کار ملت کارستان بود. نتیجه هرچه باشد ایران را بعد از این با قبل و بعد 7 اسفند 94 هم تاریخ خواهیم کرد. مبارک است این بلوغ سیاسی!

1- بسیار گفته اید بمن که هیجان زده نوشته ام در حالی که شما بی هیجان بودید. حالا اما می توانید برعکسش را بینید و بگویید: در حالی که شما از هیجان دارید - باید - سر به آسمان می سایید. من اما مرتب توصیه می کنم که عاقل باشیم و منتظر نتایج رسمی و سوگیری انتخابات. البته این بدیهی نقش دوگانه ایست که من و شما داشتیم در این سیرک شادی و امیدمان. من وظیفه داشتم که نگذارم هیجان بمیرد در تاریکترین روزها که کم هم نبود و شما را از عقلانیت و جدیت عبوس زمینگیر کننده بهیجان و امید و تحرک و نشاط احساسات زیبا بفریبم! و شما مسئولیت داشتید که عقلانیت خود را بکار ببرید و هیجان مرا یادآوری کنید که "هنوز اتفاقی نیفتاده است". اینک اما که آن اتفاق بزرگ اتفاق افتاده است من وظیفه دارم که هیجان شما را کنترل بکنم بسمت عقلانیت بیشتر و شما غر بزنید که بابا یک کم هیجان داشته باش دلقک از این همه موفقیت.

2- این هیجان مقدس شما اگر موقت بود و گذرا قطعاً من هم بشما می پیوستم از لحظاتی در پوست خود نگنجیدن از کار سترگ امروز ایرانیان. اما این هیجان از نوع دیگر و بسیار پایداری است که امروز فقط در دروازه های آن هستیم. چه بخواهیم و همه خوشحال باشیم و چه نخواهیم و انگشت شماری ناراحت باشیم تاریخ ایران در 7 اسفند سال 1394 خورشیدی یکبار دیگر ورق خورد: "ما از انقلاب و خشونت و طرد همدیگر خسته شده ایم و ما حکومت می خواهیم و ثبات و آرامش و خنده." ایران دیگر هیچگاه بروزهای تاریک عمر سی و هفت سالۀ جمهوری اسلامی برنخواهد گشت. از امروز هرچه هست تغییر است و حرکت است و جلو رفتن است و کشتن یکبار برای همیشۀ "امر سیاسی بمعنای دغلکاری". مجلس بعدی هر ترکیبی که خواهد داشت قطعاً و حتماً و باز قطعاً غیرسیاسی ترین و عملگرا ترین مجلس طول عمر 40 سال گذشتۀ ایرانیان خواهد بود و هرچه حرف و حدیث است پیرامون رشد و اقتصاد و توسعه و تعامل با جهان خواهد بود. این مبرم ترین و مبارک ترین خواست ایرانیان است از جنبۀ فلسفی و چه آنان که پیش پیش می فهمند و چه آنان که منتظر نتایج سیاسی می مانند تا بفهمند خواهند تأیید کرد امروز و فردا که ایران یکبار دیگر - این بار اما در راه و هدف درست - پوست انداخته است.

3- به شما و بخودم و به ملت بی نظیر ایران و البته به دولت روحانی تبریک می گویم که در این پوست اندازی تاریخی از جهل و انقلاب بسمت دانایی و رشد گام بگام نقش داشتند هرچند که نقش ملی صد در صد بود و نقش دولت در حد تصادف این دگردیسی عجیب با زمان روی کار آمدن آن ها. درست است که نقش ده درصد دولت در مقابل نقش صد درصد ملت قابل صرفنظر کردن است اما منصفانه نیست روحانی خوش شانس را از این معادله کنار بنهیم. من و ما دیگر در سیاست ایران نقشی نخواهیم توانست ایفا کنیم و چه خوب که من از ابتدا هم آرزویم و خوش آیندم همین بود. چون گفتم سیاست بمعنای ایرانی آن (سیاست بازی) یکبار برای همیشه شکست خورد و دیگر کسی حال و حوصلۀ این کثافتکاری ها را نخواهد داشت. گیر از اینجا به بعد ما گیر فرهنگ و اجتماع و سبک زندگی خواهد بود که هم متحجران مانده در تاریخ همۀ فشارشان را به این حوزه متمرکز خواهند کرد و متأسفانه مجلس و دولت عملگرا و اصلاح طلب غیر سیاسی هم چنان در بند و تمایل مدرنیتۀ شکلی نیست و نخواهد بود - یادمان نرود که در آخرین نظر سنجی آی پز دکتر قاضیان دردانه و راجع به حجاب اجباری فقط 43 درصد از مردم - مرد و زن - از حجاب اختیاری حمایت کرده بودند و 38 درصد از حجاب اجباری بعلاوۀ 15 درصد که حجاب را بخاطر قانونی بودن قبول کرده بودند - این یعنی هنوز هم بیش از نیمی از جامعۀ ما با آزادی های شکلی مدرنیته راحت نیستند - و این بدین جهت هم مهم است که مردان ایرانی هنوز تمایل زیادی برای محدود کردن  خانواده شان دارند - پس دستور کار جامعۀ مدنی گسترش حوزه های اجتماعی و فرهنگی شکلی خواهد بود برای خلع سلاح کامل تحجر ضد زندگی و زیبایی و خوشبختانه حوزۀ اقتصاد و سیاست نیز - بویژه با همراهی دولت و مجلس - اگر طرفدار نباشند که خیلی نیستند مانع عمده هم جلو نخواهند آورد. مخلص کلام اینکه مجلس و دولت کارهای خوب تغییرات در استرتژی کلان را انجام خواهند داد با سروسامان دادن به اقتصاد و تولید و تعامل با خارج و ملت نفس هایشان را عمیق تر خواهند کشید برای ایجاد فضای تنفس بیشتر و ایندو همدیگر را تشویق و به نتیجۀ خوب واخواهند داشت تا استحالۀ بیشتر ایدئولوژی. آیا نتایج قطعی روسفیدم خواهد کرد؟ منتظر اتاق فرمان روحانی خواهم ماند و امیدوارم. شب خوش. یا...هو

بعد از تحریر: یادم رفت از برترین شاهکار دیروز بنویسم: خیلی گفتند حذف فلان مثلث و مربع سبب آمدنم شد. و خیلی های دیگر با هدف نه به خامنه ای آمده بودند و خیلی های سومی با نفرت از نام هایی که می نوشتند. اما همۀ این خیلی های خیلی در یک چیز مشترک بودند. در حالت چهره هایشان نه از حذف خبری بود و نه از نفرت و نه از خشم وطلبکاری. همه شاد بودند از اینکه دارند سرنوشتی را رقم می زنند که لیاقت دیروز و امروزشان بود و به تأخیر افتاده بود. من که نتوانستم حتی یک اپسیلون گره در ابروی زیبای زنی و پیشانی مردانۀ مردی ایرانی تشخیص بدهم. آیا من کور بودم؟ انشاء الله که نه!