انتخابات فردا در بریتانیا: دیوید کامرون می ماند! خدارا شکر. تقدیم به ایرانیان ساکن بریتانیا.

1- ما ایرانی ها معمولاً درد مزمنی بنام "امتناع تفکر" داریم. چه این امتناع تفکر ره آورد دین اسلام باشد بقول "آرامش دوستدار" عزیز یا هرچه فرقی نمی کند در اینکه خود موضوع ثابت شده است و در درستی آن خللی نیست. اهلیت ورود به این بحث فلسفی - کلامی را ندارم و ضرورتی هم برای ورود به آن نیست. اما این مثال را می زنم تا شما ببینید ما چقدر تاریخ نداریم و در جایی هم که داریم عوضی داریم. مثل نثار هرچه بد وبیراه و لیچار و اتهام است به شاه شهید (ناصرالدین شاه قاجار) و در مقابل ستایشی پیامبر گونه از امیر نظام او مرحوم امیرکبیر. یعنی هیچگاه فکر نمی کنیم که اگر امیر کبیر فلان و بهمان و واجد همۀ نیکی های عالم بود چرا سهمی از این همه خوبی به ارباب او ناصرالدین شاه مربوط نبوده باشد. زیرا که قبل از قتل امیر در فین کاشان او آشپززاده ای درباری بود که توسط ناصرالدین شاه به بالاترین مقام اجرایی بعد از شاه رسیده بود. حتماً هم که می دانیم امیر نظامی میرزا محمد تقی فقط و فقط و فقط به اراده وتصمیم دلخواه و مختار شاه شهید انجام گرفته بود و نه تمایل مجلس و حزب و گروه و فشار از پائین و چانه زنی در بالا در کار بوده و نه هیچ اجبار مدنی دیگری. ناصر الدین شاه که بانی ورود مدرنیته به ایران بوده است و خودش شاهی سکولار بود؛ میرزا تقی را برای پیشبرد پروژۀ مدرن سازی ایران برگزید و وقتی امیرکبیر در دام روحانیت افتاد و خواست ادای متولی دین - حتی بگو کمی هم نواندیش - را هم یدک بکشد کشته شد اما بنام شاه شهید.

2- قصد تاریخ نگاری ندارم و فقط می خواستم با یک نمونۀ عینی داخلی وارد بحث بریتانیا بشوم در - امتناع تفکرایرانیان - مدل خارجی و بگویم که ما در مورد بریتانیای کبیر هم از همان الگوی شاه شهید استفاده می کنیم. بریتانیا تحقیقاً مبدع و گسترندۀ تمدن جدید و ساز و کارهای به امروز رسیدۀ جهان بوده و هیچ بدیل دومی ندارد. از فلسفه گرفته تا تکنولوژی، از ادبیات گرفته تا سیاست، از پارلمان گرفته تا حزب، از زمین گرفته تا هوا و دریا، از قانونمندی گرفته تا حقوق بشر و خلاصه کل مسایل مبتلابه بشر مدرن سرنخش توسط بریتانیا جنبانده شده و به اقصا نقاط گیتی گسترش یافته است. این مورد البته نه در مورد ناصرالدین شاه ایرانی و نه در مورد بریتانیای جهانی به این معنا نیست که اینان هیچگونه ضعف و عیب و حتی خباثتی نداشته اند. بلکه منظورم سیاه و سفید کردن موضوعات است در نزد امتناع تفکر ما ایرانیان.

