کشتی گیر 300 کیلویی ایران رعنا؛ حریف 1400 کیلویی ریقو را به پل برد تا نزدیک افت. مرسی ملت ایران!

1- هنگامی که سلسله نوشته هایم در مورد انتخابات اخیر ایران را می نوشتم؛ تمام مدت در حال استغاثه به پیشگاه نیروانا؛ حالت مربی کشتی گیر حداکثر 300 کیلوگرمی را داشتم که می خواهد این جوان نوپا و رعنا را به روی تشکی بفرستد که رقیبی کهنه کار و ریغو اما با وزن دوپینگی 1400 کیلوگرمی دارد. ریقو و 1400 کیلو گرم وزن را توضیح می دهم.

بچه که بودم یکی از محبوبترین بازی ها و سرگرمی های روستاییم قاب بازی بود. خلاصۀ صحنۀ بازی این بود که دایره ی می کشیدیم و قاب های بازیمان را در وسط دایره می چیدیم بصف. سپس از بیرون دایره و از فاصله ای خط نشانه دار قاب اوستایمان را پیچ می دادیم بسمت محل قاب ها در وسط دایره. هر قابی که در اثر برخورد قاب مادر و اوستا از محیط دایره بیرون می رفت مال کسی بود که در نوبت بازی و قاب اوستای او و ضربۀ او خارج شده بود. اما اوج برد با ضربۀ فنی زمانی بود که قاب مادر علاوه بر راندن یک قاب به بیرون دایره؛ خودش در یک وجبی قاب های دیگر وسط دایره می نشست. که در این حالت همۀ قاب های وسط میدان را اوستای در یک وجبی نشسته نصیب صاحبش می کرد. 

2- حرفم سربازی نبود. بلکه می خواستم خصوصیت منحصر بفرد قاب مادر یا اوستا را یادآوری کنم. آن هم این است که هر بچه ای قاب اوستای خودش را انتخاب می کرد و استخوان وسط آنرا سوراخ می کرد و خالی می کرد. و بجای حفرۀ خالی کرده سرب داغ می ریخت تا بمحض سرد شدن و محکم شدن وزن قاب اوستا که شکل و شمایلی کاملاً معمولی داشت؛ چندین برابر سایر قاب های توی بازی بشود و می شد. بنابراین آن جوان رعنا و 300 کیلویی (ملت مدرن ایران) با این قاب اوستای 1400 کیلویی امری ذهنی و داستانی و سمبولیک نیست بلکه واقعاً قاب اوستا (خامنه ای و شریعت) جثه ای معمولی از بیرون اما وزنی 5 برابر از درون داشت در این کشتی انتخاباتی. منظور از 300 و 1400 هم حداکثر عمر مدرنیته است - آنهم تازه در اروپا و نه ایران - در برابر حداقل عمر دین اسلام - تازه اگر به دین بطور عام می رفتم بطول عمر موجودیت انسان - 

2- خیلی خیلی سخت است فرستادن کشتی گیر بی توش و توان و وزن 300 کیلویی به نبرد با حریف 1400 کیلویی مجهز به انواع زر و زور و تزویر. سختی کار چنان سخت بود که گاهی از عدم صداقتم با شاگردم خجالت می کشیدم. چون مجاز نبودم به شاگردم بگویم وزن حریف 5 برابر توست. و این فرساینده ترین بخش تحلیل هایی بود که می نوشتم؛ با اعتماد حداقلی به باور پیروزی: بلکه فقط با آرزوی یک خاک تصادفی آنهم در اثر سکندری خوردن اتفاقی حریف. اما امروز اعتراف می کنم که شاگردم استادی کرد و گویا خودش بهتر از من خبر داشت از وزن حریف. حالا چرا نترسیده بود من چهارشاخم از بهت و حیرت و تحسین. اما واقعاً نترسیده بود و خیلی خونسرد و سرودخوان و بی هیچ رجزی رفت روی تشک و حریف 1400 کیلویی را نه تنها چند خاک خفن کرد؛ حتی بردش بپل. هرچند دیگر انتظار ضربه فنی و شکستن پل. واقعاً مجنونی است. فکرش را بکن اگر گردن رعنای شاگردم می شکست چی! در زیر آن همه سمنت و سرب و سنگینی و زمختی. حالا اوست که بمن می خندد با همۀ صورتش ملتم: دلقک درست است که تو بما خیانت کردی در نگفتن وزن حریف. اما چه باک. که ما می دانستیم و از همانجایی زیر دو خمش را گرفتیم که نقطه ضعف تن لشش بود. حالا روسفید باش دلقک که دلقک بدون صورت سفید و آردی نقشی نمی تواند بگیرد از رنگ سرخ دماغ و لب ها و نمی تواند شادی را به اردوی بچه های ایران زمین بیاورد. که رسالت دلقک است.

3- ورژن سیاسی اش را هم خواهم نوشت. فعلاً با ورژن قصه اش حال کنید تا بدانید که چقدر بشماها کلک زدم این روزها در روحیه دادن که می توانید غول بیابانی را ضربه فنی کنید. اینطور نبود بچه ها. معذرت می خواهم برای دروغ هایم بخاطر حفظ روحیۀ شما. من فقط رش باران آرزویم بود و شما رگباری مدام را هدیۀ ایران کردید مرحبا! یا...هو