هستند؛ که فرزندان و عروس و دامادهایش در حلقۀ اول این معتمدان قرار دارند؛ اما قبول اینکه تقریباً همۀ فرزندان او لیاقت در این فهرست قرار گرفتن را داشته اند بسیار دور از باور و منطق است.

2- من قبلاً هم بسیار نوشته ام که اگر دو تا جامعه و ملت مشابه، هم خو و هم اخلاق را بخواهیم در جهان شناسایی کنیم بدون تردید ملت های امریکا و ایران دوتا از شبیه ترین ها بهمدیگر هستند. و حالا اضافه می کنم که حتی اتفاقات سیاسی داخل امریکا هم بیشتر از هر کشور دیگری به اتفاقات داخل ایران شباهت دارد. شما همۀ این اتفاقات ایندوره از انتخابات امریکا را گزاره به گزاره قبلاً هم در ایران و بویژه در انتخابات 84 دیده اید. منتها ایران ورژن سنتی - خدایی - فرهنگ همسان دو ملت است و امریکا ورژن مدرن - بشری - آن. درست است که امریکا ولایت فقیه ندارد و رییس جمهور منتخب سرگردانی و بلاتکلیفی ایران را ندارد. اما یادمان نرود که کنگرۀ امریکا - مجموع مجلس نمایندگان و سنا - کمتر از ولی فقیه ایران تأثیرگذار و ترمز گیرنده نیست. - دارم ساختارها را شرح می دهم کاری به برون دادها ندارم اشتباه نکنید -

3- بعبارت روشن تر چنین بنظر می رسد که ترامپ هم مثل احمدی نژاد - دور اول انتخابات 84 - با یک الهی به امید تو وارد میدان شده بدون اینکه باوری به پیروزی خود در انتخابات داشته باشد. و بخاطر این فراغ بالی از "نگرانی نداشتن از نتیجه" هرچه دل تنگش خواسته گفته و قدم بقدم جلو آمده و ابتدا رقبای حزبی را شکست داده و رسیده به بخش جدی قضیه و مبارزه با هیلاری کلینتون. ترامپ در این مرحله خشنود است و خودش را پیروز می داند اما اعتماد بنفسش بجایی نرسیده که رسیدن به ریاست جمهوری را هم در دسترس بداند. لذا با همان بولدوزری از قول های آرمانشهری ادامه داده و منتظر شکست نهایی شده است و خاطره با شکوه اضافه کردن به زندگی با شکوه اش. اما یکباره در ساعات سرنوشت با دهانی گشاده از حیرت و ناباوری خودش را رییس جمهور امریکا یافته است.

4- در زمینۀ ادعای حزب جمهوری خواه در مورد مهار ترامپ هم شباهت ها خیلی زیاد است با آنچه که اصولگرایان در مورد احمدی نژاد خیال می کردند و مدعی بودند. اصولگرایان هم گمان می کردند که احمدی نژاد را رام کرده و سوارش خواهند شد. اما در نهایت دیدیم که روحیۀ یکه سالار احمدی نژاد تن به این سواری نداد و کم مانده بود سوارش را سرنگون هم بکند. احمدی نژاد چون برنامه و آدم نداشت ابتدا به اصولگرایان روی خوش نشان داد و تعدادی از نیروهای آنان را هم در دولت نهم بکار گرفت. اما بمحض اینکه کمی جا افتاد شروع کرد اصولگرایان الیگارشی را از دولت بیرون کردن و آوردن مریدان محض خودش. بنظرم ترامپ هم در چنین مرحله ایست و ابتدا با حزب جمهوری خواه کنار خواهد آمد و عناصری از افراد مورد نظر آنان را در تیمش و کابینه اش قرار خواهد داد تا بتواند کمی جای پای خودش را سفت کند و آنوقت خواهد زد زیر میز بازی و از حزب تبعیت نخواهد کرد.

5- اینکه هنوز ترامپ به کاخ سفید نرسیده زمزمه های استیضاح و سقوط او پیش کشیده می شود ناشی از همین مورد شخصیت شناسی آدم هایی مثل ترامپ است. کم حوصله و سریع التصمیم و متنفر از لاس زدن ها و مشاوره ها و پارلمان بازی ها و لابی کردن های با ایکس و ایگرگ. و حتی اینکه مخالفانش مدعی هستند که او حرف ها و قول های انتخاباتی اش را تغییر داده و مرتب عقب نشینی می کند - هرچند شخصاً این داوری را بی رحمانه می دانم تا اینجا و او هنوز هم از قول هایش عدول نکرده و فقط دارد آن ها را قالب گیری می کند - نیز ناشی از همان اطمینان او از انتخاب نشدن است. و فرمول تو که قرار نیست حرف هایت را عملیاتی کنی پس آزادی هر حرف گنده ای را بزنی؛ دارد می رود در قالب اینکه حرف ها و قول هایت را هرس کن تا خیلی از قالب های موجود در سیستم بیرون نزند و ضریب اجرایش برود بالا. بدیهی است که بسیاری از گزاره های بالا مورد مناقشه باشد بدلیل کوتاهی سخن و فربهی موضوع. اما مطمئنم که کلیت حرفم دقیق است و جزییات را به بحث خواهم نشست با شما. یا...هو

بعد از تحریر: شکست ورژن سنتی این نمایش در ایران بمعنای قطعیت شکست ورژن مدرن آن در امریکا نیست و نخواهد بود و آرزو کنیم که دونالد ترامپ موفق بشود رؤیای امریکاییش را محقق کند. تحقق رؤیای ترامپ در "Make America Great Again" بنفع یا بضرر هر کشور و ملتی در دنیا باشد قطعاً برای نجات ایران از پیشاتاریخ مفید خواهد بود. ناگفته معلوم است که هر جنگی شکست است برای سیاستمدار! و من از جنگ متنفرم.