3- حالا اما فردا هفتم ماه می انتخابات عمومی بریتانیا در جریان است و احزاب و سیاستمداران مختلف یک ماه تمام است که با حدت و شدت در گیر کمپین های انتخاباتی بوده اند؛ و چه کمپین های متنوع و رنگارنگ و از همه موضوعی. من که با انگلیسی بالاخره انگلیسی نشده ام قادر هم نیستم بخش مهمی از بحث های در گرفته را بفهمم و تجزیه و تحلیل کنم. و بر عکس اکثریت غالب مهاجران و پناهندگان در غرب که هوادار احزاب چپ دولت رفاه هستند؛ طرفدار راست ها و محافظه کاران انگلیسی هستم. و بهمین خاطر دلم می خواست و می خواهد که حزب محافظ کار انگلیس برندۀ انتخابات بشود و حکومت دیوید کامرون تداوم یابد. اینکه چرا من بر خلاف منافع شخصی و طبقاتی ام بجای اد میلبند کارگر دیوید کامرون کانسرواتیو را ترجیح می دهم قضیۀ مفصلی است و پرداختن به آن در این کوتاه نوشته مقدور نیست. اما بارها قبلاً گفته ام که در سیاست، بازها را به کبوتر ها ترجیح می دهم. زیرا معتقدم که کبوتر ها با ریخت و پاش پول خرج می کنند برای غیرمولدها و وقتی کفگیر خورد ته دیگ کشور را می دهند به محافظه کاران تا آن ها با بدبختی یک تکانی به اقتصاد بدهند و کمی ثروت درست کنند تا مجدداً نوبت چپ ها برسد و بیایند و کشور را به افلاس بکشانند و روز از نو و روزی از نو.

4- زیاد تعجب نکنید از منی که نشناخته و ندانسته هوادار دیوید کامرون شده ام برای پیروزی در انتخابات فردا: بدون فهم درست زبان شان و تعقیب برنامه هایشان. چون اگر تعریف کنم که چگونه در این دوره به تقلبی بودن ادمیلبند پی برده ام در مقابل دیوید کامرون؛ قطعاً بجای تعجب شاخ هم در میاورید از زاویۀ ورود من به شناخت آدم ها. داستان از این قرار است که هنگامی که تبلیغات انتخاباتی این دورۀ بریتانیا شروع شد همه چیز حکایت از جلو بودن معنا دار حزب کارگر داشت نسبت به حزب حاکم محافظه کار در نظر سنجی ها. تا اینکه کارزار کمپین ها جدی شد و من هم چه می خواستم یا نه هرروز چهرۀ دو رقیب اصلی (دیوید کامرون و اد میلبند) را می دیدم در تلویزیون. تا اینکه روزی رسید که دیدم: "اِ اد میلبند همیشه تراشیده و اسمارت غبغب در آورده است" در حالیکه انتظار داشتم بخاطر فعالیت های شبانه روزی او در مجامع مختلف و کمپین های گوناگون او تراشیده تر و تکیده تر شود بحاطر صرف انرژی بسیار. لذا شصتم خبردار شد که اد میلبند عزیز ناخالصی دارد پشت پرده و حتی احساس پیروزی هم به او گوشت اضافی چسبانده است تا چه رسد که واقعاً نخست وزیر هم بشود. در حالیکه دیوید کامرون همان کامرون همیشگی ماند و کمی هم تکیده تر اما شاداب هم دولت را اداره کرد و هم کمپین های حزبش را. بالاخره رسید آن روز "حق بحق دار رسیدن" و اد میلبند در مهمترین مناظرۀ غیر مستقیم تلویزیونی با رقبا فروریخت در مقابل تک سؤال یک خانم میانسال؛ و ریزش آرایش شروع شد. هرچند که برتری فعلی حزب کامرون بر حزب میلبند - طبق نظر سنجی ها - کمتر از یک درصد است. اما من مطمئنم که در آرای واقعی فردا کامرون انتخابات را خواهد برد و دولت ائتلاف فعلی را با حزب جدید یوکیپ و حزب سقوط کردۀ لیبرال دموکرات تشکیل خواهد داد. و این خبر خوبی است برای من و آیندۀ وطن دومم. - من شهروند بریتانیا نیستم در حال حاضر و حق رأی هم ندارم. اما خودم را جزیی از این کشور هم می دانم و از آنان بخاطر پناه دادن بمن و پذیرایی از من سپاسگزارم.

5- این مطلب را تقدیم می کنم به همۀ هموطنان ساکن بریتانیای ایرانی ام و دیده اید که معمولاً در بزنگاه های مهم و تأثیر گذار بمسایل بریتانیا هم پرداخته ام. با درود به همه شان و آرزوی زندگی خوب در بریتانیا؛ تا روزی که بتوانیم انتخاب کنیم بازگشت به وطن شماره یک مان ایران سکولار و آزاد یا ماندن در وطن جدیدمان. انشاء الله. یا...هو